Αναδρομή: Το 2007

Μετά το μαύρο, πίσσα-κατράμι 2005 και το γκρίζο 2006, βγήκε το ουράνιο τόξο!

Ήρθε το 2007 το οποίο ήταν ομολογουμένως μια πανευτυχής χρονιά! Όσοι παρακολουθούσατε το ιστολόγιο αυτό από τότε, θα συμφωνείτε μαζί μου.

Το 2007, λοιπόν, αφού ξεμπέρδεψα με τις νομικές σπουδές αποφάσισα να πάω να εκτονώσω το απωθημένο που είχα από μικρός. Αυτό της δημοσιογραφίας. Έγιναν άγριες επαναστάσεις στο σπίτι για να πείσω τους σπόνσορες να εγκρίνουν το κονδύλι για ένα δεύτερο μάστερ. Μετά από πολλούς μήνες ανταλλαγής φραστικών πυρών, πείστηκαν να το χορηγήσουν.

Και έτσι, βρέθηκα στο Κάρντιφ της Ουαλίας να σπουδάζω διεθνή δημοσιογραφία. Ήταν ένας χρόνος - παράδεισος για πολλούς λόγους:

- Κατ’ αρχήν, ήξερα ότι θα ήταν η τελευταία μου χρονιά ως φοιτητής και πήγαινα μανικωμένος να ζήσω όσα δεν έζησα στη διάρκεια του πτυχίου και του πρώτου μάστερ. Ήξερα το παιχνίδι της φοιτητικής ζωής και θα το έπαιζα με τους όρους μου.

- Δεύτερον, μετά από τον Γολγοθά της νομικής, οποιοδήποτε άλλο πτυχίο παρόμοιας κατεύθυνσης ακολουθούσα, θα φάνταζε παιχνίδι. Και έτσι ήταν. Ήταν σαν να ήμουν σε summer school! Αφού να φανταστείς, από ένα σημείο και έπειτα, ένιωθα ότι εδώ δεν μαθαίνω τίποτε ουσιαστικό και πως τρώω τα λεφτά των γονιών μου άδικα. Μην τους το πεις, όμως!


Η δημοσιογραφία ήταν να σαν να κυκλοφορείς τον δίσκο «λάμπω» μετά από τους «δαίμονες» για να στο πω και πιο βισσικά, να το καταλάβεις. Ένα χαλαρωτικό ντους μετά από επιβίωση σε τσουνάμι. Δηλαδή, περίπατος! Το εκμεταλλεύτηκα δεόντως και απόλαυσα έναν υπέροχο χρόνο, γεμάτο ταξίδια (Παρίσι και Λισσαβόνα), γεμάτο ίντριγκες και πάθη (ονόματα δεν λέμε), γεμάτο ενδοσκόπηση, απολαυστικούς περιπάτους στα δάση και στο λιμανάκι, τι να σου λέω τώρα!

Επιστρέφοντας στην Κύπρο με το πέρας και αυτών των σπουδών, αποφάσισα ότι δεν θέλω να γίνω δημοσιογράφος. Για άπειρους λόγους. Κατ’ αρχήν δεν αντέχω να μου υποδεικνύει ο άλλος το θέμα με το οποίο θα πρέπει να καταπιαστώ. Και επιπλέον, δεν αντέχω να μου αλλάζουν το κείμενο για να γίνει πιο «προσιτό», «κατανοητό» ή και «συμπαθητικό» προς άτομα τα οποία θίγονται. Και στην Κύπρο θίγονται άπαντες. Κλάνεις και ραγίζουν και οι πέτρες! Και σε απειλούν. Και μετά ψάχνεις την ελευθερία της έκφρασης εις μάτην. Επίσης, στην Κύπρο δεν υπάρχει ιδιαίτερη ειδησεογραφία πέραν του κυπριακού προβλήματος, ούτε κάποιο αξιοπρεπές star system για να το κανιβαλίσεις και να περάσει ευχάριστα η ώρα σου. Άρα, τι να δημοσιογραφήσεις; Τη γριούλα που έπεσε από το γαϊδούρι καθώς μάζευε ελιές; Ή το υποστατικό που πλημμύρισε επειδή έβρεξε μισή ώρα πάνω από τα Λατσιά; Βαριέμαι.

Για να μην μιλήσω για τον κοινωνικό ρατσισμό από τον περίγυρο που με κοίταζε με το μισό του όποτε έλεγα ότι σπουδάζω δημοσιογραφία (λες και είναι αμαρτία) και τον αδικαιολόγητο ενθουσιασμό κάθε που έλεγα ότι είμαι δικηγόρος (λες και είναι κατόρθωμα). Μια πόζα, ένα φαίνεσθαι και τίποτα άλλο σε αυτή τη χώρα! Και επειδή, δυστυχώς, με αυτούς τους επιφανειακούς ανθρώπους συνυπάρχω εδώ, απαρνήθηκα και τις δυο μου ιδιότητες και ησύχασα. Κατά τη γνώμη μου, εδώ πέρα, μόνο αν ανοίξεις καφετέρια βρίσκεις την υγεία σου (τόσο τη ψυχική, όσο και την οικονομική!).

Τέλος πάντων, βγήκαμε από το θέμα μας! Το 2007 ήταν ασκητικό και ηρεμιστικό σαν lexotanil. Το νοσταλγώ όσο τίποτα και εύχομαι να μαζέψω λεφτά σύντομα και να πάω να ξανακάνω ένα τρίτο μάστερ, ώστε να έχω πάλι την πολυτέλεια να ξυπνώ αργά, να πηγαίνω βόλτες στα δάση, να απολαμβάνω τη βροχή, να έχω μακριά και απεριποίητα μαλλιά, να τρώω junk food στην pizza hut και να χαριεντίζομαι με τις φοιτητριούλες (που όσο πάνε, γίνονται όλο και πιο τσουλίτσες και ανεβαίνει το επίπεδο!).

Το 2007 γνώρισα και αξιόλογο κόσμο τόσο από Κύπρο, όσο και από Ελλάδα με την πλειοψηφία των οποίων διατηρώ επαφή μέχρι σήμερα όποτε ανεβαίνω στην Αθήνα. Κάποιοι εμφανίζονται επάξια και στο ΤΟΠ10 των ατόμων της δεκαετίας, που έρχεται σύντομα στις οθόνες σας!

Μάνα μου, στη θύμηση όλων αυτών, συγκινήθηκα.



Υποκλίνομαι στο 2007! Να ΄ταν κι άλλο!