Ωδή στο Northcourt House

Δημιουργήσαμε με τον Γιώργο ένα κλαμπ για το Northcourt House στο οποίο βασιλέψαμε δυο χρόνια κατά τη διάρκεια του 2ου και 3ου έτους στο πανεπιστήμιο του Reading.

Λατρεύω να εξιστορώ ιστορίες για κτίρια-μνημεία. Το συγκεκριμένο το επιλέξαμε μες το 2002 ομαδικώς για να αποτελέσει το φρούριο μας. Παλιό, αρχοντικό σπίτι αγγλικών προδιαγραφών με εκείνα τα πατώματα στα οποία κλάνει κάποιος στη σοφίτα και τον ακούνε στο υπόγειο. Αλλά, από εκείνα τα κτίρια που ήθελες δεν ήθελες σε έδενε με τους γείτονες. Είχαμε δωμάτια-σουΐτες! Δεν εννοώ δωμάτια με μπάνιο. Εννοώ δωμάτια που ούτε στο σπίτι σου στην πατρίδα δεν διαθέτεις! Ειδικά σε μερικά απ' αυτά, έπαιζες άνετα ποδόσφαιρο με κανονική 11αδα!

Και τι δεν ζήσαμε σ' εκείνο το σπίτι! Τι να πρωτοθυμηθώ; Την χαρά που έκανα όταν έμαθα πως η γειτόνισσα μου ήταν κουφή; Έβαζα τη Βίσση στη διαπασόν και έτρωγα τις σάρκες μου από εκτόνωση. Τις σάρκες του έτρωγε και ο Δημήτρης βέβαια, που έμενε από πάνω μου. Έριχνε και αυτός κάτι σατανιστικά άσματα που ακούει και ηρεμούσε. Ποιός μπορεί να ξεχάσει την καθαρίστρια με το ψεύτικο πόδι που ερχόταν να μας καθαρίσει και βρωμοκοπούσε; Με το που ακούγαμε το τρίξιμο του ψεύτικου ποδιού κλειδώναμε διπλά τις πόρτες μας. Αυτή, μας έδειχνε γεμάτη περηφάνια φωτογραφίες που έβγαζε σε πάρτυ για τα καπί, αγκαλιά με τον λεωφοριατζή!

Το δωμάτιο του Γιώργου κοίταζε στον κύριο δρόμο και όπως καταλαβαίνετε, μόνο το τηλεσκόπειο έλειπε. Εγώ τους έπρηζα να πάρουμε ένα, αυτοί δεν ήθελαν! Ποιός πάει στο Medina, ποιός έρχεται από το πανεπιστήμιο, ποιά βγήκε με ποιόν, τι ώρα επέστρεψαν, σε ποιά εστία κατευθύνθηκαν, δεν έμενε τίποτα που να μην το μαθαίναμε! "Πέρασε η κατσαρίδα αναμαλλιασμένη και τσαντισμένη," "Είδαμε τον τάδε μαντραχαλά χέρι-χέρι με την δείνα τσούλα," Όργιο!

Ποιός μπορεί να ξεχάσει την Φιλίππα την Πορτογαλλίδα; Που με το που πάτησε τα πόδια της στο σπίτι, λυσσάξαμε όλοι να της τα ανοίξουμε! Ξύπνησε σε όλους ανεξαιρέτως μέσα μας ο Δον Ζουάν. Της την πέσαμε εναλλάξ και πήραμε όλοι αγγούρι. Μας την πηδάει ακόμη ο τότε γκόμενος. Κάποιος Joao, ζωή να'χει! Ποιός μπορεί να ξεχάσει τις παντόφλες της Ιόλης που έκαναν πλιτς-πλιτς καθώς έσερνε τα κουλά της στην κουζίνα για να μαγειρέψει μπριζόλες και ρύζι μες τα μαύρα μεσάνυχτα; Ποιός μπορεί να ξεχάσει τον Ταϋλανδό Βί, ο οποιός έπαιζε ηλεκτρική κιθάρα και από το πολύ το κυρελέησον στο τέλος έμαθε να παίζει το "πες το ξανά" της Βίσση;

Ευλογημένο να μείνει το Northcourt House. Και όλοι του οι ένοικοι!