Καλλιμάρμαρο

Για το Καλλιμάρμαρο μπορώ να γράψω δέκα σελίδες!

Ας ξεκινήσουμε όμως από το μάθημα σας.

Την επόμενη φορά που θα ρωτήσω «ποία είναι η καλύτερη τραγουδίστρια όλων των εποχών» και δεν πάρω τη σωστή απάντηση, θα γίνει χαμός.

Θα μπορούσε η Χάρις Αλεξίου να γεμίσει το καλλιμάρμαρο εις διπλούν, back to back με 80.000 θεατές; Θα μπορούσε η Γαλάνη να το πράξει τραγουδώντας άσματα αποκλειστικά από τη δική της δισκογραφία; Θα μπορούσε η Πρωτοψάλτη; Θα μπορούσε κάποια από τις καινούριες; Ρητορικόν το ερώτημα. Καμία εν ζωή τραγουδίστρια δεν θα μπορούσε να έχει την αποδοχή και τη διαχρονικότητα της Βίσση.

60.000+ θεατές, όλων των ηλικιών. Κάποιοι με πανό (Υπήρχε περίπτωση να γράψει κάποιος «Γαλάνη είσαι η πελλάρα μας;» / κανένας δεν θα έμπαινε στον κόπο) ωσάν να ήμαστε ακόμη είκοσι χρονών. Ένα καλλιμάρμαρο στο οποίο έβρισκες μέσα από πιτσιρίκια μέχρι ανθρώπους της γενιάς των γονιών μας. Με μία σκηνή διεθνών προδιαγραφών η οποία παρείχε στην Άννα την πολυτέλεια να ανυψώνεται, να βυθίζεται, να μετακινείται από τη μία άκρη στην άλλη μέσω πασαρέλλας και να καταλήγει σε ένα αστέρι το οποίο είναι ίδιο με το ταττού που έχει στον καρπό του χεριού της. Πόσες Ελληνίδες τραγουδίστριες θα μπορούσαν να έχουν customized σκηνή; Καμία! Αυτά μόνο η Lady Gaga τα κάνει.

Με φωτισμούς λέιζερ, με είκοσι χορευτές από το εξωτερικό οι οποίοι μου θύμισαν εποχές Albert Hall 1999 και Αστέρια 2000. Και προ πάντων, με συμφωνική ορχήστρα 50 μουσικών οι οποίοι ενορχήστρωσαν μπουζουκοτράγουδα με τρόπο που παρέπεμπαν σε κλασσική μουσική. Τη στιγμή που άρχισαν να παιανίζουν τα βιολιά και δεν ξέραμε από που μας ήρθε, τη στιγμή που η πλωτή εξέδρα έσκασε μύτη επί σκηνής παίζοντας το «Κλίμα Τροπικό» έγινε η κίνηση ματ. Ήταν σαν να μπήκε οδοστρωτήρας και σάρωσε όλο το ελληνικό πεντάγραμμο. Μόνο οι Coldplay θα μπορούσαν να έχουν συμφωνική ορχήστρα επί σκηνής να παίζει το Viva La Vida, μα και πάλι… δεν την είχαν! Η Βίσση τα είχε όλα αυτά στην ίδια συναυλία. Παρεμπιπτόντως, το "τρελαίνομαι" με τη συμφωνική ακούγεται ως έπος ταινίας τύπου Braveheart. 

Για να επανέλθουμε: Η σωστή απάντηση στην ερώτηση «ποια είναι η σπουδαιότερη τραγουδίστρια που έβγαλε η Ελλάδα είναι «η Άννα Βίσση». Βασικά, όσοι δεν ακούτε Άννα Βίσση δεν ξέρω τι ακούτε, ούτε πώς επιβιώνετε. Τέλος πάντων, δεν μπορώ να επέμβω περαιτέρω στα γούστα σας, η αισθητική είναι και θέμα ενστίκτου και δεν το διαθέτετε όλοι.

Για ποια άλλη τραγουδίστρια ναυλώνονται ειδικές πτήσεις για να μεταφέρει χιλιάδες θεατών στην Αθήνα από την Κύπρο, βρε καημένοι; Ακούσατε ποτέ κανέναν να λέει «φεύγω για Αθήνα, πάω να δω την Αλέξια, τον Χατζηγιάννη, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη;» Ποτέ! Από την Παρασκευή το βράδυ που αφίχθηκα στην Αθήνα εγώ δεν σταμάτησα να χαιρετώ γνωστούς. Έστριβα στα σοκάκια της Ερμού και χαιρετούσα κόσμο λες και ήμασταν κάποιο είδος ιού και εξαπλωθήκαμε παντού. Όλο το αεροπλάνο μιλούσε για το Καλλιμάρμαρο! «Κι εσείς για την Άννα; Πού θα κάθεστε; Α, εμείς από την άλλη πλευρά!» Φίλοι που έμειναν πίσω μου έλεγαν ότι άδειασε η Λευκωσία το σαββατοκύριακο γιατί πήγαν όλοι στη Βίσση. Έρημη πόλη η πρωτεύουσα σάμπως και είχαμε δεκαπενταύγουστο.

Πριν αρχίσει η συναυλία και ενόσω προβάλλονταν στις γιγαντοοθόνες διάφοροι ανυποψίαστοι θεατές, ξέρετε τώρα, απ’ αυτές τις χαριτωμενιές που κάνουν στην Αμερική, μέτρησα τουλάχιστον 20 άτομα γνωστούς μου εκ Κύπρου μέσα στο στάδιο, οι οποίοι μάλιστα, δεν θεωρούνται καν θαυμασταί της Άννας. Απλώς ήρθαν να τη δουν γιατί ξέρουν ότι δεν υπάρχει άλλη. Είναι η απόλυτη (απεχθάνομαι τον όρο, αλλά πώς να το κάνουμε, της πάει γάντι), και ήρθαν να υποβάλουν τα σέβη τους. Πήγα και στη συναυλία της Λάρνακας και την είδα τον περασμένο Ιούλιο και νομίζω εντόπισα μόνο δύο γνωστούς μου μέσα στο γήπεδο. Στο Καλλιμάρμαρο δεν τους προλάβαινα. Επρόκειτο περί προσκυνήματος σε Αγίους Τόπους.

Στο Καλλιμάρμαρο πήγα από τις 6:00 το απόγευμα. Η συναυλία άρχιζε στις 9:00. Τρεις ώρες νωρίτερα προκειμένου να πάρω σωστή θέση. Χαλάλι της το περίμενε, δεν μου φάνηκε. Το Καλλιμάρμαρο είναι επιβλητικότατο, ήταν τιμή μου που μπήκα εκεί μέσα να την ακούσω. Κατά τη διάρκεια της συναυλίας καμάρωνα σαν να έβλεπα την κόρη μου. Τη Βίσση τη θεωρώ δική μου. Αισθάνομαι ότι «σας επιτρέπω» να τη βλέπετε κι εσείς. Όταν έβλεπα την αποθέωση από τα πλήθη δάκρυζα σαν να ήμουν ο πατέρας της. Σε κάποια τραγούδια ειδικά μετά βίας συγκρατούσα τα δάκρυα μου. Στο «Ξανά» στο «Δεν Θέλω Να Ξέρεις» στο «Δώδεκα» ειδικά όταν τα τραγουδά ο κόσμος. Την έβλεπα και την ίδια που «δικαιωνόταν» και μπορούσα να νιώσω τη συγκίνηση της. Σήμερα στο αεροδρόμιο έστηνα αφτί και άκουγα άλλους να λένε τα καλύτερα για τη συναυλία και καμάρωνα σαν να την είχα στήσει εγώ τη συναυλία. ☺😛

Σε κάποια σημεία θύμιζε και έναρξη Ολυμπιακών Αγώνων η ατμόσφαιρα.

Είδα – επιτέλους – και τον Καρβέλα από κοντά. Πόσο συνειδητοποιημένος και ειλικρινής. Πόσο την αγαπά! Πόσο τον αγαπά! Θέλω κι εγώ μια τέτοια αγάπη να ζήσω πριν πεθάνω.

Ήταν φανταστική η συναυλία. Θεωρούσα ότι υπερέβαλλα που πήρα αεροπλάνο να τη δω ειδικά όταν προηγήθηκε η Λάρνακα. Καμία όμως σχέση, επρόκειτο για διαφορετικό lineup, τα τραγούδια σε εντελώς διαφορετική σειρά, με διαφορετική σκηνοθεσία και καλλιτεχνική προσέγγιση, ενώ η χαρά που πήρα που άκουσα και τη philharmonia Αθηνών σε αποσπάσματα που μύριζαν «Ηρώδειο» ήταν τόσο μεγάλη που άξιζε κάθε ευρώ που ξόδεψα. Ακόμη και η Μπρέντα που δεν είναι καθαρόαιμη Βισσική και μου έχει δηλώσει πολλάκις πως «εγώ μία Βίσση τον χρόνο αντέχω να δω», είπε ότι επρόκειτο για εμπειρία ζωής.

Και του χρόνου! 😉