Το Γιουροβιζιονικό PhD

Ήγγικεν η ωραιότερη εβδομάδα του χρόνου. Το ξέρετε, το περιμένετε, είναι το απόλυτο γιουροβιζιανικό ποστ της χρονιάς!

Για τη Γιουροβίζιον θα μπορούσα να γράψω βιβλίο με τις σκέψεις μου κάθε χρόνο, και αυτό είναι κάτι για το οποίο δεν ξέρω αν λυπάμαι ή αν χαίρομαι. Εν πάση περιπτώσει, ας μην δαιμονοποιούμε ό, τι μας παθιάζει, ας χαλαρώσουμε και φέτος κι ας το απολαύσουμε.

Περιμένω πολλά από τους Ολλανδούς. Και από όσα βλέπω και ακούω μέχρι στιγμής από τα διάφορα σάιτ που μπαίνω και ενημερώνομαι, οι προσδοκίες είναι υψηλές. Τόσο στο τεχνολογικό, όσο και στο σκηνοθετικό κομμάτι. Φυσικά, είχαν δυο χρόνια καιρό μπροστά τους να τη διοργανώσουν άρτια, δεν θεωρώ παράλογο να περιμένει κανείς την καλύτερη Γιουροβίζιον των τελευταίων ετών, και όχι μόνο.

Τα τραγούδια είναι μέτρια και φέτος, ευτυχώς όμως πολύ καλύτερα σε επίπεδο από αυτά του 2020 τα οποία ήταν επιεικώς άθλια. Φέτος έχουμε μια «κανονική» χρονιά με 2-3 καλά τραγούδια, 2-3 συμπαθητικά, και άλλα 30 που δεν ακούγονται. Προσωπικά βρήκα 5-6 τραγούδια να μου αρέσουν. Δεν διακρίνω διακαή πόθο νίκης από καμία χώρα. Ειδικά τώρα με τα έξοδα και την ταλαιπωρία που προέκυψε με την πανδημία, το τελευταίο που θέλουν να προσθέσουν οι χώρες στο κεφάλι τους είναι τη διοργάνωση του Διαγωνισμού.

Γι’ αυτό και πιστεύω ότι ο Διαγωνισμός είτε θα κερδηθεί από μικρή χώρα η οποία θεωρεί ακόμα τη διοργάνωση του εν λόγω event σημαντική για το image της, είτε σε μία αρκετά μεγάλη και πλούσια που δεν την πειράζει να ξεπετάξει το «πανηγυράκι» με μερικά ψώρο-εκατομμύρια.

Σε αυτές τις κατηγορίες πιστεύω ότι εμπίπτουν η Μάλτα και η Γαλλία αντίστοιχα.

Η μεν Μάλτα επιδιώκει ένα πρωτείο χθες, και έχει πείσει ήδη την EBU ότι μπορεί να διοργανώσει αξιοπρεπώς τον Διαγωνισμό, έχοντας ήδη φέρει εις πέρας τη διοργάνωση της Junior Eurovision εις διπλούν, το 2014 και 2016. Για να το πετύχει φέτος, κατεβάζει στην αρένα τη Ντέστινι, η οποία ήταν μία εκ των νικητριών της Μάλτας στη Junior Eurovision. Η Ντέστινι πλέον μεγάλωσε, τόσο σε ηλικία όσο και σε φάρδος, και είναι έτοιμη να διεκδικήσει το τρόπαιο. Μεγαλύτερο δόλωμα για την EBU δεν υπήρχε. Οι Μαλτέζοι της φέρνουν στο πιάτο ένα «δικό της παιδί», το οποίο πρόσφατα έχει υπογράψει και συμβόλαιο συνεργασίας με την Sony International. Πόσο πιο στρωμένα τα πράγματα; Αμάν κάνει η EBU να ‘χει να το λέει ότι οι νικητές της Γιουροβίζιον έχουν μετά έτοιμη τη διεθνή καριέρα και να προσελκύουν στον διαγωνισμό μεγαλύτερα ονόματα. Η τελευταία φορά που κάποιος είδε παγκόσμια προκοπή μετά τη νίκη του στη Γιουροβίζιον ήταν η Σελίν Ντιόν, το 1988.

Εκτός των άλλων, η Μάλτα κατεβαίνει και με ένα συμπαθέστατο τραγούδι, γραμμένο από Σουηδούς συνθέτες, και με πιασάρικο γαλλικό τίτλο. “Je Me Casse”, που μεταφράζεται ως “I’m outta here” ή «την κάνω» στην ελληνική αργκό. Και για να είναι όλα στην εντέλεια κοτσάραμε και κοινωνικό μήνυμα. Έτσι θα μας αφήνανε; Η Ντέστινι είναι χοντρούλα οπότε τι καλύτερο από λίγο νέ0-φεμινισμό γαρνιρισμένο με «αποδοχή του σώματός σου όπως είναι» και λοιπές παπάρες για τις οποίες γνωρίζετε τη γνώμη μου. Η Μάλτα παίζεται για πρωτιά στα στοιχήματα και είμαι να πεθάνω, όχι τόσο επειδή δεν θεωρώ συμπαθητικό συνολικά το act, αλλά επειδή δεν διανοούμαι να κερδίσει η Μάλτα πριν την Κύπρο.

Έχω τεράστιο κόμπλεξ και ανταγωνισμό με τους Μαλτέζους. Ενώ είναι εξίσου μικροί και χωριάτες καταφέρνουν πάντα να ξεγλιστρούν και να μας κερδίζουν. Στα πάντα. Στους οικονομικούς δείκτες, σε όλα τα ευρωπαϊκά βαρόμετρα, στην πολιτική επιρροή στη Μεσόγειο. Χώρια που πρόσφατα άσκησαν βέτο εναντίον μας σε θέματα που αφορούσαν κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας και πλέον τους κατατάσσω στους εχθρικούς λαούς. Η Μάλτα ήταν η τελευταία μας ελπίδα να νιώθουμε οι πρ0-τελευταίοι της Ευρώπης. Κι όμως καταφέρνουν και μας ξεπερνούν και βλέπουμε μόνιμα τον πάτο τους. Αν καταφέρουν και πάρουν τη Γιουροβίζιον πριν από εμάς θα είναι το τελειωτικό χτύπημα για μένα. Θα κάνω τα πάντα να χάσει η Μάλτα τα πρωτεία, ακόμα και αν αυτό σημαίνει να ψηφίσω μία αντίπαλο που δεν χωνεύω. Αλλά όχι, τη χάρη να τους δώσω το βραβείο έτοιμο στο πιάτο δεν τους την κάνω, ούτε θέλω άλλη μια «Νέττα» να κομπάζει με το έπαθλο στο τέλος της βραδιάς. Από χοντρές και δήθεν ακομπλεξάριστες που μας κουνούν το δάχτυλο μπουχτίσαμε.

Στον αντίποδα είναι η Γαλλία. Η Γαλλία διακατέχεται από άκρατο σνομπισμό απέναντι στη Γιουροβίζιον. Συμμετέχει τυπικά, περισσότερο από υποχρέωση προς την EBU, παρά επειδή την ενδιαφέρει το τηλεοπτικό προϊόν. Τα τελευταία χρόνια όμως αυτό άρχισε να αλλάζει και έγιναν βήματα επαναφοράς και προώθησης του προγράμματος στο τηλεοπτικό κοινό. Φυσικά, από το «το βλέπουμε χωρίς να το περιπαίζουμε» μέχρι το «το βλέπουμε και πωρωνόμαστε» απέχουμε αρκετά ακόμα. Όμως πέρσι συνέβη κάτι που ενίσχυσε περαιτέρω το γαλλικό ενδιαφέρον. Η Γαλλία κέρδισε τη Eurovision Junior τον Νοέμβριο του 2020 για πρώτη φορά στην ιστορία της. Και ως εκ τούτου, αποδέχτηκε να τη διοργανώσει του χρόνου σε γαλλικό έδαφος. Ως διά μαγείας, η συνθέτης που κέρδισε την παιδική βερσιόν είναι η Barbara Pravi η οποία θεωρείται το φαβορί να κερδίσει και την ενήλικη βερσιόν.

Κατά τη γνώμη μου όλα αυτά δεν αποτελούν συμπτώσεις όπως θέλουν να μας τα παρουσιάζουν. Σου λέει, θα το διοργανώσει που θα το διοργανώσει το παιδικό η Γαλλία, δεν της δίνουμε και το κανονικό να τα κάνει όλα μια χαψιά, τώρα που ο μύλος άρχισε να γυρίζει και αλέθει ό, τι βρεθεί στο πέρασμά του; Και τι είναι μια Γιουροβίζιον για τη Γαλλία; Ένα σόου του Αλιάγα κοστίζει τα ίδια, μπορεί και περισσότερα, που λέει ο λόγος. Δώστους την  εκεί να τη διοργανώσουν τσακ-μπαμ να τελειώνουμε, εν ανάγκη μεταποιώντας τα ίδια σκηνικά να μην σκοτιζόμαστε. Και αυτό το Voila μια χαρά συμπαθητικό ακούγεται, άνετα πείθει για νικητήριο, θυμίζει Πιάφ, θυμίζει βόλτα στα στενά της Μοντμάρτης, καλό θα ακουστεί στο μέσο αφτί. Άντε, καθαρίσαμε, κι απ’ το 2022 βλέπουμε.

Κάπως έτσι, εικάζω, τα βλέπει η EBU.

Φυσικά, υπάρχουν και οι επιλαχόντες. Έχουν Ισλανδία και Κύπρο από τα μικρά κράτη που δηλώνουν έτοιμα να επωμιστούν το βάρος με κάθε κόστος, και από την άλλη, έχουν την εύρωστη Ελβετία που και η Δευτέρα Παρουσία να γίνει θα έχει χρήματα να το διοργανώσει και να το υποστηρίξει. Αν ο διαγωνισμός δεν ακυρωνόταν πέρσι θα ήμασταν ήδη στο Ρεϊκιαβικ φέτος, και θεωρώ πως η EBU το φυσά και δεν κρυώνει που έχασε την ευκαιρία να το σηκώσει η παραχαϊδευμένη Ισλανδία της. Μα δεν είναι κάθε μέρα του Άη Γιαννιού. Και το ίδιο ισχύει και για την Κύπρο. Είχαμε την ευκαιρία μας το 2018, τη χάσαμε στο τσακ απ’ την άλλη χοντρή, ε, καιρός να επικεντρωθεί αλλού η προσπάθεια ανάδειξης μικρού κράτους. Στη Μάλτα!

Είναι και αυτό ένα μέγα ζήτημα: «Η ανάδειξη Μικρού Κράτους». Είχα γράψει και παλιότερα πόσο επιθυμεί η EBU να επαναφέρει στον Διαγωνισμό μικρά κράτη που για τον ένα ή τον άλλον λόγο αποσύρθηκαν. Μονακό, Ανδόρρα, Λουξεμβούργο, Μαυροβούνιο αποτελούν εδώ και χρόνια παρελθόν. Προτάσσουν ως επιχείρημα την οικονομική δυσχέρεια, αλλά όλοι ξέρουμε ότι το πραγματικό πρόβλημά τους είναι «γιατί να ξοδεύομαι αν δεν πρόκειται να κερδίσω ποτέ;» Αν κερδίζει μια στο τόσο μία μικρή χώρα, το επιχείρημα καταρρίπτεται. Και οι πελάτες επιστρέφουν. Εξ ου και η προώθηση Κύπρου, Μάλτας, Ισλανδίας αλλά και του Σαν Μαρίνο από το 2019 κι εντεύθεν.

Λοιπόν, μακρηγόρησα. Ιδού το ΤΟΠ39 μου για φέτος, όπως προέκυψε από το play count στο iTunes μου! Λίγα λόγια για την πρώτη δεκάδα και σας αφήνω να αναπνεύσετε:

1.       Κύπρος. Το El Diablo το αγάπησα από την πρώτη στιγμή. Προφανώς και δεν το κρίνω αντικειμενικά. Θεωρώ ότι φέτος έγινε πολύ καλή δουλειά επιστρατεύοντας τους καλύτερους του χώρου σε σκηνοθεσία, σκηνογραφία, κι ένδυση, ενώ επίσης τη Τσαγκρινού την πάω με τα χίλια (Δεν είναι και το πρώτο μυαλό, όταν μιλά και δίνει συνεντεύξεις καταλαβαίνω ότι δεν της κόβει και πολύ, αλλά δεν πειράζει. Για να κουνηθεί τη στέλνουμε και όχι για να αναλύσει το Μεσανατολικό). Θέλω πολύ να κερδίσουμε κάποτε, γιατί όχι και φέτος, αν και ξέρω ότι θα το μετανιώσω την επόμενη κιόλας μέρα με τα παρατράγουδα που θα προκύψουν, και από το πανηγύρι των γύφτων που θα στήσουμε στην προσπάθειά μας να αναδείξουμε την «ευρωπαϊκή Κύπρο». Γελάνε και τα πόμολα.

2.      Δανία. Παλιά καλή Δανία από το 1989! Και στα Δανέζικα μάλιστα τα οποία τόσο πεθύμησα να ακούσω. Εντάξει, τους τύπους που άδουν δεν αντέχω να τους βλέπω, αλλά ραδιοφωνικά το τραγούδι δεν προσπερνάται εύκολα. Μου θυμίζει Bee Gees, λίγο από Steps, γενικά με ευθυμίζει. Οι φανς το απεχθάνονται, εγώ δεν μπορώ να του αντισταθώ. Είναι το guilty pleasure μου.

3.      Βέλγι0. Κατεβαίνει με τους Hooverphonic, οι οποίοι αν και στη δύση της καριέρας τους, αποτελούν τη πιο ποιοτική πρόταση. Το τραγούδι τους είναι ό, τι καλύτερο θα ακουστεί στον Διαγωνισμό φέτος και πολύ καλύτερο από το Release Me που έστειλαν πέρσι. Ατμοσφαιρικό, ραδιοφωνικό, πιο νταρκ και πιο μελετημένο. Λέγεται (you’re at) The Wrong Place, και τους δίνω έξτρα βαθμούς για τον σαρκασμό τους. Αν υπάρχει Θεός αυτό θα κερδίσει. Αλλά όλοι ξέρουμε την απάντηση στο αν υπάρχει Θεός.

4.      Γαλλία. Τα είπαμε ξανά. Θέλω πολύ να κερδίσει κάτι με γαλλικό στίχο και πάλι. Γενικά θέλω να ασθενήσει η επιρροή της αγγλικής γλώσσας στην Ευρώπη.

5.      Ελβετία. Καλό αλλά δεν πετάω και τη σκούφια μου. Ο τραγουδιστής δεν υποφέρεται. Έχω θεία, αδελφή της γιαγιάς μου, με πιο μοντέρνα κόμη απ’ τη δική του. Το στήσιμο του Γιορν παραπέμπει σε Βουλγαρία 2017, και αυτό δεν το λέω για καλό. Στα συν η γαλλική γλώσσα. Γενικά όμως, αποτελεί ένα remake του Arcade που κέρδισε πρόπερσι. Φυσικά, προτιμώ να κερδίσει η Ελβετία παρά η Μάλτα. Ίντα τζαιρούς εφτάσαμεν, να θεωρείται ξανά η Ελβετία φαβορί!

6.      Ιταλία. Κλασική αξία. Δεν γίνεται να λείπει η Ιταλία από το τοπ μου. Εκεί που κλάνουν οι Ιταλοί γεννιούνται όλοι οι υπόλοιποι. Δεν είναι το καλύτερό μου, όχι, έχουν στείλει πολύ καλύτερα άλλες χρονιές, αλλά δεν θα χαλαστώ ποσώς αν κερδίσουν. Αγαπώ το κάθε τι σ’ αυτή τη συμμετοχή και κάθε τι ιταλικό εν γένει.

7.      Νορβηγία. Άλλο ένα τραγούδι που αγαπώ να ακούω παρά να βλέπω. Άκρως ραδιοφωνικό τραγούδι, το απολαμβάνω μέσα στο αυτοκίνητο. Μου θυμίζει αγγλική ποπ απ’ τα φοιτητικά μου χρόνια: Westlife, Backstreet Boys και τα συναφή. Εννοείται ότι οπτικά δεν υποφέρεται, ούτε ο τραγουδιστής ούτε το χορευτικό πλαισίωμα. Κι όμως, σιγά-σιγά άρχισα να το αποδέχομαι και να το ακούω ευχάριστα. Δεν το περίμενα! «A grower», που λένε και στο χωριό μου.

8.     Λιθουανία. Άλλο ένα φαβορί. Εντάξει, τους βαριέμαι. Τρέλα για την τρέλα και πολλή δηθενιά. Αλλά δεν έχει και τίποτα καλύτερο να συμπληρώσει τη δεκάδα. Το περσινό τους τραγούδι ήταν καλύτερο, αν και το είχα εξίσου στη μπούκα. Τα κίτρινα ρούχα χάλια. Ο ψηλός όμως, συμπαθέστατος.

9.      Ισλανδία. Ο άλλος ψηλός! Το περσινό του τραγούδι ήταν έπος. Το φετινό, απλά μια μάταιη προσπάθεια να επαναλάβει τον περσινό θρίαμβο. Θεωρώ όμως ότι θα καταλήξει στο τοπ5 γιατί έκανε τεράστια επιτυχία στο Tik-Tok και οι νεαροί θα τον τιμήσουν δεόντως με τη ψήφο τους. Δεν είναι ώρα ακόμα για μία ισλανδική νίκη.  

10   Μάλτα. Για 10^η καλή είναι. Όχι για παραπάνω.

Η Ελλάδα οριακά δεν μπαίνει στη δεκάδα. Θεωρώ ότι η φετινή συμμετοχή είναι πολύ καλύτερη από την περσινή. Παρόλα αυτά, οι συνθέσεις του Κοντόπουλου γενικότερα, είναι πολύ μέτριες κι αδύναμες. Κι αν μια στο τόσο γράψει κάτι πιο εμπνευσμένο συνήθως το πουλάει σε χώρες που πληρώνουν καλύτερα, δηλαδή στους Ρώσους και τους Αζέρους. Το Last Dance είναι ένα τραγούδι με την ίδια δομή που είχε το This Is Love, το οποίο όλοι ξέρουμε ότι πέρασε και δεν ακούμπησε, και κατετάγη 19^ο. Η Στεφανία είναι ΟΚ, τη συμπάθησα κάπως περισσότερο από πέρσι. Δεν τη θεωρώ καμιά αποκάλυψη, αλλά ΟΚ, την κάνει τη δουλειά. Το στήσιμο του Ευαγγελινού, όπως πάντα, θα σώσει την κατάσταση. Έχει μια μανία με το πέταγμα ο συγκεκριμένος και άρχισε να επαναλαμβάνεται και στη Γιουροβίζιον. Από το 2009 με τον Σάκη είχε βαλθεί να βρει τρόπο να πετάξει κάποιος απ’ τους «μαθητές του». Δεν τα κατάφερε τότε, δεν τα κατάφερε ούτε το 2016 με τον Σεργκέι, τώρα με το green screen είναι η ευκαιρία του. Η Ελλάδα θα τα πάει συμπαθητικά, καλύτερα από ό, τι αξίζει το τραγούδι από μόνο του. Μέχρι να επανακτήσει τη μουσική της ταυτότητα όμως, που δεν είναι άλλη από το λαϊκό και το ντιριντάχτα, θα είναι καταδικασμένη σε νερόβραστες εμφανίσεις σαν κι αυτή, τραβηγμένες οπτικά απ’ τα μαλλιά προκειμένου «να μην ξεχαστούν».

Αυτά είχα να πω, μπορώ να πω άλλα τόσα, αλλά ας βάλουμε μια τελεία προς το παρόν. Καλή γιουροβιζιον-εβδομάδα να έχουμε!