To Infinity And Beyond

 

Ο γιόκας μου είναι πλέον τεσσερισήμισι χρονών.

Έπρεπε να τον γεννήσω για να καταλάβω τι πάει να πει ευτυχία και κάθε μέρα αυτή μεγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο.

Πολύ συχνά στεναχωριέμαι που αυτή η ευτυχία έπρεπε να αργήσει τόσο να μου έρθει. Έπρεπε να τον είχα γεννήσει πολύ νωρίτερα, όταν ήμουν 30, το αργότερο. Για να τον χαρώ περισσότερο. Θυμώνω όταν σκέφτομαι πως όταν θα είμαι εξήντα χροών εκείνος θα είναι ακόμα φοιτητής. Ο πατέρας μου πέθανε στα 62 του και εγώ ήμουν 30άρης. Ήμουν αν μη τι άλλο ολοκληρωμένος και ξεμπερδεμένος από όλα. Αν ακολουθήσω τα βήματά του πατέρα μου, κάθε δευτερόλεπτο μαζί με τον γιο μου μετρά ακόμα περισσότερο, γιατί δεν μου απέμειναν πολλά. Εντάξει, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι θα πεθάνω κι εγώ στα 62 μου. Μπορεί να πεθάνω πολύ αργότερα αλλά και πολύ νωρίτερα. Γενικά το πότε θα φύγω και το πόσο θα προλάβω να τον χαρώ είναι ένα υποβόσκον άγχος το οποίο συχνά πυκνά με κυριεύει. Τι συχνά-πυκνά; Κάθε μέρα το σκέφτομαι.

Μπορούσα να κάνω τον γιο μου νωρίτερα; Είχα τη ρεαλιστική δυνατότητα; Το πολύ δυο τρία χρόνια είναι η απάντηση. Αν  εξαιρέσουμε ότι έπρεπε να πείσω πρώτα τη σύζυγό μου να παντρευτούμε και μετά να μπούμε στη νοοτροπία της τεκνοποίησης, δεν θα μπορούσα να γεννήσω προηγουμένως. Η ζωή είναι πλέον δομημένη με τέτοιο τρόπο, ώστε μέχρι τα τριάντα να σπουδάζεις ή να είσαι τόσο φρέσκος στη δουλειά, που να μην μπορείς να συντηρήσεις οικογένεια.

Είναι όλα τόσο υπολογισμένα σε τρομαχτικό βαθμό. Το μωρό σου έρχεται όταν πια δεν σώνεις να το χαρείς. Τα λεφτά σου έρχονται όταν πλέον δεν μπορείς να τα ξοδέψεις. Η γνώση σου έρχεται όταν δεν έχεις την εμπειρία να την εφαρμόσεις. Στη ζωή συνωμοτούν τα πάντα ώστε σε κάθε στιγμή να είσαι στο μηδέν.  

Κάποτε, όταν ήμουν 19 χρονών, είχα γράψει στο ημερολόγιό μου ότι ήθελα να μπω σιγά-σιγά στη διαδικασία τεκνοποίησης. Εντάξει, υπερβολικό ήταν θαρρώ εκ των υστέρων. Όμως τότε σοβαρολογούσα. Έλειπε όμως η γυναίκα. Αργήσαμε έντεκα χρόνια να τη βρούμε και άλλα πέντε να την πείσουμε να μας κάνει τον διάδοχο. Και τώρα το πληρώνουμε.

Τέλος πάντων, ας επικεντρωθούμε στο τώρα. Στο πώς θα το απολαύσουμε και πως θα κάνουμε τα αδύνατα δυνατά ώστε να το παρατείνουμε. Εις το άπειρο και ακόμα παραπέρα.