Zitti E Buoni

Άλλη μια Γιουροβίζιον στην καμπούρα μας.

Για μένα είναι σαν τη κινέζικη πρωτοχρονιά, σαν να τώρα τέλειωσε ο χρόνος και μπήκε ο επόμενος.

Τι να σας πω τώρα. Ότι δεν χάρηκα που κέρδισε η Ιταλία; Χάρηκα.

Η Ιταλία και η Σουηδία είναι οι αγαπημένες μου χώρες στον διαγωνισμό. Κάθε χρόνο ή τη μία υποστηρίζω ή την άλλη. Το 2011, το 2013, το 2015, τ0 2017 και το 2019 ήθελα να κερδίσει η Ιταλία. Φέτος δεν ήταν η καλύτερή μου. Για μένα η Ιταλία είναι κάτι πιο λυρικό και μελωδικό. Αλλά να που κέρδισε και με ροκ τραγούδι. Τώρα να πω ότι μπορώ να φανταστώ το Zitti e Buoni ως τη φυσική συνέχεια του Non ho l’ eta και του Insieme θα ήταν ψέμα. Αλλά να που έγινε. Αλλάζουν οι καιροί. Και δυστυχώς δεν είμαι πλέον στο επίκεντρό τους.

Σήμερα μου τηλεφώνησε η καημένη μου γιαγιά, που ως γνωστόν, πάσχει από άνια και η οποία με δυσκολία επικοινωνεί με το περιβάλλον. Έκλαιγε και μου είπε «Βοήθα με. Δεν καταλαβαίνω τι μου συμβαίνει. Δεν ξέρω πού είμαι. Δεν ξέρω τι γίνεται. Τα χάνω. Θέλω να πιω χάπια να πεθάνω». Ευτυχώς δεν έχει χάπια στη διάθεσή της για να πάρει να πεθάνει, αλλά πρώτη φορά την άκουσα να κλάιει, και πρώτη φορά την άκουσα χαμένη και απελπισμένη. Οπότε στεναχωρήθηκα τρομερά και αποσυντονίστηκα και δεν κατάφερα να χαλαρώσω και να απολαύσω τον διαγωνισμό.

 Προσπάθησα να την καθησυχάσω όπως μου είπατε κι εσείς εδώ, να της αποσπάσω την προσοχή, να της αλλάξω το θέμα, της είπα ότι απόψε έχει Γιουροβίζιον (τη λάτρευε όταν ήταν νέα) και η απάντηση της ήταν «δεν με κόφτει το γιουροβίζιον». Μετά από όλα αυτά, δεν είχα κέφι για τίποτα.

Και αυτό το «Δεν ξέρω που είμαι» και «δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει» σε συνδυασμό με το αποψινό αποτέλεσμα, με έκανε να καταλάβω ότι μετατοπιστήκαμε αμφότεροι στη γραμμή του χρόνου. Ε, έλα βάλε μου εσύ τώρα τους Maneskin δίπλα στον Κουτούνιο και πες μου αν «καταλαβαίνεις τι συμβαίνει». Εδώ τους έπιασε η κάμερα να σνιφάρουν λαϊβ κοκαΐνη!

Τέλος πάντων, για να μην παρεξηγηθώ. Δεν ήθελα να κερδίσει η Μάλτα, δόξα τω Θεώ τη γλιτώσαμε. Δεν ήθελα να κερδίσει η Ελβετία, δόξα τω Θεώ τη γλιτώσαμε. Η γαλλική νίκη θα με κάλυπτε μουσικά, αλλά η Ιταλία μου είναι διαχρονικά πιο αγαπημένη χώρα οπότε τι να συζητάμε.

Της το χρωστούσαν, της το έδωσαν.

Θα το διοργανώσουν στο Τορίνο, λένε. Αλήθεια, ποιος θέλει να πάει στο Τορίνο; Ούτε καν οι πρόσκοποι δεν κόπτονται να παν να κατασκηνώσουν εκεί. Ούτε καν οι Ιταλοί δεν πάνε στο Τορίνο. Ας είναι όμως, προφανώς και θέλουν να στείλουν τουρισμό και σ’ άλλες πόλεις, οπότε αν εκεί θέλουν, εκεί θα πάμε.

Η θέση της Κύπρου με πόνεσε. Το Ελ Ντιάμπλο όπως ξαναείπα το αγάπησα και το πίστεψα εξαρχής, παρόλη την κονσέρβα. Δεν φταίει κάτι συγκεκριμένο για τη θέση μας. Δεν θεωρώ ότι πήγε κάτι λάθος στη συγκεκριμένη συμμετοχή. Η εικόνα ήταν τέλεια, η σκηνοθεσία μια χαρά, η Τσαγκρινού έκανε στο έπακρον τη δουλειά της. Απλώς το 2021 ήθελε περισσότερη «αλήθεια». Η απλότητα της Γαλλίας και το χιπ του Ιταλού ήταν πιο κοντά στη διάθεση του μπουχτισμένου κόσμου παρά κάτι μετρημένο και σκηνοθετημένο στην εντέλεια. Και δεν μπορείς να στέλνεις τρεις χρονιές συνεχόμενες «θεές». Κάποια στιγμή τις βαριούνται. Ε, ας βρει και η Κύπρος την… «αλήθεια» της, που λέει και η Βίσση μπας και γυρίσει το τροπάρι. Βέβαια, εδώ δεν βρήκε την αλήθεια της σε εθνικό και πολιτικό επίπεδο, θα τη βρει σε καλλιτεχνικό και δη μουσικό; Μεγάλη η συζήτηση.

Η Ελλάδα πήγε πολύ καλά, αν και εγώ δεν το πιάνω αυτό το τραγούδι, το βρίσκω τρομερά «παλιό» με την αρνητική έννοια.

Πορτογαλία 12^η. Αν είναι δυνατόν! Κουφάθηκε ο κόσμος.

Ισλανδία 4^η χωρίς να εμφανιστεί καν. Αυτό κι αν είναι ενδιαφέρον. Το περίμενα ότι θα πήγαινε καλά. Είχε και ο Ντάντι έναν σταρχιδισμό στην εμφάνιση που ταίριαζε με τη ψυχική μας διάθεση.

Η 9^η θέση της Ρωσίας μάλλον για πολλή της πέφτει, ενώ το Σαν Μαρίνο το ήθελα ελαφρώς ψηλότερα.

Τα μηδενικά σε Αγγλία και Γερμανία σκέτη κάβλα και φέτος. Για Ισπανούς και Ολλανδούς ένιωσα ένα μικρό οίκτο, αλλά ναι, συνολικά δεν ήταν τραγούδια αυτά.

Το Βέλγιο αδικήθηκε πάρα πολύ. Ντροπή να φέρεται έτσι ο κόσμος σε ένα τόσο θρυλικό συγκρότημα που μας κάνει τη χάρη και εμφανίζεται στο πανηγύρι μας και να κατατάσσεται τόσο χαμηλά.

Δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα με το θέαμα των Ολλανδών. Δεν θεωρώ ότι φταιν εκείνοι, ο κορωνοϊός τα γάμησε όλα και δεν μπόρεσαν να παρουσιάσουν αυτό που πραγματικά ήθελαν. Εδώ ο προπέρσινος νικητής κόλλησε στο παρά πέντε και δεν εμφανίστηκε να δώσει το βραβείο. Ήταν μία διεκπεραιωτική διοργάνωση που πάλι καλά να λέμε ότι κατάφερε και έγινε. Είμαι σίγουρος ότι οι Ολλανδοί πανηγυρίζουν που έφυγε από πάνω τους κι ανάθεμα την ώρα που το κέρδισαν, θα λένε.  

Το μόνο χαϊλάιτ του τελικού ήταν οι ερμηνείες των παλιών νικητών από τις ταράτσες. Μα κι αυτό μελαγχολία μου προκάλεσε αφού είδα τους Teach-Inn με το ένα πόδι στον τάφο, την Παπαρίζου 38 χρονών  (εμένα στο μυαλό μου είναι ακόμα εντυπωμένη με το άσπρο το ξώπλατο των Antique 18 χρονών μπουμπούκι), τους Lordi με μάσκες απ’ το Jumbo. Αλήθεια, βαριόντουσαν να βαφτούν; Τι ήταν αυτοί οι ερασιτεχνισμοί;

Τέλος πάντων. Είμαι τόσο πεσμένος ψυχολογικά από το τηλεφώνημα της γιαγιάς μου που δεν είμαι για να αναλύω γιουροβίζιον στις 3:00 τα ξημερώματα. Πάω να κοιμηθώ και αύριο το πρωί, θα πάω να τη δω, να αποτελειωθώ εντελώς.

Γεια σας.