The (Lion) King Is Dead

Εξεπλάγην δυσάρεστα και με το παραπάνω όταν σήμερα έσπευσα να δω τη μεταφορά του «βασιλιά των λιονταριών» σε λάιβ άξιον έκδοση. Και εξεπλάγην διότι οι ταινίες με πρωταγωνιστές τα ζώα μου είναι αδιάφορες κι όμως από όλες τις πρόσφατες μεταφορές ταινιών της Ντίσνεϊ σε λάιβ άξιον, η αγαπημένη μου είναι «το βιβλίο της ζούγκλας». Μετά την επιτυχία που γνώρισε ο Μόγλης, η εταιρεία ανέθεσε στον ίδιο σκηνοθέτη να αναλάβει και το λάιον κινγκ. Δεν τους βγήκε, όμως. Μα καθόλου!

Είναι πολλοί οι λόγοι της αποτυχίας, κατά τη γνώμη μου.

Ο κυριότερος είναι ότι τα ζώα σε πραγματική μορφή δεν μπορούν να μορφάσουν όπως τα κινούμενα σχέδια. Δεν μπορούν να χαμογελάσουν, δεν μπορούν να λυπηθούν. Γενικώς, δεν μπορούν να εκφραστούν. Μπορείς να καταλάβεις αν είναι θυμωμένα, ή πεινασμένα αλλά κατά τα άλλα η μούρη τους δεν αλλάζει. Σε μία ταινία όπως η συγκεκριμένη, η οποία βασίζεται κυρίως στη μουσική και το συναίσθημα, αυτά δεν μεταδίδονται στον θεατή όπως πρέπει. Θέλω να πω, πέθανε ο Μουφάσα και δεν άνοιξε μύτη. Ήταν σαν να ψόφησε μια μεγάλη γάτα στη λεωφόρο Αθαλάσσας. Τίποτε παραπάνω. Και ο Σίμπα, φυσικά, δεν μπορούσε να τρίβεται επάνω του και να κλαψουρίζει όπως στο καρτούν. Πήγε και χώθηκε κάτω από το νεκρό του πόδι, κι αυτό ήταν όλο.

Εγώ θυμάμαι ότι το 1994 στη συγκεκριμένη σκηνή σπάραζε όλο το σινεμά. Θα μου πεις, μεγάλωσες έκτοτε. Μην το πεις, ακόμα κλαίω με του ψύλλου το πήδημα σε όλων των ειδών τις ταινίες. Η αίθουσα σήμερα ήταν επίσης γεμάτη από παιδάκια, κι όμως δεν άκουσα ούτε ένα σνιφάρισμα εκ μέρους τους. Ήταν σαν να βλέπαμε ντοκιμαντέρ στο οποίο ένα λιοντάρι πεθαίνει. Και το ίδιο συνέβη σε όλες τις σκηνές με συναισθηματική φόρτιση. Έβλεπες ζώα που κινούσαν το στόμα τους, έπαιζε κι από πάνω ένα υποτυπώδες voiceover κι αυτό ήταν όλο. Καμία άλλη έκφραση συναισθήματος.

Στο βιβλίο της ζούγκλας το ίδιο δεν συνέβαινε; Ναι, με την ειδοποιό διαφορά ότι εξισορροπούσε την κατάσταση ο Μόγλης που τον υποδυόταν πραγματικός άνθρωπος. Ο Μόγλης αντιδρούσε, έπαιζε και έσωζε την ταινία, δεν περίμενες από τον Μπαλού και τον Μπαγκίρα να δεις τη συγκίνηση. Επίσης, το βιβλίο της ζούγκλας δεν ήταν μία αυτούσια μεταφορά του καρτούν στη μεγάλη οθόνη. Έγινε ένα μεγάλο ρετουσάρισμα στην υπόθεση, άλλαξε αρκετά, έγινε πιο ενήλικο. Ο βασιλιάς των λιονταριών είναι ακριβώς το ίδιο με το κινούμενο σχέδιο, πιο αποστειρωμένο όμως, πιο νάσιοναλ τζιογκράφικ, πιο… λίγο.

Για να μην σχολιάσω τα τραγούδια, τα οποία επίσης βρήκα υποδεέστερα από ό, τι στο καρτούν. Τόσο από πλευράς νέας ενορχήστρωσης όσο κι από πλευράς φωνών. «Δεν σου φτάνει κοτζάμ Μπιγιονσέ;» Όχι, μια Μπιγιονσέ δεν φέρνει την άνοιξη. Επίσης, κάτι άλλο που πρόσεξα είναι ότι υποφωτίζονται οι ύαινες. Η Σένζι, ο Έντ και ο Μπανζαϊ είναι προσωπικοτάρες. Στην ταινία, καλά -καλά δεν ξεχωρίζεις ποιος είναι ποιος και τις περιθωριοποίησαν αρκετά.

Για να λέμε και τα καλά, η έναρξη είναι εξίσου μεγαλειώδης και συγκινητική. Καθώς επίσης και η σκηνή με το he lives in you όπου βλέπει στην αντανάκλασή του, ο Σίμπα, τον πατέρα του. Το τέλος, η μάχη του Σίμπα και του Σκαρ δηλαδή, είναι συμπαθητική, αλλά όλο το υπόλοιπο είναι δυστυχώς κατακρεουργημένο. Το Be prepared το σκοτώσανε, το I just can’t wait to be king ούτως ή άλλως δεν μου άρεσε και ποτέ, αλλά ακόμα κι εδώ το χειροτέρεψαν, το Hakuna Matata περνά και δεν ακουμπά, το Can you feel the love tonight με το ζόρι βγάζει τα λεφτά του. Μόνο το Circle of life στην αρχή αποδίδεται όπως πρέπει. Πρόσθεσαν μία εκτενέστερη εκδοχή του The lion sleeps tonight βέβαια, που προκαλεί χαμόγελο, αλλά τι τα θες. Κάηκε ήδη ο μεζές! Γενικά οδηγούμαστε σιγά -σιγά στον επόμενο λόγο αποτυχίας. 

Στις προσδοκίες.

Έχω παρατηρήσει ότι όλες οι ταινίες που μεταφέρθηκαν σε λάιβ άξιον (βρείτε μου έναν ελληνικό όρο να αναφέρομαι στο λάιβ άξιον και σιχαίνομαι τον εαυτό μου που καταφεύγω στα εγγλέζικα), και προέρχονται από τη χρυσή δεκαετία της Ντίσνεϊ, την ούτω καλούμενη «αναγέννηση» βλέπε, Πεντάμορφη και το Τέρας, Αλαντίν και τώρα Βασιλιάς των Λιονταριών, απλά πάσχουν. Οι προσδοκίες μας ήταν πολύ υψηλές και δεν ευοδώθηκαν. Μόνο ο Αλαντίν, κατά τη γνώμη μου, περνά το τεστ. Κι αυτός οριακά. Τα άλλα δύο απλά δεν κατάφεραν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Από την άλλη, ο Ντάμπο και το βιβλίο της ζούγκλας, που κακά τα ψέματα, επρόκειτο για ταινίες καρτούν-μαλακίες, στο λάιβ άξιον με εντυπωσίασαν. Τις αναβάθμισαν στον υπέρτατο βαθμό. Το ίδιο περιμένω να γίνει και με τη Μουλάν του χρόνου. Η Μουλάν ήταν μία απογοήτευση, από τα χειρότερα που βγήκαν ποτέ, κατά τη γνώμη μου, κι όμως απ’ το τρέηλερ της ταινίας αντιλαμβάνεσαι ότι το πάνε αλλού. Αφαίρεσαν τα τραγούδια (δεν είμαι σίγουρος αν αυτό είναι καλό 100%, γιατί και στη Σταχτοπούτα αφαίρεσαν τα τραγούδια και θεωρώ ότι ήταν άστοχο), εστίασαν στη ψυχοσύνθεση και τη ψυχολογία της Κινέζας πρωταγωνίστριας και πιστεύω ότι στο τέλος θα δικαιωθούν.

Γενικώς οι προσδοκίες παίζουν ρόλο. Και ο βασιλιάς των λιονταριών ήταν η πιο επικερδής ταινία της Ντίσνεϊ για 20 χρόνια, μέχρι να βγει το Φρόουζεν το 2013. Δεν γίνεται ένα προϊόν που σε συντηρεί τόσα χρόνια να το κακομεταχειρίζεσαι έτσι. Κατ’ εμέ, δεν τολμάς να το αγγίξεις καν. Αγόρασα το blue ray της ταινίας τις προάλλες, και η λάμψη του καρτούν ανταποκρίνεται στο μέγιστο, ακόμα και σήμερα. Δεν χρειαζόταν ρεκτιφιέ ο Σίμπα, δεν χρειαζόταν λίφτινγκ, δεν χρειαζόταν τίποτα.

Κι αν ήθελαν να το μεταφέρουν σε νέα διάσταση (όπως έκαναν στη θεατρική προσέγγιση στο Μπρόντγουεϊ), ας έφτιαχναν μια ταινία βασισμένη στο παραμύθι, με ανθρώπους ηθοποιούς όμως, κάπου στην Αφρική, για κάποιον φύλαρχο που δολοφονείται από τον αδελφό του και εξορίζει τον διάδοχο για να πάρει εκείνος τον θρόνο. Βάζεις μέσα και τους χωρικούς να τραγουδούν τα τραγούδια γύρω απ’ το τοτέμ, βάζεις ηλιοκαμένα κορμιά να ιδρώνουν για το μεροκάματο, ρίχνεις κι ένα παράπλευρο οικολογικό μήνυμα, ε, στο τσεπάκι έχεις το όσκαρ!

Μα, όλα εγώ;

Λοιπόν, ναι, ο Βασιλιάς των λιονταριών είναι η χειρότερη λάιβ άξιον ταινία που είδα μέχρι σήμερα απ’ τη Ντίσνεϊ. Και η Πεντάμορφη και το Τέρας η προτελευταία. Πρώτος έρχεται ο Μόγλης, δεύτερη η Σταχτοπούτα, τρίτος ο Ντάμπο. Διάβαζα πρόσφατα ότι μπαίνει και το νερό στ’ αυλάκι για τη μικρή γοργόνα, την οποία λέει, θα ενσαρκώσει μία μαύρη ηθοποιός, έτσι για την κορεκτίλα. Αντιλαμβάνεστε. Την Άριελ, που τη μάθαμε κοκκινομάλλα, τώρα θα πρέπει να τη συνηθίσουμε μαύρη! Γιατί; Γιατί έτσι! Ας τολμούσαν να δώσουν και τον ρόλο της Νάλα σε μια λευκή, ξανθιά, σκανδιναβή ηθοποιό, να σας πω εγώ αν το «μαύρο χόλιγουντ» θα σεβόταν την «ποιητική αδεία».

Άστε μας!