Τσίπρας Free Και Εξαφανισμένοι Ναζί

Η χαρά μου που ξεκουμπίστηκε ο Τσίπρας δεν περιγράφεται.

Είναι ψυχολογική η ικανοποίηση βεβαίως, μιας και δεν θεωρώ ότι η Ελλάδα θα ορθοποδήσει ποτέ κατά τη διάρκεια της ζωής μου, ούτε ότι θα απαλλαχθεί ποτέ από μαλάκες κυβερνώντες. Και φυσικά, από τον Μητσοτάκη δεν περιμένω θαύματα, ούτε καν. Αλλά τουλάχιστον δεν θα βλέπω μπροστά μου εκείνο το σίχαμα των καταλήψεων να μου το παίζει πρωθυπουργός και θα μπορώ να ξανά-επισκεφτώ την Ελλάδα χωρίς να αηδιάζω μέσα μου και να φτύνω σε κάθε σοκάκι που περπατώ.

Δόξα τω Θεώ, κύριοι. Η αριστερά θα κάνει χρόνια να ξανακυβερνήσει σε Ελλάδα και Κύπρο. Τους δόθηκε η ευκαιρία να αποδείξουν την αχρηστία τους, φθαρήκανε και παραφθαρήκανε μια χαρά (κι εμείς μαζί, αλλά χαλάλι αν αυτό εξυπακούει ότι δεν θα τους ξαναδούμε στο προσκήνιο για τα επόμενα πενήντα χρόνια). Χύστε νερά στα πατώματα να καθαρίσει η βρώμα, κάντε και μια αγκαλιά, και πάμε παρακάτω.

Πέραν των πιο πάνω, εγώ γελώ και με άλλα που διαβάζω σήμερα από απογοητευμένους αριστερούς, οι οποίοι μέσα στην απόγνωση τους παρηγοριούνται από την ήττα της Χρυσής Αυγής. Δεν τους έμεινε και τίποτε άλλο να ασχοληθούν. Τελικά κάποτε πρέπει να αποφασίσετε, είναι οι Έλληνες ψηφοφόροι «ναζί», όπως υποστηρίζατε πριν καμιά πενταετία, ή δεν είναι; Γιατί αν ήταν όντως ναζί τότε, πολύ εύκολα καταθέσανε τα όπλα. Δεν πρέπει να ήταν και πολύ hard core για να απαρνήθηκαν τη σβάστικα εν μία νυκτί. Αν πάλι επρόκειτο για ένα μερίδιο δυσαρεστημένων της ΝΔ οι οποίοι τοποθετήθηκαν στα άκρα προκειμένου να τιμωρήσουν το κόμμα, τώρα που επέστρεψαν σ’ αυτό ως τι επέστρεψαν; Ως ναζί που υποστηρίζουν τη ΝΔ, ή ως μετανοημένοι ΝΔ που κάποτε αμάρτησαν υποστηρίζοντας τα άκρα;

Είναι γελοίο και εντυπωσιακό ταυτόχρονα το πώς κολλούν ταμπέλες οι αριστεροί στον κόσμο, ο οποίος καθώς βλέπετε μεταβάλλεται τόσο εύκολα από εκλογική διαδικασία σε εκλογική διαδικασία και είναι πλέον δύσκολο να «χαρακτηριστεί» απόλυτα με οποιονδήποτε όρο. Μέχρι χθες ήταν οι «ναζί», σήμερα είναι «νεοδημοκράτες», αύριο θα είναι πάλι «ναζί» ανάλογα τα κέφια σας. Τελικά τι είναι; Βασικά άνθρωποι είναι, που ψηφίζουν κάθε φορά το μη χείρον βέλτιστον. Αυτό δεν μπορούν να το αποδεκτούν ως εκλογικό φαινόμενο οι εξ αριστερών. Δεν τους συμφέρει να μην υπάρχει εχθρός και μάλιστα χιτλερικός. Πρέπει σώνει και καλά να εφευρεθεί, προκειμένου να καλύψει τα κενά της ύπαρξης τους. Λες και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα νέο ΠΑΣΟΚ. Λες και δεν γιγαντώθηκε εξ αιτίας των δυσαρεστημένων Πασόκων, των οποίων τα μισά του μέλη πήραν μετεγγραφή στον ΣΥΡΙΖΑ για να απαλλαχθούν του Παπανδρεϊκού αμαρτήματος! Αυτά, παραβλέπονται.

Τέλος πάντων. Εμένα η «ταμπέλα» με καίει. Γι’ αυτήν γράφω τώρα. Τη ταμπέλα του «ναζί» η οποία πλάστηκε από κόσμο που κατά τα άλλα πολεμά τις κοινωνικές ταμπέλες. Οι άνθρωποι που πρώτοι και καλύτεροι πολεμούν τα κατεστημένα, τη σακουλοποίηση, οι οποίοι κόπτονται για την πολιτική ορθότητα, δημιουργούν όποτε τους καπνίσει τα αντίστοιχα δικά τους κλισέ, επειδή μόνο έτσι μπορούν. Επειδή είναι αριστεροί. 

«Ναζί» λοιπόν, που τώρα μάλλον «κάλμαραν».  

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν ισχυρίζομαι ότι δεν υπάρχουν και ναζί. Υπάρχουν. Και υπάρχουν σε όλες τις χώρες. Αλλά, από το 13% που είχανε, να πέσανε σε ποσοστό που δεν εκπροσωπούνται καν, τα εξής τρία πράγματα μπορεί να σημαίνει: είτε μεταλλάχθηκαν (με κουμπί), είτε μετανόησαν (όλοι μαζί με χαρακίρι), είτε δεν υπήρξαν ποτέ (παρά μόνο ως αριστερή ονείρωξη). Αποφασίστε τι συνέβη εν πάση περιπτώσει γιατί αν όλα αλλάζουν τόσο εύκολα, μάλλον δεν μπορούν να ταμπελωθούν.

Αχ, τι ωραία μέρα η σημερινή! Τσίπρας free, ας το γιορτάσουμε με έναν Στράτο Διονυσίου, να ξεχάσουμε ότι κατά τα άλλα είναι Δευτέρα!