Η Πρωταπριλιά Του '98

Κάθε Πρωταπριλιά ακολουθώ ένα στάνταρ τελετουργικό. Επαναλαμβάνω στον εαυτό μου συνέχεια ότι σήμερα ο κόσμος σκαρώνει φάρσες και ψέματα, γι’ αυτό να μην πιστέψω τίποτα από όσα μου πουν (δεν τα καταφέρνω πάντα), μετά βάζω και ακούω ένα playlist που έχω, ωδή στον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ, και μετά ακούω από την αρχή μέχρι το τέλος τον δίσκο της Βίσση, το «Αντίδοτο». Έναν δίσκο που κυκλοφόρησε σαν σήμερα πριν είκοσι χρόνια ακριβώς (Θεέ μου, πώς περνούν τα χρόνια) και ο οποίος μαζί με το «Τραύμα», με καθόρισαν μουσικά στον αιώνα τον άπαντα.

Έκατσα και έψαξα στα φωτογραφικά μου άλμπουμ και βρήκα ντοκουμέντα. Στα παραθέτω πιο κάτω. Τον Μάρτη του 1998 εγώ είχα δηλώσει συμμετοχή σε ένα σχήμα που θα παρέλαυνε στην Ελλάδα στην παρέλαση της 25^ης Μαρτίου, εκπροσωπώντας την Κύπρο. Ο σκοπός μου ήταν να χάνω μαθήματα και να ξαναζήσω μία αντίστοιχη εμπειρία με την καθιερωμένη εκδρομή στην Ελλάδα, που κάναμε στη Β’ Λυκείου. Και κυρίως, να πάω να δω τη Βίσση λάιβ, που μέχρι τότε δεν τα είχα καταφέρει ποτέ. Ήμουν σίγουρος ότι ο διευθυντής θα μας έπαιρνε σε κάποιο κέντρο ένα από τα βράδια της εκεί παραμονής μας, και είχα αρχίσει από νωρίς μία εκστρατεία πλύσης εγκεφάλου άπαντων, προκειμένου να μας βγάλουν έξω στο «Γκάζι» που τραγουδούσε τότε.

Βίσση μου αγαπημένη, για να 'ρθω να σε δω, μέχρι και τη βράκα που κάμνει τρίκκι-τράκκα δέχτηκα να φορέσω!

Δυστυχώς όχι μόνο δεν τα κατάφερα, (αφού διανύαμε 90ς εποχές όπου οι έφηβοι έπρεπε διά ροπάλου να ακούν Πύξ-Λαξ, Βαρδή, Πορτοκάλογλου, Καζούλη και λοιπά καταθλιπτικά, οπότε το να προτείνω τη Βίσση ήταν τουλάχιστον αστείο), αλλά πέσαμε σε κακοκαιρία, τα περισσότερα μπουζούκια έμειναν κλειστά, με αποτέλεσμα η μόνη επιλογή για έξοδο να αποτελεί η Ιερά Οδός. Εκεί τραγουδούσε ο Νταλάρας με την Τσαλιγοπούλου. Και η οποία Ιερά Οδός, σημείωσε, ήταν δέκα μέτρα πιο κάτω από το «Γκάζι», το οποίο έμεινε κλειστό γιατί ο ντράμμερ, ο Κουβατσέας, είχε πάει να κάνει σκι στα χιόνια και αποκλείστηκε! Αν είναι δυνατόν! Γκαντεμιά φουλ!

Οπότε όχι μόνο δεν πήγα στη Βίσση, αλλά τιμωρήθηκα και με Νταλάρα του οποίου τα μόνα τραγούδια που γνώριζα τότε ήταν το «Μην μιλάς κινδυνεύει η Ελλάς», τα «λάτιν», και το «Με λένε Πόπη» που ήταν και της μόδας. Χάλια πέρασα, θυμάμαι κιόλας ότι έκλειναν τα μάτια μου εκείνο το βράδι από την πλήξη και τη νύστα, και δεν το χώνευα ότι είχα φτάσει τόσο κοντά στη Βίσση και πάλι τίποτα. Έκτοτε μου έμεινε μια φοβία και όποτε πάω στην Αθήνα για να την ακούσω έχω έναν υποβόσκοντα φόβο κατά πόσον θα βγει να τραγουδήσει ή αν θα προκύψει κάποιο απρόοπτο.

Τέλος πάντων. Άλλο είναι το θέμα μας. Είκοσι χρόνια από τότε. Έχω έναν δίσκο που τον ακούσω σχεδόν κάθε 2-3 μέρες και νιώθω σαν να έχει βγει χθες. Το «Αντίδοτο» σαν τίτλος με ενέπνευσε για να δημιουργήσω αυτό το μπλογκ, το μέηλ που ακόμα χρησιμοποιώ ενώ λίγο έλειψε να χτυπήσω και εκείνο το «ανάποδο σταυρουδάκι» που εμφανίζεται στο εσωτερικό του δίσκου σαν ταττού πάνω στο χέρι μου. Δεν το τόλμησα. Ο δίσκος είχε κάνει θραύση τότε, πολυπλατινένιος βεβαίως, βεβαίως, και ακουγόταν παντού. Ακόμα και στο στρατόπεδο Αυλώνα που πήγα για εκπαίδευση την επόμενη χρονιά, είχα εντυπωσιαστεί από το πόσο airplay απολάμβανε από τους ραδιοσταθμούς. Περιπολούσα πάνω κάτω στους όρχους και από όλα τα μαγειρεία των παραδίπλα ιλών ακούγονταν τα τραγούδια του.

Από το «Ερωτευμενάκι» μέχρι το «Κινητό Τηλεφωνάκι», κάθε τραγούδι εκπέμπει μία καρβελική, μαστούρα που με πωρώνει ακόμα και σήμερα. Το δε ομώνυμο τραγούδι θεωρώ ότι είναι σατανιστικό, αφού όποτε το ακούω φαντάζομαι μάγους με πυρσούς να σφάζουν παρθένες στο όνομα του τράγου του Μεντές και να τις τρώνε. Το «αντίδοτο» σαν τραγούδι δεν είχε εκτιμηθεί καθώς του άξιζε όταν πρωτοβγήκε. Θεωρώ ότι σήμερα του κάνουν πολύ καλύτερες ενορχηστρώσεις που το αναβαθμίζουν εκατό σκαλιά πιο πάνω. Τη βλέπω και την ίδια τη Βίσση την ώρα που το τραγουδά να το γουστάρει περισσότερο σήμερα παρά τότε.

Άκου το κλαρίνο πώς βάζει φωτιά στον αμανέ. Απίστευτο. Το δε κοινό, το αποθεώνει. Τα ταμπούρλα σαν να ανακοινώνουν τη Δευτέρα Παρουσία. Όνειρο. Από τις καλύτερες, μεταγενέστερες εκτελέσεις. Επίσης, ίντα ζάμπα η Βίσση! Λαβ ιτ!

Τι σε νοιάζει και στα λέω τώρα, όλα αυτά; Δεν ξέρω. Τώρα που μετακόμισα στο πατρικό μου λόγω ανακαίνισης βλέπω συχνά τα παλιά, σχολικά, φωτογραφικά μου άλμπουμ και τα νοσταλγώ. Νομίζω θα το καθιερώσω, μια φορά τον μήνα να ανεβάζω μία φωτογραφία από εκείνες τις εποχές, και να σου λέω την ιστορία της. 

Εδώ έξω από τα Metropolis - Ο Θεός να τα μακαρίσει. Γιγαντοαφίσα κρεμμασμένη που προμήνυε την κόλαση που θα ακολουθούσε με τον νέο δίσκο - δέος! Καθόμουν και φωτογραφιζόμουν με τις αφίσες τότε. Βέβαια, τι λέω; Ακόμα το κάνω, πιο διακριτικά όμως. Απίστευτο και ελαφρώς εμπάρασσινγκ το ότι από τα 18 στα 38 ο νους μου έμεινεν ο ίδιος σε κάποια θέματα. Επίσης, απίστευτο το ότι εδώ φορώ το μπουφάν του πατέρα μου, από μέσα την πυτζάμα μου (βαριόμουν να ντυθώ; Ούτε που θυμάμαι) και κάτι μποτάκια που μου είχε επιβάλει η μάνα μου. Γκοντ!

Μέρα που 'ναι σας καλώ να αναφωνίσουμε: "Ποιος θα μου χαρίσει αγάπη εδώ και τώρα; Ποιος θα μου το δώσει το Αντίδοτοο0ο0ο0ο0ο;!"