Οξύ-μωρο

Σ’ αυτή τη ζωή ο καθένας λαχταρά αυτά που του λείπουν.

Το οξύμωρον του πράγματος: Ο γιος μου με κάθε ευκαιρία αρπάζει το iphone μου και εγώ με κάθε ευκαιρία τον χρησιμοποιώ για να χαρώ παιχνίδια που δεν υπήρχαν στην εποχή μου.

Το πόσο χάρηκα που βούτηξα μέσα στις μπαλίτσες χθες δεν περιγράφεται. Ένιωσα σαν τον Σκρουτζ Μακ Ντακ την ώρα που βουτά μέσα στο θησαυροφυλάκιο. Τόσο πολύ χάρηκα που είπα στη Μπρέντα ότι δεν χρειάζεται να επιπλώσουμε το σαλόνι, αλλά να το γεμίσουμε με τέτοια παιχνίδια και να μετατρέψουμε το σπίτι σε μίνι-ντίσνεϊλαντ.

Αν αποφάσιζα εγώ όλο το σπίτι θα ήταν παιχνιδότοπος. Με σκοινιά, με μυστικές σήραγγες, σκοτεινές καταπακτές, καταρράκτες, λίμνες και φουσκωτά. Ένα μίγμα παιχνιδιών χωρίς σύνορα και ντίσνεϊ γουόρλντ. Δεν αποφασίζω εγώ. Δυστυχώς.

Στην ηλικία μου δεν έχω πια την πολυτέλεια να αποφασίζω μόνος μου. Όχι μόνο εξ αιτίας του γάμου, αλλά εξ αιτίας πολλών άλλων παραγόντων που δεν περνούν από το χέρι μου. Στην καλύτερη περίπτωση έχω ένα 50% που ουσιαστικά δεν σημαίνει τίποτε, που δεν μου αρκεί για να μεγαλουργήσω. Και όσο περνά ο καιρός συνειδητοποιώ ότι είμαστε καταδικασμένοι, κι εγώ να καταπιέζω τη δημιουργικότητά μου και οι υπόλοιποι να παραμένετε δέσμιοι στο γκρίζο.