Ταξιδιώτης Δίχως Αποσκευές

Είχα πει ότι θα καθιερώσω μια φορά τον χρόνο να σας παραθέτω εδώ τη λίστα με τα καλύτερα βιβλία που διάβασα ολόχρονα. Αλλά δεν αντέχω να περιμένω μέχρι τον Δεκέμβριο του ’17, γιατί μόλις τελείωσα ένα εξαιρετικό, αστυνομικό μυθιστόρημα και θέλω να το μοιραστώ με το σύμπαν. «Ταξιδιώτης Δίχως Αποσκευές» του Ζαν-Κριστόφ Γκράνζε από τις Εκδόσεις Καλέντης.

Ένα βιβλίο 956 σελίδων! Δεν ξαναδιάβασα στη ζωή μου ένα τόσο μεγάλο βιβλίο. Σκοτώνεις άνθρωπο με αυτό, αν τον χτυπήσεις στο κεφάλι. Αλλά τώρα με το πολύ το baby sitting, ακόμα και οι χίλιες σελίδες φαίνονται ΟΚ προκειμένου να περάσει η ώρα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, για πρώτη φορά εδώ και δυο χρόνια δεν ήθελα να περάσει καν η ώρα, ενώ έχω να σου εκμυστηρευτώ ότι λίγο πριν το φινάλε και τις τελευταίες 50 σελίδες έκλεισα το βιβλίο και αρνούμουν να το τελειώσω γιατί είχα αγωνία και φοβόμουν να πέσω για ύπνο, μην τυχόν οι εικόνες του τελευταίου κεφαλαίου μου προκαλέσουν εφιάλτες.

Δεν θα σου γράψω spoilers. Αλλά θέλω να συζητήσουμε λίγο την κεντρική ιδέα του βιβλίου που, μεταξύ άλλων, είναι και οι πολλαπλές προσωπικότητες ενός ανθρώπου. Στο βιβλίο ο πρωταγωνιστής πάσχει από ψυχικές τάσεις φυγής. Μετά από κάποια δυνατά σοκ που υπέστη, παθαίνει κάποιο είδος αμνησίας, εγκαταλείπει τη ζωή του και μετακομίζει σε άλλο μέρος όπου χτίζει μία νέα ζωή από το μηδέν, αγνοώντας πλήρως το παρελθόν του.

Πόσο με συναρπάζει κάτι τέτοιο. Να μετακομίσεις σε μία άλλη χώρα που δεν σε ξέρει κανένας, να επινοήσεις έναν νέο εαυτό και να ζεις με αυτόν. Να παραμυθιάζεις όλον τον κόσμο και να μην σε παίρνει κανένας χαμπάρι. Όταν ήμουν στην Αγγλία φοιτητής έτυχε πολλές φορές να πουλήσω φούμαρα σε ταξιτζή και στον κουρέα περί της ζωής μου. Γιατί πώς μπορούσα να διασταυρώσουν αν λέω αλήθεια; Μια φορά μόνο αγχώθηκα όταν είπα σε μία κομμώτρια ότι ήμουν από το Ισραήλ – για πλάκα – και μετά σκέφτηκα ότι αν μου ζητούσε να μιλήσω, να πω έστω μια λέξη στα εβραϊκά, δεν θα ήξερα γρι.

Ο ήρωας του μυθιστορήματος περνά μέσα από 5 προσωπικότητες. Σε κάθε διαφορετική «ζωή» του, διαπράττει και ένα έγκλημα. Προσπαθεί να ανακαλύψει ποιος τελικά είναι και τι είναι αυτό που τον εξωθεί στο έγκλημα, σκαλίζοντας το παρελθόν του. Πάει πίσω, πίσω, πίσω μέχρι να φτάσει στον πυρήνα του προβλήματός του, στην αρχική του προσωπικότητα. Στην πορεία περιπλέκονται ακόμα περισσότερο τα πράγματα, εμπλέκονται στην υπόθεση κι άλλοι παράγοντες όπως συνομωσίες, ελληνική μυθολογία, ο γαλλικός στρατός, οικογενειακά δράματα και άλλα τέτοια, μετατρέποντας την πλοκή σε ένα υπέροχο θρίλερ. Μέχρι και την τελευταία σελίδα δεν μπορούσα να προβλέψω το τέλος! Η ανατροπή, της ανατροπής, ω, ανατροπή! Να το τιμήσετε, είναι πραγματικά εξαιρετικό βιβλίο. Αξίζει κάθε σελίδα λέμε. Και προ πάντων, δεν φλυαρεί. Δεν περιέχει εκτεταμένες περιγραφές τοπίων, ουρανών, θαλασσών, όπως συμβαίνει συχνά σε τέτοια μυθιστορήματα, τα οποία απεχθάνομαι και καθιστούν το έργο πέταμα χαρτιού.

Από χθες βράδυ που το τελείωσα δεν λέω να ξεκολλήσω από πάνω του. Το κρατώ και το μετροφυλλώ συνέχεια, το μυρίζομαι, το αγγίζω, το αγαπώ. Γενικότερα να σου πω ότι τα βιβλία μου, ακόμη κι αυτά που δεν άντεξα να τα τελειώσω, τα αγαπώ. Ως αντικείμενα δηλαδή, τα αγαπώ. Πέραν του περιεχομένου τους. Αγαπώ το μέγεθός τους, την αφή τους, την οσμή τους. Μόνο τη γεύση τους που δεν τίμησα ακόμα. Και δεν τα δανείζω. Όσες φορές δάνεισα βιβλίο, έπρεπε να κάνω πόλεμο για να μου επιστραφεί και νιώθω άβολα να πρήζω να μου επιστραφεί ένα βιβλίο. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο κόσμος θεωρεί ότι άμα δανειστεί κάτι δεν πρέπει να το επιστρέψει σε εύλογο χρόνο. Ούτε τα cd μου δάνειζα κάποτε, ούτε τα dvd μου, και πολύ καλά έκανα.

Μια καταραμένη φορά δάνεισα ένα dvd σε κάποιον, πέρασαν μήνες, σχεδόν χρόνος και δεν μου το επέστρεψε ποτέ. Ντράπηκα να το ζητήσω πίσω, και ένα βράδυ εκεί που ήμουν καλεσμένος στο σπίτι του για τα γενέθλιά του, το είδα να δεσπόζει κάπου σε ένα ράφι και αναγκάστηκα να το κλέψω! Σκέψου! Καθώς στεκόμουν μπροστά στο ράφι, και επιβεβαίωσα ότι δεν με κοίταζε κανένας, άρπαξα το dvd  και το έχωσα στο σακάκι μου. Έκλεψα πίσω την περιουσία μου γιατί βαριόμουν να μπω σε συζήτηση τύπου «είδες την ταινία;», «όχι ακόμη», «ε, οκ, κράτησέ την άλλους έξι μήνες μπας και τη δείς!» Δεν είναι πράγματα αυτά. «Δανείζω», πάει να πει: το αναμένω πίσω το πολύ σε 15 μέρες! Αλλιώς λέγεται «χαρίζω»! Εννοείται ότι μετά από τόσα χρόνια, ο συγκεκριμένος δεν μπήκε καν στον κόπο να μου επιστρέψει πίσω την ταινία, απορώ κιόλας αν θυμάται ότι μου το οφείλει.

Γιατί κάθομαι και στα λέω τώρα όλα αυτά;

Κουβέντα να γίνεται.