Παρασκευή, Μαΐου 06, 2016

This Is Stockholm Calling

Μπήκε ο Μάης, μύρισε Γιουροβίζιον και εμείς αντί να ασχολούμαστε με αυτό το σοβαρό ζήτημα, συζητούμε για τις βουλευτικές εκλογές και χάνουμε τον χρόνο μας. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί υπάρχει κόσμος που ακόμα σνομπάρει τον εν λόγω διαγωνισμό και τον θεωρεί ευτελές πανηγυράκι. Είναι αδιαμφισβήτητα ό, τι πιο προηγμένο τεχνολογικά υπάρχει στον τηλεοπτικό τομέα, συγκεντρώνει εκατομμύρια τηλεθεατές, όσο πάει αυξάνεται, πληθύνεται και διευρύνεται (φέτος θα μεταδοθεί ζωντανά στην Κίνα και την Αμερική, ενώ από χρόνου θα διοργανωθεί στην Αυστραλία και ο πρώτος αντίστοιχος διαγωνισμός για τις χώρες της Ασίας). Μόνο ο κομπλεξικός ο Τσακνής της ΕΡΤ, κάτι γραφικοί Κυπραίοι και οι βλάκες οι Εγγλέζοι συνεχίζουν να τον σνομπάρουν, δεν κοιτάν τα χάλια τους, λέω εγώ.

Αγωνιώ και φέτος. Σαν να είναι ακόμα 1990 που πρωτοείδα τον διαγωνισμό. Ας κουτσομπολέψουμε λίγο μερικά τραγούδια που φαίνεται να ξεχωρίζουν.

Φέτος δεν έχω προσωπικό αγαπημένο τραγούδι. Έχω 5-6 που ακούω συχνά, αλλά δεν έχω κάποιο που να θέλω διακαώς να κερδίσει. Φαβορί θεωρείται η Ρωσία, με ένα τραγούδι του Κοντόπουλου που ερμηνεύει ο αντίστοιχος Ρώσος Ρουβάς, ονόματι Σεργκέι Λάζαρεβ, και το οποίο περιέχει όλα τα κλισέ του διαγωνισμού. Δηλαδή, την χιλιοφορεμένη χορογραφία του Ευαγγελινού, το τηλεοπτικό εύρημα που φέτος πρόκειται για την περσινή οθόνη με τα γραφικά του Σουηδού προσαρμοσμένη στο 2016, και στίχο εμπνευσμένο από την Παπαρίζου. Είναι μια συμμετοχή που φωνάζει από μακριά ότι θέλει να κερδίσει, και η οποία συμπληρώνεται από τον Άλεξ Παναγή σαν δάσκαλο φωνητικής και άλλες γνωστές φυσιογνωμίες της Γιουροβίζιον που φέτος συντάχθηκαν με τη Ρωσία, αφού η συριζαϊκή Ελλάδα τους είπε «λεφτά-πάπαλα».



Παρόλο που πρόκειται για ένα χιτάκι του συρμού, που δεν προσθέτει τίποτα στην όποια μουσική ιστορία του θεσμού, δεν θα χαλαστώ αν κερδίσει. Να μάθει ο Τσακνής να μου το παίζει ειδήμων και να διώχνει τους Έλληνες. Να στέλνει τους δικούς του, που έχουμε να δούμε τέτοιο χάλι από τον καιρό της Διονυσίας Καρόκη, και η αφρόκρεμα της καλλιτεχνικής Αθήνας να τρέπεται στους Ρώσους. Τι κατάντια!

Η Γαλλία έχει ένα τραγούδι που βγαίνει σιγά, σιγά από την εξωτερική. Τα φαν κλαμπς το ανέδειξαν και το έβγαλαν πρώτο στην μεταξύ τους ψηφοφορία. Πρόκειται για πολύ φρέσκο πράμα, με πολύ σημερινό ήχο, ενώ και ο τραγουδιστής, Αμίρ, είναι συμπαθέστατος. Πολύ θα ήθελα να επανέλθει ο διαγωνισμός στη Γαλλία μετά από 39 χρόνια, αλλά με τις συμμαχίες υπέρ των Ρώσων και τη χλιαρή προσέγγιση του γαλλικού τηλεοπτικού δικτύου προς τον διαγωνισμό, χλωμό το κόβω να κάνει την έκπληξη. Μόνο οι επιτροπές θα το σπρώξουν, όσο το σπρώξουν.



Η Λετονία έχει επίσης ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια. Λέγεται Heartbeat και το έγραψε η περσινή εκπρόσωπος της χώρας, η αφρικανή Αμινάτα. Είναι άλλο ένα πολύ σύγχρονο τραγούδι με ελαφρές πινελιές ντίσκο αισθητικής. Στο διαδίκτυο υπάρχει και μια εναλλακτική βερσιόν στην οποία ο τραγουδιστής το εκτελεί στο πιάνο, που κατ’ εμέ είναι εξίσου ενδιαφέρουσα:



Καλά τραγούδια που αναμένεται να μπουν στη δεκάδα έχουν επίσης η Αυστραλία, η Βουλγαρία -που για πρώτη φορά στην ιστορία της θεωρείται φαβορί, η Τσεχία -με μία πανέμορφη τραγουδίστρια που προκαλεί δέος, η Ουκρανία με τον τουρκο-αμανέ που απεχθάνομαι, και η Ουγγαρία με μια μπαλάντα που σε μένα όμως δεν λέει απολύτως τίποτα. Την Ιταλία δεν την αναφέρω, γιατί για μένα είναι πάντα νικήτρια, κάθε χρόνο υπέροχη. Μεροληπτώ υπέρ της γιατί θεωρώ πως η αυθεντία αυτής της χώρας σε κάθε τι καλλιτεχνικό είναι αδιαμφισβήτητη και είναι απλά τιμή μας που την έχουμε μαζί μας.




Τέλος θα ήθελα να κάνω ειδική μνεία στη δική μας συμμετοχή. Όπως θα γνωρίζετε όσοι με διαβάζετε χρόνια, εγώ με τους Minus One ουδέν μουσικό κοινό έχω, ουδεμία ταύτιση μπορώ να νιώσω και ουδόλως μπορώ να θεωρηθώ φαν τους. Παρόλα αυτά, τους βγάζω το καπέλο για τους παρακάτω λόγους:

Προσέγγισαν εξαρχής τον διαγωνισμό με σεβασμό και μελέτησαν και σχεδίασαν με απόλυτο επαγγελματισμό το κάθε τους βήμα. Έγραψαν ένα τραγούδι που ικανοποιούσε τα στάνταρτς τους, χωρίς να θεωρείται εναλλακτικό για το ύφος του διαγωνισμού. Έψαξαν και βρήκαν τους καλύτερους ανθρώπους για να συνεργαστούν, βλέπε τον Σουηδό Thomas G:son που έγραψε αρκετές επιτυχίες του διαγωνισμού, ενώ επιστράτευσαν τη χορογράφο της Loreen, που χορογράφησε το Euphoria, για να επιμεληθεί τη σκηνική τους παρουσία. Δεν έχασαν ευκαιρία να προωθήσουν το τραγούδι και ταξίδεψαν στη Μόσχα, στο Άμστερνταμ και στο Λονδίνο για να παρευρεθούν σε αντίστοιχα πάρτι. Γύρισαν ένα βίντεο κλιπ που δεν εξέπεμπε φτήνια, πράγμα σπάνιο δεδομένης της γιουροβιζιονικής μας ιστορίας, μα πάνω απ’ όλα δείχνουν να το διασκεδάζουν χωρίς να το θεωρούν αρπαχτή. Αν τους παρακολουθήσεις στα κοινωνικά δίκτυα θα δεις ότι παρόλο που δεν απευθύνονται σε ροκ ακροατήριο, δεν δείχνουν να βαριούνται λεπτό. Εγώ στη θέση τους θα βαριόμουν.

Αυτοί οι άνθρωποι δυστυχώς δεν κατάφεραν να βρουν ούτε ένα χορηγό για να χρηματοδοτήσει την πορεία τους σ’ αυτό το φεστιβάλ. Ούτε ένας κυπριακός οργανισμός δεν θεώρησε σωστό να τους σπρώξει λίγο. Αν σκεφτείτε ότι η τραγωδία / εμετός που στείλαμε το 2013 με τη Δέσποινα Ολυμπίου, και η οποία ήρθε προτελευταία στον ημιτελικό της, είχε σπόνσορα τη Cytamobile Vodafone, μπορείτε να αντιληφθείτε πόσο σωστά ιεραρχεί αυτή η χώρα τις μουσικές της προτεραιότητες ή τέλος πάντων, πόσο σκαμπάζει γενικότερα από μουσική.

Χίλια μπράβο στους Minus One, δεν μπορώ να βρω ούτε ένα ψεγάδι σ’ αυτή τους την απόπειρα. Μέχρι στιγμής τα κάνουν όλα όπως πρέπει. Μακάρι να πάρουν την πιο ψηλή θέση που πήρε ποτέ η Κύπρος, κι ας φάνε και τη Βίσση, χαλάλι. Θέτουν τον πήχη πολύ ψηλά και εύχομαι να αποτελέσουν την αρχή για μια σειρά από αντίστοιχου επιπέδου συμμετοχές στο μέλλον. Η Γιουροβίζιον δεν θα έπρεπε να θεωρείται το εφαλτήριο του κάθε επαρχιώτη που ονειρεύεται καριέρα στην Αθήνα, όπως συνέβαινε στο παρελθόν και κατά κόρον τη δεκαετία του ’80 και ’90 (άλλες εποχές τότε βέβαια). Η Γιουροβίζιον θα έπρεπε να θεωρείται το κάρμα του κάθε καλλιτέχνη. Η επισφράγιση της καριέρας του, η ολυμπιακή του καταξίωση.

Τούτων λεχθέντων, κηρύσσω την έναρξη της πιο ενδιαφέρουσας τηλεοπτικής και όχι μόνο, βδομάδας του έτους (χτυπώ το γκογκ). 

7 σχόλια:

Moonlight είπε...

Χίλια μπράβο στους Minus One, δεν μπορώ να βρω ούτε ένα ψεγάδι σ’ αυτή τους την απόπειρα. Μέχρι στιγμής τα κάνουν όλα όπως πρέπει. Μακάρι να πάρουν την πιο ψηλή θέση που πήρε ποτέ η Κύπρος, κι ας φάνε και τη Βίσση, χαλάλι. Θέτουν τον πήχη πολύ ψηλά και εύχομαι να αποτελέσουν την αρχή για μια σειρά από αντίστοιχου επιπέδου συμμετοχές στο μέλλον.-> εχαμογέλασα δαμέ, εν το περίμενα τζείνο το "κι ας φάνε και τη Βίσση" :)

Δηλώνω φαν των μάινους ουάν, χωρίς να θεωρούμαι "ροκού". Αυτό το πράγμα που τραγουδούν και που παρουσιάζουν στη Γιουροβίζιον, αυτό είναι και στα λάιβ τους. Έχουν το το γονίδιο του εντερτέινερ, ο front man τους έχει την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται, και το χιούμορ που λειτουργεί ως γέφυρα ενώνοντάς τους με το κοινό στις λάιβ εμφανίσες τους.
Το αποτέλεσμα εν πολλά επαγγελματικό, και δείχνουν σεβασμό στο κοινό τους (καμία σχέση με άλλα συγκροτήματα που είχαν παρόμοια επιτυχία στην Κύπρο, σε τέτοιο επίπεδο).

Συγκεκριμένα όταν ήταν το λάιβ όπου έγιναν τα γυρίσματα για το λάιβ φιλμάκι του τραγουδιού μας, θα έλεγαν το τραγούδι δύο φορές για να έχουν καλές λήψεις για μοντάρισμα. Τελειώνουν την πρώτη φορά (φοβερή ενέργεια από το κοινό, ακόμα κι εγώ που δεν ήξερα το τραγούδι το έμαθα επί τόπου και πωρώθηκα), και μας κάνει ο τραγουδιστής: "time for a sexy question... second round?". Πεθάναμε στο γέλιο! Μπράβο στα παιδιά, και καλή μας επιτυχία! :)

Anti-Christos είπε...

Πρόσφατα ανακάλυψα ότι ο Φρανσουά ήταν στο ίδιο Δημοτικό με μένα (με μας;) Ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος μου, είχε και μαλλιά, και χωρίστρα στη μέση, τύπου Nick Carter.

Moonlight είπε...

Ήμουν Κύκκο Α, αλλά είμαι 29 ακόμα. Είδα και φωτογραφία με μακρύ μαλλί, όντως χωρίστρα κλπ. Πάντως ήβρε το. Γυμναστική, σταριλίκι αλλά στα μέτρα της εμβέλειας τους. Τλχ τούτο εισπράττω εγώ. :p (τυχαία ο παππούς μου είχε πελάτη τον παπά του, έφκαλλε μέλι! χαχα!)

Ανώνυμος είπε...

Τέλειο το τραγούδι της Ιταλίας!!! Forza Italia!!

Clueless είπε...

Πόσο καλά τα λες. Συμφωνώ δεν συμφωνώ. :)
Για το δικό μας could defenetly not say it better.
Για την Γαλλία λίγο το ανάποδο υπολόγιζα. Ότι μάλλον ο κόσμος θα γην έχει πιο ψηλά από τις επιτροπές.
Ούτε εγώ ξεχώρισα κάτι να ενθουσιαστώ. Ανάλογα διάθεση αλλάζουν αγαπημένα. Και βλέποντας τις πρόβες θα παίξει ρόλο πάλι η σκηνική παρουσία.

Woofis είπε...

Ας ελπίσουμεν ότι ο φετινός νικητής έθθα είναι με κλεψιμιόν τραγούδιν όπως πέρσι:

https://www.youtube.com/watch?v=5sGOwFVUU0I

https://www.youtube.com/watch?v=BPiW0tkWfeg

Αχάπαρη είπε...


Θα επαναλάβω και φέτος το ποσο πολλά αγαπώ τούτα τα ποστς σου, δεδομένου οτι κάθε χρόνο έτσι μέρες όπου πάω να μοιραστώ τον ενθουσιασμό μου με αντιμετωπίζουν με την μισητή ατάκα "μα ποιός ασχολείται με τη γιουροβίζιον".
Στο παρασύνθημα, γενικά συμφωνώ σε όλα εκτός για τη Ρωσσία. Θα με χαλάσει πολλα αν κερδίσει τζιαι ελπίζω να ισχύει ένα πολλά ευ΄στοχο σχόλιο που διάβασα πριν 2-3 μέρες οτι συνήθως ο νικητής δεν μοιάζει με τον περσινό νικητή (έχει δηλαδή κάτι νέο να προσθέσει) οπότε μάλλον δεν το πιάνει ο Ρώσσος. Φυσικά έτσι όπως ψηφίζουν οι χώρες όλα να τα περιμένουμε.
Όσο για τους Minus One σχεδόν δεν ήξερα πως να διαχειριστώ το πόσο πολλά μου άρεσε το τραγούδι τους :)
Τεσπα happy eurovision week!!