Πολύ Περιοδικό το TV Κανάλι!

Σήμερα μου ήρθε να γράψω και για τις ελληνικές σειρές που σημάδεψαν τη ζωή μου.

Στη δεκαετία του ’80 έβλεπα τη ‘Μαντάμ Σουσού’ κάθε Τετάρτη από το ΡΙΚ, γύρω στις 5:00 το απόγευμα, μετά από τα κινούμενα σχέδια «Μίκυ και Ντόναλντ.» Επίσης, έβλεπα μέσω μιας καημένης δορυφορικής αντένας τον «Ανδροκλή και τα λιοντάρια του» από την ΕΡΤ, με τον Βουτσά και άλλους, των οποίων τα ονόματα μου διαφεύγουν, καθώς και το «Τρεις κι ο κούκος» με τον Γιώργο Κωνσταντίνου. Εκτός από τη ‘Σουσού’, της οποίας τα επεισόδια είδα και μέσω διαδικτύου πρόσφατα, από τις άλλες δυο σειρές δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα!

Στις αρχές του ’90, το ΡΙΚ αγόρασε τις ‘Τρεις Χάριτες’ από το Μέγκα και άρχισε η διάδοση του πολιτισμού. ‘Οι Τρεις Χάριτες’ είναι η σειρά που διαμόρφωσε το χιούμορ μου. Ήμουν Έκτη Δημοτικού τότε. Η σειρά μου έδωσε τόση έμπνευση που καθόμουν και έγραφα παρωδίες της σειράς με πρωταγωνίστριες διάφορες συμμαθήτριές μου. Μια απ’ αυτές μάλιστα, κράτησε τα χειρόγραφα και μου τα έδειξε πριν από δυο χρόνια. Το τι μαλακίες έγραφα, δεν περιγράφεται!

Τέλος πάντων, αγάπησα τόσο πολύ τις ‘Τρεις Χάριτες’ που μέχρι και σήμερα χρησιμοποιώ ατάκες τους στην καθημερινή μου ζωή. Επίσης, μέσω της σειράς διδάχτηκα τη φάρσα και σε κάθε κατοπινή δουλειά των Ρέππα – Παπαθανασίου αναγνωρίζω ατάκες και ομοιότητες στην πλοκή, ίδιες και απαράλλαχτες με τις ‘Τρεις Χάριτες.’ Στον ερασιτεχνικό θίασο που συμμετέχω, παίζουμε τώρα το «Τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός» και ένας βασικός λόγος που απολαμβάνω τις πρόβες είναι επειδή στο κείμενο αναγνωρίζω φάσεις από τα επεισόδια των Χαρίτων και ταξιδεύω στον χρόνο! Αρρώστια, μην το ψάχνεις.

Επιστρέφουν τον Φεβρουάριο οι Χάριτες, με 4 εορταστικά επεισόδια για τα εικοσάχρονα του Μέγκα. Τελικά τα βρήκαν με τα λεφτά και δεν ματαιώθηκε το εγχείρημα. Σήμερα οι κυρίες είναι 60αρες και η θεία Μπεμπέκα κοντά στα 80, ελπίζω να μην ξενερώσω πολύ, που θα τις νεκραναστήσουν. Πληρώνω όσο-όσο για να δω τη συνέχεια πάντως. Θα είναι πολύ spooky το όλο θέαμα!

Την ίδια εποχή με τις Χάριτες, ανακάλυψα το ‘Ρετιρέ’ του Δαλιανίδη. Δεν το μετέδιδε το ΡΙΚ. Το έβλεπα σε κασέτες από το βίντεο κλαμπ. Παράνομες κασέτες, βέβαια, τις οποίες ο τύπος που είχε το κλαμπ αντέγραφε παράνομα από τον δορυφόρο. Και μάλιστα πάνω σε κασέτες που αν περίμενες να φτάσουν στο τέλος τους, ανακάλυπτες πως είχαν από κάτω γραμμένες τσόντες! Να βλέπεις την Γιουλάκη σε εναλλαγή με μια που έγλειφε μπανάνα… Ό, τι πιο σουρεάλ έχω ζήσει!

Το Ρετιρέ ήταν μια συνέχεια των ‘Μικρομεσαίων’ αλλά παραδόξως είχε περισσότερη επιτυχία. Η αφελής και απλή γραφή του Δαλιανίδη αποτελούσε μια συνέχεια των μιούζικαλ που σκηνοθετούσε στη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου. Το σενάριο προβλέψιμο, η θεματολογία παρμένη από την αποπνιχτική Αθήνα του ’80, και το φινάλε κάθε επεισοδίου έβρισκε τον εκάστοτε ηθοποιό να κραυγάζει αγανακτισμένος μια ατάκα του τύπου «δεν αντέχω, άλλο! Δεν αντέχω άλλο!» εις διπλούν. Και έπεφταν οι τίτλοι! Ο Δαλιανίδης επιστράτευσε την ίδια φιλοσοφία και το 1995, με το ανεκδιήγητο "Αραχτοί και λάιτ" το οποίο κλείστηκε στο χρονοντούλαπο με συνοπτικές διαδικασίες και ο Δαλιανίδης αποφάσισε επιτέλους να συνταξιοδοτηθεί!

Πίσω στο θέμα μας όμως: Το Ρετιρέ μεταδίδεται κάθε καλοκαίρι σε επανάληψη από το Μέγκα και έχει ήδη αναχθεί στις σειρές cult. Ο ίδιος ο Παύλος Ευαγγελόπουλος δήλωσε σε συνέντευξη ότι κάποτε τον εκνεύριζε η συνεχής νεκρανάσταση των ‘80ς και της βάτας, αλλά πλέον το θεωρεί κι ο ίδιος αστείο και διασκεδάζει με τις επαναλήψεις.

Στη δεκαετία του ’90, άνοιξε το μάτι μας. Ήρθαν τα ιδιωτικά κανάλια στην Κύπρο και βομβαρδιστήκαμε με τόσες πολλές σειρές που φτάσαμε στο σημείο να βλέπουμε 10 ώρες τη μέρα τηλεόραση. Είχαμε μάθει απ’ έξω τον τηλέ-οδηγό και ξέραμε τι παίζει κάθε μέρα μετά τα νέα του Αντένα. Ο πατέρας μου τότε συνήθιζε να λέει ότι αν ήξερα και τα μαθήματα όπως ήξερα το πρόγραμμα του Αντένα, θα ήμουν αριστούχος και δεν είχε άδικο. Έτσι που λέτε. Μιλάμε για το ’93. «Συγκάτοικοι στην Τρέλλα» κάθε Δευτέρα, «Θα μιλήσεις με τον Δικηγόρο μου» κάθε Τρίτη και αργότερα «Οι μεν και οι δεν,» «Αστυνόμος Θανάσης Παπαθανάσης» κάθε Τετάρτη, την Πέμπτη νομίζω είχε μια πολιτική εκπομπή του Τσαλακού (αλλά ευτυχώς έβλεπα τα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα της ΕΡΤ) και την Παρασκευή «Της Ελλάδος τα παιδιά!»

Στης «Ελλάδος τα παιδιά» είχα μια πιο ιδιαίτερη αδυναμία, λάτρευα τον ρόλο του Κάκαλου και της γραμματέος Χρυσούλας Διαβάτη στο ρόλο της Μπουμπούς. Το δε, εορταστικό επεισόδιο των Χριστουγέννων, το έμαθα απ’ έξω. Όλους τους ρόλους!

Καλά και άγια όλα αυτά, αλλά κανένα από τα πιο πάνω δεν επισκίασε το κόλλημα που είχα με τις Τρεις Χάριτες. Ακόμα και όταν άνοιξε το Σίγμα το 1995, και έφερε τους ‘Απαράδεκτους’ στην Κύπρο με καθυστέρηση 6 ετών, δεν κατάφερε να με ξεκολλήσει από την Όλγα, τη Μαρία και την Ειρήνη. Είδα αρκετά επεισόδια των ΄Απαράδεκτων’ αλλά επειδή είχαν γυριστεί στα τέλη του ’80, φάνταζαν πολύ ντεμοντέ στη δύση του ’90. Πιστεύω ότι αν μια σειρά δεν ειδωθεί στο σωστό timing, χάνει την αίγλη της. Και σήμερα που βλέπω τις Χάριτες από το Μέγκα κάθε μεσημέρι σκέφτομαι ότι αν δεν ήταν μεγεθυμένες τόσο πολύ στο παιδικό μου μυαλό, σήμερα δεν θα έβρισκα ουδέν λόγο για να τις ξαναδώ. Έτσι «κάηκαν» οι ‘Απαράδεκτοι’ στο μυαλό μου. Δυστυχώς.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’90, όταν δηλαδή εκτελούσα τη στρατιωτική μου θητεία έβλεπα ευχάριστα το «Κωνσταντίνου και Ελένης» καθώς και τους «Δυο ξένους.» Το πρώτο είχε έξυπνους διαλόγους. Αν ο Ρώμας δεν πολλαπλασίαζε τον ρόλο του σε κάθε κατοπινό σήριαλ που έγραφε (όπως ο ‘Κακός Βεζίρης’ και στο ‘Δεληγιάννειο Παρθεναγωγείο’), θα μου ήταν πιο συμπαθής. Ο χαρακτήρας «μισώ τους πάντες και τα πάντα, είμαι κακός, μοχθηρός και σιχασιάρης» τον στιγμάτισε και όποτε τον βλέπω να τον αναπαράγει, λυπάμαι τις ώρες που έχασα απολαμβάνοντας τους καβγάδες του με τη γκαρσόνα βου. Παρεμπιπτόντως, η Ματίνα ήταν όλα τα λεφτά ως χαρακτήρας!

Για τους Δυο ξένους δεν έχω να πω πολλά. Η σειρά ήταν η τηλεοπτική μεταφορά της ζωής της Μενεγάκη και το δήλωσε και η ίδια σε συνέντευξη. Η Ντίνα Κώνστα ήταν το κλου της σειράς και οι καβγάδες με την Διαβάτη μνημειώδεις. Τόσο πολύ, που το συγγραφικό δίδυμο ‘Ρήγας-Αποστόλου’ τους μετάλλαξε πολλές φορές σε κατοπινές δουλειές, όχι με την ίδια επιτυχία. Κάποια επεισόδια από το ‘Κόκκινο Δωμάτιο’, καθώς και όλο το θεατρικό τους έργο ‘Το Δώρο’ βασίζονται σε ξεκατινιάσματα που παραπέμπουν πάραυτα στη Φλώρα και την κ. Μαρκορά. Δεν έχω παράπονο, η θητεία πέρασε εύκολα με την παρέα τους.

Και έτσι μπήκαμε στη νέα χιλιετία. Τα κανάλια ανακάλυψαν τα ριάλιτι, τα big brother, τα fame story, όλα αυτά που εκμεταλλέυονται τον ανθρώπινο πόνο, βλακεία και ματαιοδοξία και δεν είδα καμιά σοβαρή επένδυση σε τηλεοπτική σειρά. Το ότι μέσα στα τελευταία 10 χρόνια, μόνο το ‘Παρά πέντε’ μπορεί να θεωρείται πια classic, το βρίσκω απογοητευτικό. Και το ‘Παρά Πέντε’ συγκριτικά με τις τηλεοπτικές σειρές που λάτρεψα στα ‘90ς φαντάζει πολύ φτηνό και εύπεπτο. Ίσως πάλι, εγώ να μεγάλωσα και να τα βαρέθηκα όλα αυτά.

Από κυπριακές σειρές, έβλεπα φανατικά το "Ίντα τζιαρούς εφτάσαμεν" το οποίο μετά τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις έμαθα ότι το έβλεπε και ο κ. Τριανταφυλλίδης. Αλλά, τότε ήμουν μόλις 7 χρονών και έχω κάθε ελαφρυντικό με το μέρος μου!

ΥΓ: Θυμήθηκα και κάτι άλλο, τώρα! χαχα! Το 1994, έβλεπα στα κρυφά τα "βαμμένα κόκκινα μαλλιά", τα οποία ήταν έργο "που-δεν-κάνει-για-σας" κατά τους γονείς μου. Θυμάμαι σαν χθες το πόσο κάβλωσα όταν είδα ένα απαγορευμένο επεισόδιο όπου ο Αρζόγλου έγλειφε τα βυζιά της Καραμπέτη! Άσε, άσε! Την επόμενη μέρα πήγα στο σχολείο και το έπαιζα πολύ "γνώστης" του σκληρού πορνό σε όλους τους συμμαθητές μου στα αποδυτήρια την ώρα της γυμναστικής!