F.R.I.E.N.D.S

Εψές, σχεδόν απρογραμμάτιστα και απροσδόκητα, βρέθηκα με 10 συμμαθητές μου από το Λύκειο να πίνω μπίρες στου Plato’s. Δεν επρόκειτο για reunion, καθώς με τους περισσότερους διατηρώ σχεδόν καθημερινή επαφή, αλλά το να καταφέρουμε να συναχτούμε τόσοι πολλοί μαζί, ήταν σχεδόν άθλος!

Εψές, που λέτε, συνειδητοποίησα ότι αντιπροσωπεύουμε μια πολύ τυχερή γενιά τελικά. Έκανα τον σταυρό μου ουκ ολίγες φορές γι αυτή την αναπάντεχη και ανακουφιστική διαπίστωση κατεβάζοντας την λατρεμένη Guinness.

Καθώς επεξεργαζόμουν και τους δέκα συμμαθητές μου, συνειδητοποίησα την πολυτέλεια που έχουμε να απολαμβάνουμε καλύτερα τη ζωή μας, σε σχέση με τους γονείς μας. Είμαστε σχεδόν τριάντα και οι πλείστοι τώρα αρχίζουμε τις καριέρες μας, χωρίς θανατηφόρα δάνεια να κρέμονται πάνω στο κεφάλι μας. Οι μισοί είμαστε ελεύθεροι και ξένοιαστοι (αν και για το 'ξένοιαστοι' δεν παίρνω κι όρκο), ενώ όσοι παντρεύτηκαν δεν βρίσκονται εγκλωβισμένοι στο καταπιεσμένο πρότυπο του γάμου που ήθελε τα ζευγάρια να έχουν τουλάχιστον τρία παιδιά μέχρι τα 30, τη γυναίκα δούλα και τον άντρα αγκαζέ με την ερωμένη του, όπως τις παλιότερες γενιές.

Αυτό βέβαια, έχει και την αρνητική του πλευρά. Εννοείται πως πολύ συχνά στεναχωριέμαι που δεν κατέληξα ακόμη στην καριέρα που θα ακολουθήσω, καθώς και στο ότι αντί παιδιά στο τέλος θα γεννήσω ορφανά αλλά εν πάση περιπτώσει, η ψεσινή ατμόσφαιρα παρέπεμπε σε πάρτι εργένηδων από αμερικανικό sitcom, που γίνεται ανάρπαστο άμα κυκλοφορεί σε DVD. Ήταν από τις σπάνιες στιγμές που αναγνώρισα την ευτυχία σαν εμβόλιο να κατακαίει τις φλέβες μου, οι οποίες άλλοτε στο τσακ δεν κόβονται από τους κυπριακούς ιούς που με κατατρέχουν κι εξουσιάζουν.

Περιττό να δηλώσω πως ο νους και η μαλακία μας κόλλησε στα 18, η χημεία μεταξύ μας παρέμεινε συγκινητικά αναλλοίωτη δέκα χρόνια μετά, ενώ τα πειράγματα περιστρέφονταν γύρω από τα ίδια love to hate θέματα, σαν να μην πέρασε μια μέρα!

Απόψε, υπάρχει και συνέχεια! Μια μεγάλη πλειοψηφία των ψεσινών θα πάμε Zoo! Απίστευτο; Άμα σας λέω εγώ ότι δεν πάμε καλά, κάτι ξέρω! Οι αναμνήσεις που μου ξύπνησαν είναι τόσο δυνατές που για χάρη τους δεν με νοιάζει να λευκωσιατιστώ και εκνευριστώ τα μέγιστα, ακόμη και στο Ζοο που το θεωρώ τον πλέον απελπισμένο χώρο για διασκέδαση, σε σημείο cult.

Συμπεράσματα:
1) Αν δεν είχαμε τους γέρους πάνω στο κεφάλι μας, να μας υποδεικνύουν και συχνά να επιβάλλουν παρωχημένους τρόπους ζωής θα ήμασταν όλοι πιο ευτυχισμένοι πάνω σ’ αυτή την βραχονησίδα.
2) Τελικά, τους συμμαθητές του Λυκείου τους αγαπώ τόοοσο πολύ, ως τον ουρανό ψηλά, που παίζει να μην αποφοίτησα ποτέ! (Πράγμα που εν μέρει ισχύει, διότι εγώ στην τελετή αποφοίτησης δεν παρέστη προκειμένου να δω από τον Αντένα το πρόγραμμα της Βίσση από το ‘Γκάζι,’ ...τότε που έβγαινε με το 'θάνατος είναι η αγάπη.')