Μπιλμπάο

 

Ο επόμενος σταθμός ήταν το Μπιλμπάο.

Δεν είχα ξαναπάει στο Μπιλμπάο, και το είχα καημό. Παρόλο που η Ισπανία είναι «μητέρα πατρίδα», δεν την έχω εξερευνήσει ακόμη, ούτε καν στη Μαδρίτη δεν έχω πάει. Δεν ξέρω γιατί το αναβάλλω. Ίσως γιατί έχω ένα ενδόμυχο φόβο πως αν την εξερευνήσω επαρκώς στο τέλος θα πάθω κατάθλιψη που δεν ζω εκεί, και έτσι όλο το αποφεύγω.

Η ιστορία του Μπιλμπάο είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Σας παρακινώ να τη ψάξετε και να τη μάθετε. Να θαυμάσετε πώς η πόλη από ένα βιομηχανικό ντεκαντάνς που προσέλκυε μόνο φτωχούς εργάτες κατέληξε σήμερα να είναι μία πάμπλουτη πόλη η οποία καλοβλέπει και διεκδικεί την ανεξαρτησία της. Να θαυμάστε πώς το Μουσείο Γκουγκενχάιμ ήρθε από την Νέα Υόρκη ουρανοκατέβατο ανοίγοντας υποκατάστημα εκεί, δημιουργώντας πακτωλό χρημάτων για την τοπική οικονομία. Πώς οι Βάσκοι τόλμησαν και τα κατάφεραν. Να εμπνευστείτε μπας και δούμε και εμείς στην Κύπρο αντίστοιχη ανάπτυξη, κάποτε. Δηλαδή, ποτέ.

Μόνο και μόνο που το Δ/Σ του Δημαρχείου πίστεψε ότι μπορεί να φιλοξενήσει το Γκουγκενχάιμ στο Μπιλμπάο και το διεκδίκησε σθεναρά, και το έφερε σε μία πόλη που δεν βρισκόταν καλά-καλά στον χάρτη, δείχνει ότι όλα τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Εξαιτίας του Γκουγκενχάιμ η οικονομία θέριεψε και βοήθησε την πόλη να αποκτήσει στάδια, τραμ, ντιζαϊνάτες γέφυρες, τα πάντα! Ένα μουσείο αρκεί. Αρκεί να σας πω ότι το 1983 το Μπιλμπάο είχε πιάσει πάτο, είχε πλυμμηρίσει ο ποταμός και οι λάσπες έφτασαν μέχρι τον πρώτο όροφο κάθε πολυκατοικίας, αλλά κάθισαν κάτω, σκέφτηκαν ότι ο μόνος τρόπος να αναστυλώσουν την πόλη ήταν ο πολιτισμός και μέσα σε 15 χρόνια έφεραν το Μουσείο στην πόλη, να την επαναπροσδιορίσει ως ύπαρξη. Από το 1997 και μετά το Μπιλμπάο έγινε η ομορφιά που βλέπουμε σήμερα.

Είμαι συνεπαρμένος από το Μπιλμπάο, θα μπορούσα να σας μιλώ γι’ αυτό για ώρες.

Δεν έμεινε σημείο του που δεν το φωτογράφησα, δεν υπήρξε γειτονιά που δεν κοντοστάθηκα να την απολαύσω.

Δυστυχώς δεν είχαμε πολλές ώρες εκεί. Όσο μείναμε αρκεστήκαμε στο να επισκεφθούμε το μουσείο και να περπατήσουμε λίγο στην παλιά πόλη. Αλλά θα επιστρέψουμε σ’ αυτή την πόλη. Είμαι σίγουρος.

Να σας πω ότι με δύο αφηνιασμένα και άρρωστα μωρά η θέαση του Μουσείου κατέστη ολίγον τι ανορθόδοξη. Ο Αλέξης είχε αφηνιάσει και άγγιζε τα εκθέματα με αποτέλεσμα να δεχτούμε παρατηρήσεις. Η Ευαγγελία ανέβασε πυρετό και έκλαιγε. Κάποια στιγμή ήταν και εκείνη ένα έκθεμα από μόνη της, ξαπλωμένη στη μέση μίας αίθουσας με πίνακες να κλαίει και να ουρλιάζει επειδή δεν δεχόταν να καθίσει στο αμαξίδιο της. Βγήκαμε από το Μουσείο κακήν κακώς, αμήχανοι ως προς το πώς να τη διαχειριστούμε έχοντας τα μάτια όλων των θαμώνων στραμμένα επάνω μας. Αντιλαμβάνεστε, το θέαμα ήταν το κάτι άλλο. Κάτι ήξεραν οι γονείς μου που μου είχαν πει «αν δεν κλείσεις τα 12 δεν σε παίρνουμε μαζί μας σε ταξίδι!» Εγώ ταξίδεψα πρώτη μου φορά στα 13 μου, στην Αθήνα. Τα δικά μου παιδιά έχουν ήδη επισκεφτεί από 5 χώρες το καθένα, με το αζημίωτο ψυχολογικό κόστος για τους γονείς τους, φυσικά.

Φωτογραφίες: 

Αυτό πιο πάνω, θα μπορούσε να ήταν το γραφείο μου. Για όσους ξέρουν. 

Εδώ βλέπετε ένα καταπληκτικό έργο που αφορά στον Πινόκιο του Ντίσνεϊ, από τον καλλιτέχνη Μαουρίτζιο Κατελάν. Όπως βλέπετε, ο Πινόκιο έπεσε από τον τέταρτο όροφο και προσγειώθηκε μέσα σε μία λίμνη στο ισόγειο, μπρούμυτα. Πέθανε. Το έργο αφορά στα παραμελημένα παιδιά τα οποία διαφεύγουν της προσοχής των γονιών τους. Το βρήκα εξαιρετικό και ως ιδέα και ως εκτέλεση. 

Πιο κάτω βλέπετε αυτές τις μεταλλικές σερπαντίνες - λαβύρινθους. Πρέπει να μπείτε μέσα και να τις περπατήσετε για να καταλάβετε το είδος της ψευδαίσθησης που προκαλούν. Από τη φωτογραφία δεν μπορείτε να καταλάβετε πολλά. Μπαίνοντας μέσα ουσιαστικά αισθάνεστε παγιδευμένοι και η κλίση του περιτοιχίσματος προκαλεί στον διαβάτη την αίσθηση του ατέρμονου εγκλεισμού. Πολύ περίεργο συναίσθημα.

Πιο κάτω βλέπετε κάθετες ηλεκτρονικές οθόνες οι οποίες εμφανίζουν στίχους από ένα ποίημα. Είναι λίγο ζαλιστικό αν επιχειρήσετε να το διαβάσετε, παρόλα αυτά το βρήκα χαριωμένη ιδέα. 

Το Μουσείο απέξω. "Η χαρά του αρχιτέκτονα, ο εφιάλτης του πολιτικού μηχανικού" όπως σχολίασε η ξεναγός μας. 

Η οροφή του κτηρίου από μέσα.

Αυτό είναι το λεγόμενο "puppy", ένα σκυλάκι φτιαγμένο από πραγματικά λουλούδια το οποίο φτιάχθηκε για τα εγκαίνια του μουσείου το 1997. Δεν είχαν σκοπό να το κρατήσουν, αλλά αποδείχτηκε αρκετά δημοφιλές και τελικά το κράτησαν, έγινε και σήμα κατατεθέν της πόλης και πουλιέται σε όλα τα σουβενίρ shops ως μαγνητάκι αλλά και ως μίνι-ρέπλικα. 

Λίγο πριν το μουσείο βρίσκεται και αυτή η γέφυρα του Καλατράβα. Τον Καλατράβα τον θεωρούν persona non grata μας είπε η ξεναγός, επειδή τους έφτιαξε αυτή τη γέφυρα από γυαλί η οποία γλιστρά πολύ όταν βρέχει. Και στο Μπιλμπάο βρέχει πολύ. "Δεν υπάρχουν δικαιολογίες, έφτιαξε και μια ίδια στη Βενετία από το ίδιο υλικό και υπήρχαν πολλοί τραυματισμοί από κόσμο που γλιστρούσε. Επομένως ήξερε ότι η γέφυρα ήταν ακατάλληλη και παρόλα αυτά μας έφτιαξε και εμάς μιαν ίδια, απαράλλαχτη! Ευτυχώς το Δημαρχείο τοποθέτησε πρόσφατα ένα ματ υλικό στο πάτωμα για να τη διασχίζουμε χωρίς να σπάζουμε τα πόδια μας" είπε η απολαυστική ξεναγός μας.

Και φυσικά η γνωστή και μη εξαιρετέα αράχνη έξω από το μουσείο. Τη λάτρεψα και εγώ και ο Αλεξάκος. Μπορείς να κάθεσαι να τη χαζεύεις για ώρες και εννοείται τη φωτογράφησα από κάθε πιθανή οπτική γωνία. Για κάποιο λόγο, μας είπαν ότι συμβολίζει τη μητρότητα. Ξέρω κι εγώ παιδάκι μου, εγώ είμαι από χωριό!

Αυτό ήταν εν ολίγοις το Μπιλμπάο. Το Γκουγκενχάιμ είναι εξαιρετικό μουσείο, πολύ πιο εύχρηστο από το αντίστοιχο στη Νέα Υόρκη και με πολύ λιγότερο κόσμο. Εννοείται να πάτε, και να το βάλετε στόχο το συντομότερο. Σύντομα θα σας γράψω για τον επόμενο μας σταθμό που ήταν η Κορούνια. 

La Rochelle

Η εμπειρία του πλοίου ήταν γνώριμη.

Ομολογώ ότι βιαστήκαμε να ξαναπάμε κρουαζιέρα. Δυο κρουαζιέρες back to back, δυο χρόνια συνεχόμενα, κλέβουν λίγο από τη μαγεία του να βρίσκεσαι εν πλω. Φυσικά, το Anthem of the Seas είχε πολλές και ενδιαφέρουσες χάρες, όμως επιμένω, θα μπορούσε να περιμένει λίγο αυτή η κρουαζιέρα. Βέβαια, δεν λάκισα λεπτό. Αξιοποίησα τον χρόνο μου εποικοδομητικά έως τελευταίου κλάσματος του δευτερολέπτου. Μπήκα δυο φορές στα συγκρουόμενα που είχαν στηθεί στο εσωτερικό κατάστρωμα, μπήκα στον εξομοιωτή ελεύθερης πτώσης, είδα το We Will Rock You και άλλα δύο σόους στο Royal Theater, πήγα και σε ένα συμπαθητικό stand up comedy από έναν κυριούλη απ’ το Blackpool. Τα έβγαλα τα λεφτά μου. Ένιωσα όμως λίγο πολύ σαν το πανεπιστήμιο. Άλλος ο ενθουσιασμός του πρώτου έτους, άλλος ο ενθουσιασμός του τελειόφοιτου.

Παραθέτω φωτογραφίες. 

Το Anthem Of The Seas ευτυχώς έχει φουγάρα! 

Αυτό είναι το θέατρο. Γνωρίζετε πόσο ζηλεύω όταν βλέπω ωραία θέατρα πόσο μάλλον όταν αυτά είναι θέατρα κρουαζιέρας. Το μέσο κυπριακό θέατρο είναι κλάσεις υποδεέστερο αυτού. Η χλιδή, η πολυτέλεια και οι τεχνικές υποδομές των συγκεκριμένων θεάτρων με κάνουν να νιώθω κόμπλεξ όταν βλέπω παραστάσεις στην Κύπρο. 

Αυτός εδώ ο γερανός σε σηκώνει ψηλά και περιστρέφεται γύρω γύρω για να χαρείς τον ωκεανό σε όλη του τη μεγαλειότητα. Δεν το τιμήσαμε γιατί έπρεπε να το πληρώσουμε εξτρα και αρκετά ξεπαραδιαστήκαμε. 

Αυτό εδώ είναι το δεύτερο θέατρο του πλοίου. Όπως βλέπετε λειτουργεί με προβολές από προτζέκτορα ο οποίος δημιουργεί σκηνικό σε όλο το περίβλημα του θεάτρου, κατά 360 μοίρες. Σου δίνει δηλαδή την αίσθηση ότι βρίσκεσαι στον βυθό και αυτό συμβαίνει περιμετρικά σου, δημιουργώντας την κατάλληλη ψευδαίσθηση. Αυτή η σκηνούλα που βλέπετε μπροστά είναι υπερυψωμένη και αυξομοιώνεται ανάλογα με τις ανάγκες του σόου. Τι να λέμε τώρα...

Αυτό εδώ το πράγμα που μοιάζει με τρομπόνι δεν γνωρίζω τι ακριβώς τι ρόλο βαράει. Είναι ένα διακοσμητικό στη μέση μίας καφετέριας... Βλέπετε, είναι όλα διακοσμημένα στην πένα. 

Τα συγκρουόμενα που σας έλεγα. Στον ίδιο χώρο έχει τρία τραπέζια πινγκ-πονγκ, ποδοσφαιράκι, χώρο με playstation, και arcade ηλεκτρονικών παιχνιδιών. 

Και αυτός εδώ είναι ένας πολυέλαιος που κρέμεται στο λόμπι. Αυτές οι λάμπες αναβοσβήνουν ρυθμικά και δημιουργούν ένα ωραίο εφέ στο οποίο στέκεις και χάσκεις ευχάριστα αν δεν έχεις τι άλλο να κάνεις. 

Να σας πω ότι για πρώτη φορά στα χρονικά αισθάνθηκα ναυτία. Με το που βγήκαμε από το English channel και μπήκαμε στον Βισκαϊκό κόλπο άρχισαν τα κουνήματα. Εννοείται ότι δεν σου προκαλείται φόβος, όμως όταν βρίσκεσαι 24 ώρες συνέχεια επάνω σ’ ένα πράγμα που κουνιέται, δεν αργεί να σου έρθει η ζαλάδα. Αναγκάστηκα και ξάπλωσα. Η Μπρέντα λέει ότι υπερβάλλω, όμως εκείνο το πρώτο βράδυ έπρεπε να κρατώ χερούλι για να κινούμαι στους διαδρόμους σε ευθεία πορεία.

Και φτάσαμε στον πρώτο μας σταθμό. Το γαλλικό θέρετρο La Rochelle. Συμπαθέστατο, κουκλίστικο και παλαιάς κοπής. Φέρνει λίγο από Μασσαλία στο λιγότερο μεσογειακό. Στο συγκεκριμένο θέρετρο δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα να κάνεις. Υπάρχει ένα μεγάλο και χορταστικό ενυδρείο στο οποίο απασχολήσαμε τα παιδιά ένα δίωρο, υπάρχει και μία ρόδα λούνα παρκ η οποία δεσπόζει κατά μήκος του λιμανιού με τα καφεστιατόρια, κι αυτό είναι όλο. Φυσικά, ο αέρας του κόσμου εκεί σε συνεπαίρνει και αντιλαμβάνεσαι ότι βρίσκεσαι όντως στη Γαλλία, αφού είδα μέχρι και ποδηλάτες ντυμένους με κοστούμια να πηγαίνουν στις δουλειές τους. Παραδόξως οι εκεί εργαζόμενοι ομιλούν τα βασικά Αγγλικά και η συνεννόηση γίνεται εύκολα.

Δεν είναι Πρωταράς. Δεν είναι Αγία Νάπα. Τα νερά είναι αφιλόξενα βεβαίως, βεβαίως, αλλά δεν πας εκεί για τη θάλασσα. Ποιος τρελός θέλει να κολυμπήσει στον Ατλαντικό; Εκεί πας για τη βόλτα. Τρισχαριτωμένος προορισμός. Τον περπατήσαμε απ’ άκρη σ’ άκρη. Να πάτε. 

 

 

Σαουθάμπτον

Η κρουαζιέρα ξεκίνησε από το Σαουθάμπτον.

Έχετε πάει ποτέ στο Σαουθάμπτον;

Να μην πάτε.

Ενόσω σπούδαζα στην Αγγλία δεν έτυχε να πάω ποτέ. Ο Θεός με φώτισε.

Από τις πιο άσχημες αγγλικές πόλεις που έχω επισκεφτεί ποτέ! Ένα λιμάνι με την κακή σημασία της λέξης. Άπαξ και αρχίσει να βρέχει κιόλας δεν ξέρω πώς αντέχει ο ντόπιος πληθυσμός και δεν πέφτει στη θάλασσα να πνιγεί.

Υπήρξαμε άτυχοι. Τη μιάμιση μέρα που περάσαμε εκεί πριν ανέβουμε στο κρουαζιερόπλοιο έβρεχε και φυσομανούσε. Οπότε, το πρώτο απόγευμα το περάσαμε κλειδαμπαρωμένοι στο παραπλήσιο μωλ. Φύγαμε από τα μωλ της Κύπρου όπου καταφεύγουμε για να γλιτώσουμε απ’ τη ζέστη, και κλειδαμπαρωθήκαμε στο μωλ του Σαουθάμπτον για να γλιτώσουμε από τους κρύους ανέμους και τη βροχή. Σχιζοφρενικά πράγματα! Εν τω μεταξύ, πρόκειται για ένα μωλ που δεν λέει και τίποτα, περιέχει όλα τα γνωστά καταστήματα που βρίσκεις παντού. Δεν υπάρχει δηλαδή και τίποτα συναρπαστικό εκεί μέσα για να σε κρατήσει αρκετές ώρες σε εγρήγορση. Βαρεθήκαμε.

Τι να κάναμε όμως; Είχαμε και δύο παιδιά μαζί μας, κάπως έπρεπε να τα απασχολήσουμε και να τα βγάλουμε από το δωμάτιο του ξενοδοχείου. Ο Αλέξης άρχισε να ανεβάζει δέκατα στο Σαουθάμπτον οπότε εκεί είχαμε και τα πρώτα μαύρα μαντάτα για το τι μας περίμενε αργότερα. Κουτσά στραβά, πέρασε η πρώτη μέρα με ψώνια στο μωλ.

Τη δεύτερη μέρα εκεί πέρα ξυπνήσαμε με τον χαρακτηριστικό μουντό, βροχερό, αγγλικό καιρό. Να σας πω, παρεμπιπτόντως, ότι εγώ είχα ξεχάσει τι πάει να πει αγγλικός καιρός. Λόγω του ότι ήταν τέλη Αυγούστου σκέφτηκα ότι δεν ήταν ανάγκη να πάρω μαζί μου χειμωνιάτικα ρούχα οπότε επί της ουσίας είχα εγκλωβιστεί εκεί με τα κοντομάνικα και τα σορτσάκια και έπρεπε να πορευτώ μ’ αυτά. Τόσο μου κόβει! Ευτυχώς είχα ένα ελαφρύ μπουφάν και το φορούσα πάνω από τις κοντομάνικες φανέλες και έτσι γινόταν πιο υποφερτό το κρύο. Γενικά όμως, δεν ήμουν άνετος με τις θερμοκρασίες.

Ξυπνήσαμε με βροχή λοιπόν. Είχαμε μπροστά μας μία ολόκληρη μέρα στην οποία είχαμε προγραμματίσει από πριν να επισκεφτούμε το Paulton’s Park. Το συγκεκριμένο πάρκο είναι λούνα παρκ, σαν αυτό του Alton Towers, κατά τι μικρότερο, το οποίο έχει και μία ολόκληρη περιοχή αφιερωμένη στην Πέππα το γουρουνάκι. Την Πέππα την απεχθάνομαι, αλλά όπως συμβαίνει πάντα, όταν κάνεις παιδιά αρχίζεις και λούζεσαι ό,τι απεχθανόσουν. Και η Πέππα είναι και αυτή μέρος αυτού του ψυχρού ντουζ. Η Ευαγγελία τρελαίνεται για την Πέππα. Την έβλεπε και ο Αλέξης μικρότερος, οπότε όταν τους είπαμε ότι θα πάμε σε ένα θεματικό πάρκο αφιερωμένο σ’ αυτήν, μετρούσαν τις μέρες απ’ τη χαρά τους. Προαγοράσαμε και τα εισιτήρια για να μας βγουν πιο φθηνά. 80 στερλίνες το άτομο για να επισκεφτείς την πουτάνα την Πέππα. Σου έρχονται 50 ανά άτομο αν τα προ-αγοράσεις. Τι να πεις!

Τι να κάναμε που έβρεχε; Περιμέναμε μπας και ανοίξει ο καιρός, πήγε σχεδόν μεσημέρι αλλά δεν έλεγε να βγάλει ήλιο. Τα παιδιά άρχισαν τη γκρίνια, η εναλλακτική μας ήταν να κλειδαμπαρωθούμε και πάλι μέσα στο μωλ του Σαουθάμπτον, οπότε σκάσαμε, φορέσαμε αδιάβροχα, αγοράσαμε και ομπρέλες και πήγαμε να επισκεφτούμε το ροζ γουρούνι. Το πάρκο έκλεινε ούτως ή άλλως στις 5:00 το απόγευμα οπότε δεν είχαμε πολλή ώρα στη διάθεσή μας. Όποιος πρόλαβε την Πέππα οίδεν!

Πρόκειται για πολύ χαριτωμένο μέρος. Είναι όλα πολύ προσεγμένα και αρμονικά φτιαγμένα μεταξύ τους, και παρόλο που είναι όλα παιδικά σε όρια νηπίου, παρασύρεσαι και το απολαμβάνεις. Οι κήποι, τα σπιτάκια, τα τρενάκια, όλα στην πένα. Τα χρώματα έντονα και διαλεγμένα, θες δεν θες μπαίνεις στο πνεύμα. Μπορείς να μπεις στο σπίτι της Πέππα, στο σχολείο της, αλλά και σε διάφορα άλλα «γνώριμα» μέρη από την εν λόγω σειρά. Μπορείς να συναντήσεις και την ίδια και να βγάλεις φωτογραφία μαζί της, όπως στη Ντίσνεϊλαντ. Καθίσαμε σε όλα τα rides, τα οποία είναι εντελώς ακίνδυνα και ξενέρωτα, αλλά για κάποιο λόγο τα παιδιά είχαν ενθουσιαστεί τόσο που δεν μας ένοιαζε. Το ζούσαμε μαζί τους. Έβγαλε ήλιο σε κάποια φάση, αλλά νομίζω ήταν ήδη πολύ αργά. Φάγαμε τόση πολλή βροχή στο μεταξύ που δεν εκπλήσσομαι που μετά αρρωστήσαμε. 

Να σας πω, εδώ, ότι το συγκεκριμένο πάρκο έχει και άλλες ενότητες, όπως μία φάρμα, μία χώρα δεινοσαύρων και κάποια roller coasters για το ενήλικο κοινό. Πέραν της Πέππας όμως, δεν προλαβαίναμε να τα επισκεφτούμε. Πήγαμε στο σαφάρι δεινοσαύρων χάριν του Αλέξη με την ψυχή στο στόμα γιατί το πάρκο έκλεινε. Επρόκειτο για μεγάλη μαλακία. Οι δεινόσαυροί ήταν πολύ κακοφτιαγμένοι και καθόλου τρομαχτικοί. Σαν αυτούς που έρχονται πού και πού σε εκθέσεις στη Λεμεσό για αρπαχτή, αν έχετε υπόψιν σας. Όπως και να ‘χει, ο μικρός το φχαριστήθηκε. Η Ευαγγελία από την άλλη, δεν πήρε χαμπάρι, είχε ήδη αποκοιμηθεί και δεν κατάλαβε ότι πέρασε ολόκληρο σαφάρι δεινοσαύρων ερήμην της, στην αγκαλιά της μάνας της. 

Τα ελικοπτεράκια - όπως βλέπετε είναι όλοι καλυμμένοι με τα σελοφάν. Καλή πνευμονία θα άρπαξαν κι αυτοί!

Τα αερόστατα - χάου κιουτ! 

Παντού υπάρχουν αγαλματάκια - φιγούρες των χαρακτήρων στο πάρκο, ο γιος μου δεν άφησε ούτε ένα αφωτογράφητο! 

Να και η μακαρίτισσα παρέα με την Πέππα! Πρέπει να σκεφτούμε κι εμείς κάποιον χαρακτήρα και να δημιουργήσουμε αντίστοιχο πάρκο. Δεν είναι δυνατόν να θησαυρίζουν οι Εγγλεζοι με τέτοιες μαλακίες και εμεις να καθόμαστε να χάσκουμε! 

Αυτό είναι από τα πιο adult rides. Δεν ανεβήκαμε φυσικά, γεράσαμε για τέτοια. 

Πόση Πέππα αντέχεις; 

Εφιάλτης στον δρόμο με της Πέππες! 

Παντού Πέππες! Κάποιος να πατήσει το κουμπί!

Φύγαμε ξεπατικώνοντας το σουβενίρ σοπ στην έξοδο και κατευθυνθήκαμε κακήν κακώς προς το ξενοδοχείο με ταξί. Το πάρκο απέχει 20’ από το κέντρο του Σαουθάμπτον. Μέχρι να φτάσουμε στο δωμάτιο, τα παιδιά ήταν ήδη τέζα και άρρωστα. Φταίμε. Αλλά τι να κάναμε. Ελπίζαμε ότι θα το περάσουν ελαφρά.

Αρρώστησα κι εγώ εν τω μεταξύ, αλλά εμένα ποιος με χέζει, χαπακώθηκα τα cold and flu και σε 4 μέρες έγινα καλά.

Εν πάση περιπτώσει, αν τα ρωτήσεις τι τους άρεσε περισσότερο απ’ όλο το ταξίδι θα σου πουν και οι δύο ότι το πάρκο της Πέππας ήταν το καλύτερο.

Την επόμενη μέρα έφευγε το πλοίο μας. Μας όρισαν ως ώρα επιβίβασης τις 12 το μεσημέρι. Μέχρι να μεσημεριάσει έπρεπε κάπως να απασχοληθούμε. Οπότε είπαμε να επισκεφτούμε το μουσείο που άνοιξε πρόσφατα στην πόλη προς τιμήν του Τιτανικού. Ως γνωστόν, από το ίδιο λιμάνι είχε αποπλεύσει και ο Τιτανικός, έπρεπε να το είχαμε υποψιαστεί ότι θα ήταν γρουσουζιά να κάναμε τη βόλτα μας απ’ εκεί  πριν το δικό μας ταξίδι.

Μη φανταστείτε το μουσείο ως καμία εξτραβαγκάνζα που δεν πρέπει να χάσετε. Πρόκειται για μουσείο το οποίο τραβήξανε απ’ τα μαλλιά για να αποκτήσει ενδιαφέρον. Είναι διαδραστικό, είναι τεχνολογικά μοντέρνο, περιέχει και κάποιες σκηνικές κατασκευές που σου δείχνει πώς ήταν οι καμπίνες και το πηδάλιο του πλοίου, αλλά πέραν τούτων, δεν μπορώ να πω ότι πέταξα και τη σκούφια μου που το επισκέφτηκα. Το μόνο ενδιαφέρον κατ’ εμέ, ήταν κάποια πρωτοσέλιδα εφημερίδων της εποχής τα οποία διασώθηκαν και υπάρχουν εκεί καδρωμένα να τα διαβάσεις. Tabloid news πριν ανακαλυφθούν τα tabloids. Τόσο μπροστά.

Στο μουσείο πήγαμε με τα πόδια. Στην επιστροφή κουβαλούσα και την Ευαγγελία στον αυχένα μου γιατί αρνούνταν να καθίσει άλλο στο αμαξίδιο. Ξεθεώθηκα. Αλλά αυτό θα πει διακοπές με παιδιά!

Και μετά επιβιβαστήκαμε. Τα μωρά ήταν ήδη τέζα και κομμένα από τον πυρετό. Με το που μπήκαμε στο πλοίο αντί να κοιτάξουν τριγύρω και να μείνουν έκθαμβα από το εσωτερικό του, από τα εστιατόρια, τα καταστήματα, τα θέατρα, τα μπαρ και όλα τα συμπαρομαρτούντα, πήγαν και βρήκαν έναν καναπέ κοντά στη ρεσεψιόν, κουλουριάστηκαν και κοιμήθηκαν εκεί μέχρι να μας δώσουν το κλειδί του δωματίου μας μία ώρα αργότερα.

Τα λυπήθηκα. Και εκεί ξενέρωσα. 

 

 

Μόνο Τα Μωρά Μου

Όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο εμπεδώνω ότι το μόνο που μετράει πλέον είναι τα παιδιά μου. Το meme που κυκλοφορεί στο ίντερνετ και δείχνει έναν γονέα να κόβει κομμάτια από τον εαυτό του για να συναρμολογήσει τα μωρά του είναι μελό, αλλά πέρα για πέρα αληθινό. Αυτό βίωσα τις τελευταίες δέκα μέρες στις καλοκαιρινές μας διακοπές.

 

Μόλις γυρίσαμε από ένα πολύ μεγαλεπίβολο ταξίδι το οποίο περιμέναμε πώς και πώς πάνω από ένα χρόνο. Κάναμε κρουαζιέρα στον Ατλαντικό ωκεανό ξεκινώντας από το Σαουθάμπτον της Αγγλίας, περνώντας από τις ακτές της Γαλλίας και καταλήγοντας στον βορρά της Ισπανίας. Όλα αυτά πάνω σε ένα υπερπολυτελές κρουαζιερόπλοιο της Royal Caribbean με ανέσεις που ντρέπεσαι και να τις μοιραστείς. Δυστυχώς, όλα αυτά με δύο παιδιά που είχαν πυρετό εναλλάξ. Φαίνεται άρπαξαν κρυολόγημα ένα απόγευμα στο Σαουθάμπτον που τα είχαμε πάει σε ένα theme park και φάγαμε οικογενειακώς βροχή με τη σέσουλα. 

 

Αυτό ήταν αγαπητοί μου. Από την ώρα που τα παιδιά ανέβασαν πυρετό δεν φχαριστήθηκα τίποτα επί επτά μέρες. Γιατί τόσο τους πήρε να αναρρώσουν, επτά μέρες. Και δεν αρρώστησαν ταυτόχρονα, έγιανε πρώτος ο ένας, μετά κόλλησε η μικρή. Επομένως βιώσαμε μία βδομάδα τίγκα στο «ξύπνα να τους βάλεις θερμόμετρο», ξύπνα να τους δώσεις Nurofen, και Calpol, ξύπνα γενικώς.

 

Τι να ευχαριστηθείς όταν τα παιδάκια σου είναι κομμένα; Όταν τους δείχνεις τα χίλια μύρια τριγύρω και η μοναδική τους έγνοια είναι να βρουν μία αναπαυτική γωνιά στον καναπέ του πλοίου ή στη θέση του λεωφορείου για να κοιμηθούν; Να κάτσω να χαριεντίζομαι μόνος μου; Εντάξει, χαριεντίστηκα και μόνος μου, πόζαρα και έβγαλα ιλουστρασιόν φωτογραφίες, τις έτριψα και στη μούρη του ίνσταγκραμ. Στο κάτω –κάτω το πλήρωσα το ταξίδι με τον ιδρώτα μου και δικαιούμαι να το χαρώ. Αλλά όλα μισά, όλα ξεψυχισμένα. 

 

Εγώ άμα ακούω το μωρό μου να βήχει στον ύπνο του, δεν μπορώ να λέω ότι πέρασα ωραία. Υπερβολές ίσως, εγώ δεν μπορώ να κοιμάμαι ελαφρά τη καρδία όταν το μωρό μου βήχει. Η χαρά μου όλη πλέον πηγάζει από εκείνα. Ξέρω βέβαια ότι με τον καιρό θα ξεθωριάσουν οι μνήμες και θα μείνουν μόνο οι ευτυχισμένες στιγμές και τα ωραία μέρη στις φωτογραφίες. Δεν έχει σημασία. Η ευτυχία είναι ευτυχία όταν την αντιλαμβάνεσαι ως τέτοια τη στιγμή που τη βιώνεις. Η μετέπειτα, διαστρεβλωμένη προβολή της ευτυχίας στον εγκέφαλό σου δεν είναι ρεαλιστική εικόνα των γεγονότων. 

 

Τέλος πάντων. Τα κάνω να ακούγονται χειρότερα από ό, τι ήταν. Μια χαρά περάσαμε, απλά μπορούσαμε και πολύ καλύτερα. Είχαμε όλες αυτές τις ατυχίες, και μας έκοβαν, δυστυχώς, τη φόρα. 

 

Θα σας τα πω χαρτί και καλαμάρι από αύριο.