Παρασκευή, Ιουνίου 25, 2010

Όχι άλλα Προξενιά!

Τον τελευταίο καιρό, οι φίλοι και γνωστοί πασχίζουν να μου βρουν γκόμενα.

Κανονίζουν καφέδες και μου κάνουν νέες γνωριμίες με επίδοξες νύφες, με πιέζουν να βγούμε για ποτό να γνωρίσω κι άλλες κοπέλες, γενικότερα επιμένουν πολύ. Και αρχίζω να πιστεύω πως για να είναι τόσο πιεστικοί, μάλλον η εικόνα της κατάστασής μου πρέπει να ‘ναι φοβερά απελπιστική και λυπητερή.

Με συγκινεί το ενδιαφέρον τους και τους είμαι ευγνώμων που αποφάσισαν να πάρουν στους ώμους τους ένα τόσο βασανιστικό ζήτημα - αν και τώρα με βρίζουν και με το δίκιο τους που τους αδειάζω δημοσίως, αλλά πιστεύω πως τη γκόμενα θα τη βρω μόνος μου. «Τόσα χρόνια ψάχνεις μόνος σου και είδαμε τα αποτελέσματα,» θα μου πεις. ΟΚ, δεν φταίω εγώ που καμία σχέση μου δεν ευοδώθηκε, αλλά τουλάχιστον, ήταν δική μου επιλογή η εκάστοτε κοπέλα.

Μία ψεύδο-σχέση που δημιούργησα τον περασμένο Οκτώβρη (που κατ’ εμέ δεν ήταν καν σχέση, αλλά παρεξήγηση), ήταν ό, τι πιο ανιαρό έχω ζήσει. Είχαμε και 10 χρόνια διαφορά στην ηλικία, η επικοινωνία ήταν ανύπαρκτη. Όσο δεν της έγλειφα τα βυζιά, ξεχνούσα και την ύπαρξή της. Στην τελική ήταν pure economic loss. Κάτι τέτοιο δεν θέλω να ξαναζήσω!

Μα, φίλε μου, το θέμα είναι να βρω μια κοπέλα που «να της αφιερώσω τη ζωή μου» και όχι να μου «φάει τη ζωή μου!» Και ναι, μπορεί να γνωρίζω μια τέτοια άξια κοπέλα κάθε πέντε χρόνια (παρεμπιπτόντως, φέτος συμπληρώνονται πέντε χρόνια από την προηγούμενη, οπότε είμαι αισιόδοξος), αλλά αυτό είναι και το νόημα του έρωτα. Να περιβάλλεσαι από κοπέλες που να αξίζουν τον χρόνο σου, να τις λαχταράς, να θέλεις να ξεχάσεις το όνομά σου για χάρη τους.

Εγώ θυμάμαι ότι, όταν γνώρισα την Κολομβιανή το 2001, ήμουν τόσο ευτυχής και πλήρης, που για κάποια περίοδο ήμουν πεπεισμένος ότι θα ζήσω μαζί της στο Reading για το υπόλοιπο της ζωής μου! Ότι θα διέγραφα τους φίλους μου και την οικογένειά μου στην Κύπρο και ότι θα ζούσαμε για πάντα στην Αγγλία. Ντρέπομαι που το παραδέχομαι ανοιχτά, αλλά τόσο πολύ την ήθελα που έγραψα στο ημερολόγιό μου τότε «ποιος τους χέζει όλους, εγώ είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου, εδώ!». Ε, έκτοτε, καμία δεν με έκανε να σκέφτομαι ότι αξίζει για χάρη της να διαγράψω το παρελθόν μου (αν και δεν ξέρω και αν αξίζει τον κόπο τώρα πια, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα), οπότε…

Τότε βέβαια, ήμουν 21, τώρα είμαι 29, άλλα τα δεδομένα. Αλλά, για να συνέβη κάτι τέτοιο στο παρελθόν, πολύ πιθανόν να συμβεί και στο μέλλον. Ναι, ώρες, ώρες ψυχοπλακώνομαι και απελπίζομαι, νιώθω ότι θα μείνω άκληρος, μαγκούφης, αλλά αυτές οι στιγμές δεν διαρκούν πολύ. Γενικότερα, άλλαξα φιλοσοφία, αναθεώρησα και πιστεύω ότι όποιος είναι μόνος του, είναι μόνος του επειδή δεν χρειάζεται κάποιαν για να συμπληρωθεί. Είναι ολοκληρωμένος και σαν μονάδα. Όταν είσαι μισός, τότε βρίσκεις και το άλλο μισό για να νιώσεις καλά.

Ε, ναι, είμαι ολοκληρωμένος και γι αυτό δεν θέλω καμία για να με συμπληρώσει. Όταν θα είμαι μισός, θα την βρω, και το θέμα θα ‘ναι λήξαν! "Ό,τι δεν έχεις είναι αυτό που δεν χρειάζεσαι!"

Σάμπως και όλοι αυτοί τριγύρω μας, οι «ζευγαρωμένοι», οι δήθεν συμπληρωμένοι είναι ευτυχισμένοι; Οι μισοί απατούν τους εταίρους τους με τους άλλους μισούς (μην κοιτάτε που δεν σας το λέμε να μην σας πληγώσουμε), ενώ όσοι δεν άλληλο-κερατώνονται βαριούνται αλλήλους φρικτά και αγωνιούν για πότε θα τους κερατώσουν. Εγώ προσωπικά, δυο ζευγάρια ήξερα που πίστευα ότι είναι ευτυχισμένοι μαζί και πρόσφατα μειώθηκαν σε ένα.

Σόρρι, δεν θέλω τέτοια γκόμενα. Θέλω μία να με τρελάνει. Να αλλάξω όνομα για χάρη της. Μπορείς; Ε, δεν μπορείς…

9 σχόλια:

Γαβριηλ / Gabriel είπε...

μνημειώδης ανάρτηση δε λέω, αλλά ελπίζω να τα παραλές.

she είπε...

εγώ σου γνώρισα μια, αλλά δεν σου έκανε. και είχε και ωραία βυζιά. τράβα τώρα..φιλάκια. σε περιμένω σήμερα στον κήπο μου.

Demelene είπε...

Όπως σου έχω ξαναπεί, μακάρι να είχα και εγώ τέτοιους φίλους.

Κατά την γνώμη μου, καλύτερα να έχεις επιλογές έστω και κακές παρά να μην έχεις καθόλου.

Το βλέπεις ανάποδα, ουτοπικά και ελιτιστικά.
Είναι σαν να έχεις πιστέψει τις ταινίες του hollywood που ξανθιά θεά στα 21 5-6 διδακτορικά, ότι όλοι βρίσκουν την ψυχή της ζωής τους και ότι ακομα και για τον Σουπερ Geek υπάρχει μια θεά.

Νομιζω κάποτε είχα γράψει στο μπλόγκ, αλλά δεν βρίσκω το πόστ, ότι ουσιαστικά δεν παντρεύομαστε τον/την καλύτερο/η αλλά αυτόν που στην εποχή που είμαστε έτοιμη τυχαίνει να είμαστε τουλάχιστον καλά. Κάνε την αναγωγή αυτή εκτός γάμου, και ίσως να μπεις σε κάποιες σκέψεις που ίσως σε βοηθήσουν.

Φιλικά

Μαρια είπε...

το λοιπον, ακου να δεις... εχει μια πολυ καλη περιπτωση. Κουκλα, τσαχπινα, εξυπνη, με ωραια βυζια, μιλα Ισπανικα και τις αρεσει η Βισση.

Το ονομα της ειναι Βουβουζελα.

Anti-Christos είπε...

@Gabriel: Καθόλου δεν τα παραλέω, βαρέθηκα να στήνομαι στις "γνωριμίες" και να το παίζω επίδοξος γαμπρός. Αυτήν που θα πάρω λάμπει από μακριά. Απλώς τώρα, έχει ομίχλη στην ατμόσφαιρα και δεν φαίνεται...

@SheDemon: Ναι είχε ωραία βυζιά. Μόνο αυτό.

@Demelene: Συμφωνώ επί της ουσίας, εγώ όμως δεν έχω άλλες αντοχές. Η καρδούλα μου το ξέρει τι περνώ κάθε φορά στα ανιαρά ραντεβού που παρίσταμαι.

@Μαρία: Βουλωμένο γράμμα διαβάζεις.

Ανώνυμος είπε...

Προσωπικά έχω την ίδια άποψη μαζί σου και σ'αυτό το θέμα. Πρώτον "φακκά" μου όταν γνωστοί και φίλοι μάχουνται να σε αποκαταστήσουν με γκομενάκια τρίτης διαλογής μόνο και μόνο για να λες οτι είσαι "σε σχέση". Εν ετει 2010 μόνο στην Κύπρο υπάρχει η αντίληψη οτι όταν είσαι μόνος σου είσαι μαγκούφης και δυστυχισμένος. Πρέπει όπωσδηποτε να βρείς μια γκόμενα/γκόμενο να πηγαίνετε μαζί στα σταρμπακς για να είσαι κοινωνικά χωρκατο-καταξιωμένος. Και πίστεψε με σήμερα, οι πιο πολλοί είναι σε σχέση γιατί φοβούνται να είναι μόνοι τους και γιατί πιστεύουν πως χωρίς έτερον ημισυ δεν αξίζουν.
Μακριά από εμάς αυτά! Μη σκας, είμαστε δέσμιοι ακόμα μιας χωρκάτικης νοοτροπίας.

Joy Tears είπε...

Ναι, υπάρχουμε και μόνοι μας, σαν ΜΟΝΑΔΕΣ! Δεν είμαστε λεπροί εμείς οι singles, είμαστε ΕΚΛΕΚΤΙΚΟΙ. ΟΛΕ!!!

Μείνε μόνος σου ώσπου να δώκει πάνω σου η "λαμπερή" ύπαρξη που θέλεις.

Όμως...ξέχνα την βρε παιδί μου πια την Κολομβιανή!

(Και μην είσαι πίκρης,ξέρω γιατί το λέω.)

χχ

postbabylon είπε...

tres dekavlé to proksenio.

Querido, hay que confrontar la triste realidad: en la isla el arte de flirtear se murio hace tiempo.
Hay que hacerle un intierro hollywoodiano. Yo lo veo desde un punto de vista dintinto, desde fuera. Una vida de soltero/a en Chipre me parece puro infierno - aburrimiento hasta la muerte.

Pero de todas formas, no pierdas la eperanza que nunca se sabe.

(Gia na men ta ksexanneis, mporei na evreis thn epomenh kolomvianh.)

Anti-Christos είπε...

@postbabylon: Κάβλωσα! Σε ευχαριστώ!