Το νέο δεν είναι ότι πήγα και είδα την Αλέξια να ερμηνεύει “Τα Κλασικά” της σε μία επετειακή συναυλία για την 30η επέτειο από την κυκλοφορία του συγκεκριμένου άλμπουμ. Εννοείται πώς θα πήγαινα. Ακύρωσα και την πρόβα του θεάτρου για να προλάβω να είμαι εκεί στις 8:30.
Το νέο είναι ότι εξαιτίας αυτής της επετειακής βραδιάς ανακάλυψα και γνώρισα τη Συμφωνική Ορχήστρα Νέων Κύπρου. Την είχα ακουστά, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ το μέγεθος του μεγαλείου της. Μίλησα και με άλλους γνωστούς μου εκεί στο θέατρο και όλοι συμφωνήσαμε ότι το κλου της βραδιάς δεν ήταν η Αλέξια αυτή καθαυτή, αλλά το ταλέντο των νεαρών μουσικών μας. Η Συμφωνική Ορχήστρα Νέων Κύπρου αποτελείται από παιδιά και νεαρούς από έξι (!) έως είκοσι-έξι ετών.
Είναι παιδιά που έχουν αφοσιωθεί με θρησκευτική ευλάβεια στη μουσική και προκειμένου να κάνουν πρόβες μαζεύονται κάθε Σάββατο από όλες τις πόλεις της Κύπρου για να μελετήσουν νότες, τις περισσότερες φορές σε συναντήσεις οι οποίες διαρκούν μέχρι και δώδεκα ώρες!
Το επίπεδο της Ορχήστρας είναι εξωπραγματικό για τα δεδομένα της παντού μέτριας Κύπρου. Το διαπίστωσα ιδίοις όμμασι και ομολογώ ότι εξεπλάγην και συγκινήθηκα. Υπάρχει μέλλον! Βέβαια μια ορχήστρα που αποτελείται από καμιά πενηνταριά νέους πόσο μέλλον να σου εγγυηθεί, θα μου πείτε. Κι έχετε δίκιο. Αν όμως σκεφτείτε ότι τις προάλλες μου έδειχναν κάτι ξόανα θηλυκού γένους, κυπριακής προελεύσεως να κάνουν βίντεο “get ready with me” στο Tik-Tok και να προβάρουν κρέμες σε απευθείας μετάδοση, το γεγονός ότι το ίδιο βράδυ έγινα κοινωνός ενός τέτοιου θεάρεστου κοντσέρτου με κόσμο που τον ενδιαφέρει η πνευματική του ανάπτυξη, εξισορρόπησε το νευρικό μου σύστημα και αποκατέστησε την πίστη μου στην ανθρωπότητα.
Μπορείτε να εξερευνήσετε περαιτέρω τα της Συμφωνικής Ορχήστρας Νέων Κύπρου εδώ.
Τώρα για τα Κλασικά της Αλέξιας τι να πω. Επρόκειτο για ένα μνημειώδες άλμπουμ της δεκαετίας του ’90. Ήταν και το τελευταίο άλμπουμ της Αλέξιας που μας αφορούσε (άντε, ας βάλω και το Κεκλεισμένων Των Θυρών μέσα ελέω συμπάθειας στο ομότιτλο). Μετά, η πορεία της Αλέξιας άλλαξε, έγινε πιο «σοβαρή» με τα γνωστά αποτελέσματα. Δεν της το συγχώρεσα ποτέ. Την πέτυχα πριν λίγα χρόνια σε ένα φαγάδικο στη Λευκωσία. Στεκόταν στην ουρά για το ταμείο και πήγα και της τα έψαλλα. Ευγενέστατη και γλυκήτατη, αλλά της κατέστησα σαφές ότι με τις τζαζ και τους αυτοσχεδιασμούς της μας στέρησε καλή, διαχρονική, ποπ μουσική.
Θα μου πείτε, τρελή ήταν να μείνει να εξυπηρετεί το ποταπό σύστημα της ελληνικής, μουσικής βιομηχανίας και την υπόγα των δισκογραφικών εταιρειών με τον κάθε λογής ανώμαλο κακοποιητή; Όχι! Πιστεύω ότι θα μπορούσε να βρει έναν σοβαρό συνθέτη και να κάνει πιο ψαγμένα πράγματα, ραδιοφωνικά και φιλικά στο αφτί και να εξελιχθεί πιο ομαλά, παρά να μας κουνήσει το μαντίλι.
Τέλος πάντων, δική της η καριέρα, όπως θέλει τη διαχειρίζεται.
Μόνο η Βίσση ήξερε να διαχειριστεί σωστά το brand της. Καμία άλλη.
Ήταν εξαιρετική η Αλέξια ψες, είπε όλα τα κομμάτια από το άλμπουμ συν ένα από το re-be το οποίο με εξέπληξε ευχάριστα επίσης. Έκανε και ένα αυτοσχεδιασμό, ευτυχώς όχι μεγάλο σε διάρκεια, και γενικά μπορώ να πω ότι άξιζε τα λεφτά της και με το παραπάνω. Επιπλέον, το γεγονός ότι το μισό θέατρο ήταν γεμάτο από φίλους και γνωστούς μας έδωσε στην ατμόσφαιρα ένα τόνο πάρτυ, κάτι το οποίο είχα ανάγκη ως γονέας που πλέον βγαίνει έξω μια φορά το τρίμηνο. Πλέον βλέπω κόσμο να κυκλοφορεί τις νύχτες και εντυπωσιάζομαι.
Όπως και να ‘χει. Χθες συνειδητοποίησα ότι η Αλέξια είναι πια εξήντα ετών! Όχι ότι έχει σημασία, αλλά ένα υπαρξιακό με έπιασε όταν το υπολόγισα. Τα πιο διάσημα σινγκλς από εκείνο το άλμπουμ, ήτοι: «έχω απόψε ραντεβού», «είσαι παιδί μου πειρασμός» και «διπλός, γλυκός καημός» ήταν ντουέτα με τους Βλαχοπούλου, Μπονάτσο και Ζωή Κουρούκλη. Και οι τρεις αποβιώσαντες! Πότε μεγάλωσαν, πότε μας άφησαν τα εφηβικά μας είδωλα, πότε τέλειωσαν όλα, γιατί δεν αναπληρώνεται το κενό, μόνο ο Θεός το ξέρει.
