Lightyear

 

Εξαιρετική η νέα ταινία της Pixar – Disney με θέμα τη ζωή του Μπαζ Λαϊτγήαρ πριν γίνει παιχνίδι και ενταχθεί στο Toy Story. Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι θα επρόκειτο γι’ άλλη μια εξαιρετική προσπάθεια από τις αγαπημένες εταιρείες, οι οποίες πλέον είναι και οι μόνες που με σηκώνουν από τον καναπέ να με πάνε σινεμά. Τα τελευταία δύο χρόνια, μπορεί και παραπάνω, όσες φορές πήγα στο σινεμά ήταν για να δω ταινίες της Ντίσνεϊ. Έχω να δω κινηματογραφική ταινία με πραγματικούς ανθρώπους από τον καιρό που ήμουν φοιτητής.

Είναι κρίμα που κατά μία έννοια το σινεμά όπως το γνωρίσαμε μικροί έχει πεθάνει και που ο κλασικός κινηματογράφος έχει μεταφερθεί πια στην τηλεόραση και τις συνδρομητικές πλατφόρμες. Είναι κρίμα που οι κινηματογραφικές αίθουσες είναι σχεδόν πάντα με λιγότερους από δέκα θεατές, όμως ύστερα ανακαλώ στη μνήμη μου πώς είναι να βλέπεις ταινία σε μία αίθουσα γεμάτη Κύπριους και λέω δεν πειράζει, ας πεθάνει το σινεμά, έτσι κι αλλιώς πρέπει να πεθάνουν όλα σ’ αυτή τη χώρα.

Η ταινία ήταν καταπληκτική. Έκανε κοιλιά, φυσικά, αλλά από τη στιγμή που αποκαλύφθηκε ποιος είναι ο Ζοργκ, έβγαλα το καπέλο μου και υποκλίθηκα. Φυσικά, ο Αλεξάκος δεν ήταν σε θέση να κατανοήσει πλήρως το μήνυμα, ούτε τις σχετικές έννοιες του χωροχρόνου στο διάστημα. Του αρκούσε που έβλεπε διαστημόπλοια να μάχονται και να εκρήγνυνται. Για να καταλάβετε, η μόνη απορία που είχε καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας ήταν «εγώ όταν γίνω αστροναύτης, ποιος θα μου λέει πότε να φάω;» Αυτή ήταν η έγνοια του. Το φαΐ! Ψυχολογικά του έχουμε δημιουργήσει με το θέμα της σίτισης και τα «φάε να ψηλώσεις» και τα «φάε να δυναμώσεις!»

Η ταινία του Μπαζ έχει μέσα καταπληκτικούς χαρακτήρες. Ειδικά ο ψηλός χαζοβιόλης με το στυλό και η γριά κατάδικος δεν παίζονται. Μορφές! Το να δημιουργείς συγκίνηση μέσα από ετερόκλιτους χαρακτήρες που καλούνται να συνεργαστούν για να επιβιώσουν, στην πορεία τα κάνουνε μαντάρα, αλλά στο τέλος ως διά μαγείας τα καταφέρνουν και αποθεώνονται είναι παλιά συνταγή, μα πάντα πιάνει. Δεν μπορώ να πω ότι δεν είμαι θύμα της.

Η ταινία έχει απαγορευτεί σε 14 χώρες του μουσουλμανικού κόσμου. Ο λόγος, η ύπαρξη μίας γκέι οικογένειας στην πλοκή. Ακραία αντίδραση κατ’ εμέ. Κατ’ αρχάς, η γκέι αναφορά είναι ανεπαίσθητη καθότι η μία εκ των δύο γυναικών αποδίδεται τόσο αντρικά που δεν καταλαβαίνεις ότι πρόκειται περί γυναίκας που έχει δημιουργήσει οικογένεια με μία άλλη. Κι αυτό, αν με ρωτάτε, με εκνευρίζει. Διότι αν θέλεις να περάσεις ένα μήνυμα, έχε τα κότσια να το περάσεις αισθητά. Αυτό το «θέλουμε να προκαλέσουμε αίσθηση, να γίνουμε ορατοί, να δουν ότι υπάρχουμε», αλλά στην πορεία συνειδητοποιούμε ότι θα μας κράξουνε και πρέπει να το πράξουμε όσο πιο επιδερμικά γίνεται για το καλό της ταινίας, δεν ξέρω αν εξυπηρετεί τον «ακτιβισμό» τους. Από την άλλη θα μου πεις, ακόμη κι αυτό το λίγο είναι καλύτερο από το τίποτα.

Η κοινότητα των ομοφυλοφίλων αποτελεί το 3% του παγκόσμιου πληθυσμού αλλά πλέον εμφανίζεται σε κάθε ταινία που θα γυριστεί σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό. Δεν είναι δυνατόν σε κάθε επεισόδιο του Νέτφλιξ στο οποίο παίζουν το πολύ δέκα άτομα, να υπάρχει πάντα ένα ζευγάρι γκέι. Αυτά δεν συμβαίνουν στην πραγματική ζωή. Αντιλαμβάνομαι ότι η σόου μπιζ στην ολότητά της αποτελείται από ομοφυλόφιλους και θέλουν να ξεχωρίζουν, και να είναι διακριτοί εφόσον υπηρετούν φανατικά τη συγκεκριμένη τέχνη, αλλά η κανονική ζωή δεν είναι έτσι. Βέβαια, αυτή είναι η δική μου «κανονική ζωή», κι έτσι την ερμηνεύω εγώ, ως Ευρωπαίος, Μεσόγειος, Κύπριος, Λευκωσιάτης και Δημόσιος Υπάλληλος. Μπορεί αλλού να έχουν αλλάξει τα πράγματα. Δεν ξέρω.

Κάπου είχα διαβάσει ότι το κλασικό πρότυπο οικογένειας του πατέρα – μητέρα – παιδιά έχει πια μειοψηφήσει και ότι στις ΗΠΑ το «νορμάλ» πρότυπο οικογένειας είναι οι μονογονεϊκές και μετά όλοι οι υπόλοιποι συνδυασμοί. Δεν μου προκαλεί έκπληξη. Η συνύπαρξη και οι ισορροπίες που απαιτεί το παραδοσιακό μοντέλο οικογένειας είναι τόσο δύσκολο να συντηρηθούν και να καλλιεργηθούν που ο πολύς κόσμος πλέον τα παρατά. Χωρίζει και εν μέρει ησυχάζει. Φυσικά, οι μονογονιοί θα πουν ότι από πρακτικής απόψεως είναι πολύ δυσκολότερο να μεγαλώνεις ένα ή και περισσότερα παιδιά μόνος σου, αλλά τουλάχιστον έχουν την ελευθερία επιλογής σε πολλά πράγματα στα οποία οι παραδοσιακές οικογένειες πρέπει να καταλήξουν κατόπιν έντονης και αιμοσταγούς διαπραγμάτευσης. Εγώ δεν θα σου πω ποιο μοντέλο είναι καλύτερο, άλλωστε σημασία έχει το παιδί να μεγαλώνει αρμονικά και ήρεμα και τίποτε άλλο. Εγώ θα σου πω ότι κατά τη δική μου γνώμη, το να πρέπει να συνυπάρχεις, να συζητάς, να διαπραγματεύεσαι, να συναποφασίζεις και να συμπορεύεσαι στα πλαίσια της οικογενειακής συνύπαρξης και προόδου, απαιτεί τεράστια αποθέματα ψυχικής ρώμης και σθένους, απαιτεί τεράστια προσπάθεια σε χρόνο και ενέργεια που όσοι ακόμα μένουν μαζί θα έπρεπε να βραβεύονται από την πολιτεία. Μόνο έτσι επιτυγχάνεται και η πνευματική πρόοδος, διάβαζα κάπου αλλού πρόσφατα.

Λοξοδρομήσαμε. Εμείς συζητούσαμε για την εκπροσώπηση της γκέι κοινότητας (απεχθάνομαι τον όρο κοινότητα, αλλά αφού έτσι θέλουν να αποκαλούνται, εγώ πώς να τους βοηθήσω;).

Το ίδιο ισχύει και με τους μαύρους, οι οποίοι θέλουν να αλλάξουν τη ράτσα δεκάδων λευκών χαρακτήρων «στο βωμό της τέχνης» και καλά, αλλά χωρίς να δέχονται εκπτώσεις ως προς τους δικούς τους κλασικούς χαρακτήρες. Θέλω να πω, δεν θα τολμήσει κανένας να διανέμει τον ρόλο του Νέλσον Μαντέλα στον Μπραντ Πιτ «για χάρη της τέχνης», ούτε φαντάζομαι ότι η Ντίσνεϊ διανοείται να γυρίσει την ιστορία της Τιάνας, της «πριγκίπισσας με τον βάτραχο», με κάποια ξανθή ηθοποιό. Η Άριελ όμως έπρεπε να γίνει μαύρη, γιατί έτσι! Ίση αντιπροσώπευση, μη χέσω. Σαμπώς και έχουμε τίποτις εκλογές στον ΟΗΕ.

Εν τω μεταξύ εγώ θα θέσω κι ένα άλλο ερώτημα. Εφόσον θέλουν ίση αντιπροσώπευση της κοινωνίας σε κάθε κάστινγκ, δεν θα έπρεπε να ισχύει το ίδιο και με τους ανάπηρους; Δεν θα έπρεπε σε κάθε επεισόδιο να παίζει τουλάχιστον ένας ηθοποιός που είναι καθηλωμένος σε καροτσάκι; Ή κάποιος τυφλός; Κάποιος με τεχνητό χέρι ή πόδι; Τα πάρκινγκ γιατί είναι διά νόμου όλα μοιρασμένα με ποσόστωση ώστε να εξυπηρετούν άτομα ΑΜΕΑ, αλλά ο κινηματογράφος και το θέατρο όχι; Να σου πω εγώ γιατί: Επειδή η πολιτική ορθότητα εξαντλείται στα κόμπλεξ των ισχυρών. Όσο κάνουν κουμάντο στη σόου μπιζ, και όχι μόνο στη σόου μπιζ, οι ηλίθιοι, αυτά θα έχουμε.

Τέλος πάντων. Δεν θα λύσουμε εμείς τα ψυχολογικά του κόσμου. Εξαιρετική η ταινία του Μπαζ, να πάτε να τη δείτε. Νομίζω η ελληνική απόδοση δεν είναι τόσο πετυχημένη όσο άλλες φορές, και λυπάμαι που δεν είδα την αυθεντική εκδοχή. Όπως και να ‘χει, να τη δείτε.