Τσάι Με Την Έλενα

Αυτό το βίντεο πρέπει να το έχω δει καμιά εκατοστή φορές.

Κατ’ αρχάς, ερωτεύτηκα την Έλενα Τσαγκρινού. Δεν ήξερα ποια ήταν, τη γκούγκλαρα για να την ανακαλύψω περαιτέρω, και βρήκα κάτι απαίσιες παλιές φωτογραφίες της, οι οποίες ουδεμία σχέση έχουν με αυτόν τον άγγελο που βλέπω εδώ να λικνίζεται έτσι δροσερά, δροσερά στους ήχους του τραγουδιού. Μια φορά στα δέκα χρόνια βρίσκω μια γυναίκα σελέμπριτι να μου αρέσει τόσο πολύ. Δεν είναι φυσιολογικό, το ξέρω, αλλά ανέκαθεν ήμουν δύσκολο πλάσμα. Σ’ αυτό το βίντεο, απλά δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω της. Είναι γυναικάρα. Η κορμοστασιά της, το περπάτημα της, ο χορός της, ο ρυθμός της, το μαλλί της που μου θυμίζει κάτι από Βάσια Παναγοπούλου, Σοφία Αλιμπέρτη, και όλες τις ‘80ς πρωταγωνίστριες που έβλεπα μικρός, όλα αυτά μαζί είναι απλά αναζωογονητικά. Το σέξινες όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι. Δεν δείχνει τίποτε, κι όμως μου τα δείχνει όλα. 

Η ιδέα να αναστηθεί το «Τσάι Με Λεμόνι», απλά εκπληκτική. Θέλω να μου πείτε ποιος το σκέφτηκε. Η συμφωνική ορχήστρα του δίνει πραγματική υπόσταση, αλλά γενικότερα, μες την ελαφρότητά του το βρίσκω ιδιοφυές. Έχει στίχους που δεν σημαίνουν τίποτε απολύτως, κι όμως η επιλογή των λέξεων, αυτό το λ-μ-ν, συνδυασμένο με τα πιο βαριά μπ-λκ-ν, είναι γλύκα στο αφτί. «Λεμόνι-Μπαλκόνι», «Επιτέλους Μόνοι». Είναι ήχοι, δεν είναι λέξεις. Τις ακούς και είναι σαν να καταπίνεις λιωμένο παγωτό σοκολάτα-φράουλα που ενώ είναι συμπυκνωμένα στην ίδια κουταλιά, ξεχωρίζουν στη γεύση καθώς κάνουν τσουλήθρα στον οισοφάγο σου.

Η μόνη παραφωνία της υπόθεσης σ’ αυτό το βίντεο είναι ο Δάκης. Δεν μπορώ να τον βλέπω. Αλλά ΟΚ, ας αποδοθεί ένας ελάχιστος φόρος τιμής σ’ αυτόν που έκανε το τραγούδι γνωστό.

Ας το ξαναδώ μιας που μου φτιάχνει τόσο τη διάθεση.