Παρασκευή, Απριλίου 19, 2019

Θυμήθηκα Μια Φίλη Παλιάς Σχολής

Στην εστία που έμενα το 2007, στο Κάρντιφ, έκανα παρέα με μία καταπληκτική κοπέλα από την Ινδία. Είχε μια υπέροχη πληθωρική προσωπικότητα, χαιρόσουν να συνομιλείς μαζί της. Είχε ζήσει πολλά χρόνια σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες και είχε άλλον αέρα, δεν ήταν η κλασική Ινδή που φαντάζεσαι με το πολύχρωμο ράσο και τη βούλα στο κούτελο. Ήταν μοντέρνα, ήταν ψαγμένη, μου έκανε πλάτες και για μια κοπέλα που μου άρεσε τότε, και επειδή έμενε στο ίδιο φλατ μαζί της, την παρακολουθούσε εκ μέρους μου. Μάλιστα θυμάμαι μια φορά που μου τηλεφώνησε και μου είπε «γύρισε αυτή αν θέλεις να έρθεις να της μιλήσεις». Κι όταν εγώ έσπευσα, εκείνη έκρινε ότι είχα «πεσμένη ενέργεια» (κάτι σαν τη δική μας βασκανία) έπιασε το χέρι μου και είπε από μέσα τις κάτι προσευχές και κατέληξε: «γιου νιντ γουότερ!» Με έστειλε στο δωμάτιό μου να πιω ένα λίτρο νερό και να ξαναγυρίσω.

Με την κοπέλα αυτή πήγαμε μαζί σινεμά, βγήκαμε για φαγητό, πήγαμε θέατρο, κάναμε περίπατους στους παραπόταμους της Ουαλίας και πραγματικά την αισθάνθηκα φίλη μου. Όταν τελείωσε το μάστερ μου είπε ότι χάρηκε που με γνώρισε και μου ευχήθηκε καλή τύχη. Σαν να μην την ενδιέφερε να κρατήσουμε επαφές. Δεν την ξαναείδα. Δεν βρίσκεται στο Φέησμπουκ ούτε χρησιμοποιεί κανένα άλλο κοινωνικό δίκτυο. Έμαθα ότι το κύμα τη ξέβρασε στην Ολλανδία. Έκανε ένα διάλειμμα γυρνώντας στην Ινδία για να θρηνήσει τη μητέρα της, και ξαναγύρισε. Στην Ολλανδία έμενε σε ένα διαμέρισμα-βάρκα, απ’ αυτά που ρίχνουν άγκυρα κάτω από τις γέφυρες του Άμστερνταμ, ως φιλοξενούμενη ενός Ολλανδού πολλά χρόνια μεγαλύτερού της, τον οποίο αργότερα παντρεύτηκε. Όλα αυτά τα έμαθα από μια άλλη κοινή μας φίλη, η οποία την επισκέφτηκε 1-2 φορές.

Όταν ρώτησα την κοινή μας φίλη γιατί η αγαπημένη Ινδή πέταξε μαύρη πέτρα πίσω της, αυτή μου απάντησε πως θεωρεί ότι τώρα οι ζωές μπήκαν σε άλλη τροχιά και δεν υπήρχε λόγος να το παλεύουμε. Ούτε καν μέσω του διαδικτύου. «Πιστεύει πως όλα κάποτε ολοκληρώνουν τον κύκλον τους, και πως όταν το τέλος έρχεται πρέπει να το δεχόμαστε και να το αγκαλιάζουμε, σαν να το περιμέναμε καιρό. Έτσι θα αναγκαστούμε να εκτιμήσουμε και να χαρούμε το τώρα και το  όσο είμαστε ακόμα μαζί». Γλυκόπικρη στάση ζωής. Το σεβάστηκα, το αποδέχτηκα, δεν την έψαξα, δεν την κυνήγησα, ούτε ρέστα ζήτησα. «Πάντως χάρηκε που έμαθε νέα σου, πραγματικά ενδιαφέρθηκε να μάθει τα νέα σου, και μου είπε να μην πάρεις προσωπικά την εξαφάνισή της».

Το να μπορείς να εξαφανίσεις τα ίχνη σου εν έτει 2019, το βρίσκω έως και λυτρωτικό. Παλιότερα σκεφτόμουν πως μόνο οι πειραγμένοι δεν μπορούν να εκτιμήσουν το πλεονέκτημα που σου δίνει η επικοινωνία στο ίντερνετ, το δώρο του να μπορείς να κρατήσεις επαφή με τους πάντες απ’ άκρη σ’ άκρη. Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια που είμαστε όλοι μέσα στον κώλο του άλλου το ψιλοβαρεθήκαμε. Έχουν ισοπεδωθεί τα πάντα, ο χρόνος, ο χώρος, η απόσταση, οι σχέσεις. Τείνω να εκτιμώ όσους επιμένουν και τα καταφέρνουν να ζουν τον ρομαντισμό των έρλι ‘90ς αυτούσιο.


Πληρότητα, μάνα μου. Αυτό έχουν. Δεν χρειάζονται κανέναν τριγύρω για πάντα προκειμένου να νιώθουν ασφάλεια. Ούτε εύχονται ότι μέσα στους εκατοντάδες ακόλουθους, αναγνώστες, φριεντς και τα λαϊκς θα βρεθεί κάποιος ή κάποια να τους σώσει. 

5 σχόλια:

Mia Petra είπε...

Like 🌼

Ανώνυμος είπε...

Ωραίο

Ανώνυμος είπε...

35 χρονών και δεν είμαι ενεργή σε κανένα social media. Από την αρχή ήταν κάτι που με ξένιζε. Ήμουν της πεποίθησης ότι με όσους θέλω να κρατώ επαφή το κάνω, με τους υπόλοιπους οι σχέσεις κάνουν τον κύκλο τους και κλείνουν.
Επίσης πάντα μου φαινόταν περίεργο γιατί θέλουν να λένε πού είναι και με ποιούς. Γιατί άραγε;

Ανώνυμος είπε...

Μέσα στην πίεση των καιρών, αυτό το κείμενο φέρει μια απρόσμενη ηρεμία διαβάζοντάς το.
Πόσο όμορφο!

Ruth

Ανώνυμος είπε...

Για την Μπιπάσα λες 😬 ;

Angel