Κυριακή, Αυγούστου 21, 2016

Our Last Summer

Κάθε χρόνο τέτοιο καιρό αρχίζω και πανηγυρίζω το τέλος του καλοκαιριού.

Του ημερολογιακού καλοκαιριού βασικά. Γιατί το μυαλό μου ξεγιελιέται και νομίζει ότι από πρώτη Σεπτεμβρίου θα έρθουν δροσιές, βροχιές και βοριάδες. Δεν λέω να εμπεδώσω τη νέα τάξη πραγμάτων. Ότι μέχρι τέλη Νοεμβρίου σ’ αυτή τη χώρα κυκλοφορώ με το κλιματιστικό του αυτοκινήτου ανοιχτό. Δεν λέω να συνηθίσω ότι πλέον σ’ αυτή τη χώρα δεν υπάρχουν εποχές. Υπάρχει μόνο καυτό, ανυπόφορο καλοκαίρι και μία μέση κατάσταση που θυμίζει αρχές Μαΐου, του Μαΐου πριν είκοσι χρόνια. Όλοι οι υπόλοιποι μήνες και εποχές υπάρχουν μόνο για να γυρίζουν τις κάρτες στο ημερολόγιο.

Δεν αντέχω αυτή την κατάσταση. Θέλω να ζω και τις τέσσερεις εποχές. Αν όχι και τις τέσσερεις εφόσον η άνοιξη και το φθινόπωρο έχουν εγκαταλείψει προ πολλού όλες τις ηπείρους, τουλάχιστον να έχουμε ένα υποτυπώδη χειμώνα. Δεν είπα να πνιγούμε στο χιόνι, αν τόσο σε χαλάει κι αυτό, αλλά να μπορώ να ευχαριστηθώ το κρύο. Τα ωραία χειμωνιάτικα ρούχα. Να ανάψω τζάκι. Να βραχώ από βροχή. Να ξυπνήσω από καταιγίδα και αστραπή ένα βράδυ Δεκεμβρίου. Να είναι Χριστούγεννα και να μην στολίζω δέντρο με τον ήλιο έξω να μας περιπαίζει.

Δεν είναι ωραίο πράμα να μην έχεις χειμώνα. Άμα βρέχει και χιονίζει ο κόσμος κάθεται σπίτι και διαβάζει κανένα βιβλίο. Κάθεται και σκέφτεται. Μορφώνεται, αναπτύσσεται. Παθαίνει και κατάθλιψη και το ρίχνει στο αλκοόλ, θα μου πεις, και θα συμφωνήσω ως ένα βαθμό, αλλά κοίτα λίγο γύρω σου και πες μου. Όλες αυτές οι τσοκαρίες και οι Μπυθουλαίοι, οι made in Cyprus, που δήθεν ευεργετούνται από το αχνιστό κυπριακό καλοκαίρι σε πείθουν ότι δεν τα καταπίνουν δέκα - δέκα τα ψυχοφάρμακα; Όχι!

Όλες οι αναπτυγμένες κοινωνίες έχουν κατά κύριο λόγο χιόνια και βαριούς χειμώνες. Οι Σουηδοί, οι Νορβηγοί, οι Φινλανδοί, οι κάτοικοι των βαλτικών χωρών, οι Εγγλέζοι, οι Ελβετοί, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Αυστριακοί, οι Καναδοί. Είδες εσύ χώρα με ζέστη να πηγαίνει μπροστά; Η Μεσόγειος πάει από το κακό στο χειρότερο, ενώ εμείς που γεωγραφικά ανήκουμε στη Μ. Ανατολή πιο πολύ σε Σαουδική Αραβία παραπέμπουμε. Και πολιτιστικά, εννοώ. Σαν νοοτροπία, σαν μυαλά και σαν πνεύματα. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Ζέστη = Κκιλιτζιηρκό.

Ήμουν στο Λατσί της Πάφου το τριήμερο για διακοπές. Το τι είδαν τα μάτια μου στην παραλία δεν φαντάζεσαι. Κάτι πολυμελείς οικογένειες των 15 ατόμων έκαστη που ήταν λες και βγήκαν από τα σπήλαια. Μόνο οι προβιές τους έλειπαν. Μωρά χοντρά που ξεχείλιζαν οι κοιλιές τους από τα μαγιό και τα οποία έκλαιγαν ώσπου να γίνει το δικό τους. Η μάνα τους να ακούει ράδιο (ράδιο εν έτει 2016, φίλε μου - σαν τον φαντάρο στη σκοπιά, στο στρατόπεδο του Τσερκού, το 1998) και να μην τους δίνει σημασία. Ο δε πατήρ τους να κοιμάται σαν το βόδι και να μην μπορεί να τον ξυπνήσει τίποτε. Ούτε καν οι μύγες που κάθονταν στην πλάτη του. Στην πολλή την ώρα το μωρό δεν άντεξε την αδιαφορία τους, άρχισε να κουνά την ομπρέλα πέρα δώθε να την ξεριζώσει προκειμένου να του δώσουν σημασία. Ματαίως. Εν τέλει πήγε και γέμισε το κουβαδάκι του νερό και τους το έλουσε. Τρόμαξε η μάνα του, που εκτός των άλλων είχε και πράσινο βαμμένο νύχι, και πετάχτηκε ίσια πάνω ουρλιάζοντας: «Κόρηηηηηη! Μα, επέλλανες;! Έννεν κοπελλούθκια που έκαμα εγώ, εν ζώα!» Το ζώον, ζώο θα γεννήσει ήθελα να συμπληρώσω. -«Πεινώ!» είπεν θριαμβευτικά το οχτάχρονο με την κοιλιά να κρέμεται έξω από το παιδικό μπικινάκι στην παραλία του Ττάκκα. Του Ττάκκα! Άλλο και τούτο δηλαδή. Πες μου εσύ σε ποιαν άλλη χώρα υπάρχει παραλία με όνομα «Ττάκκας!» Ττάκκα – ττούκκου, ττάκκα – ττούκκου τραβώ τα μαλλιά της τζιεφαλής μου. Αυτή είναι η Κύπρος, μάνα μου. Αυτό το ανατριχιαστικό πράμα που σας περιέγραψα, πολλαπλασιασμένο επί κάτι χιλιάδες ανθρώπους. «Κόρηηηη – Μάμμα πεινώ! – Ττάκκα Ττούκκου!»

Αν μη τι άλλο μας αποζημίωσε το ηλιοβασίλεμα. Είναι ενθαρρυντικό να βλέπεις πόσο όμορφοι είναι κάποιοι άλλοι πλανήτες, δορυφόροι της Γης και λοιπά ουράνια σώματα στα οποία δεν έχει πατήσει ακόμα πόδι το συνάφι μας. Σου δίνουν ελπίδα. Σου δίνουν ελπίδα ότι σε κάποια χρόνια μπορεί να κάνεις διακοπές από τον μακρινό Ερμή και να μην χρειάζεται να υπομένεις τα πιο πάνω.




Και μ’ αυτό το φωτογραφικό κλικ έκλεισα το "τελευταίο καλοκαίρι". Χωρίς hashtag, μα με πολλά φίλτρα, ώστε να νικήσει η φαντασίωση την ανάμνηση.

8 σχόλια:

Moonlight είπε...

Εν νομίζω ότι εν η ζέστη που μας μεταλλάσσει σε κκιλιτζιρόκοσμο, έχουμε το μες στο ντιενέι μας. Ιστορίες πολλές είδα στες παραλίες και όχι μόνο, είπαμε τα με πολλές ευκαιρίες. Η αλήθεια έφυρε με το βίντεο με το σκηνικό με την ομπρέλλα που είδα στο ίνστα-βασικά όι έφυρε με...έμεινα κι έχασκα με το στόμα ανοιχτό και γελούσα από αμηχανία, τύπου τωρά να γελώ ή να κλαίω.
Το χειρότερό μου όμως δεν είναι αυτό. Είναι να πηγαίνω στον Ακάμα και να βλέπω κόσμο που τάχα πάει εκεί επειδή του αρέσει το φυσικό περιβάλλον κι έχει μια εκτίμηση, να ξαπολά πίσω του μες στα βράχια και τα αγκάθια τα χωρκατοκουτούθκια της κεανίτας και της πόκας και το ζευγάρι τα φλιπ φλοπ που του εσπάσαν σαν ανέβαινε τον γκρεμό. ΑΦΟΥ ΦΕΡΝΕΙΣ ΤΑ ΜΕΣ ΤΕΣ ΣΑΚΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΤΕΣ ΠΑΓΩΝΙΕΡΕΣ ΓΙΑΤΙ ΕΝ ΤΑ ΠΕΤΑΣΣΕΙΣ ΤΖΕΙΜΕΣΑ ΤΖΑΙ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΕΙΣ ΜΑΖΙ ΣΟΥ; Του χρόνου που έννα έρτεις κι έννα πνίεσαι μες στες κεανίτες έννα σου αρέσει; ΥΠΕΡΤΑΤΟ χωρκαθκιό, εν το ξεπερνά τίποτε άλλο. Απαίδευτοι άνθρωποι, πώς να το πω; Θέλω να κλαίω κάθω χρονιά.

Moonlight είπε...

Υγ. summer rules, και μια χαρά χειμώνα έχουμε με τον ψόφο μας κι όλα. οκ φέτος εν έβρεξε αλλά overall πάμε καλά...

Woofis είπε...

Anti-Christos παλιά τούτου του είδους οι αναρτήσεις σου ήταν εκνευριστικές, αλλά πλέον απλά εν αξιολύπητον το πόσον λλίον εκτιμάς το τι έshιεις τζιαι το πόσον λλίον το shαίρεσαι. Κατ'αρχήν πολλά που όσα λαλείς απλά δεν ισχύουν, η Κύπρος μια χαρά Shειμώναν έshιει, ρώτα τους κατοίκους των ορεινών περιοχών ειδικά, τζιαι μάλιστα αρκετά σκληρόν ως προς την έντασην του. Το δε ανάγλυφον της Κύπρου, ένας τόσο μικρός χώρος με βουνά υψομέτρου σχεδόν 2000 m σε συνδυασμόν τζιαι τόσον κοντά με τες ακτές, δημιουργεί μικροκλίματα που σε άλλες χώρες της "τυχερής" δύσης ούτε που μπορούν να τα ονειρευτούν. Γι'αυτόν έρκουνται κατά εκατομμύρια δακάτω, διότι κάτι καταλάβουν παραπάνω που σέναν (λαλώ το γιατί δείχνεις να τους θαυμάζεις τόσον όσον υποτιμάς τους συμπατριώτες σου). Για τα "τοπωνύμια" έθθα σχολιάσω, είδα αρκετά χαζά τζιαι στες "πολιτισμένες χώρες". Το "Ττάκκας" ακούεται σου εσέναν "χωριάτικον" γιατί ξέρεις τι σημαίνει, για τον ξένον μπορεί να ακούεται τζιαι "εξωτικόν".
Τέλος, τούτη η συλλήβδην ισοπέδωση των συμπατριωτών σου που κάποια δείγματα "χωρκατών" που συναντάς συχνά-πυκνά, με το ίδιον σκεπτικόν θα μας οδηγούσεν στο συμπέρασμαν ότι ούλλοι οι Εγγλέζοι ας πούμεν εν μέθυσοι που κατουρούν στους τοίχους, οι Γερμανοί κρυόκωλοι σνομπ τζιαι οι Ρωσίδες ξέκωλα. Έννεν έτσι όμως έννεν; Stay cool.

Anti-Christos είπε...

Γούφι, βαριέμαι να επιχειρηματολογήσω εναντίον σου. Είσαι άνθρωπος που ψήφισε (και μπορεί να ψηφίζει ακόμα) το ΑΚΕΛ. Πόσο μπορεί να συνεννοηθούμε; Ποιος είναι ο αξιολύπητος; Τι κέρδος μπορεί να έχω από τις συναναστροφές μαζί σου; Ακόμα και κάποια σχόλια που σου άφησα στο παρελθόν πάνω στην απόλυτη βαρεμάρα μου τα μετάνιωσα. Δικαιούσαι να χαίρεσαι που ζεις σ' αυτό το χάλι. Αυτό αξίζεις και αυτό έχεις.

Ανώνυμος είπε...

Η Κύπρος είναι μια χαρά τόπος. Ούλλα δαμέ είναι κομμένα τζιαι ραμμένα στη φύση του ανθρώπου. Δεν υπάρχει βουνό που να μεν μπορείς να το σκαρφαλώσεις, δεν υπάρχει θάλασσα στην οποία να μεν μπορείς να κολυμπήσεις. Στην Αγγλία να δεις χωρκαθκιό, που σχέζουν μες τους δρόμους. Στη δε Γαλλία είναι να απορείς για το πότε εκαθαρίστηκε τελευταία φορά το ΜΕΤΡΟ. Όποιος δε χουμήζει το σπίτι του, πέφτει τζιαι πλακώνει τον.

Anti-Christos είπε...

Το συγκεκριμένο σπίτι δεν θέλει χουμίσι για να μην πέσει να σε πλακώσει. Πεσμένο ήταν ανέκαθεν. Όπως και να έχει, ο καθένας τα βλέπει όπως τα θέλει τα πράγματα. Δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια σ' αυτά.

Ανώνυμος είπε...

Είχα πάνω από ένα χρόνο να ανοίξω το blog σου. Εγκυμοσύνη, γέννα, βρέφος, ξενύχτι, δουλειά, facebook κοκ δε μου άφησαν χρόνο. Και ξαφνικά μια αναλαμπή ... Ανοίγω το blog. Διαβάζω την πρώτη γραμμή... ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ. Όποτε ανοίξω τούτο το blog να με εκφράζει τόσο πολύ!!!!!!!!

Είσαι απλά το Alter Ego μου!!!!

KΑΛΛΙΠΑΤΕΙΡΑ

Anti-Christos είπε...

Γεια σου ρε Καλλιπάτειρα!! Σε σκέφτηκα αρκετές φορές, πάει λέω, με βαρέθηκε και αυτή. Να σου ζήσει το παιδάκι σου! Ελπίζω να τα λέμε συχνότερα!