Our Last Summer

Κάθε χρόνο τέτοιο καιρό αρχίζω και πανηγυρίζω το τέλος του καλοκαιριού.

Του ημερολογιακού καλοκαιριού βασικά. Γιατί το μυαλό μου ξεγιελιέται και νομίζει ότι από πρώτη Σεπτεμβρίου θα έρθουν δροσιές, βροχιές και βοριάδες. Δεν λέω να εμπεδώσω τη νέα τάξη πραγμάτων. Ότι μέχρι τέλη Νοεμβρίου σ’ αυτή τη χώρα κυκλοφορώ με το κλιματιστικό του αυτοκινήτου ανοιχτό. Δεν λέω να συνηθίσω ότι πλέον σ’ αυτή τη χώρα δεν υπάρχουν εποχές. Υπάρχει μόνο καυτό, ανυπόφορο καλοκαίρι και μία μέση κατάσταση που θυμίζει αρχές Μαΐου, του Μαΐου πριν είκοσι χρόνια. Όλοι οι υπόλοιποι μήνες και εποχές υπάρχουν μόνο για να γυρίζουν τις κάρτες στο ημερολόγιο.

Δεν αντέχω αυτή την κατάσταση. Θέλω να ζω και τις τέσσερεις εποχές. Αν όχι και τις τέσσερεις εφόσον η άνοιξη και το φθινόπωρο έχουν εγκαταλείψει προ πολλού όλες τις ηπείρους, τουλάχιστον να έχουμε ένα υποτυπώδη χειμώνα. Δεν είπα να πνιγούμε στο χιόνι, αν τόσο σε χαλάει κι αυτό, αλλά να μπορώ να ευχαριστηθώ το κρύο. Τα ωραία χειμωνιάτικα ρούχα. Να ανάψω τζάκι. Να βραχώ από βροχή. Να ξυπνήσω από καταιγίδα και αστραπή ένα βράδυ Δεκεμβρίου. Να είναι Χριστούγεννα και να μην στολίζω δέντρο με τον ήλιο έξω να μας περιπαίζει.

Δεν είναι ωραίο πράμα να μην έχεις χειμώνα. Άμα βρέχει και χιονίζει ο κόσμος κάθεται σπίτι και διαβάζει κανένα βιβλίο. Κάθεται και σκέφτεται. Μορφώνεται, αναπτύσσεται. Παθαίνει και κατάθλιψη και το ρίχνει στο αλκοόλ, θα μου πεις, και θα συμφωνήσω ως ένα βαθμό, αλλά κοίτα λίγο γύρω σου και πες μου. Όλες αυτές οι τσοκαρίες και οι Μπυθουλαίοι, οι made in Cyprus, που δήθεν ευεργετούνται από το αχνιστό κυπριακό καλοκαίρι σε πείθουν ότι δεν τα καταπίνουν δέκα - δέκα τα ψυχοφάρμακα; Όχι!

Όλες οι αναπτυγμένες κοινωνίες έχουν κατά κύριο λόγο χιόνια και βαριούς χειμώνες. Οι Σουηδοί, οι Νορβηγοί, οι Φινλανδοί, οι κάτοικοι των βαλτικών χωρών, οι Εγγλέζοι, οι Ελβετοί, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Αυστριακοί, οι Καναδοί. Είδες εσύ χώρα με ζέστη να πηγαίνει μπροστά; Η Μεσόγειος πάει από το κακό στο χειρότερο, ενώ εμείς που γεωγραφικά ανήκουμε στη Μ. Ανατολή πιο πολύ σε Σαουδική Αραβία παραπέμπουμε. Και πολιτιστικά, εννοώ. Σαν νοοτροπία, σαν μυαλά και σαν πνεύματα. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Ζέστη = Κκιλιτζιηρκό.

Ήμουν στο Λατσί της Πάφου το τριήμερο για διακοπές. Το τι είδαν τα μάτια μου στην παραλία δεν φαντάζεσαι. Κάτι πολυμελείς οικογένειες των 15 ατόμων έκαστη που ήταν λες και βγήκαν από τα σπήλαια. Μόνο οι προβιές τους έλειπαν. Μωρά χοντρά που ξεχείλιζαν οι κοιλιές τους από τα μαγιό και τα οποία έκλαιγαν ώσπου να γίνει το δικό τους. Η μάνα τους να ακούει ράδιο (ράδιο εν έτει 2016, φίλε μου - σαν τον φαντάρο στη σκοπιά, στο στρατόπεδο του Τσερκού, το 1998) και να μην τους δίνει σημασία. Ο δε πατήρ τους να κοιμάται σαν το βόδι και να μην μπορεί να τον ξυπνήσει τίποτε. Ούτε καν οι μύγες που κάθονταν στην πλάτη του. Στην πολλή την ώρα το μωρό δεν άντεξε την αδιαφορία τους, άρχισε να κουνά την ομπρέλα πέρα δώθε να την ξεριζώσει προκειμένου να του δώσουν σημασία. Ματαίως. Εν τέλει πήγε και γέμισε το κουβαδάκι του νερό και τους το έλουσε. Τρόμαξε η μάνα του, που εκτός των άλλων είχε και πράσινο βαμμένο νύχι, και πετάχτηκε ίσια πάνω ουρλιάζοντας: «Κόρηηηηηη! Μα, επέλλανες;! Έννεν κοπελλούθκια που έκαμα εγώ, εν ζώα!» Το ζώον, ζώο θα γεννήσει ήθελα να συμπληρώσω. -«Πεινώ!» είπεν θριαμβευτικά το οχτάχρονο με την κοιλιά να κρέμεται έξω από το παιδικό μπικινάκι στην παραλία του Ττάκκα. Του Ττάκκα! Άλλο και τούτο δηλαδή. Πες μου εσύ σε ποιαν άλλη χώρα υπάρχει παραλία με όνομα «Ττάκκας!» Ττάκκα – ττούκκου, ττάκκα – ττούκκου τραβώ τα μαλλιά της τζιεφαλής μου. Αυτή είναι η Κύπρος, μάνα μου. Αυτό το ανατριχιαστικό πράμα που σας περιέγραψα, πολλαπλασιασμένο επί κάτι χιλιάδες ανθρώπους. «Κόρηηηη – Μάμμα πεινώ! – Ττάκκα Ττούκκου!»

Αν μη τι άλλο μας αποζημίωσε το ηλιοβασίλεμα. Είναι ενθαρρυντικό να βλέπεις πόσο όμορφοι είναι κάποιοι άλλοι πλανήτες, δορυφόροι της Γης και λοιπά ουράνια σώματα στα οποία δεν έχει πατήσει ακόμα πόδι το συνάφι μας. Σου δίνουν ελπίδα. Σου δίνουν ελπίδα ότι σε κάποια χρόνια μπορεί να κάνεις διακοπές από τον μακρινό Ερμή και να μην χρειάζεται να υπομένεις τα πιο πάνω.

Και μ’ αυτό το φωτογραφικό κλικ έκλεισα το "τελευταίο καλοκαίρι". Χωρίς hashtag, μα με πολλά φίλτρα, ώστε να νικήσει η φαντασίωση την ανάμνηση.