Τρίτη, Δεκεμβρίου 29, 2009

Της Καρδιάς Εγκαύματα

Βγήκα προχθές από την κλινική και διατελώ και πάλι υπό γονική μέριμνα για τους επόμενους δυο μήνες. Δεν με ξέκανε ο τεπετάκλας θα με φάνε οι δικοί μου, να το θυμηθείς! Ευτυχώς τουλάχιστον, που όλα πάνε καλύτερα μέρα με τη μέρα. Καλά, δεν χορεύω και καρσιλαμά. Απλώς, περπατώ, κάθομαι, βλέπω τηλεόραση... Απλά στάδια ανάρρωσης.

Λοιπόν, σας είχα υποσχεθεί να παραθέσω στιγμές απείρου κάλλους που διαδραματίστηκαν στην κλινική και το κάνω πιο κάτω. Είναι αξιοσημείωτο το πώς ο κόσμος θεωρεί πως κάνω χιούμορ για λόγους ψυχολογικούς, ενώ εγώ απλώς προσπαθώ να διατηρώ την ψυχραιμία μου και να είμαι ρεαλιστής!

Σκηνή 1η:

Είμαι μέσα στο ασθενοφόρο και μια Βουλγάρα νοσοκόμα μου κρατά τον ορό και το χέρι. Κοντεύει να μου βγει ο σπόνδυλος από τις λακούβες του δρόμου. Η Βουλγάρα μου μιλά για το όμορφο Bansko της πατρίδας της για να ξεχνώ τον πόνο και να μην σκούζω. Με το που φτάνουμε στο Απολλώνειον, ανοίγει η πόρτα, κατεβάζει ο οδηγός το κρεβάτι υποβοηθούμενος από τη Βουλγάρα και εμφανίζεται ο γιατρός να με προϋπαντήσει. Καθώς τσουλούσαν το κρεβάτι στους διαδρόμους, έκανα τη δήλωση:

Anti-Christos: Γιατρέ! Προ δύο ωρών καθόμουν στο γραφείο μου και περνούσα τις πύλες του διαδικτύου. Τώρα βλέπω ότι ετοιμάζομαι να περάσω τις πύλες του χειρουργείου. Πρόσεξε, σε παρακαλώ, τι πύλες θα δω να ανοίγουν μπροστά μου στο επόμενο δίωρο!

Βουλγάρα, οδηγός ασθενοφόρου και γιατρός, κάγκελο!

Σκηνή 2η:

Συμφωνούμε με τον γιατρό να προχωρήσουμε στην εγχείρηση. Ο γιατρός γνέφει στις νοσηλεύτριες να αρχίσει η διαδικασία αναισθησίας. Καθώς αρχίζει ο πανζουρλισμός μέσα στο χειρουργείο, ξαπλώνω πίσω και απειλώ μια νοσοκόμα:

Anti-Christos: Να με προσέξεις σε παρακαλώ! Μόνο 29 είμαι! Αν πεθάνω θα γίνω βρικόλακας και δεν θα σε αφήσω σε ησυχία όσο ζεις!

Δεν θυμάμαι αν μου απάντησε. Πάντως με κοίταζε με γουρλωμένα μάτια.

Περίπου 2 λεπτά αργότερα άναψαν τον μεγάλο προβολέα του χειρουργείου από πάνω μου. Γυρνώ και λέω του γιατρού:

«Αυτό που λένε ότι λίγο πριν πεθάνεις βλέπεις όλη σου τη ζωή σαν κινηματογραφική ταινία μπροστά σου πρέπει να ισχύει. Γι αυτό ανάψατε τον προβολέα;» Νομίζω κάπου εκεί ο γιατρός επίσπευσε την αναισθησία.

Σκηνή 3η:

Τελείωσε η εγχείρηση, όλα πήγαν καλά. Εγώ βρίσκομαι καλωδιωμένος στην εντατική. Αρχίζω να βρίσκω τις αισθήσεις μου. Ακούω και αντιλαμβάνομαι γύρω μου τον πανικό, αλλά δεν έχω ακόμη αντιληφθεί που βρίσκομαι. Αισθάνομαι σωληνάκια να βγαίνουν από παντού. Αναπνέω με μηχανική υποστήριξη. Γενικά, επικρατεί μια σκοτεινιά. Γύρω μου ακούω τις νοσοκόμες να αλαλάζουν:

«Μην φοβάσαι κ. Τάμτα μου! Όλα θα πάνε καλά!»

«Όλα τελείωσαν κυρία Τάμτα! Θα σου δώσουμε παυσίπονα να μην πονάς!»

Και αρχίζω να αναρωτιέμαι στον ύπνο μου: Πού στο διάολο βρίσκομαι και έχω δίπλα μου την Τάμτα; Έχω παραληρήσει απ’ τις μορφίνες και ό, τι θέλω ακούω; Μα δεν είναι δυνατόν! Είμαι σίγουρος! Φωνάζουν της Τάμτας! Ας κάνουμε όμως λίγη υπομονή και θα μάθουμε. Πάντως, μια φορά, όπου κι αν βρίσκομαι, έχω δίπλα μου την Τάμτα! Κύριε ελέησον!

Τελικά, βρίσκω πλήρως τις αισθήσεις μου και έρχεται η νοσοκόμα να μου βγάλει τον αναπνευστήρα. Με ξεμπλέκει, φτύνω τα φλέγματα στο νυπτιράκι και ερωτώ: «Συγγνώμη, νοσηλεύεται δίπλα μου η Τάμτα; Πόθεν εις τα πόθεν;»

«Όχι Χρίστο μου.» Εξηγεί η νοσοκόμα. Δίπλα έχουμε την κυρία Τάντα (από το Κωνσταντία βγαίνει το όνομα). Τάντα, όχι Τάμτα!

Εμ, βέβαια! Απ τα πολλά τα χάπια, νόμιζα ότι από το Απολλώνειον βρέθηκα στον Απόλλωνα πρώτο τραπέζι πίστα, με την Τάμτα στο διπλανό τραπέζι! Τι σου είναι και το υποσυνείδητο!

Σκηνή 4η:

Έρχεται μια νοσοκόμα να επιβεβαιώσει τα στοιχεία της νοσηλείας μου. Ήταν πολύ πρόσχαρη και συμπαθητική. Η αγαπημένη μου! Μιλούσε και σπαστά ελληνικά. Πρέπει να ήταν Ρωσίδα. Τέλος πάντων.

Νοσοκόμα: Χρίστο μου, συγχαρητήρια. Όλα πήγαν καλά! Τώρα θα σε πάμε στο δωμάτιό σου, σε λίγο. Θέλω να σε ρωτήσω, για να συμπληρώσω την καρτέλα σου, ποια είναι η ημερομηνία γεννήσεώς σου;

Anti-Christos: 21/12/80.

Νοσοκόμα: 21/12;;; Δηλαδή…. Σήμερα έχεις γενέθλια; Εμ…. Χρόνια πολλά!

Και έφυγε τρεχτή.

Σκηνή 5η:

Όλες αυτές τις μέρες επιβεβαίωσα όλα τα κλισέ που λένε οι γιατροί φίλοι μου για τις νοσηλεύτριες. Υπάρχουν και υπέροχες νοσηλεύτριες, αλλά οι κάτω των 25, είναι όπου σ’ έβρω και όπου μ’ έβρεις! Όσες φορές ερχόταν να πάρει αίμα νεαρή νοσηλεύτρια, έκανα τον σταυρό μου και πιο πολύ άγχος είχα γι αυτό, παρά για την εγχείρηση. Τέλος πάντων. Την τελευταία μέρα ήρθε να με ξεκαλωδιώσει μια άτσαλη κυπριοπούλα που μόνο δεν σκοτώθηκε ώσπου να το καταφέρει.

Σκόνταφτε επάνω στο τραπεζάκι, έμπλεξε τα κουμπιά του κρεβατιού και ανεβοκατέβαινα σαν να είμαι σε λούνα παρκ, έβγαλε τα τσιρότα λες και μου έκανε αποτρίχωση, ένα χάλι! Γυρνάω και της λέω: «Δεν πρέπει να ήταν η πρώτη σου επιλογή η νοσηλευτική!»

«Όχι…» μου απαντά ενοχικά.

«Δεν πειράζει!» της είπα απαξιωτικά.

Πάντως, για να μην παρεξηγηθώ, η νοσηλεία μου εκεί κατά 99,8% ήταν άψογη, σε επίπεδο εξωτερικού!

Πάω να ξαπλώσω. Αν δεν τα ξαναπούμε, καλή νέα χρονιά!

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ μαζί σου ότι όταν βλέπεις τα πράγματα ρεαλιστικά σου φαίνονται αστεία! (τα πιο πολλά τουλαχιστόν)
Take it easy και δεν θα σου βάλουμε απουσία αν δεν αναρτήσεις στο μπλοκ σου για λίγο καιρό, όταν αναρρώσεις πλήρως θα καλύψεις το χαμένο έδαφος είμαι σίγουρη!
Καλή χρονία να έχουμε όλοι!

MARINOS είπε...

Α ρε Χρήστο!
Μακάρι και εγω να εχω τη δυναμη και το σθενος σου να κάνω χιουμορ σε έτσι στιγμες!
Καλή χρονιά εύχομαι!

Leni είπε...

Ε είσαι απίστευτος! :))
Όλα τα λεφτά η σκηνή 1.
Είναι εκεί που ο Αρκάς τσιμπά ατάκες :Ρ

Albedo_Zero είπε...

Σιδερένιος φίλε μου, σιδερένιος!! Το χιούμορ είναι το καλύτερο φάρμακο!

travelbug είπε...

φιλιά και περαστικά σου στέλνω...ελπίζω να γίνεις σύντομα καλά και πάντα να βλέπεις τη θετική πλευρά των πραγμάτων...

Ανώνυμος είπε...

wow!!!!εε μα είσαι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΣ!!!!
LOVE U!
CAT!

Ανώνυμος είπε...

ΧΑΧΑΧΑ!! Φυρμός!! Επέστρεψες πίσω στα μπλοκοκαθήκοντα σου πλήρως!
Καλή ανάρρωση αλλά απ' το μπλόκ δεν πιάνεις αναρρωτική! Ο λαός απαιτεί κι άλλα ποστ :)

Καλή Χρονιά, πιο γεμάτη και δημιουργική απ'τις άλλες!!

Αχάπαρη είπε...

wtf?! εχασα πολλά επισόδεια όντως..
anw ελπίζω να είσαι καλύτερα τώρα και να κάμεις μια νέα αρχή!

η φάση με την τάμπτα έφυρε με :)