"Μαζί σου πάντα θα με δένει αυτό που λέγεται λατρεία..."

Τελευταία ανάρτηση περί Βίσσης και σας αφήνω ήσυχους!

Απορώ με τι ψυχή μπορεί να χορεύεις τσιφτετέλια και χασάπικα όταν την ίδια ώρα ο παραγωγός και πιο κοντινός σου συνεργάτης βρίσκεται ετοιμοθάνατος στο νοσοκομείο. Το βρήκα λίγο παραταβηγμένο τόσο από την πλευρά της Άννας, όσο και από την πλευρά μας, ως κοινό. Δεν μ’ άρεσε. Είναι πράγματα αυτά; Ένα στάδιο 18.000 θεατών να χορεύει λαϊκά και ο άλλος να ξεψυχάει; Από την άλλη, αν ακυρωνόταν η συναυλία θα τα έσπαγα όλα και θα απαιτούσα και αποζημίωση για ψυχική οδύνη. Οπότε, δεν ξέρω κι εγώ τι να πω… Ήταν λίγο μουδιασμένα όλα.

Το μούδιασμα βέβαια μου πέρασε, ειδικά μετά το μέσο της συναυλίας που άκουσα τα «παλιά και αγαπημένα» καψουρο-τραγουδάκια μου, που στιγμάτισαν μέρες και στοίχειωσαν νύχτες μου! Μην σου πω ότι, στο encoré, με τον καταιγισμό από τα «στην πυρά», «αγάπη υπερβολική», «κραυγή» και «nylon» εγώ νόμιζα ότι εκτοξεύω πυροτεχνήματα από τις άκρες των δακτύλων μου και λέιζερ από τις κόρες των ματιών μου!

Ωραία στιγμή η σύμπραξη με τη Λία Βίσση. Μόνο το ντουέτο φυσικά, διότι το single της Λίας μυρίζει ναφθαλίνη από τα early nineties και θα πάει άπατο. Το ‘imagine’ βέβαια, με συγκίνησε με τις διφωνίες που έκαναν και όχι βέβαια για τις πολιτικές του προεκτάσεις! Γενικότερα, η συναυλία είχε οικογενειακό άρωμα. Μόνο η φιλιπινέζα της Βίσση δεν παρουσιάστηκε επί σκηνής. Όλοι οι άλλοι κτύπησαν κάρτα! Η Βέρα Μπούφη (ανιψιά της Άννας, που άνοιξε τη συναυλία) γράφει στο μέτωπό της «Θέλω-να-γίνω-σαν-τη-θεία-μου,-αντιγράφω-μέχρι-και-τον-τρόπο-που-κάνει-την-υπόκλιση.» Παρόλα αυτά, την αντιγράφει λιγότερο από τη Βανδή.

Την κατά-βρήκα με τραγούδια που έχω καιρό ν’ ακούσω, όπως: «Δεν με αγαπάς!» (αυτούσιο, από την αρχή μέχρι το τέλος, χωρίς περικοπές!), «Ο πόνος της αγάπης» (που εγώ προσωπικά πρώτη φορά το ακούω ζωντανά και πωρώθηκα!), το προσωπικό και άκρως βιωματικό «αντίδοτο», και φυσικά το ποτπουρί με τα λαϊκά, βλέπε «Τραύμα», «Ψυχεδέλεια» και «Τραίνο». Αν μου έλεγε και το «Πες το ξανά!» θα ήμουν κομπλέ!

Έφριξα με το πόσο κατέβηκε ο μέσος όρος ηλικίας των θεατών. Παντού παιδάκια! Ένιωθα σαν καθηγητής σε γυμνάσιο που περιφέρεται στην αυλή την ώρα του διαλείμματος και κανείς δεν του δίνει σημασία! Σαν να ήμουν γέρος! Παρόλα αυτά, χάρηκα επειδή δυο θέσεις πιο κάτω από μένα, ήταν μια κυρία, κάπου εκεί στα τριάντα και βάλε, η οποία στεκόταν όρθια, χόρευε, τραγουδούσε, κοπανιόταν, κρεμιόταν από τα κάγκελα και απολάμβανε τη συναυλία όπως ακριβώς έπρεπε. Αδιαφορώντας για το ότι όλη η κερκίδα την κοιτούσε απορημένη. Άξια! Έκλεψε την παράσταση!

Ώρες-ώρες αισθάνομαι πολύ γραφικός που ακόμα τρέχω τόσο φανατισμένα στις συναυλίες της Άννας, αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς, φεύγοντας νιώθω τόσο πλήρης συναισθηματικά που σκέφτομαι ότι αξίζει κάθε δευτερόλεπτο του χρόνου μου. Αυτή η γυναίκα είναι ένας δαίμονας, δεν καταλαβαίνει Χριστό! Δεν μετανιώνω για το σθένος με το οποίο την υποστηρίζω. Η Άννα θα μας θάψει όλους!

Υ.Γ. Η αγκαλιά μας στο "Δώδεκα" ήταν σίγουρα από τα highlights της συναυλίας (Και της ζωής μου!) χχ