Τι Μοναξιά Θεέ μου!

Με μεγάλη μου θλίψη διακόπτω τους εορτασμούς των γενεθλίων σήμερα, αλλά μόλις μου ανέβηκε η πίεση και πρέπει να εκτονωθώ. Διάβασα προ ολίγου στην εφημερίδα πως «Η αρπαγή της ωραίας (sic) Ελένης από τον έποικο δεν κατέληξε σε πόλεμο.» Πνέω τα μένεα αγαπητό φαν κλαμπ. Βράζω μες το ζουμί μου!

Ακούω κατά καιρούς διάφορα σχόλια που με πληγώνουν, ότι τάχα δεν εκτιμώ την Κύπρο όσο της αξίζει, ότι είμαι προκατειλημμένος απέναντι στην κυπριακή κοινωνία και δη στις γυναίκες. Οπότε, αποφάσισα να είμαι πιο ανεκτικός σε κάποιες καταστάσεις και να βρίσκω ελαφρυντικά. Όσο να’ ναι εκεί μεγάλωσα και εκεί θα ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου. Οφείλω να δεκτώ τις πραγματικότητες. ΑΛΛΑ! Ως εδώ και μη παρέκει !

Δεν με βοηθάτε αγαπητές μου, δεν ελαφρύνετε τη θέση σας… Για σας μιλάω πτωχές προσφυγοπούλες. Είστε για τον πούτσο! Αποδεδειγμένα! Μου το αποδυκνείετε μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο. Μα είναι πράματα αυτά; Να πάει η άλλη να παντρευτεί με έποικο που γνώρισε στα κατεχόμενα;

Δεν εξετάζω το γιατί η κυρία Ελένη μας πήγε στα κατεχόμενα διότι δεν θα τελειώσουμε ούτε αύριο. Είχαμε που είχαμε αυτό το ζήτημα, τώρα θα έχουμε και την έγνοια του πηδήματος με τους Τούρκους! Εύγε! Encore, encore! Εντάξει, ήταν έρωτας, πάω πάσο. Και ο έρωτας είναι τυφλός. Η φωτογραφία σου, κυρία Ελένη μου μιλάει από μόνη της. Δεν εξηγείται αλλιώς. Δεν περίμενα να βρεις ποτέ κάποιον να σε ‘πάρει’ (και το ρήμα εδώ χρησιμοποιείται ποικιλοτρόπως), οπότε, πάλι καλά να λέμε! Αλλά ήθελα να’ξερα, μισό μάθημα ιστορίας δεν έκανες στο σχολείο; Μισό δράμι εθνικής συνείδησης δεν σου απέμεινε; Αξιοπρέπεια μηδέν!

ΟΚ, εσύ κυρία Ελένη μου δεν φταις. Τόσο σου κόβει. Αυτό που με σκοτώνει εμένα, είναι πως έτυχε να είμαι μάρτυς συζητήσεων χαΐκλασάτων (ή...χαΐ-κλασμένων) γκόμενων, που θεωρούνται και μορφωμένες, οι οποίες παραδέχονταν πως: «Ωραίοι οι Τούρκοι ρε γαμώ το!» Το ‘Ρε γαμώ το’ ερμηνεύεται ως εξής: «Και τι δεν θα έδινα να τους κάτσω, αλλά εντάξει, θα μας κράξουν και οι πέτρες.» Η αμαρτία διαπράχθηκε ήδη κυρά μου. Η πρόθεση μετράει. Μόνο και μόνο που το σκέφτηκες, θεωρώ πως σου αξίζει η αγχόνη! Όπως έκαναν σε εκείνη την μαλακισμένη στην ταινία ‘το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλλι.’

Έτσι, έτσι! Να τρώμε οι Έλληνες της Κύπρου δυο χρόνια απ’ τη ζωή μας να φυλάμε τη γραμμή καταπαύσεως του πυρός, για να την περνάτε εσείς κ. Ελένη μου, και η κάθε Ελένη, για να φάτε πούτσο τούρκικο! Όταν μας βίαζαν, μας σκότωναν και μας έκλεβαν τις περιουσίες το 1974, προφανώς χύνατε από κάβλα μέσα σας.

Γαμώ το κέρατο μου! Δεν σας κάνουμε εμείς επειδή είμαστε κοντοί, χοντροί, μαυριδεροί και με μπάκα; Δεκτόν! Έχει 300 χώρες ο πλανήτης! Πηδηχτείτε με Νιγηριανό (που τις έχουν και μεγάλες), πηδηχτείτε με Σουηδό (να ανοίξετε και τα χρώματα του γένους), πηδηχτείτε με Κινέζο, αλλά ΟΧΙ και με τον κατακτητή! Είστε λίγες!

Γηράσκω αεί διδασκόμενος...