Ακριβή Μου Ελβετία! #Diplis

Σας χρωστώ μια Ελβετία.

Λοιπόν, δεν έχω να πω πολλά.

Η Ελβετία είναι ένα χάρμα οφθαλμών το καλοκαίρι. Τα τοπία της εξωπραγματικά και βγαλμένα από καρτ ποστάλ. Τόσο όμορφα και απίστευτα που τα λες και βαρετά. Δεν υπάρχει βρωμιά ή δυσωδία. Κατ’ ακρίβεια από τον πολύ καθαρό αέρα καταλήγεις να πονάς τα πνευμόνια σου. Το νερό τους τόσο καθαρό που αναρωτιέσαι αν στην Κύπρο πίνεις βόθρο. Είναι άλλο επίπεδο η χώρα σε όλους τους τομείς. Κατ’ ακρίβεια είναι «χώρα!» Αυτό που έπρεπε να βιώνουμε όλοι.

Και φυσικά είναι άλλο επίπεδο και οι τιμές. Αν κάτι με άγχωνε κατά την παραμονή μας εκεί ήταν η ακρίβεια. Δεν μου αρέσει να κλαίγομαι και να ακούγομαι σαν τον Ρίκκο Μάππουρο που βλέπει στα πάντα την τιμή, αλλά πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα ότι μας κοροϊδεύουν. Δεν είναι τυχαίο που ο μισθός τους είναι τετραπλάσιος του δικού μας. Ένα μικρό μπουκαλάκι νερό κοστίζει €7,5 ενώ μία μπάλα παγωτό σε χωνάκι κοστίζει €9. Για να πάρουμε ένα παγωτό για όλους μας πληρώσαμε €40! Με τούτα και μ’ εκείνα δεν χρειάζεται να πω περισσότερα. Έπρεπε να μηχανορραφήσουμε για να επιβιώσουμε τρεις μέρες εκεί πέρα.

Η Ζυρίχη ήταν συμπαθέστατη αν και την ευνόησε ο καιρός. Πέσαμε σε καλοκαιρία και το φως την αναδείκνυε. Θεωρώ ότι αν ζεις εκεί και τρως τη μουντίλα στη μάπα, δεν έχει να επιδείξει τίποτα. Είναι γερμανοκομμένη, με όλα τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα που μπορεί να έχει μία τέτοια πόλη. Δεν της λείπει τίποτα από πλευράς οργάνωσης και παροχών, αλλά είναι όλα τόσο βιομηχανικά και χοντροκομμένα που δεν θα έλεγα ότι θα ήθελα να ζήσω εκεί. Η λίμνη τής προσδίδει έναν αέρα μεγαλείου αλλά αν βρέχει και έχει συννεφιά μάλλον συμβάλλει στη μελαγχολία των κατοίκων της.

Δεν μπορώ να πω ότι κάναμε ακραία πράγματα στη Ζυρίχη. Άλλωστε μετά από τρεις μέρες στο Europa Park δεν είχαμε ενέργεια για πολλά-πολλά. Πήγαμε στον ζωολογικό κήπο, ο οποίος κατά τη γνώμη μου ήταν μία αποτυχία μιας και τα μισά ζώα ήταν κρυμμένα, ενώ βρίσκεται χτισμένος σε έναν δύσβατο λόφο. Το ανεβοκατέβασμα μας τσάκισε τα πόδια τα οποία ήταν ήδη καταβεβλημένα. Δεν μπορώ να πω ότι άξιζε τα λεφτά του. Είδαμε μόνο έναν ελέφαντα, ο οποίος μάλιστα έκανε την ανάγκη του εκείνη τη στιγμή. Το σκατό του ελέφαντα είναι εφάμιλλο εκείνων των κοτρόνων που όταν στο Τρόοδος υπάρχει κακοκαιρία η μετεωρολογική υπηρεσία προειδοποιεί για κατολισθήσεις 😂. Είδαμε και τρεις ρινόκερους καθώς και δύο καμηλοπαρδάλεις. Όλα τα άλλα ζώα αγνοούνταν μέσα στις βιτρίνες τους. Τα έψαχνες και δεν τα έβρισκες. Δεν θα μου προκαλούσε έκπληξη αν μου έλεγαν ότι δεν υπήρχαν καν και ότι το κλουβί ήταν απλά ένα παραπλανητικό σκηνικό. Κάποια στιγμή αχνοφάνηκε η ουρά μίας τίγρεως. Αλλά ως εκεί. Θα μπορούσε να ήταν και ψεύτικη. Δεν θα σας εισηγούμουν να πάτε.

Θα σας εισηγούμουν όμως να πάτε στο εργοστάσιο της Lindt που φτιάχνει σοκολάτες. Όχι ότι εκεί θα δείτε βήμα-βήμα ζωντανά πώς φτιάχνεται η σοκολάτα. Αλλά το κτήριο είναι πανέμορφο και σε ψήνει, ενώ διαθέτει ένα πανέμορφο souvenir shop γεμάτο σοκολάτες, το οποίο θες δεν θες, αγοράζεις στο τέλος λίγο απ’ όλες. Στην Ελβετία μπορεί να αποφεύγαμε να φάμε λόγω τιμών, αλλά φάγαμε τόση σοκολάτα όση δεν φάγαμε μια ζωή. Νομίζω πειράχτηκε και το στομάχι μου έκτοτε, συσπάται ανησυχητικά όποτε μυριστώ σοκολάτα.

Η ξενάγηση μέσα στο εργοστάσιο και πάλιν, δεν λέει τίποτα. Δεν θα δείτε μηχανήματα να αλέθουν το κακάο, ούτε βρύσες να στάζουν λιωμένη σοκολάτα. Θα δείτε, όμως, πολλά ντοκιμαντέρ τα οποία εξηγούν τις διαδικασίες. Αν θέλαμε να δούμε ντοκιμαντέρ τα βλέπαμε και στο national geographic. Δεν ήταν ανάγκη να τρέχουμε στη Ζυρίχη. Αλλά, ας όψεται. Το μάρκετινγκ είναι δυνατό, θέλοντας και μη μπαίνεις στον χορό και αγοράζεις ό,τι τρώγεται και ό,τι βρεις μπροστά σου. Το κατάστημα είναι λαμπερό και θυμίζει χριστουγεννιάτικο παράδεισο. Αυτό, ναι, το συστήνω.

Τι άλλο κάναμε στη Ζυρίχη; Α, πήγαμε και στο μουσείο τους. Άλλο αχρείαστο πράγμα. Είδαμε αναγεννησιακά φουστάνια, μεσαιωνικά σερβίτσια και περούκες. Ωσάν να ήμασταν σε θεατρικό βεστιάριο. Υπερβολικά μεγάλο κτήριο για να δικαιολογεί τα αδιάφορα εκθέματα. Ευτυχώς οι Ελβετοί έχουν και έναν όροφο ειδικά διαμορφωμένο για να παίζουν και να επιμορφώνονται τα παιδιά οπότε έπιασε τόπο η επίσκεψη. 

Ιππότες και τσαγιερώ. 

Πώς το ξέχασα; Πήγαμε και μια εκδρομή στους καταρράκτες του Ρήνου. Ο Ρήνος είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος ποταμός της Ευρώπης και οι καταρράκτες του θεωρούνται οι πιο εντυπωσιακοί της ηπείρου. Επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω, βέβαια. Έχω δει καλύτερους καταρράκτες στην Ισλανδία αλλά δεν ξέρω αν η Ισλανδία θεωρείται καθολικά Ευρώπη. Εν πάση περιπτώσει, είδαν τα μωρά τρεχούμενα νερά και άνοιξε το μάτι τους, άνοιξε και εμένα η ψυχή μου. Πήραμε και βαποράκι και τους προσεγγίσαμε διά μέσω του ποταμού. Πλησιάσαμε και βραχήκαμε, το καταφχαριστηθήκαμε! Και τι δεν θα ‘δινα να είχα εκεί ένα εξοχικό και να τους έχω ως θέα μου κάθε πρωί!

Βλέπετε αυτό το μωβ καραβάκι; Εκεί μέσα ήμασταν και πλησιάζαμε στα νερά. Ήταν λίγο περιπετειώδες. Αλλά μας άρεσε.

Μια από τις τρεις μέρες που ήμασταν στην Ελβετία την περάσαμε στη Λουκέρνη, η οποία θεωρώ ότι ήταν και η κορωνίδα των διακοπών μας.

Εκεί επισκεφτήκαμε το μουσείο μεταφορικών μέσων το οποίο θεωρείται το πιο δημοφιλές μουσείο ολόκληρης της χώρας. Έχει μέσα όλα τα μεταφορικά μέσα από το πιο παλιό τρένο ως το πιο υπερσύγχρονο, από το πρώτο αεροπλάνο μέχρι το πιο μοντέρνο. Έχει αυτοκίνητα αντίκες, πλοία, βάρκες, υποβρύχια, τελεφερίκ, ανεμόπτερα, γεωργικά οχήματα, μέχρι και δορυφόρους. Όλα σε πραγματικό μέγεθος ώστε τα παιδιά να μπορούν να μπουν μέσα και να τα εξερευνήσουν. Ήταν μάννα εξ ουρανού το συγκεκριμένο μουσείο. Τα παιδιά και εγώ ενθουσιαστήκαμε και ξοδέψαμε εκεί όλο το πρωινό!

Αυτό εδώ είναι η πρόσοψη του μουσείου μεταφορικών μέσων, καλυμμένη με επιγραφές από την εθνική οδό. Πολύ ευφάνταστο το βρήκα. 

 Η Λουκέρνη είναι ένα θαύμα, χτισμένη γύρω από μία λίμνη και με φόντο τις Άλπεις. Όπως τη βλέπετε στις καρτ-ποστάλ. Τα τοπία εξωπραγματικά, παράδεισος σωστός. Κάναμε μία κρουαζιέρα μέσα στη λίμνη και έβλεπα γύρω τα κάστρα, τα καζίνο, τις επαύλεις και έλεγα ποια μαύρη μοίρα μας γέννησε στην Κύπρο. Απορώ και γιατί μας έρχονται τουρίστες πια, ειλικρινά!

Να τους παίρνεις να βλέπουν τέτοια εκτός-του-κόσμου-τούτου τοπία και να σου λένε τα παιδιά: "μπαμπά βαριέμαι, θέλω κινητό!" Τους αστράφτεις ή όχι τη μπάτσα να τη θυμούνται όσο ζουν;

Δεν είναι τυχαίο που οι Ελβετοί ζουν στην κοσμάρα τους αποκομμένοι από όλα, από ΕΕ, από πολέμους και τα πάντα. Έχουν τον παράδεισο, δεν ψάχνονται αλλού. Εξ ου και διαθέτουν τον μεγαλύτερο στρατό στην Ευρώπη κατ’ αναλογία πληθυσμού. Διότι αναγνωρίζουν τη σημαντικότητα διατήρησης αυτού του παραδείσου άθικτου από εξωτερικές απειλές. Θα μου πεις, ποιες απειλές; Η Ελβετία περιτριγυρίζεται από πολιτισμένες χώρες. Δεν έχει γύρω της τη Σάρα και τη Μάρα, ή καλύτερα την Εμινέ και τη Γκουλκιούλ.

Παρόλα αυτά, να πω επίσης ότι η Ελβετία έχει το μεγαλύτερο ποσοστό μεταναστών στην Ευρώπη. Η αλήθεια είναι ότι το μάτι μου έβλεπε συχνά μαντίλες και τουρμπάνια και μου κλωτσούσε το θέαμα. Δεν μπορώ να συνδυάσω αυτά τα ονειρικά τοπία με τη μιζέρια που κουβαλούν αυτοί οι άνθρωποι εξ αιτίας της ξεροκεφαλιάς τους.

Να πάτε στην Ελβετία, αλλά να μην μείνετε εκεί. Να περάσετε με το αυτοκίνητο και να απολαύσετε όλα αυτά τα μέρη και όλα τα τοπία αλλά προσπαθήστε να διανυκτερεύσετε στην Ιταλία ή στη Γαλλία ή στη Γερμανία. Δεν μπορείτε να φάτε όλες σας τις οικονομίες στα ελβετικά ξενοδοχεία. Υπάρχει κι όριο στην ασυδοσία του χρήματος. Δεν είναι δυνατόν να πληρώνεις €50 ταξί για μία διαδρομή 10 λεπτών!

Τώρα θα μου πείτε, και η Μύκονος έτσι είναι στις τιμές. Άλλο υπερεκτιμημένο μπουρδέλο από ‘κει!

Να σας πω ότι στην Ελβετία απόλαυσα για πρώτη φορά ένα φοντού με τυρί και φρούτα και μάλιστα μέσα σε ένα κόκκινο «κοκλόν», όπως το έλεγε η Δάφνη Μπόκοτα στα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα του 1993. Ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη και μία αναπάντεχη σύνδεση με το τηλεοπτικό παρελθόν που ζέστανε την καρδούλα μου.

Τριάντα ευρώ μου έκατσε το "κοκλόν". Λιωμένο τυρί με φρούτα για βούτημα. Κανένα έλεος οι Ελβετοί, κανένα έλεος!

 

Αυτά τα ολίγα είχα να πω. Ήταν ένα ταξίδι δυνατό. Το κατάλαβα γιατί ενώ διήρκησε μόνο μία βδομάδα αισθάνθηκα ότι έλειπα ένα μήνα! Γύρισα και μου είχε λείψει η νωθρότητα της καθημερινότητας στη Λευκωσία, ενώ μου πήρε μία βδομάδα για να συνέλθω από ό,τι ζήσαμε και να επανέλθω στη ρουτίνα μου.

Άντε και του χρόνου. 

Ο Ύμνος Του "Άλλου Κράτους" 😅

 Διακόπτουμε τα περί Ελβετίας και συναφών θεμάτων για να σχολιάσουμε με χαρά τη δυσφορία των Αριστερών της Κύπρου ειδικότερα από προχθές όπου παιάνισε ο Εθνικός μας Ύμνος κατά τη διάρκεια του καλαθοσφαιρικού αγώνα Ελλάδας – Κύπρου, κι έβγαλαν φλύκταινες από το κακό τους. Προέβαλαν το λατρεμένο επιχείρημα ότι «παίξαμε τον εθνικό ύμνο… άλλου κράτους». 😂

Στο παρόν κείμενο θα λάβετε τις απαντήσεις σας.

Πρώτον, δεν παίξαμε «Κρατικό Ύμνο» ώστε να μιλούμε για «άλλο κράτος». Παίξαμε «Εθνικό Ύμνο». Με την Ελλάδα είμαστε το ίδιο έθνος (τώρα βέβαια θα το αμφισβητήσετε κι αυτό, αλλά κάπου ώπα). Οπότε ήταν λογικό αφού μιλούμε για «Εθνικό», και όχι για «Κρατικό», να ακουστεί ο Ύμνος στην Ελευθερία. Είμαστε δύο ξεχωριστά κράτη αποτελούμενα από το ίδιο έθνος.

Δεύτερον, ο ελληνικός εθνικός ύμνος δεν μας επιβλήθηκε. Τον υιοθετήσαμε με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου. Δημοκρατικά και με τον Νόμο. Και επειδή ξέρω τι κουμάσια είστε και τώρα θα έρθετε να μου πείτε περί Τουρκοκυπρίων και Δικαίου της Ανάγκης, θα σας απαντήσω και σ’ αυτό: Ας μην έφευγαν! Ας έμεναν στη Βουλή, ας παρέμεναν στην Κυβέρνηση για να έχουν άποψη.

Τρίτον, κυριότερον και βασικότερον: εις την πούτσαν μας τι πιστεύετε! Είμαστε Έλληνες, κι αυτός είναι ο πολιτικός προσανατολισμός μας. Είμαστε Έλληνες της Κύπρου, Ευρωπαίοι πολίτες και αυτό γουστάρουμε να είμαστε. Όπως δικαιούται ο Αντετοκούμπο να διαθέτει ελληνική συνείδηση και να ορίζεται ως Έλληνας, και χίλια μπράβο του, έτσι δικαιούμαστε κι εμείς! Δεν υπάρχει ελληνικό DNA (ή οποιοδήποτε άλλο εθνικό DNA) ώστε να μας αποκλείει από την διεκδίκηση και ιδιοποίηση του. Υπάρχει ξεκάθαρη πολιτική πρόθεση. Και η πολιτική μας πρόθεση είναι ελληνική! Δεν σας αρέσει; Σκασίλα μας.

Αν δεν έπαιζε ο Ύμνος εις την Ελευθερία, μια χαρά μου καθότανε και ο Ύμνος στη Χαρά των Σίλερ και Μπετόβεν, της ΕΕ. Αυτό θέλουμε να είμαστε και αυτό θα είμαστε. Έλληνες – Κύπριοι - Ευρωπαίοι. Ένα και το αυτό. Στη Δημοκρατία κάνουμε κουμάντο οι πολλοί. Και οι πολλοί αυτό θέλουμε.

«Θα το χρησιμοποιήσει ο Τατάρ εναντίον μας» είπεν η Ανδρούλα Βασιλείου στο τουίτερ. Πόσο χαίρομαι που έχουμε ακόμα όρεξη να ασχολούμαστε με μιαν διεφθαρμένη κοτζιάκαρη. Στα παπάρια μας εις διπλούν κυρία Ανδρούλα! Να το πάρετε χαμπάρι ότι οι Τούρκοι δεν ενδιαφέρονται για το καλό αυτού του νησιού. Σας είδαμε και εσάς που επιδιώκετε φιλίες, κοινές θεατρικές παραστάσεις και λοιπές πολιτιστικές εκδηλώσεις τι καλό προσφέρατε και τι απήχηση είχατε στην… «επανένωση». Ουδεμία!

Οι Τούρκοι δεν προσέρχονται καν σε συνομιλίες αν δεν τους αναγνωριστεί το 50% της κυριαρχίας αυτής της χώρας. Οπότε η μόνη λύση είναι η απελευθέρωση. Και επειδή είμεθα και ρεαλιστές και γνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε να την επιτύχουμε με στρατιωτικά μέσα, η μόνη λύση είναι μια στρατιωτική συμμαχία με το Ισραήλ, σε συνάρτηση με τον μελλοντικό ευρωπαϊκό στρατό, ώστε να εγγυάται την ασφάλεια μας.

Να πάρετε τα τρία μας λοιπόν, και να το χωνέψετε.

Ιδανικά, και αν ήμουν εγώ ο πρόεδρος, θα φρόντιζα ώστε όσοι επιθυμείτε συνύπαρξη και εναγκαλισμούς με τους βρωμότουρκους να απελαθείτε άμεσα σε μουσουλμανικά κράτη να δείτε τη γλύκα. Να επιδοθείτε στην τυραννία του πολιτικού ισλάμ να δείτε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος!  

Μεγαλύτερος καρκίνος από τους Αριστερούς δεν εμφανίστηκε ποτέ σ’ αυτόν τον κόσμο.

Και μ’ αυτά και μ’ αυτά, ζεστές καλημέρες και καλό φθινόπωρο!

🥰🥰🥰

 

Europa Park

Η πεθερά μου είπε την πιο σωστή κουβέντα:

«Στις διακοπές με παιδιά δεν κάνεις διακοπές. Απλώς κουράζεσαι σε άλλη χώρα και τόπο».

Πολύ ορθά τα είπε η πεθερούλα εξ ου και το ταξίδι μας στην Ελβετία φέτος ήταν ένα και το αυτό. Επτά ήμερες στις οποίες η έγνοια μας ήταν πώς θα απασχοληθούν τα τέκνα και πώς θα κουραστούν επαρκώς ώστε τη νύχτα να ξεραθούν μια κι έξω.

Τα πήγαμε στο Europa Park. Δεν ήξερα τι εστί Europa Park. Κι εγώ φέτος το έμαθα. Προσγειωθήκαμε στη Βασιλεία και με λεωφορείο περάσαμε στη Ρουστ της Γερμανίας όπου βρίσκεται το εν λόγω θέρετρο. Ως γνωστόν, είμαι ορκισμένος Ντίσνεϊ φαν και δεν διανοούμαι να μπω στη διαδικασία να δώσω τα λεφτουδάκια μου σε άλλους. Όμως θεωρώ ότι τα παιδιά μου είναι ακόμη πολύ μικρά για να εκτιμήσουν την αξία της Ντίσνεϊλαντ (χώρια που περιμένω να ανοίξει του χρόνου το Disney Adventure Park παραδίπλα για να ξαναπάμε), οπότε είπα να δώσω μια ευκαιρία και στο Europa.

Δεν διαψεύστηκα. Το Europa είναι μία επαίσχυντη απομίμηση της Ντίσνεϊλαντ σε πολλά, αλλά αξίζει τα λεφτά του. Αν δεν είσαι σκληροπυρηνικός Ντίσνεϊ φαν ώστε να προσβάλλεσαι από τη χυδαιότητα με την οποία έχουν αντιγράψει ολόκληρα rides όπως π.χ. το στοιχειωμένο σπίτι, τους πειρατές και γενικότερα την όλη νοοτροπία του πάρκου, μια χαρά θα περάσεις. Δεν είχα επιλογή, έβαλα στην άκρη την απέχθεια μου για κάθε τι μη Ντίσνεϊ και πέρασα ωραία. Άλλωστε, μπορεί το πάρκο να παραπέμπει, αλλά ας μη ξεχνάμε ότι θεματικά περιστρέφεται γύρω από μία άλλη μου αγάπη που είναι η Ευρώπη και η κουλτούρα της. Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα και Γιουροβίζιον σε έκδοση θεματικού πάρκου; Ναι, παρακαλώ!

Το πάρκο είναι διπλάσιο σε έκταση από τη Ντίσνεϊλαντ και οι θεματικές του ενότητες αφορούν σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες όπως τη Γαλλία, την Ιταλία, τη Γερμανία, την Αυστρία, την Ελλάδα, την Ελβετία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Κροατία, τη Ρωσία, την Ισλανδία και τη σκανδιναβική χερσόνησο, αλλά και στην φανταστική χώρα των λιλιπούτειων η οποία διαθέτει και ένα βραβευμένο roller coaster το οποίο τίμησα εις διπλούν. Κύπρο δεν θα δείτε, και καλύτερα. Οι χώρες εμφανίζονται στο πάρκο αυτούσιες, δηλαδή έχουν χτίσει ολόκληρα σετς με τα πιο χαρακτηριστικά κτήρια και μέρη της κάθε χώρας ώστε να δίνεται η αίσθηση ότι βρίσκεσαι εκεί. Για την Ελλάδα έχουν αναπαραστήσει τη Μύκονο.

Υπάρχουν και 3-4 ξενοδοχεία προσαρμοσμένα σε αυτές τις χώρες (εμείς μείναμε στο ιταλικό Colosseo το οποίο είναι σχεδόν κολλημένο με το πάρκο και αυτό μας γλίτωνε περπάτημα), καθώς και ένα υδροπάρκο παραπέρα το οποίο όμως απαξιώσαμε. 

Αυτή είναι η πίσω αυλή του ξενοδοχείου μας. Λίγο κιτς, ναι, αλλά πολύ επιβλητικό για τα παιδιά. Είχε συντριβάνια δαπέδου που χόρευαν ενώ το βράδυ γιμόταν και προβολή στους τοίχους μέσω projector. Μου θύμισε άνετα σκηνικό της RAI από JSF 1994. 

Το γερμανικό παβίλιον. Έχει και ρολόι με περιστρεφόμενες φιγούρες. Από κοντά φαίνεται πιο όμορφο. 

Το ελληνικό σκηνικό. Συμπαθέστατο, και ναι παίζει σε λούπα η μισιρλού εναλλάξ με τα Παιδιά Του Πειραιά ώσπου να μην αντέχεις άλλο.

Εδώ βλέπετε τάχα μου το Παρίσι. Αχνοφαίνεται ο μύλος του Moulin Rouge. Όπως βλέπετε στο βάθος υπάρχει και η σφαίρα που ξεπατικώθηκε 100% από το Epcot του Walt Disney World στο Ορλάντο. Τίποτα δεν άφησαν όρθιο. Μέσα στη σφαίρα υπάρχει roller coaster με θέμα το γαλλικό can-can! Ήμαρτον. 

Πάνω και κάτω, σκανδιναβικά ψαροχώρια πανέμορφα ακόμη και ως σκηνικά! 

Δεν λείπει τίποτα απ’ το Europa Park. Είναι προσεγμένο, αισθητικά άρτιο, τίγκα στο πράσινο και τις λίμνες, τίμιο στις τιμές των προϊόντων του, στα γεύματα που προσφέρει και στο merchandise που παρέχει. Φθηνότερο από τη Ντίσνεϊλαντ αισθητά. Αυτό που δεν έχει είναι η μαγεία της Ντίσνεϊ, οι χαρακτήρες, οι γνωστές και αγαπημένες μουσικές και οι αναμνήσεις που φέρνουν μαζί τους οι ταινίες της. Αναγκάστηκαν να δημιουργήσουν και στο Europa Park κάτι χαρακτήρες μασκότ (Δύο τραγικά ποντίκια απομίμηση του Μίκυ και της Μίννη – τι άθλιοι, τίποτα δεν σεβάστηκαν!), καθώς και μια ταινία που θα βγει σε λίγες μέρες στους κινηματογράφους προκειμένου να δημιουργήσουν κάποια παράδοση, αλλά κατά τη γνώμη μου δεν υφίσταται σύγκριση. Η Ντίσνεϊλαντ πάντα θα νικά.

Φυσικά, τα ανωτέρω δεν αφορούν τα παιδιά. Και δη τα δικά μου παιδιά τα οποία πέρασαν υπέροχα όπως και να ‘χει. Τρεις μέρες με το ζόρι μας ήταν αρκετές ώστε να δούμε τα περισσότερα εκθέματα και θεάματα. Έμενα άνετα άλλη μια νύχτα εκεί.

Πέρασα πολύ όμορφα και αυτό το κατάλαβα εκ των υστέρων όταν λυπήθηκα τη στιγμή που πακετάραμε για να φύγουμε. Έβγαλα άπειρα βίντεος και περίπου 300 φωτογραφίες με το κινητό. Το βράδυ κοιμόμουν σαν πουλάκι, εκείνο τον ύπνο τον βαθύ που όταν ξυπνάς δεν ξέρεις πού βρίσκεσαι και αισθάνεσαι ολίγον τι χαμένος. Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος αλλά ευτυχώς δεν μας έβρεξε. Φορούσαμε σακάκι μετά το απόγευμα. Πόσο το είχα πεθυμήσει αυτό! Καλοκαίρι με 19 βαθμούς κελσίου! Τι προνόμιο!

Δεν έχω να πω κάτι άλλο πέραν του ότι πέρασαν καταπληκτικά.

Μετά περάσαμε τρεις μέρες στη Ζυρίχη και στη Λουκέρνη. Θα σας τα γράψω αύριο ή μεθαύριο.  

 

Τα Καμένα Του Αυγούστου

 

Πάτε και παίζετε κι εσείς Τζόκερ όποτε έχει τζακ ποτ επειδή νιώθετε ότι τα εκατομμύρια δεν κληρώνονται επειδή σας περιμένουν; Εγώ αυτό παθαίνω. Και τις δυο φορές που έπαιξα φέτος Τζόκερ ήταν επειδή πίστευα πως τα εκατομμύρια με περιμένουν. Θεωρούσα καθήκον μου να τα διεκδικήσω. Θεωρούσα ότι ήταν δικά μου και ότι έπρεπε απλά να καταθέσω το Δελτίο τυπικά προκειμένου να ανακοινωθεί το όνομά μου ως νόμιμου κατόχου τους.

Δεν υπάρχει καλύτερη ονειροπόληση από το να σκέφτεσαι πού θα φας τα 28 εκατομμύρια. Αχ, το τι φαντασιώσεις έκανα τις τελευταίες 48 ώρες, το τι!

Άσχετο, αλλά θυμάστε όταν το 2002 προβαλλότανε από το Μέγκα ο «Πιο Αδύναμος Κρίκος» με την Έλενα Ακρίτα που στο τέλος βγαίνανε ο νικητής και ο χαμένος και λέγανε τι θα τα κάνουνε τα λεφτά; Είχα προσέξει πως ο νικητής έλεγε πάντα «θα πάω ένα ταξίδι», ενώ ο χαμένος έλεγε «αν τα κέρδιζα θα τα έδινα σε φιλανθρωπικό σκοπό!» Το είχα παρατηρημένο. Ο νικητής κοίταζε πάντοτε την πάρτι του, ο χαμένος νοιαζόταν για την κοινωνία! 😂

Εγώ αν κέρδιζα τα 28 εκατομμύρια, επειδή είναι πολλά, θα έδινα και το κατιτίς στη φιλανθρωπία. Αυτό είναι το σωστό. Όχι όμως πολλά ώστε να βγείτε απ’ τη μιζέρια σας. Θα έδινα λεφτά σε άρρωστα μωρά, άντε να χρηματοδοτούσα τη δημιουργία κάποιου παιδικού νοσοκομείου της προκοπής. Ως εκεί.

Κατά τα άλλα τρεις θα ήταν οι στόχοι μου.

Πρώτον, να αγοράσω ένα σπίτι στο εξωτερικό, ει δυνατόν σε χώρα με χαμηλό ποσοστό μουσουλμανικού πληθυσμού. Θέλω να πάω κάπου που να μην θωρώ μπροστά μου γυναίκες με κελεμπίες και κακομοίρηδες που ξετυλίγουν χαλιά και προσεύχονται όπου βρουν. Θα αγόραζα μία έπαυλη σε λογικά πλαίσια έκτασης και θα ζούσα εκεί ένα μεγάλο χρονικό διάστημα κάθε έτους. Θα γλίτωνα και από το αιώνιο κυπριακό άγχος του «πότε θα μας πιάσουν όλους οι Τούρκοι».

Δεύτερον, θα πηγαίναμε οικογενειακώς μία κρουαζιέρα που έχω βάλει στο μάτι μέσω της Royal Caribbean η οποία κάνει τον γύρο του κόσμου, κοστίζει €25.000 το άτομο και έχει διάρκεια 5 μήνες! Ξεκινάς Ιανουάριο και επιστρέφεις Μάιο. Πέντε μήνες εν πλω, με σταθμούς στα πιο βασικά λιμάνια της ανθρωπότητας. Περνάς από όλες τις ηπείρους κανονικά. Τι καλύτερο για τα παιδιά; Θα μάθουν σε πέντε μήνες ό,τι δεν θα μάθουν σε κυπριακό σχολείο σε δέκα χρόνια!

Τρίτον και καλύτερο, θα έχτιζα ένα θέατρο στα πρότυπα τα δικά μου. Ένα θέατρο στο οποίο θα έπαιζα εγώ και η ομάδα μου πρωτίστως, και δευτερευόντως θα φέρναμε παραστάσεις από το εξωτερικό να ξεστραβώνεται το πλήθος. Θα ήταν θέατρο υψηλών προδιαγραφών με όλα τα τεχνικά μέσα, δηλαδή ορχήστρα, περιστρεφόμενη σκηνή, ταβάνια που ανοιγοκλείνουν, θεωρεία, και όλα αυτά που τα κυπριακά θέατρα δεν διαθέτουν. Αυτό το θέατρο θα ήταν άχρηστο κατά γενική ομολογία, αλλά δεν πειράζει, θα είχε πλάκα να υπάρχει κάτι τόσο άρτιο και να μην χαίρει αναγνώρισης. Θα επιβεβαίωνε εύκολα όλα αυτά που πιστεύω.

Ό,τι περισσέψει από όλα αυτά, θα αποταμιευτεί. Τα δισέγγονά μου θα με ευγνωμονούν.

Τέλος πάντων! Έγινε η κλήρωση χθες και δεν κερδίσαμε τα 28 εκατομμύρια 😣. Τον πούλο! Δεν θα πάμε ούτε κρουαζιέρα τον γύρο του κόσμου, ούτε σπίτι στο εξωτερικό θα αποκτήσουμε, ούτε θέατρο δικό μας, θα ζούμε στην καμένη Κύπρο που σε λίγα χρόνια θα αποτελούμε μειονοτική εθνολογική και θρησκευτική ομάδα και θα λέμε δόξα σοι ο Θεός.

Σε άλλα νέα, θέλω να σχολιάσω τα νέα του Μαζωνάκη και την υποκρισία του κόσμου στα σόσιαλ μίντια. Φαντάζομαι έχετε και εσείς βιώσει στα διάφορα timeline σας την ακατάσχετη ανάρτηση τραγουδιών και στίχων του αοιδού εν είδει συμπαράστασης από τον όχλο. Μάλιστα, οι πλείστοι θυμήθηκαν και το «ιατρικό απόρρητο» και κουνάνε το δάχτυλο ότι τέτοιες ειδήσεις δεν θα έπρεπε να βγαίνουν προς τα έξω.

Τι πλάκα! Ζούμε σε ένα κόσμο που οι σελέμπριτις αναρτούν νυχθημερόν τα ποτά τους, τα φαγητά τους, τα ρούχα τους, τους εραστές τους, το χρώμα της πορδής τους, αλλά ΜΗΝ ΤΥΧΟΝ και μάθουμε ότι πάσχουν από κάποια διαταραχή (λες και δεν το ξέραμε, πέσαμε απ’ τα σύννεφα όταν μάθαμε πως τα ‘χει χαμένα), εκεί υπεισέρχεται το «ιατρικόν απόρρητον!» Άντε να μου χαθείτε όλοι, τώρα θυμηθήκατε ότι ο παθών χρειάζεται προστασία. Όταν είχε νοσηλευτεί η Έφη Θώδη δεν είδα κανέναν να ποστάρει στιχάκια. Τότε ούτε ιατρικά απόρρητα ξέρατε, ούτε τη λυπήθηκε κανείς. Εκείνη η «τρελή», «πήγαινε γυρεύοντας». Ο Μαζωνάκης δεν πήγαινε, τώρα ξαφνικά χρήζει «σεβασμού».

Αν έχετε πάει σε συναυλία του Μαζωνάκη από το 2000 και μετά και έχετε δει με τι σνομπισμό αντιμετωπίζει το κοινό στο οποίο απευθύνεται τραγουδώντας μάξιμουμ τρεις στίχους από κάθε τραγούδι και αφήνει από κάτω τους παριστάμενους να πουν το υπόλοιπο δεν θα τρέφατε τον παραμικρό σεβασμό για το έργο του ώστε τώρα να επικαλείστε θυμωμένα τα ιατρικά απόρρητα. Εξάλλου, λίγο πολύ παθόντες είμαστε όλοι πλέον. Το ότι κάποιοι τυχεροί νοσηλεύονται και ησυχάζουν δεν θα έπρεπε να το θεωρείτε δυστυχές. Θα έπρεπε να το ζηλεύατε.

Πρέπει κάποτε να καταλάβετε ότι στο ελληνικό μουσικό στερέωμα πλην της Άννας Βίσση δεν υπάρχει κανένας άλλος που να χρήζει σεβασμού και προστασίας. Αλλά, πού!

Καμένα

 

Έχω ένα φίλο εξ Ελλάδος, παντρεμένο με Κύπρια, ο οποίος το πρώτο πράγμα που έκανε μόλις εγκαταστάθηκε στην Κύπρο ήταν να πολιτευτεί Κύπριος και να δηλώσει εθελοντής στην πυροσβεστική. Όποτε πιάνουν φωτιές τρέχει με τους επαγγελματίες πυροσβέστες και βοηθά όπως μπορεί, δεν ξέρω ακριβώς τι θέση έχει, δεν ξέρω δηλαδή αν πάει στην πρώτη γραμμή και αν παλεύει με τις φλόγες ή αν παρέχει υποστηρικτική βοήθεια. Όπως και να ‘χει, ξενυχτά εκτός σπιτιού, επιστρέφει κατάκοπος και κατάμαυρος απ’ την καπνίλα και τα καμένα, τέζα που λέμε, και δεν είναι κανένας που διαθέτει φυσική κατάσταση Ράμπο, ένας σαν εμάς είναι, που απλώς διαθέτει τσίπα και συλλογική συνείδηση.

Την ώρα που η κάθε εγχώρια Ανδρούλα και ο κάθε Κωστάκης γράφουν στο Facebook τις απόψεις τους για το τί έφταιξε, για το αν «είναι συνωμοσία για να χτίσουν αιολικά πάρκα», αν «βάζουν τις φωτιές οι λαθρομετανάστες πληρωμένοι απ’ τους Τούρκους», για το «γιατί η Ελλάδα δεν έστειλε πάλι αεροπλάνα», για το «κράτος που είναι απόν» και για το αν είμαστε εμείς τελικά το ψευδοκράτος, μπλα, μπλα, μπλά και μπλά, μπλα, μπλα 🥱🥱υπάρχει κόσμος «κανονικός» που πάει και ρισκάρει τη ζωή του για να σωθεί το νησί χωρίς να έχει γαλουχηθεί εδώ, απλά και μόνο γιατί το θεωρεί χρέος του. Σοκ, ε;

Ας γίνουμε σαν αυτόν και ας βγάλουμεν φάουσα και παουρμόσιηστον στο μεταξύ οι υπόλοιποι εμού συμπεριλαμβανομένου ενόσω η χώρα καίγεται και ενόσω κόσμος θρηνεί συγγενείς του.

Coldplay Memes

Από προχθές που έγινε το περιστατικό στους Coldplay, δεν χορταίνω να βλέπω τα διάφορα memes που έχουν κατακλύσει το διαδίκτυο με το παράνομο ζευγάρι το οποίο ξεμπροστιάστηκε. Ολόκληρος ο πλανήτης ασχολείται με το θέμα, ο αλγόριθμος με πήρε χαμπάρι και έχει ξεχειλίσει το timeline μου με σχετικές ειδήσεις και όλων των ειδών τις παραλλαγές του, από το «προέβλεψαν και αυτό οι Simpsons» μέχρι κουτιά Lego με τον αστρονόμο και την υπεύθυνη ανθρώπινου δυναμικού στο εξώφυλλο.

Γιατί γελάμε τόσο;

Εικάζω ότι χαιρόμαστε που και οι εκατομμυριούχοι έχουν προβλήματα και που αποδεικνύεται ότι το χρήμα δεν μπορεί να τα εξαγοράσει όλα. Χαιρόμαστε και επειδή η σύζυγος του αστρονόμου είναι μια κουκλάρα και δείχνουμε έτσι την αντιπάθεια μας στην άσχημη και ζαρωμένη συνάδελφο που «του έχει κάνει μάγια» δεν εξηγείται διαφορετικά γιατί «τον σέρνει απ’ τη μύτη». Θα συμφωνήσω, έχει και σαβουρογαμία όρια. Από την άλλη δεν μπήκαμε ποτέ στη διαδικασία να σκεφτούμε γιατί ένας εκατομμυριούχος που τα έχει όλα προτιμά να πάει στους Coldplay με τη σουρωμένη γριέντζω παρά με τη μουνάρα γυναίκα του. Τι κρεβατομουρμούρα τρώει και αυτός ο έρμος κάθε βράδυ; Τι σόι ψυχική βία του ασκεί η άλλη για να προτιμά αυτήν που είδαμε;

Δεν θα μάθουμε. Μόνο κουτσομπολιό μπορούμε να κάνουμε.

Μια φορά, όταν ο κύριος εκδώσει το βιβλίο του «Πήγα στους Coldplay και άλλαξε η ζωή μου – ορίστε το μάθημα που πήρα» και όταν πουλήσει τα δικαιώματα της ιστορίας του στο Netflix και παρακολουθήσουμε άπαντες το ντοκιμαντέρ που θα γυριστεί εξαιτίας του (αν δεν είναι δηλαδή ήδη έτοιμο), όλη αυτή η αναμπουμπούλα θα γυρίσει υπέρ του 😁. Θα ρεφάρει, θα βγάλει και κέρδος!

Φήμες λένε ότι ο κύριος πήγε μία φορά σε μια χαρτορίχτρα και του είπε «θα έρθει η μέρα που θα σε ξέρει όλος ο πλανήτης, μέχρι και σε ένα νησάκι που λέγεται Κύπρος θα φθάσει η χάρη σου» και αυτός νόμισε ότι μέσω του astronomer, θα φθάσει to infinity and beyond! «Μπορείς να το πεις κι έτσι» είπε το μέντιουμ και γέλασε γάργαρα φανερώνοντας ένα χαμένο δόντι στην οδοντοστοιχία της άνω γνάθου.

Από την άλλη, ένα κομμάτι του εαυτού μου τους λυπάται. Έχει πλάκα το πόσο ο κόσμος παραξύλωσε το ενσταντανέ, αλλά για να έχει καταλήξει η άλλη σε όρια απελπισίας να γράφει κάτω από τις αναρτήσεις «please stop», θα έχει πάει σε άλλα επίπεδα η ψυχολογική πίεση. Αν ένας απ’ τους δύο δεν αντέξει και θέσει τέρμα στη ζωή του, να δούμε ποιος θα γελάει από Δευτέρα. Ένα κέρατο πήγανε να ρίξουν τα πλάσματα. Να καταδικαστούν, να λοιδορηθούν, συμφωνώ, αλλά μέχρι ενός σημείου. Και φόνο να έκαναν, λιγότερο θα ασχολούμασταν μαζί τους.

Τούτων λεχθέντων, νιώθω ζάλη και αμηχανία που πια μας καθορίζει ο αλγόριθμος του Facebook τι είναι επίκαιρο, σοβαρό και άξιο σχολιασμού σε μία εποχή που ο κόσμος γενικότερα χάνεται. Αλλά, σ’ αυτά επιλέγω να κλικάρω, αυτά μου σερβίρουν. Ας κοίταζα σοβαρότερα θέματα, να μου εμφάνιζε ειδήσεις για την εξάλειψη του κορμοράνου.

Πάω να δω κι άλλα memes.   

Αυτή η Αγάπη Είναι, Ό,τι Καλύτερο Στ' Ορκίζομαι

 

Άλλη μια συναυλία της Βίσση ❤️ στην καμπούρα μας.

Τα χρόνια περνάνε με τη Βίσση. Έγραφα προ ολίγου σε κάτι φίλους ότι είναι η μόνη τραγουδίστρια που γεννήθηκε (δισκογραφικά) μαζί μας και εξελίσσεται μαζί μας και ουδέποτε θεωρήθηκε μουσικά irrelevant. Είναι σταθερή αξία και σημείο αναφοράς. Μετρούμε τις χρονιές με τα άλμπουμ της. Στο «Λάμπω!» ήμουν Έκτη Δημοτικού. Στο «Τραύμα» Δευτέρα Λυκείου, στο «Αντίδοτο» φαντάρος και στην «Κραυγή» στο πανεπιστήμιο. Στη Γιουροβίζιον του 2006 ήμουν ασκούμενος δικηγόρος, στο «Απαγορευμένο» έπαθα το ανεύρυσμα, στο «Ξανά Μανά» γεννήθηκε ο γιος μου, στο «Αίμα» η κόρη μου. Όλη μου η ζωή πορεύεται παράλληλα με την καριέρα της και όλα της τα τραγούδια είναι το soundtrack της ζωής μου. Πολλές φορές τρομαχτικά ταυτόσημο.

Ζούμε μεγάλες στιγμές οι φανς της. Το ντελίριο που προκλήθηκε φέτος από το «Σε Περίπτωση Πού» δεν το περίμενε κανένας. Είναι πλέον Vissi Classic και ένα από τα καλύτερά της. Το γεγονός ότι επέστρεψε στα μεγάλα στάδια γεμίζοντας τα εις διπλούν δεν συνέβαινε ούτε επί «Αγάπης Υπερβολικής». Και έχω ως σημείο αναφοράς το «Αγάπη Υπερβολική» γιατί δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν το 2000 στο ΓΣΠ Λευκωσίας ένιωθα την οικοδομή να κουνιέται κάθε φορά που η αρένα φώναζε «θα-πε-θα-νω». Νόμιζα θα πέσει το κτήριο. Έκτοτε δεν είχα πάει σε πιο ζωντανή συναυλία. Τώρα πια όμως ζούμε κάτι ανώτερο. Η Βίσση κατάφερε να γεμίζει στάδια με όλων των ειδών τις ηλικίες. Χθες βράδυ μπροστά μου καθόταν ο πατέρας, η μητέρα, τα αγόρια τους που ήταν στην εφηβεία και η γιαγιά μαζί!

Το Τικ-Τοκ και τα ΜΚΔ της έκαναν φοβερό καλό. Βλέπεις παιδιά, αγέννητα τότε, να τραγουδούν με φανατισμό τραγούδια της που όταν είχαν κυκλοφορήσει εκείνα ήταν αγέννητα. Και να και το πρώτο σοκ: Χθες βράδυ κάθονταν δίπλα μου δυο κορίτσια περί τα είκοσι έτη. Χτυπιούνταν, ούρλιαζαν, έκαναν στόρις συνέχεια, άλλη γενιά. Στα πολλά γυρίζει η μία και μου λέει: «Κύριε, ουάο! Ξέρετε όλα τα τραγούδια!» Από πού να το πιάσεις το σχόλιο. Κατ’ αρχάς με είπε «κύριο!» εμένα που όταν πάω στη Βίσση, δεν πάω ως 45αρης αλλά ως ο 17ρης που τη μέρα που αγόρασε το «Αντίδοτο» το 1998 δεν πήγε σχολείο γιατί κήρυξε τη μέρα αργία. Δεύτερον, η κοπελίτσα θεώρησε ότι είμαι πολύ μεγάλος για να ξέρω όλα τα τραγούδια απέξω! Και τρίτον, όταν της είπα, «στα νιάτα μου ντυνόμουν στις συναυλίες της Καρβέλας» εκείνη είπε «νομίζω σας έδειξε στο ντοκιμαντέρ της, πρέπει να κάνετε come back!». «Νομίζει», είπε. 🤯

Jesus Christ! Να κάνω come back! Πλάκα, πλάκα πέρασαν 15 fucking χρόνια από τότε που πήγα στο Παττίχειο ως «Βέλας». Έβγαλα μια φωτογραφία χθες την ώρα που έλεγε το «αγάπη υπερβολική» και είδα και εγώ έναν γέρο με σορτσάκι και φανέλα, να χτυπιέται πάνω στην κερκίδα. Τι θέαμα. Τι να κάνω, δεν αντιστοιχεί το έξω με το μέσα μου.

Τέλος πάντων, η Βίσση ζει την καλύτερη στιγμή της καριέρας της. Το γεγονός ότι όλα της τα πρόσφατα σουξέ, όπως το "Όλα για Όλα, την "Περίπτωση" και το "Σαντρέ" τα είπε δυο φορές δείχνει ότι ο κόσμος διψά για τη μουσική της. Θυμάστε κάποια... πιο πέτρινα χρόνια που έβγαζε κάτι ανέμπνευστα τραγούδια όπως το «Καλύτερες Μέρες», τα οποία μετά βίας τα έλεγε στις συναυλίες; Καμία σχέση. Τώρα λέει το «Τυραννιέμαι» και ο κόσμος το ξέρει απέξω, ακούγεται φρέσκο σαν να βγήκε χθες. Λέει το «Σαντρέ» που κυκλοφόρησε πριν μια βδομάδα και ο λαός ξέρει ήδη απέξω και το κουπλέ και το ρεφραίν. Μάθαμε και τι θα πει Σαντρέ και το θεωρούμε και φυσιολογικό να βγαίνει τραγούδι με αυτόν τον τίτλο. Η Βίσση μας κάνει ό,τι θέλει! Η τρίχρονη Ευαγγελία, που μετά βίας ξέρει να προφέρει το όνομά της, ξέρει να πει πεντακάθαρα τη λέξη «κιγκλιδώματα». Μια λέξη που κατά τα άλλα θα μπορούσε να είναι γλωσσοδέτης. Η Βίσση την έκανε απλή και καθημερινή ακόμη και για ένα τρίχρονο.

Η Βίσση με έκανε να αγαπήσω και την κυπριακή παράδοση. Εκεί που έβγαζα σπυριά με τις Τυλλιρκώτισσες και τις Κόρες Μηλιές, ξαφνικά έγινε και η βράκα που κάμνει τρίκκι-τράκκα mainstream. Και ωραίο mainstream. Αυτά δεν μπορεί να τα πετύχει ο οποιοσδήποτε.

Τέλος πάντων. Τι να λέμε τώρα, κουράστηκα πολύ από τη χθεσινή συναυλία. Έφτασα στη Λάρνακα στις 7:00 και μπήκα στο σπίτι μου στη Λευκωσία στις 2:00 το πρωί. Είχα πολλά χρόνια να το κάνω αυτό. Παρόλα αυτά, θα ξαναπήγαινα και απόψε εύκολα στη 2^η συναυλία αν είχα τη δυνατότητα να λείψω από τα παιδιά.

Αγαπώ πάρα πολύ την Άννα και αυτό πια φαίνεται και από το πόσο άβολα νιώθουν τα παιδιά μου μαζί της, τα οποία αισθάνονται ανταγωνισμό. Ο Αλέξης μια φορά μου είπε: «Παπά, δεν θα σου αρέσει αυτό που θα σου πω, αλλά είναι χάλια τραγουδίστρια!» 😂

Έκλεισα να πάω και στο Καλλιμάρμαρο.

Καλά να είμαστε και η Βίσση καλύτερα.

Τι Θέρος!

 

Γίνονται πραγματάκια και δεν πλήττουμε.

Μπορεί ο τρίτος παγκόσμιος να είναι προ των πυλών, αλλά στην πολύπαθη Κύπρο μας έχει από προχθές που ασχολούμαστε με τους αστυνομικούς που γαμήθηκαν μέσα στο χωράφι!

Όλα κι όλα, first things first! Μπορεί ο νυχτερινός, κυπριακός ουρανός να φωτίζεται από τις ρουκέτες που πλήττουν τη Μέση Ανατολή αλλά το παν είναι να ανακαλύψουμε ποιοι ήταν οι αστυνομικοί που αθέτησαν το καθήκον τους και άρχισαν τις σεξουαλικές περιπτύξεις εν ώραν εργασίας!

Υπάρχουν και πάλι δύο πόλοι. Τα τρολς που ξεσαλώνουν, και οι «δεν γελώ, υπάρχουν και οικογένειες». Τα τρολς είναι συνήθως Αριστεροί που ευκαιρία περίμεναν να τα βάλουν με τους μπάτσους, «γαμιέστε στη δουλειά», «αστυνομία που γαμεί» και λοιπά σαχλά, χιλιοειπωμένα. Αν επρόκειτο, βέβαια, για καμιά «ευπαθή ομάδα» (σε εισαγωγικά γιατί δεν πιστεύω στον όρο «ευπαθής ομάδα») θα μας έλεγαν ότι επιβάλλεται οι εργαζόμενοι να συνουσιάζονται εν ώρα εργασίας για αποβολή του άγχους!

Υπάρχουν και οι «δεν γελώ» που είναι, κατ’ εμέ, οι χειρότεροι. Έβλεπα εχθές μια ντουζίνα όξυνες να επιτίθενται σε μια γνωστή μου επειδή γελούσε με το θέαμα. «Υπάρχουν οικογένειες», «δεν είναι μάγκας εκείνος που δημοσιοποίησε το βίντεο» και προ πάντων, «εγώ δεν το βρίσκω αστείο». Εις την πούτσαν μας, μανδάμ, αν δεν το βρίσκετε αστείο. 2025 και ακόμη υπάρχει κόσμος που θα μας υποδείξει με το τι θα γελούμε! Και τι νομίζετε; Ότι περνιέστε για σοβαρές επειδή δεν γελάτε; Για κακογαμημένες ξυνομούνες περνιέστε. Επειδή δεν σας το λέμε;

Ο καθένας μπορεί να γελάσει με ό,τι θέλει. Γούστο του και καπέλο του. Το μόνο που δεν σηκώνει χιούμορ είναι η αρρώστια και ο θάνατος. Αλλά αυτό είναι το δικό μου όριο. Άλλοι μπορούν και δικαιούνται να γελάνε και μ’ αυτό. Έστω όμως ότι είστε ψυχροί και δεν μπορείτε να χαλαρώσετε το χειλάκι σας με το θέαμα. Τι μας κόφτει αν «δεν το βρίσκετε αστείο;» Νομίζετε μας νοιάζει; Σας ρωτήσαμε; Ή πιστεύετε ότι θα ντραπούμε, θα ανακαλέσουμε και θα υιοθετήσουμε την όποια ηθική σας; Το δάχτυλο που μας κουνάτε, ξέρετε που να το βάλετε.

Δεν γελάμε ούτε για τις οικογένειες των αστυνομικών, ούτε για το γαμήσι αυτό καθεαυτό. Γελούμε με τη βλακεία και την ηλιθιότητα. Διότι μόνο δυο βλάκες θα έβρισκαν καλή ιδέα να πάνε να γαμηθούν μέσα σε ένα ξερό χωράφι δίπλα σε ένα λούνα παρκ. Είναι τόσο τραβηγμένο που είτε κατακάβλωσαν και δεν κρατιούνταν, που είναι αστείο από μόνο του, είτε δεν τους έκοφτε αν τους έπιαναν, κάτι που για μένα είναι άξιο σεβασμού. Yolo!

«Εγώ δεν γελώ!» Στ’ αρχίδια μας!

Αλλάζουμε θέμα. Μου είπαν προ ολίγου ότι στην παράσταση του ΘΟΚ «Χωρικά Ύδατα» της Λίνας Νικολακοπούλου, κατά τη διάρκεια της υπόκλισης χθες στο Κούριο, οι ηθοποιοί φώναξαν «και επειδή δεν είμαστε μάζα, λευτεριά στη Γάζα!» Τι μαλάκες, θεέ μου!

Ποια Γάζα, βρε παρτάλια; Σας προσλαμβάνει η κυβέρνηση να παίζετε θέατρο για να ασκείτε εξωτερική πολιτική; Είναι επίσημη θέση του κρατικού θεάτρου το «λευτεριά στη Γάζα;» Ποιος σας εξουσιοδότησε να φωνάζετε πολιτικά μηνύματα; Κανονικά θα έπρεπε να σας απολύσουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Τι να τα κάνουμε τα Υπουργεία Εξωτερικών όταν έχουμε τους ηθοποιούς του ΘΟΚ να τυλίγονται τη παλαιστινιακή σημαία και να φωνάζουν τα φρονήματα τους; Τους ακούσατε ποτέ τους Κυπρίους ηθοποιούς να φωνάζουν λευτεριά στην πατρίδα τους και να ανεμίζουν την κυπριακή σημαία; Όχι! Και ούτε πρόκειται να τους ακούσετε. Υπάρχει ταβάνι αντίληψης.

Το νέο επιχείρημα του κάθε pro-Palestine τύπου είναι «δεν θέλω να σκοτώνονται μωρά!» Το λάνσαρε πρώτη η Μαρίνα Σάττι. Μέχρι εκεί φτάνει η πολιτική τους ανάλυση. Τα εις βάθος νοήματα τους πέφτουνε βαριά. Τώρα θυμήθηκαν και τα μωρά. Ναι, κανένας δεν θέλει να σκοτώνονται μωρά. Ούτε εγώ αντέχω τις εικόνες. Ποιος θέλει πόλεμο και ποιος θέλει να βλέπει μωρά στα χαλάσματα; Αλλά μωρά σκοτώνονται παντού. Και στο Κίεβο της Ουκρανίας που βομβάρδισαν προχθές οι Ρώσοι, και στην Αφρική πεθαίνουν από τον υποσιτισμό, και στα δικτατορικά καθεστώτα της Νιγηρίας σφάζουν Χριστιανόπουλα, και άλλων αντίστοιχων χωρών. Γι’ αυτά τα παιδιά, μούγκα! Και φυσικά ούτε λέξη για τα μωρά που έσφαξε η Χαμάς στο φεστιβάλ του Ισραήλ απ’ όπου ξεκίνησαν τα θλιβερά γεγονότα τον Οκτώβρη του ’23. «Λυπάμαι τα μωρά!»

Γελάω, γιατί, το «λυπάμαι τα μωρά» μου το λένε συνήθως άνθρωποι που εκ πεποιθήσεως δεν θέλουν να κάνουν μωρά (και ορθώς – δεν είναι όλοι για αναπαραγωγή), ή που βρίσκουν εμάς που θέλουμε να κάνουμε πολλά, περίεργους και να δεις πώς το λένε… «κριντζ!»

Όλα ένα γελοίο θέατρο αγαπητοί μου, όλα ένα θέατρο και δυστυχώς, εκτός σκηνής!

 

 

Happy Father's Day

 

Αυτό το κείμενο το γράφω κάθε χρόνο και κάθε χρόνο το σβήνω.

Φέτος ήρθε η ώρα να αναρτηθεί.

Κάθε χρόνο στη μέρα του πατέρα τσαντίζομαι με τον κόσμο που γράφει δακρύβρεχτα ή και αποθεωτικά κειμενάκια για τον υπέροχο πατέρα του. Και γνωρίζω πλέον καλά ότι τσαντίζομαι γιατί δεν μπορώ να πράξω το ίδιο για τον δικό μου πατέρα. Ούτε τώρα που πέθανε και, κατά πως λέει ο λαός, «δικαιώθηκε».

Οι σχέσεις μας ήταν κακές. Τα έχω ξαναγράψει. Με τον θάνατο του έχουν εξωραϊσθεί πολλά και συγχωρέθηκαν άλλα τόσα, αλλά όχι αρκετά ώστε να συμφιλιωθούμε. Τις προάλλες τον είδα πάλι στον ύπνο μου μετά από πολλά χρόνια. Τον πέτυχα σε ένα ξενοδοχείο στο οποίο είχα πάει διακοπές με την οικογένεια μου και ενώ στεκόμασταν μαζί στην ουρά για να πάρουμε κάποιες πληροφορίες από τη ρεσεψιόν και με κοίταζε επίμονα, διερευνητικά και επικριτικά εντουτοις αρνούνταν να έρθει να μου μιλήσει. Τον πλησίασα εγώ και τον ρώτησα αν είναι ο τάδε κύριος, εκείνος με κοίταξε βλοσυρά, γνέφοντάς μου καταφατικά, και όταν του είπα «είμαι ο γιος σου, δεν με κατάλαβες; Γιατί δεν έρχεσαι τόση ώρα να μου μιλήσεις;», εκείνος προχώρησε ευθεία και με αγνόησε θυμωμένα. Φαινόταν νεκρός, αλλά περπατούσε κανονικά, αν και κούτσαινε λίγο.

Περίγραψα το συγκεκριμένο όνειρο στο chat gtp και του ζήτησα να μου κάνει τον ονειροκρίτη. Μου έγραψε πολλά πράγματα που ήξερα, αλλά με μία ανάλυση συγκλονιστική και ολίγον τι αβάσταχτη: «Το ξενοδοχείο συμβολίζει μία μεταβατική περίοδο στη ζωή σου. Το ότι ήσουν εκεί με τα παιδιά και την οικογένεια σου, δείχνει την ανάγκη σου να προσφέρεις σ’ αυτούς ένα ασφαλές και σίγουρο περιβάλλον. Το ότι συστήθηκες στον πατέρα σου ήταν μία εσωτερική ανάγκη αναγνώρισης και αποδοχής: «είμαι ο γιος σου, δεν με κατάλαβες;» Το ότι προχώρησε και σε απαξίωσε επιβεβαίωσε τις διαχρονικές, κακές σας σχέσεις. Επιβεβαίωσε το απωθημένο της αποδοχής.

Όλα αυτά πονάνε, πόσο μάλλον όταν στα λέει το ρομπότ του chat gtp που δεν σε ξέρει καν. Σκεφτείτε να ρωτούσα κάποιον που μας ήξερε αμφότερους μια ζωή τι θα άκουγα.

Εν πάση περιπτώσει, τι θέλω και τα αναμοχλεύω τώρα όλα αυτά. Θέλω και τα αναμοχλεύω γιατί συνειδητοποιώ κάθε χρόνο στη μέρα του πατέρα τη σημαντικότητα της πατρικής φιγούρας στο μεγάλωμα ενός παιδιού και το πόσο μπορεί να σου γαμήσει τη ζωή όταν αυτό το πρότυπο προβάλλει τα δικά του κόμπλεξ και ανασφάλειες πάνω στο παιδί του.

Και ας μπούμε στο ζουμί του σημερινού κειμένου.

Τον τελευταίο καιρό περνώ δύσκολα. Και όποτε περνώ δύσκολα κάθομαι και σκέφτομαι τι ευθύνεται και δυσκολεύομαι. Και τα πιάνω όλα ένα, ένα, και τα αναλύω, και τα ξεδιαλύνω και πάω στο παρελθόν, και σκάβω, σκάβω, σκάβω και όλα καταλήγουν σε ένα συμβάν με τον πατέρα μου, το οποίο με σημάδεψε και το οποίο έλαβε χώρα τον Απρίλη του 1995.

Ας το μοιραστώ, αν και πολύ φοβάμαι ότι θα το μετανιώσω μετά. Θα σας κάνω και έναν πρόλογο για να τα διαβάσετε όλα πιο περιεχτικά.

Ο πατέρας μου ήταν γιατρός. Και ως γιατρός ήθελε να κάνει γιο – γιατρό. Πώς να κάνει τον γιο γιατρό όταν εγώ δεν είχα την παραμικρή κλίση στο επάγγελμα, αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Ήταν όμως σίγουρος πως σ’ αυτή τη ζωή όλα επιτυγχάνονται αν το θέλουμε, οπότε δεν υπήρχε λόγος να το συζητάμε. Κάπου εκεί στην ηλικία των πέντε, έξι ετών μου ανακοίνωσε ότι εγώ, όταν μεγάλωνα θα γινόμουν γιατρός. Ήμουν παιδάκι, το μόνο που με ένοιαζε ήταν να παίζω, δεν φανταζόμουν καν ότι μια μέρα θα μεγαλώσω και θα πρέπει να επιλέξω καριέρα, οπότε ολίγον με ενδιέφερε. «Δεν πα να γίνω και γιατρός, ώσπου να μεγαλώσω έχουμε μπροστά μας αιώνες!»

Η πλύση εγκεφάλου υπέρ της ιατρικής επιστήμης ήταν τόσο έντονη και βαθιά ριζωμένη που όταν με ρωτούσαν διάφοροι φίλοι ή γνωστοί «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις», απαντούσα μηχανικά: «γιατρός». Δεν ήξερα ότι υπάρχει δικαίωμα επιλογής. Γιατί ουσιαστικά δεν υπήρχε για μένα το δικαίωμα της επιλογής. «Γιατρός» και άγιος ο Θεός.

Θυμάμαι, χαρακτηριστικά, ότι το 1991 σε ένα φιλικό σπίτι που είχαμε πάει οικογενειακώς για σουβλάκια, όταν ο οικοδεσπότης μου έκανε ανάλογη ερώτηση και απάντησα «γιατρός» μου είπε «ναι, αλλά το θέλεις πραγματικά ή το λες επειδή στο επέβαλε ο πατέρας σου;» ξέσπασε τρικούβερτος καβγάς στη βεράντα που καθόμασταν. Ο πατέρας μου επιτέθηκε στον οικοδεσπότη «με ποιο δικαίωμα ανακατεύεσαι στο τι θα γίνει ο γιος μου όταν μεγαλώσει» και «με ποιο δικαίωμα του βάζεις ιδέες;!» Ήταν άβολο σκηνικό, ακόμα το θυμάμαι, γιατί είχαν μπει στη συζήτηση και άλλοι παριστάμενοι και ξαφνικά συζητούσαν για μένα και το μέλλον μου περί τα 10 άτομα. Ήμουν κι εγώ εκεί και άκουγα αυτή τη σουρεαλιστική συζήτηση. Ένιωθα ότι ίσως θα μπορούσα να πάρω θέση, αλλά σιγά μην έπαιρνα. Εγώ το 1991 ήμουν έντεκα ετών και έβλεπα χελωνονιντζάκια στο βίντεο και αγωνιούσα αν ο Σρέντερ θα σκότωνε τον απαχθέντα Σπλίντερ.

Το 1995 όμως, εκείνη την επίμαχη και αποφράδα νύχτα, ήμουν τελειόφοιτος Γυμνασίου και έπρεπε να επιλέξω τα μαθήματα που θα έκανα στο Λύκειο. Ήμουν καλός μαθητής σε όλα, αλλά μην γελιόμαστε, το φόρτε μου ήταν τα θεωρητικά μαθήματα. Έγραφα 18 και 20 και στα διαγωνίσματα των θετικών επιστημών, αλλά με ζόριζαν, έπρεπε να υπερβάλω εαυτόν για να το πετύχω, ενώ τα Νέα Ελληνικά, την ιστορία και τις ξένες γλώσσες τις έπαιζα στα δάχτυλα.

Πού να τολμήσω να εκφραστώ ότι εγώ δεν υπήρχε περίπτωση να «ανθίσω» μέσα στα μαθηματικά, τις φυσικοχημείες και τις άλγεβρες; Θυμάμαι ότι ήταν βράδυ, ετοιμαζόμασταν για ύπνο, ο πατέρας μου κρατούσε το φυλλάδιο στο οποίο έπρεπε να συμπληρώσω τα επιλεγόμενα μαθήματα και ούρλιαζε ανεμίζοντας το στα χέρια του, (φανταστείτε την Ειρήνη Χαραλαμπίδου στη Βουλή όταν ανεμίζει κάποια σκανδαλώδη έγγραφα αλλά με πολύ περισσότερο μένος και ένταση). Τα μάτια του ήταν γουρλωμένα, κατακόκκινα, έβγαζε σπίθες, κάπνιζε αρειμανίως και φώναζε: «θα γίνεις γιατρός! Θα γίνεις γιατρός!»

Ήταν τραυματική εκείνη η νύχτα. Οι φωνές είχαν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, αλλά περισσότερο νομίζω με πείραξε το ότι η μάνα μου είχε πέσει για ύπνο και βαριόταν να συμμετάσχει ή να με υπερασπιστεί. Νομίζω κάποια στιγμή ψέλλισε ένα αδιάφορο «άστον να διαλέξει ό,τι θέλει» αλλά μετά γύρισε πλευρό και κοιμήθηκε. Ήταν σβηστά όλα τα φώτα στο σπίτι, και το μόνο φως έβγαινε από την οθόνη της τηλεόρασης, η οποία μάλιστα θυμάμαι ότι έπαιζε μία εκπομπή του Τσαλακού στον Αντέννα. Η νύχτα κορυφώθηκε με εμένα να κλαίω με λυγμούς, και να λέω ότι θα διαλέξω ό,τι θέλω και εκείνον να μου λέει «διάλεξε ότι θέλεις και άντε παράτα μας!» Πήρα, λοιπόν, το φυλλάδιο και συμπλήρωσα στο κενό των επιλεγόμενων μαθημάτων: «Μαθηματικά, Φυσική». Το υπέγραψα και το έβαλα στη τσάντα μου. Ο πατέρας μου παρακολουθούσε με την άκρη του ματιού του, με ύφος τσάρου και έβγαζε καπνούς απ’ τα ρουθούνια του σαν τον δράκο. «Εσύ τα διάλεξες!» μου είπε. «Μη διανοηθείς αύριο να μου πεις ότι σε πίεσα και να επιρρίψεις ευθύνες!»

Ναι, εγώ το διάλεξα. Αλλά ήταν τόσο μεγάλη η υπόγεια άσκηση ψυχολογικής πίεσης τόσα χρόνια που δεν τολμούσα να διαλέξω και κάτι άλλο. Τα διάλεξα επειδή φοβόμουν. Τα διάλεξα επειδή κατά βάθος τον φοβόμουν.

Στο Λύκειο η επίδοση μου ήταν αξιοπρεπής. Δεν ήμουν όμως άριστος όπως ήμουν συνηθισμένος. Και κάθε χρόνο ακολουθούσαν φθίνουσα πορεία οι βαθμοί μου. Είχα ένα γενικό βαθμό στο απολυτήριο της τάξεως του 17, το οποίο συγκροτούνταν από τις πολύ καλές επιδόσεις μου στα μαθήματα θεωρητικής κατεύθυνσης. Στη Γ’ Λυκείου είχα σε όλα τα μαθήματα 19 ή 20, και στα επιλεγόμενα μαθήματα, ήτοι, μαθηματικά, φυσική και χημεία βαθμούς οριακά πάνω από τη βάση. Και αυτό επειδή οι καθηγητές αναγνώριζαν την προσπάθεια και την τραγικότητα των επιλογών μου. Κοινώς με λυπόντουσαν και με περνούσαν με το ζόρι για να μην μου φράξουν το μέλλον μου. Ένας φιλόλογος τόλμησε μια φορά να πει της μάνας μου «αν αυτός ήταν στον κλασσικό κλάδο σήμερα θα ήταν σημαιοφόρος!» Ουδόλως τους ενδιέφερε. Το ζητούμενο ήταν να γίνω γιατρός.

Όπως βλέπετε, γιατρός δεν έγινα. Πώς να γίνω; Στις εισαγωγικές εξετάσεις των ΑΕΙ  του 1998 δεν έγραψα σε κανένα τεστ πάνω από τη βάση. Το αστείον του πράγματος ήταν ότι ο πατέρας μου ενώ γνώριζε τις αδυναμίες μου, μέχρι και την τελευταία μέρα ήλπιζε ότι κουτσά στραβά σε κάποια σχολή της Ελλάδος θα έμπαινα. Κάθισε και στο ραδιόφωνο και άκουγε τις ανακοινώσεις των επιτυχόντων σίγουρος ότι κάπου θα άκουγε το όνομά μου, μα εις μάτην. Μιλάμε πάντα για την ιατρική Ελλάδος. Δεν δήλωσα πουθενά αλλού. Ούτε καν οδοντιατρική. Τι δουλειά έχω εγώ με τα σφραγίσματα και το βρωμόστομα του καθενός; Μου αρκούσε το δικό μου. Θα μπορούσα βέβαια να στοχεύσω να γίνω ψυχίατρος γιατί έχω μία έφεση στους τρελούς και μία φυσική έξη προς τους ψυχάκηδες, αλλά τότε δεν την είχα ακόμη ανακαλύψει. Τέλος πάντων.

Το σοκ που βίωσα όταν όλοι μου οι συμμαθητές πέρασαν σε κάποιο πανεπιστήμιο και εγώ δεν υπήρχα πουθενά, ήταν μεγάλο και ο μόνος τρόπος να το διαχειριστώ ήταν να το μπλοκάρω και να προσποιούμαι ότι δεν συνέβη ποτέ. Ήμουν όμως και 18 χρονών. Σε εκείνη την ηλικία πιο πολύ με πείραζε που δεν είχα γκόμενα, που δεν είχα ακόμα ξεπαρθενέψει, παρά το ότι δεν μπήκα στην ιατρική. Ήταν όμως όλα στο μυαλό μου ένας βάλτος, μία κινούμενη άμμος και εγώ παραδομένος βούλιαζα.

Τώρα τι σημασία έχουν όλα αυτά εφόσον εν τέλει τον δρόμο μου τον βρήκα και σήμερα έχω και εργασία, έχω και οικογένεια;

ΕΧΟΥΝ! Και πολλή μάλιστα.

Γιατί αν είχα ακολουθήσει την κλίση μου σήμερα θα ήμουν ένας άλλος. Και θα ήμουν ένας άλλος χωρίς να έχω υποστεί πλήγματα αυτοπεποίθησης και ψυχικής συγκρότησης. Θα ήμουν ό,τι είμαι στο θέατρο, χωρίς να βρίσκομαι στη σκηνή. Θα ήμουν στην πρώτη γραμμή. Δεν θα ήμουν απλά οκ και με χίλια ζόρια επιβιώσαντας. Θα ήμουν κυρίαρχος! Μέσα μου, μέσα στον εγκέφαλό μου εννοώ, μέσα στα μύχια της ψυχής μου είμαι πιο κυρίαρχος και από τον Νετανιάχου. Έξω μου, όμως, είμαι σαν την Αννίτα Δημητρίου 😁.

Και αυτή η ανορθογραφία, αυτός ο ευνουχισμός προήλθε από τον πατέρα μου εκατό τοις εκατό!

Θα μου πεις, σου βγήκε σε κακό; Και στην Αγγλία πήγες, και με όλες τις ράτσες της υφηλίου φίλεψες, και το μυαλό σου ακόνισες, και έγκριτα πτυχία πήρες. Ναι, τα πήρα. Αλλά τα πήρα λαβωμένος και ως παθητικός θεατής. Δεν τα πήρα ως πρωταγωνιστής. Και είναι τόσο τραγικό αυτό, θα ρωτήσετε.

Ναι, είναι. Γιατί όποτε βρεθώ σε δύσκολες καταστάσεις, όποτε η ζωή μου στρίβει τον δρόμο και πιάνομαι εξαπίνης, σκέφτομαι ότι αν εκείνο το βράδυ του 1995 είχα αποφασίσει να πάρω τον δικό μου τον δρόμο χωρίς τα πρέπει του πατέρα μου σαν Δαμόκλειο σπάθη πάνω από το κεφάλι μου, σήμερα δεν θα είχα την παραμικρή ενοχή, τον παραμικρό δισταγμό ως προς το πού πρέπει να κατευθυνθώ και θα είχα αρπάξει τον ταύρο από τα κέρατα. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, τον ταύρο όχι μόνο δεν τον κρατώ από τα κέρατα, ούτε καν απ’ τα αρχίδια. Ο ταύρος μαίνεται μέσα στο υαλοπωλείο και τα διαλύει όλα. Κι εγώ απλώς χάσκω.

Happy father’s day, λοιπόν, και άντε γεια μας! Από κάτι τέτοια έμαθα πως να μην είμαι. Από κάτι τέτοια πληγωτικά κέρδισα σήμερα να έχω τον Αλεξάκο και τη Βαγγελιώ να μου λεν απροσδόκητα «είσαι ο καλύτερος παπάς του κόσμου».