Τα Καμένα Του Αυγούστου

 

Πάτε και παίζετε κι εσείς Τζόκερ όποτε έχει τζακ ποτ επειδή νιώθετε ότι τα εκατομμύρια δεν κληρώνονται επειδή σας περιμένουν; Εγώ αυτό παθαίνω. Και τις δυο φορές που έπαιξα φέτος Τζόκερ ήταν επειδή πίστευα πως τα εκατομμύρια με περιμένουν. Θεωρούσα καθήκον μου να τα διεκδικήσω. Θεωρούσα ότι ήταν δικά μου και ότι έπρεπε απλά να καταθέσω το Δελτίο τυπικά προκειμένου να ανακοινωθεί το όνομά μου ως νόμιμου κατόχου τους.

Δεν υπάρχει καλύτερη ονειροπόληση από το να σκέφτεσαι πού θα φας τα 28 εκατομμύρια. Αχ, το τι φαντασιώσεις έκανα τις τελευταίες 48 ώρες, το τι!

Άσχετο, αλλά θυμάστε όταν το 2002 προβαλλότανε από το Μέγκα ο «Πιο Αδύναμος Κρίκος» με την Έλενα Ακρίτα που στο τέλος βγαίνανε ο νικητής και ο χαμένος και λέγανε τι θα τα κάνουνε τα λεφτά; Είχα προσέξει πως ο νικητής έλεγε πάντα «θα πάω ένα ταξίδι», ενώ ο χαμένος έλεγε «αν τα κέρδιζα θα τα έδινα σε φιλανθρωπικό σκοπό!» Το είχα παρατηρημένο. Ο νικητής κοίταζε πάντοτε την πάρτι του, ο χαμένος νοιαζόταν για την κοινωνία! 😂

Εγώ αν κέρδιζα τα 28 εκατομμύρια, επειδή είναι πολλά, θα έδινα και το κατιτίς στη φιλανθρωπία. Αυτό είναι το σωστό. Όχι όμως πολλά ώστε να βγείτε απ’ τη μιζέρια σας. Θα έδινα λεφτά σε άρρωστα μωρά, άντε να χρηματοδοτούσα τη δημιουργία κάποιου παιδικού νοσοκομείου της προκοπής. Ως εκεί.

Κατά τα άλλα τρεις θα ήταν οι στόχοι μου.

Πρώτον, να αγοράσω ένα σπίτι στο εξωτερικό, ει δυνατόν σε χώρα με χαμηλό ποσοστό μουσουλμανικού πληθυσμού. Θέλω να πάω κάπου που να μην θωρώ μπροστά μου γυναίκες με κελεμπίες και κακομοίρηδες που ξετυλίγουν χαλιά και προσεύχονται όπου βρουν. Θα αγόραζα μία έπαυλη σε λογικά πλαίσια έκτασης και θα ζούσα εκεί ένα μεγάλο χρονικό διάστημα κάθε έτους. Θα γλίτωνα και από το αιώνιο κυπριακό άγχος του «πότε θα μας πιάσουν όλους οι Τούρκοι».

Δεύτερον, θα πηγαίναμε οικογενειακώς μία κρουαζιέρα που έχω βάλει στο μάτι μέσω της Royal Caribbean η οποία κάνει τον γύρο του κόσμου, κοστίζει €25.000 το άτομο και έχει διάρκεια 5 μήνες! Ξεκινάς Ιανουάριο και επιστρέφεις Μάιο. Πέντε μήνες εν πλω, με σταθμούς στα πιο βασικά λιμάνια της ανθρωπότητας. Περνάς από όλες τις ηπείρους κανονικά. Τι καλύτερο για τα παιδιά; Θα μάθουν σε πέντε μήνες ό,τι δεν θα μάθουν σε κυπριακό σχολείο σε δέκα χρόνια!

Τρίτον και καλύτερο, θα έχτιζα ένα θέατρο στα πρότυπα τα δικά μου. Ένα θέατρο στο οποίο θα έπαιζα εγώ και η ομάδα μου πρωτίστως, και δευτερευόντως θα φέρναμε παραστάσεις από το εξωτερικό να ξεστραβώνεται το πλήθος. Θα ήταν θέατρο υψηλών προδιαγραφών με όλα τα τεχνικά μέσα, δηλαδή ορχήστρα, περιστρεφόμενη σκηνή, ταβάνια που ανοιγοκλείνουν, θεωρεία, και όλα αυτά που τα κυπριακά θέατρα δεν διαθέτουν. Αυτό το θέατρο θα ήταν άχρηστο κατά γενική ομολογία, αλλά δεν πειράζει, θα είχε πλάκα να υπάρχει κάτι τόσο άρτιο και να μην χαίρει αναγνώρισης. Θα επιβεβαίωνε εύκολα όλα αυτά που πιστεύω.

Ό,τι περισσέψει από όλα αυτά, θα αποταμιευτεί. Τα δισέγγονά μου θα με ευγνωμονούν.

Τέλος πάντων! Έγινε η κλήρωση χθες και δεν κερδίσαμε τα 28 εκατομμύρια 😣. Τον πούλο! Δεν θα πάμε ούτε κρουαζιέρα τον γύρο του κόσμου, ούτε σπίτι στο εξωτερικό θα αποκτήσουμε, ούτε θέατρο δικό μας, θα ζούμε στην καμένη Κύπρο που σε λίγα χρόνια θα αποτελούμε μειονοτική εθνολογική και θρησκευτική ομάδα και θα λέμε δόξα σοι ο Θεός.

Σε άλλα νέα, θέλω να σχολιάσω τα νέα του Μαζωνάκη και την υποκρισία του κόσμου στα σόσιαλ μίντια. Φαντάζομαι έχετε και εσείς βιώσει στα διάφορα timeline σας την ακατάσχετη ανάρτηση τραγουδιών και στίχων του αοιδού εν είδει συμπαράστασης από τον όχλο. Μάλιστα, οι πλείστοι θυμήθηκαν και το «ιατρικό απόρρητο» και κουνάνε το δάχτυλο ότι τέτοιες ειδήσεις δεν θα έπρεπε να βγαίνουν προς τα έξω.

Τι πλάκα! Ζούμε σε ένα κόσμο που οι σελέμπριτις αναρτούν νυχθημερόν τα ποτά τους, τα φαγητά τους, τα ρούχα τους, τους εραστές τους, το χρώμα της πορδής τους, αλλά ΜΗΝ ΤΥΧΟΝ και μάθουμε ότι πάσχουν από κάποια διαταραχή (λες και δεν το ξέραμε, πέσαμε απ’ τα σύννεφα όταν μάθαμε πως τα ‘χει χαμένα), εκεί υπεισέρχεται το «ιατρικόν απόρρητον!» Άντε να μου χαθείτε όλοι, τώρα θυμηθήκατε ότι ο παθών χρειάζεται προστασία. Όταν είχε νοσηλευτεί η Έφη Θώδη δεν είδα κανέναν να ποστάρει στιχάκια. Τότε ούτε ιατρικά απόρρητα ξέρατε, ούτε τη λυπήθηκε κανείς. Εκείνη η «τρελή», «πήγαινε γυρεύοντας». Ο Μαζωνάκης δεν πήγαινε, τώρα ξαφνικά χρήζει «σεβασμού».

Αν έχετε πάει σε συναυλία του Μαζωνάκη από το 2000 και μετά και έχετε δει με τι σνομπισμό αντιμετωπίζει το κοινό στο οποίο απευθύνεται τραγουδώντας μίνιμουμ τρεις στίχους από κάθε τραγούδι και αφήνει από κάτω τους παριστάμενους να πουν το υπόλοιπο δεν θα τρέφατε τον παραμικρό σεβασμό για το έργο του ώστε τώρα να επικαλείστε θυμωμένα τα ιατρικά απόρρητα. Εξάλλου, λίγο πολύ παθόντες είμαστε όλοι πλέον. Το ότι κάποιοι τυχεροί νοσηλεύονται και ησυχάζουν δεν θα έπρεπε να το θεωρείτε δυστυχές. Θα έπρεπε να το ζηλεύατε.

Πρέπει κάποτε να καταλάβετε ότι στο ελληνικό μουσικό στερέωμα πλην της Άννας Βίσση δεν υπάρχει κανένας άλλος που να χρήζει σεβασμού και προστασίας. Αλλά, πού!