Η Αυνάνοι Της Ντίσνεϊ & Η Χιονάτη

 

Πήγα με τον Αλέξη να δούμε τη Χιονάτη χθες το απόγευμα.

Καλά, δεν περίμενα και τίποτα. Είχα προετοιμαστεί για την πανωλεθρία με τα όσα διάβαζα στα σάιτ τα τελευταία χρόνια, αλλά ακόμη κι έτσι εντυπωσιάστηκα με το πόσο κακή ταινία ήταν.

Εμ, αυτά συμβαίνουν όταν πρέπει να ικανοποιήσεις τους πάντες. Ζούμε σε εποχές που η ηλίθια πλέμπα δεν μπορεί να αναγνωρίσει το δικαίωμα του δημιουργού να φτιάξει όπως γουστάρει τους ήρωες του. Πρέπει να τα μπήξουν όλα μέσα. Και το empowerment και το political correctness και όλα. Βγήκε τώρα ένα πράμα άοσμο, άγευστο και άνευρο που δεν αφορά κανέναν και κλάψτε να εκατομμύρια που φάγατε. Και είναι απορίας άξιον πώς επέτρεψε η εταιρεία να κατακρεουργηθεί η ταινία που αποτελεί κορωνίδα της κληρονομιάς της για να ικανοποιηθούν τα «προοδευτικά» βλήματα του τρέχοντος αιώνα.

Άσχημη πρωταγωνίστρια checked, κακά νέα τραγούδια checked, διαστρέβλωση της ιστορίας checked! Πιο αριστερό μανιφέστο δεν θα μπορούσε να είναι. Και προ πάντων, κουτοπονηριές. Βάζουν τη Χιονάτη να σώζεται από τον πρίγκιπα, αλλά δεν είναι ακριβώς «πρίγκιπας», είναι πλέον… «επαναστάτης». Οπότε, ναι μεν τον κράτησαν για να βγει το παραμύθι κάπως γνώριμο με το αυθεντικό, αλλά του άλλαξαν την ιδιότητα μην τυχόν και σκίσουν οι Αριστερές κάνα καλσόν. Έκοψαν και το τραγούδι “some day my prince will come”, εκείνο το υπέροχο βαλσάκι, μην τυχόν και πουν τη Χιονάτη υπόδουλη της τοξικής αρρενωπότητας. Το ότι την έκαναν κακάσχημη σαν να τράκαρε η μούρη της με φορτηγό και ούτε ο νάνος δεν μπορεί να καβλώσει μαζί της δεν τους πείραξε. Μόνο ο πρίγκιπας μην τη δει και τη λιγουρευτεί και την πουν φιλοβασιλικιά. Φυσικά και τη φίλησε «παρά τη θέλησή της» στο τέλος, αλλά ήταν ξυστά απ’ τα χείλη, για τους ίδιους, εικάζω, πάλι λόγους.

Τι να συζητάμε τώρα, πρόκειται περί ηλιθιότητας στο τετράγωνο.

Τη Σταχτοπούτα που την κράτησαν αυτούσια το 2013 και ήταν ένα χάρμα οφθαλμών δεν την κακολόγησε κανείς. Τώρα γιατί βάλθηκαν να καταστρέψουν ό,τι έχτιζαν έναν αιώνα τώρα πια δεν μπορώ να το καταλάβω. Ξανακάναμε αυτή τη συζήτηση και όταν βγήκε η Άριελ (άλλη δολοφονία χαρακτήρα απ’ εκεί) και βαριέμαι να τη ξανακάνω. Ο μόνος λόγος που τα συζητάω τώρα όλα αυτά, είναι χάριν άπλετου ελεύθερου χρόνου.

Για να λέμε και τα καλά, βρήκα συμπαθέστατους τους νάνους και θεωρώ ως αποκορύφωμα της ταινίας το heigh-ho το οποίο αναβαθμίστηκε και του πάει. Μέσα σε εκείνο το τρίλεπτο βλέπεις δεκάδες iconic moments από το αυθεντικό έργο ενώ πολύ έξυπνα ενέταξαν και το στοιχείο του roller coaster μέσα στο τραγούδι για να παραπέμπει στο αντίστοιχο attraction του Magic Kingdom της Φλόριντα. Το silly song το διέσωσαν επίσης, αλλά σε πολύ μικρή διάρκεια δυστυχώς και περνά και δεν ακουμπά. Γενικά είναι εγκληματική η απόδοση, αλλά τι να κάνω, πιάνομαι απ’ όπου μπορώ.

Η Χιονάτη είναι πολύ απλή ιστορία και πολύ παλιά. Δεν μπορεί να έρθει στο σήμερα. Κατά τη γνώμη μου δεν την αγγίζεις. Είναι κειμήλιο. Όπως είναι χωριάτικο και άστοχο να χτίζεις σπίτια με κίονες τύπου «παρθενώνας» το 2025, έτσι είναι και η Χιονάτη. Την θαυμάζεις για το 1939. Δεν τη φέρνεις με το ζόρι στο σήμερα. Την αφήνεις στην ησυχία της. Αντιλαμβάνομαι ότι αφού έγινε που έγινε έπρεπε να βρεθεί τρόπος να δοθεί βάθος σε κάποια ζητήματα αλλά τις περισσότερες φορές δεν λειτούργησε.

Το γεγονός ότι η γριά μάγισσα της δίνει το μήλο και της μιλά για τον χαμένο πατέρα της για να τη δελεάσει να το φάει είναι ένας εκσυγχρονισμός που μου άρεσε. Αλλά αυτό είναι το 1% της ταινίας. Όλα τα άλλα, τραβηγμένα από τα μαλλιά.

Ο γιος μου πάντως έμεινε ευχαριστημένος και μάλιστα μου είπε ότι «δεν καταλαβαίνει γιατί κάποιοι διαμαρτύρονται». Ο Αλέξης όμως δεν αντέχει να δει την αυθεντική Χιονάτη γιατί τη βρίσκει βαρετή (και είναι με τη ματιά του σημέρα), αλλά ούτε είναι σε θέση να εκτιμήσει το αριστούργημα με βάση τα δεδομένα της δεκαετίας του ’30. Γι’ αυτό σας λέω. Τέτοια κειμήλια ΔΕΝ τα αγγίζουμε. Λυσσάξατε στη Ντίσνεϊ να βγάλετε νέες ταινίες με σύγχρονες αναφορές; Κάντε το με νέους χαρακτήρες. Ουδείς διαμαρτυρήθηκε που η Brave είναι αγοροκόριτσο και δεν θέλει να παντρευτεί. Επειδή έτσι τη γνωρίσαμε και έτσι την αγαπήσαμε. Η Χιονάτη όμως ήταν ένα κοριτσάκι 14 ετών που εκπροσωπεί μία συγκεκριμένη κοινωνία την οποία πολλοί έτσι τη μάθαμε και έτσι την αγαπήσαμε. Δεν θέλουμε να τη δούμε επαναστάτρια, ούτε ηγέτιδα, ούτε κακομοίρα. Θέλουμε να τη βλέπουμε σαν την Αντελίνα Βαρθακούρη! Γούστο μας και καπέλο μας.

Φάτε τώρα ζημιά εκατομμυρίων, να μάθετε να σέβεστε.