Μαθαίνοντας Από Τα Παιδιά

 

«Θέλεις να σου πω έναν κανόνα του φλερτ;» μου είπε λίγο πριν τον βάλω για ύπνο, έχοντας πολύ προβληματισμένο ύφος.

«Όταν φλερτάρεις ένα κορίτσι κι αυτό δεν σου απαντά, τότε δεν αξίζει!»

Τάδε έφη οκτάχρονος Αλεξάκος προς τον πατέρα του ο οποίος όπως σας είχα γράψει πρόσφατα, γηράσκει αεί διδασκόμενος από τη σοφία του γιου του. Η πολύ απλή αυτή διαπίστωση διά στόματος του υιού μου δεν μου είναι ευκολοχώνευτη. Εγώ ήμουν, και είμαι, της επιμονής. Αλλά όπως μου εξήγησαν πολύ αργότερα οι ψυχολόγοι πάντα με το αζημίωτο, «μπορείς να χτυπάς το κεφάλι σου όσο θέλεις στον τοίχο, κάποτε θα καταφέρεις να περάσεις από μέσα». Ο μικρός διαθέτει τη σοφία να γλιτώσει το κεφάλι του, καθώς επίσης τους ψυχολόγους και το άσκοπο έξοδο.

Ο γιος μου έχει μία ωριμότητα ανεξήγητη. Οι γονείς του δεν την έχουν παρά τα σαράντα και βάλε τους χρόνια. Απορώ κι εγώ από πού μπορεί να την έχει αντλήσει. Η πεθερά μου ισχυρίζεται ότι πρόκειται περί «παλιάς ψυχής», ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Τις προάλλες πήγαμε στο πάρκο της Αθαλάσσας για βόλτα οικογενειακώς και η Ευαγγελία χτύπησε με το πατίνι της. Ακολούθησε καβγάς μεταξύ γονέων ως προς το ποιος ευθύνεται που η μικρή διέλαθε της προσοχής μας, ανάπτυξε ταχύτητα και έπεσε κάτω. Τίποτα δεν έπαθε, εν τω μεταξύ, αλλά ακόμη και το τίποτα είναι αιτία καβγά όταν είσαι 10 χρόνια (!) παντρεμένος.

Ο γιος μου ο οποίος είναι συν τοις άλλοις και «πυροσβέστης», με έπιασε από το χέρι και με απομάκρυνε και άρχισε να μου λέει αστεία για να μου αλλάξει τη διάθεση. Μου είπε «ας περπατήσουμε μέχρι τη λίμνη παπά, να δούμε τις πάπιες». Εγώ ακόμα ξεκάπνιζα από τα νεύρα. Γυρνάει και μου λέει: «παπά, αφού σου λέω τόσα αστεία γιατί δεν χαμογελάς;» Αχ, γιε μου! Γιατί δεν έπεσα στη λίμνη να πνιγώ να ησυχάσω; Τις προάλλες μου έλεγε τα παράπονα που έχει από τους φίλους του. Του εξήγησα ότι αν συνεχίσει να είναι τόσο μυγιάγγιχτος στο τέλος δεν θα του μείνει κανένας φίλος. Γύρισε και μου είπε: «τι να τους κάνω τους φίλους όταν έχω εσένα, τον καλύτερο;»

Δεν τον αξίζω αυτόν τον γιο.

Και από την κόρη μου μαθαίνω πράγματα. Είναι τριών βέβαια, ακόμη δεν έχει προαχθεί σε διδάκτωρ όπως ο γιος μου, αλλά είναι κι αυτής μεγάλη η συμβολή της. Για παράδειγμα μου έμαθε αυτό:

Όχι απλά μου το έμαθε, αλλά μου δείχνει και τη χορογραφία. Το ακούμε στο αυτοκίνητο ασταμάτητα, μου έχει κολλήσει και το ακούω ακόμη και στον ύπνο μου και δεν περίμενα ποτέ στα 44 μου να ενθουσιαστώ με κάτι τόσο σύγχρονο. «Απατά πουτού, απατά πουτού, άπατά πουτού αχά, αχά!» Αυτό δεν είναι στίχος. Είναι έπος!