Μόνο Γιουροβίζιον

Έχει καιρό που σκέφτομαι να ανοίξω ένα καινούριο μπλογκ στο οποίο θα γράφω μόνο για τη Γιουροβίζιον. Το πρόβλημά μου είναι ότι γενικότερα τα μπλογκς έχουν πεθάνει και δεν τα διαβάζει κανένας, και επίσης, η Γιουροβίζιον δεν είναι αυτό που ήταν κάποτε, ούτε είναι αυτό που εγώ έχω αγαπήσει, οπότε το όλο εγχείρημα θα καταντήσει ένα ατέλειωτο μνημόσυνο το οποίο δεν ξέρω αν θα αφορά κανέναν άλλον κάτω από την ηλικία των 40 και κανέναν άλλον πέραν δυο-τριών φίλων που απολαμβάνουν εξίσου τον διαγωνισμό και κυρίως για τους σωστούς λόγους.

Παρόλα αυτά, μου λείπει το γράψιμο. Παλιότερα έγραφα ασταμάτητα και με μεγάλο ενθουσιασμό, όμως οι οικογενειακές μου συνθήκες δεν μου επιτρέπουν πλέον να γράφω ό,τι θέλω, ούτε να εκφράζομαι με τη γνωστή μου αθυροστομία, που κατά τη γνώμη μου, ήταν και το ατού μου. Αναγκάζομαι πολύ συχνά να στρογγυλεύω τη γνώμη μου, αναγκάζομαι να διαβάζω δυο και τρεις φορές τα κείμενά μου πριν τα ανεβάσω, και πάντα έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι δεν πρέπει να προσβάλω κανέναν και όλα αυτά με έχουν καταντήσει έναν «νερόβραστο».

Φυσικά, θα μπορούσα να αγνοήσω τα βαρίδια της προσωπικής μου ζωής, και να εξαπολύσω το κτήνος που κρύβω μέσα και όποιον πάρει ο Χάρος. Ας μην κοροϊδευόμαστε, όμως, εμένα θα πάρει ο Χάρος. Έτσι λοιπόν, αφού έχω καταντήσει ένα μπλογκ χωρίς ενδιαφέροντα θέματα, ας επικεντρωθώ στο μεράκι μου, σ’ αυτό που κατέχω και στο μόνο θέμα για το οποίο θεωρώ ότι η γνώμη μου έχει μία βαρύτητα. Δεν ξέρω πόσο συχνά θα ανεβάζω κείμενα, αλλά αφού δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα της ζωής μου χωρίς να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο σόου, πιστεύω ότι θα γράφω αρκετά συχνά ώστε να διατηρείται ένα άλφα ενδιαφέρον και να συντηρείται ζωντανό.

Μην αναμένετε ειδήσεις ούτε πρωτογενές υλικό. Θα παραθέτω μόνο αναμνήσεις και σχολιασμό σε πράγματα που ψαρεύω από το ίντερνετ και θεωρώ ότι αξίζουν σχολιασμού. Κάτι είναι κι αυτό. Το μπλογκ θα σκέφτηκα να το ονομάσω «Μόνο Γιουροβίζιον» και θα μπορείτε να το βρίσκετε στα λινκς, στο περιθώριο του υφιστάμενου μπλογκ. Εννοείται ότι το υφιστάμενο παραμένει και συνεχίζει, μέχρι τελικής πτώσης (που δεν είναι και μακριά).

Έχω γράψει ήδη το πρώτο μου κείμενο στο γιουροβιζιακό.