Αντιχρίστου Οδύσσεια

 

Θλιβερό!

Πάρα πολύ θλιβερό. Σχεδόν αβάσταχτο το θέαμα.

Μόλις ψηφιοποίησα άλλη μία κασέττα από τα φοιτητικά μου χρόνια. Έπεσα πάνω σε μία συνάθροιση συμφοιτητών σ’ ένα δωμάτιο στην εστία, όπου τρώγαμε, πίναμε και χορεύαμε. Σε ένα πλάνο φαίνομαι κι εγώ. Τι φορούσα, Θεέ μου! Φορούσα ένα αυτοσχέδιο T’ shirt με το όνομα μίας γκόμενας τυπωμένο επάνω. Αν ακόμα δεν κατάλαβες, να στο κάνω πιο λιανά. Είχα πάει και τυπώσει το όνομα μίας που αγαπούσα πάνω σε μία φανέλα και το φορούσα, τύπου «την αγαπώ και το διαλαλώ». Ελπίζοντας πως έτσι θα τη συγκινούσα. Πώς θα της έδειχνα μέχρι πού μπορούσα να φτάσω. Οποία μουνοδουλείασις!

Θεέ μου, πόσο χαίρομαι που πλέον απομακρύνθηκα τόσο πολύ από αυτόν τον παλιό και θλιβερό εαυτό και μπορώ πια να με μουτζώνω χωρίς την παραμικρή ενοχή. Πάρτα, μαλάκα! Που νόμιζες θα βρεις και γκόμενα με τέτοιες δουλοπρεπείς χαριτωμενιές.

Σαρανταρίζω τον Δεκέμβρη και σκέφτομαι, αχ και να είχα τα μυαλά που έχω σήμερα, όταν ήμουν στα 20! Όχι πως θα ήταν πολύ καλύτερη η κατάσταση. Αλλά θα διατηρούσα κάποια άλφα επίπεδα αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού. Δεν θα με παρακολουθούσα με οίκτο όπως συνέβη προ ολίγου. Τυχαία, νομίζεις, βγήκε το γηράσκω αεί διδασκόμενος;

Από τη Σκύλα και τη Χάρυβδη πέρασα στον ερωτικό τομέα, είναι γνωστό. Εκ των υστέρων σκέφτομαι πως ίσως να είναι αναγκαία αυτή η διαδικασία προκειμένου να φτάσεις στην Ιθάκη, προκειμένου να «ανδρωθείς» καθώς πρέπει. Αλλά ήταν, παρόλα αυτά, μία ψυχοφθόρα διαδικασία που δεν εύχομαι να ζήσει ούτε ο εχθρός μου. Πέρασα από όλα τα ψυχολογικά στάδια. Από τη λατρεία στο μίσος. Και φυσικά, αξιολογώντας τα όλα εξ αποστάσεως και με την ωριμότητα του σήμερα, αναγνωρίζω και το τεράστιο μερίδιο ευθύνης μου. Αναγνωρίζω, όμως, και τις αγνές προθέσεις μου. Για κάθε γυναίκα για την οποία γινόμουν αλοιφή, ένιωθα επουράνια συναισθήματα και έγραφα τα καλύτερα. Έχω και τα ημερολόγια της εποχής που το καταμαρτυρούν. Ύστερα, εξ αιτίας των απανωτών χυλοπίτων πέρασα στην αντίπερα όχθη. Στο «όλες πουτάνες», στο «καμία δεν μπορεί να εκτιμήσει».

Θυμάμαι τώρα ένα περιστατικό, όταν μετά από πολλά χρόνια στα ανεμοδαρμένα ύψη του φλερτ είχα μπει στο σπίτι, μεσάνυχτα, και βρήκα τον πατέρα μου ξύπνιο να βγαίνει από την τουαλέτα. «Πού ήσουν;» μου είπε. «Με μία γκόμενα» του είπα. Σηκώθηκαν ψηλά τα φρύδια του. «Είναι καλή κοπέλα;» με ρώτησε μισοκοιμισμένος. «Ένα πουτάνι και μισό» του είπα, και μπήκα στο δωμάτιο μου και κλειδώθηκα. Με το «πουτάνι» βέβαια, έκανα σεξ τουλάχιστον. Με όλες τις υπόλοιπες για τις οποίες έγραφα ποιήματα, διθυράμβους και τύπωνα φανελάκια με τα ονόματά τους, «μέλι-μέλι, κι από τηγανίτα τίποτα!»

Αυτή είναι όμως η διαδικασία. Ξεκινάς σαν τον Οδυσσέα, κύριος, να βρεις το σπίτι σου και στην πορεία σου πετάγονται σειρήνες, Λαιστρυγόνες, Κίρκες, Ναυσικές και Καλυψώ (έχει πληθυντικό αριθμό η Καλυψώ, άραγε;). Και να θες ν’ αγιάσεις δεν σ’ αφήνουν. Με τριήρη ξεκίνησε ο δύσμοιρος, με σχεδία συνέχισε, με ένα κούτσουρο έφτασε στο τέλος στην Ιθάκη, αγνώριστος, μεταλλαγμένος. Και ούτε τότε τέλειωσαν τα προβλήματά του, αφού ακόμα είχε να ξεπαστρέψει τους μνηστήρες που πολιορκούσαν την Πηνελόπη για να βρει την οικογενειακή γαλήνη.

Έτσι είναι, δυστυχώς. Υγιή σχέση με το αντίθετο φύλο αποκτάς μόνο όταν έχεις εκπαιδευτεί στα βαρέα και ανθυγιεινά. Όταν έχεις αποκτηνωθεί και έχεις εν μέρει μπαλανσάρει. Πιο πριν, απλώς πετάγονται πελώρια κράκεν από τη θάλασσα, σε αρπάζουν με τα πλοκάμια τους και σε χτυπούν στους βράχους, ώσπου να ψοφήσεις.  

Την Οδύσσεια τη διδάχτηκα νεαρός. Έπρεπε να μεγαλώσω για να την καταλάβω. Κάτι είναι κι αυτό.

Ας πιούμε τώρα στην υγειά της νυν Πηνελόπης μου και του νυν Τήλεμάχου μου, που με απάλλαξαν από τα τέρατα του παρελθόντος, με ξύπνησαν και με εξισορρόπησαν! Αμήν!