Τρίτη, Ιουλίου 07, 2020

Μαύρο Σε Μαύρο

Τον τελευταίο καιρό δεν είμαι και πολύ καλά.

Τις νύχτες πέφτω να κοιμηθώ και κάνω συνέχεια μαύρες σκέψεις. Σκέφτομαι και φοβάμαι ότι μπορεί να πεθάνω και με πιάνει δύσπνοια. Τον θάνατο πάντοτε τον φοβόμουνα, θυμάμαι ότι πρώτη φορά τον συνειδητοποίησα στην Τρίτη Δημοτικού και είχε γίνει μέγα θέμα στην τάξη, και επειδή ντράπηκα που ήμουν εγώ το επίκεντρο έκτοτε δεν τόλμησα να τον ξαναθίξω. Μεγάλωνα με τον φόβο να υποβόσκει, αλλά δεν τολμούσα να τον επαναφέρω στο προσκήνιο. Ήμουν και νεότερος, παλευόταν το πράγμα, επικεντρωνόμουν αλλού. Τώρα, όμως, που κοντεύω τα σαράντα ο φόβος επανέρχεται δριμύτερος και μου προκαλεί τεράστια θλίψη.

Διανύω μία περίοδο κατά την οποία τίποτα δεν ευχαριστιέμαι, τα βρίσκω όλα μάταια και μου προκαλούν όλα λύπη. Ακόμη κι όταν βιώνω κάτι ευχάριστο, σκέφτομαι ότι αυτό δεν θα κρατήσει για πάντα και στεναχωριέμαι. Το ευχαριστιέμαι στη διάρκειά του, αλλά μόλις αυτό το ευχάριστο τελειώσει, το πενθώ. Έτσι είναι η ζωή, έτσι ήταν και έτσι θα είναι θα μου πεις, αλλά πενθώ ακόμα και για τη διαδικασία της ζωής, πενθώ που έτσι είναι φτιαγμένη. Δηλαδή πενθώ για την ασημαντότητα των πάντων, για την παροδικότητά καθετί σπουδαίου.

Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο λόγο που αισθάνομαι έτσι. Ούτε λόγοι υγείας, ούτε τίποτα άλλο συγκεκριμένο, κι όμως συνέχεια θλίβομαι και στεναχωριέμαι. Τον βλέπω τον ψυχίατρο που μου κλείνει το μάτι. Νομίζω περνώ κρίση ηλικίας. Ένας συνάδελφος μου είπε ότι έτσι αισθάνεται κι εκείνος, ότι και ο ίδιος πέφτει και δεν κοιμάται, και φοβάται ότι θα του βγει η ψυχή στα ξημερώματα, και ότι αν δεν το διαχειριστώ σωστά μπορεί να με πάει σερί η θανατίλα μέχρι τα 45.

Ακόμα και ο γιος μου με μελαγχολεί. Τον λατρεύω, τον υπεραγαπώ, είναι η ζωή μου όλη, αλλά ταυτόχρονα μου προκαλεί θλίψη γιατί δεν μπορώ να διανοηθώ να μην ζω μέχρι τα 200 μου και να τον καμαρώνω να πετυχαίνει πράγματα. Θα είμαι 50 όταν θα είναι έφηβος. Με το ζόρι να τον προλάβω να σπουδάζει και να αποφοιτά. Όλα τα άλλα τα ξέγραψα. Εννοείται ότι εγγόνια δεν περιμένω να γνωρίσω. Ακόμα και η σκέψη να έρθει δεύτερο παιδάκι στη ζωή μας, κάτι που θα με εκτοξεύσει στα ουράνια από χαρά, μου προκαλεί ταυτόχρονα μία μελαγχολία αφού αισθάνομαι ότι άργησα λίγο και δεν θα το χαρώ όσο και όπως θα ήθελα. Τι να πουν κι αυτοί που γίνονται γονείς στα 45-50 θα μου πεις. Τι να πουν; Το Πάτερ Ημών να πουν, κι ας σταυρώσουν οριζόντιοι τα χέρια.

Επίσης, άλλο ένα πρόβλημα που μου προκαλεί θλίψη και μελαγχολία είναι το γεγονός ότι νιώθω ξεκάρφωτος. Πάντα ένιωθα, αλλά όσο μεγαλώνω χειροτερεύω, νιώθω ότι δεν έχω καμία σχέση με την εποχή στην οποία ζω. Δεν βρίσκω τίποτα με το οποίο να μπορώ να συσχετιστώ. Μουσική, σειρές, θεάματα… Ό, τι μου αρέσει είναι παλιό. Αν δεν προέρχεται από τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 δεν μου δίνει καμία ευχαρίστηση. Εγκλωβίστηκα εκεί και νιώθω ότι θάφτηκα μαζί τους. Αυτό δεν βοηθά. Νιώθω ότι τα τελευταία είκοσι χρόνια δεν βγήκε κανένα τραγούδι που να μου «μιλά», δεν γυρίστηκε καμία σειρά που να με συγκλονίζει σύγκορμα (εκτός από το Breaking Bad), γενικότερα δεν συμβαίνει τίποτε που να μου προκαλεί κάποια έκπληξη ή εγκεφαλική διέγερση.  

Φυσικά, κάνω και πράγματα που μου προσφέρουν χαρά, για να λέμε και την αλήθεια. Για παράδειγμα προχθές πήγαμε μία εκδρομή στους καταρράκτες της Πάφου και πέρασα ωραία, ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα, αλλά ούτε αυτό δεν κράτησε πολύ. Χθες, για παράδειγμα, απομονώθηκα στη σοφίτα και έζησα ένα μισάωρο οργασμού με μουσική που ήρθε και ταίριαξε στη ψυχολογική μου φάση, σηκώθηκα και χόρευα σαν να είμαι σε κλαμπ μες το απόγευμα και εκτονώθηκα, και το καταχάρηκα, και ήταν σαν να ξαναγεννήθηκα γιατί δεν το περίμενα. Ύστερα από λίγο όμως πάλι τα ίδια. Πλήξη και ανία.  

Διάβαζα σε ένα βιβλίο πως όταν σε πιάνουν μαύρες σκέψεις να συγκεντρώνεσαι στην αναπνοή σου και να την ακούς. Να μετράς τις ανάσες σου και αυτό θα σε ηρεμήσει. Το δοκίμασα στον ύπνο μου τα τελευταία βράδια. Όποτε ένιωθα βαριά τα σκεπάσματα και με καταπλάκωναν τα σεντόνια καθόμουν και μετρούσα ανάσες και ηρεμούσα. Προς το παρόν δουλεύει. Για να δούμε.

Απολογούμαι για αυτή τη μαυρίλα και τον αρνητισμό που σας σπέρνω πρωί-πρωί. Αλλά αυτά είναι τα νέα μου. 

8 σχόλια:

Woofis είπε...

Καλημέρα Anti-Christos! Όπως είπεν ο Επίκουρος, "ένα τίποτα είναι για μας ο θάνατος, γιατί όταν υπάρχουμε εμείς, ο θάνατος είναι απών, και όταν ο θάνατος είναι παρών, δεν υπάρχουμε εμείς». Εν χρειάζεται να σκέφτεσαι τον θάνατον, εν κάτι δεδομένον, όπως η δύναμη της βαρύτητας, τζιαι εν νομίζω να κάθεσαι τζιαι να σκέφτεσαι την βαρύτηταν ούλλη μέρα.
Επίσης, η μουσική, εκτός που τες ασκήσεις αναπνοής που εν όντως πολλά καλές, μπορεί να σε ανεβάσει πάρα πολλά, παρέαν με μιαν κρύαν μπυρίτσαν. Εχτές άκουσα στο ραδιόφωνον το εξής, τζιαι ήταν φοβερά ανεβαστηκόν. Enjoy:

https://www.youtube.com/watch?v=BxJxcvS8gck

Neraida είπε...

1. Είχα περάσει φάση που το μόνο που σκεφτόμουν είναι ότι θα πεθάνω. Τελικά - περνούσα φάση πένθους - και δεν το ήξερα. Αυτό τον καιρό νομίζω το ξεπέρασα κι άρχισα κι ενθουσιάζομαι.
2. Mark Manson - Everything is fucked. - Γράφει για την Άβολη Αλήθεια ( της θνητότητας ).
3. Ο ενθουσιασμός είναι κάτι που μας δίνει ζωντάνια. Από εμάς εξαρτάται το να ενθουσιαζόμαστε, με τα μικρά ή με τα μεγάλα ή αυτά που μας αρέσουν.

Ανώνυμος είπε...

Δε με ανησυχεί ο θάνατος, αλλά και 'γω δύσκολα βρίσκω ευχαρίστηση. Έχω επίσης την τάση για ταινίες και μουσική από το 80 και 90. Με αυτά που μεγαλώσαμε δηλαδή. Προσπαθώ να βρω νέες ταινίες και μουσική που να με ενθουσιάσουν όπως παλιά, αλλά δύσκολα. Νιώθω ότι δε βάζουν το ίδιο μεράκι και έχει πολλά ανούσια, πρόχειρα, μόνο και μόνο να κερδίσουν τις εντυπώσεις του λεπτού. Σε πολλές ταινίες και σειρές πλέων βλέπω μια κίνηση ή "παράληψη" στην ιστορία και αμέσως καταλαβαίνω τι θα γίνει. Οι γνώσεις/εμπειρία έχουν το κακό ότι σχεδόν όλα τα έχουμε δει.

Ελπίζω να είσαι καλύτερα.

Clueless είπε...

Σχεδόν ένα απο τα ίδια, με λίγες παραλλαγές.
Προσπαθώ και εγώ με τις αναπνοές κάποιες φορές αλλά προτιμώ να τις χρησιμοποιώ για να κάτσουν τα νεύρα μου. :)

Dreamer είπε...

σκόρπια μικρά σχόλια

ήδη αρκετοί σχολίασαν ότι περνούν παρόμοια φαινόμενα, άρα μόνος σου εν είσαι τζιαι τούτο που μόνο του να σου δίνει κάποια ανακούφιση
η άποψη ότι η θρησκεία και η μετά θάνατον ζωήν επινοήθηκε για να μην έχουν οι μάζες τις σκέψεις που έχεις, εν γνωστή σου υποθέτω. Εν ανακάλυψες κάτι καινούριο
μιλάς για ψυχίατρο, ίσως με χιούμορ. ξεκίνα με ένα ψυχολόγο καλέ!
εν πελλάρες που λαλείς για την ηλικία σου εντωμεταξύ. εύκολα μπορεί να δεις εγγόνια, απόφαση του γιόκκα σου φυσικά!
είμαστε ακόμα σε φάση πανδημίας, ο κόσμος εν σκατά, η Κύπρος 'σκατότερα'. Βοήθα τον εαυτό σου, απέφυγε νέα αν θωρείς, βάλε εκδρομές και μουσικές πιο συχνά στο πρόγραμμα αφού σε ευχαριστεί

Ανώνυμος είπε...

Σκέφτομαι πολύ το θανατο, φαντάζομαι σκηνές όπου πεθαίνω, πρέπει να πάω ψυχολόγο αλλά παίζω πελλό. Εν βοηθά, αλλά εν είσαι μόνος σου.
Moonlight

Elena_to the point είπε...

Φίλε Χρίστο, να σου πω ενα θετικό και αρνητικό. Ξεκινώ με το αρνητικό για να κλείσω με το θετικό.

Είμαι γυναίκα, 34 χρονών (όπως την ροζ αγγελία που πρέπει να ακούγεται) και προσπαθώ εδώ και πολύ καιρό να κάνω μωρό χωρίς αποτέλεσμα, ακόμα τουλάχιστον. Βίωσα και μια αποβολή σε πολύ προχωρημένη εγκυμοσύνη. Οπότε, η σκέψη σου "άργησα πολύ για μωρό" αντιλαμβάνεσαι πόσες φορές τη μέρα περνά από το μυαλό σου ειδικά άμα είσαι και γυναίκα που όπως και να το κάνουμε αυτό το ένστικτο μπορεί να το έχεις ένα "τσικ" παραπάνω από ένα άντρα.

Και περνώ στο θετικό. Εγώ να δεις φόβο για το θάνατο. Ξέρεις κάτι όμως; Αυτή η ίδια ακριβώς σκέψη του θανάτου ήταν που με λύτρωσε. Έγινε κατά την περίοδο της καραντίνας. Κάπως ο εγκέφαλος μου το επεξεργάστηκε ότι είναι δεδομένο ότι θα πεθάνω. Οπότε όλα μου φάνηκαν λιγότερο σοβαρά, ακόμα και τα θέματα υγείας μου. Κατάλαβα ότι ξέρω σε ποιο "προορισμό" θα φτάσω και απλά πρέπει να διαλέξω αν θέλω να φτάσω εκεί και κάθε μέρα να ταλαιπωρούμαι από το άγχος ή απλά να το απολαύσω και λίγο γιατί οι μέρες περνούν και το να περιμένω μπας και γίνει κάτι για να περνώ καλά δεν παίζει και πολύ. Εγώ πρέπει να αναλάβω την ευθύνη να περνώ καλά. Είναι σαν να οδηγάς από Λευκωσία να φτάσεις Λεμεσό (με δεδομένο ότι θα φτάσεις). Εσύ θα αποφασίσεις αν στη διαδρομή θα παίξεις τη Βίσση σου δυνατά και θα τραγουδάς μέχρι να κλείσει η φωνή σου ή αν θα τσακώνεσαι με τη γυναίκα σου διότι πχ ποτέ δεν κάνει αυτό που λέει. Δεν πιστεύω να το ευχαριστιέσαι το ίδιο χαχαχα.

Απολογούμαι αν σε κούρασα αλλά επειδή όντως με βοήθησε εμένα ήθελα να το μοιραστώ μπας και βοηθήσει εσένα ή κάποιον από τους αναγνώστες σου.

Anti-Christos είπε...

Σε ευχαριστώ Έλενα. Έχεις δίκαιο σ'αυτά που λες και είναι απολύτως λογικά αλλά υπάρχουν στιγμές που είναι δύσκολο να τα εφαρμόσω. Να'σαι καλά που μπήκες στον κόπο να μου γράψεις :)