Όχι Άλλο Τηλεοπτικό Δράμα

Η τηλεόραση, το μέσο που αγάπησα όσο τίποτα, το μέσο που με μεγάλωσε και με διαμόρφωσε, για μένα έχει πεθάνει. Έχω σταματήσει να παρακολουθώ γραμμική τηλεόραση εδώ και πάνω από ένα χρόνο. Βλέπω μόνο τη Γιουροβίζιον μια φορά τον χρόνο, ενώ φέτος είδα και τα Eurogames. Κατά τα άλλα, την αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι και χθες, κατά τη διάρκεια του Master Chef, συνειδητοποίησα το γιατί.

Βαρέθηκα να βλέπω προγράμματα στα οποία πρέπει οι παίκτες να εφευρίσκουν ένα δράμα για να υπάρχουν. Όπως προ-είπα, έπεσε το μάτι μου στο Master Chef εχθές. Το παρακολουθεί η σύζυγος, και καμιά φορά το παρακολουθώ κι εγώ μαζί της. Δεν μπορεί η ανθρωπότις να στήσει ένα πρόγραμμα διαγωνισμού μαγειρικής και να μείνει σ’ αυτό. Στον διαγωνισμό μαγειρικής. Το πρόγραμμα πρέπει υποχρεωτικά να διαθέτει παίχτες με προσωπικές ιστορίες για να γεμίσει ο χρόνος ώσπου να ψηθεί το φαΐ στον φούρνο. Δεν γίνεται απλά να φάμε. Πρέπει να ακούσουμε και το δράμα του μετανάστη που ήρθε στην Ελλάδα από το Πακιστάν, για τη βίγκαν τη λεσβία, για τον Φιλιπινέζο που ψήνει μουσακά, για τον Κυπραίο που δεν ξέρει να μιλήσει, για τον τυφλό, τον κουτσό, τον όμορφο και τον άσχημο.

Ομοίως, στα καλλιστεία, που πλέον ονομάζονται GNTM, δεν αρκεί να έχεις απλά ένα ωραίο κώλο και ένα ωραίο βυζί. Πρέπει να έχεις και μια ιστορία να διηγηθείς για να βγει το πρόγραμμα. Στα υπέροχα ΄90ς έβγαιναν στην πασαρέλα, τις έβλεπες όλες αμφάς και προφίλ, μπρος και πίσω και γεια σας. Τώρα πρέπει επί ένα τρίμηνο να κρίνουμε χαρακτήρες και προσωπικότητες, να ασχοληθούμε με τη χοντρή, με την ανορεξική, με τη μαύρη, με την άσπρη, με την υιοθετημένη, με τη ψυχοπαθή. Δεν γίνεται να ασχοληθούμε με την ομορφιά αυτή καθ’ αυτή και να τελειώνουμε μέσα σε μια νύχτα.

Έχει χαθεί το νόημα από τα πάντα. Το παν είναι να υπάρχει μια δραματική ιστορία να ειπωθεί. Έχω φίλο που είχε δηλώσει συμμετοχή στο Survivor και όταν πέρασε από την καθιερωμένη συνέντευξη τον ρώτησαν αν είχε κάποια προσωπική ιστορία να βγάλει προς τα έξω κατά τη διάρκεια του προγράμματος. Αυτό τους ενδιέφερε. Εκείνος τους είπε «όχι», και είδε το Survivor από τον καναπέ του. Ναι, δεν αρκεί να πας στον Αγ. Δομίνικο να ρίξεις τους κώνους και να φτιάξεις το «πάζελ». Πρέπει να έχεις και ένα νεογέννητο πίσω σου, για το οποίο να κλαις και να οδύρεσαι κάθε φορά που κερδίζεις το έπαθλο επικοινωνίας και το αντικρύζεις μέσω σκάιπ, να διαθέτεις μία γυναίκα με τρία μάτια, μία μάνα με ένα αφτί που θα μεταμοσχεύσει και δεύτερο αν εσύ κερδίσεις το έπαθλο. Να έχεις κάποιο δράμα!

Βαρέθηκα! Ακόμα και στη Γιουροβίζιον, που είναι δυσκολότερο να καταστεί ριάλιτι εν μία νυκτί, έχουμε αντίστοιχα φαινόμενα. Δεν είναι πια διαγωνισμός τραγουδιού. Είναι διαγωνισμός κοινωνικού μηνύματος. Να φανεί η τρανσέξουαλ, να φανεί η χοντρή, να φανεί ο κακομοίρης που του έκαναν μπούλινγκ. Δεν γίνεται να επικεντρωθούμε απλά στη μουσική όπως γινόταν υποτυπωδώς μέχρι το 2000. Χρειάζεται περαιτέρω ζουμί. Ήδη έμαθα ότι η κυπριακή συμμετοχή φέτος θα έχει «ένα πανανθρώπινο μήνυμα» και μετά βίας συγκράτησα τον εμετό μου. Δεν μπορούμε να στείλουμε ένα ωραίο τραγούδι. Πρέπει να έχει «μήνυμα». Δεν θα κοιμηθούμε το βράδυ αν δεν το ακούσουμε.

Γι’ αυτό και τα φετινά eurogames πέρασαν και δεν ακούμπησαν σχεδόν κανέναν. Πώς να προσελκύσουν τηλεθέαση όταν οι πρωταγωνιστές είναι η Θεσσαλονίκη, η Κρήτη, το Μόναχο, η Αγία Πετρούπολη, η Χάκα και το Τσιρτσέο; Βγάζοντας τα σκάνδαλα των Δημάρχων τους στη φόρα; Εκεί υπήρχε απλά ευγενής άμιλα. Ποιον αφορά η άμιλα; Ποιον; Κανέναν. Μόνο εγώ και ο γιος μου ενθουσιαστήκαμε («μπαμπά, βάλε μου να δω την Ελλάδα που ντύθηκαν ποντικάκια!»).

Βαρέθηκα το δράμα σας, λες και δεν μου αρκεί το δικό μου. Μπορεί να μην το χωνεύω, αλλά πραγματικά χαίρομαι τα μάλα που πλέον με τις διαδικτυακές πλατφόρμες να αντικαθιστούν πλήρως την τηλεόραση όπως την ξέραμε μέχρι τώρα, θα αποτοξινωθώ από όλες αυτές τις μαλακίες!