Ζώνη Ενηλίκων

Εχθές το βράδυ κάναμε μία πρόβα με τη θεατρική ομάδα, η οποία έληξε επεισοδιακά. Καθότι τελειώνουν σιγά, σιγά οι ξένοιαστες μέρες και οδεύουμε ακάθεκτοι προς την πρεμιέρα αγχωθήκαμε λόγω του ότι δεν αισθανόμαστε ακόμα 100% έτοιμοι και θέσαμε τους προβληματισμούς μας στον σκηνοθέτη. Εκείνος απάντησε πως δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά του όταν έχει από κάτω 15 άτομα τα οποία μιλάνε συνέχεια μεταξύ τους όταν εκείνος δίνει οδηγίες.

Με αφορμή το πιο πάνω συμβάν, σκέφτηκα πόσο πιο δύσκολο είναι να πρέπει να συντονίσεις ενήλικους και πόσο ευκολότερα συνεννοείσαι ή τέλος πάντων επιβάλλεσαι στα παιδιά. Οι καθηγητές και οι δάσκαλοι, όποτε κατηγορηθούν από εμάς για τις τρίμηνες διακοπές που απολαμβάνουν το καλοκαίρι και το γενικά εύκολο ωράριο που ακολουθούν, προβάλλουν το επιχείρημα ότι έχουν να επιβληθούν σε είκοσι παιδιά κάθε μέρα, τα οποία ως επί το πλείστον είναι άτακτα, αυθάδη και υπερκινητικά. Πού να ‘ξεραν ότι το να διδάξεις ενήλικους απαιτεί ακόμα μεγαλύτερα αποθέματα υπομονής και "βλάγκας".

Έχω άπειρα παραδείγματα να σου παραθέσω: Αν έχεις υπάρξει εκπαιδευτής στον στρατό, δεν χρειάζεται να σου περιγράψω πόσο δύσκολο είναι να πείσεις ένα λόχο φαντάρων να συγκεντρωθούν στο μάθημά σου, για να μην μιλήσω για εφέδρους. Αλλά αν θεωρείς ότι οι φαντάροι γενικώς είναι παιδαρέλια με fucked up ψυχολογία που το μόνο που τους κόφτει είναι το πότε θα βγουν να πηδήξουν, αποτελώντας ακραία περίπτωση, σου έχω και καλύτερο παράδειγμα.

Πέρσι είχα γραφτεί σε ένα σεμινάριο Αρχαίων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Το αμφιθέατρο ήταν γεμάτο από συνταξιούχους καθηγητές, στην πλειοψηφία τους φιλόλογοι εν αποστρατεία, οι οποίοι παρίσταντο προκειμένου να φρεσκάρουν τις γνώσεις τους στην αρχαία ελληνική. Μα, τον Θεό! Σε τρεις διαλέξεις άντεξα να πάω. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο μαρτύριο από το να βρίσκεσαι μέσα σε μια αίθουσα με κόσμο ο οποίος λόγω προχωρημένης ηλικίας δεν ακούει καθαρά και ψουψουρίζει ο ένας με τον άλλο, προκειμένου να επιβεβαιώσουν τα λεγόμενα του καθηγητή και να κρατήσουν σημειώσεις.

Εκτός των άλλων, οι συγκεκριμένοι, με ανάλογο γεροντικό πείσμα που παρέπεμπε στον μάντη Τειρεσία, σχολίαζαν το μάθημα του καθηγητή λες και έβλεπαν τηλεόραση στο σαλόνι τους με σχόλια του τύπου: «Εμάς δεν μας τα είχαν μάθει έτσι το 1950», και άλλα τέτοια γιαγιαδίστικα. Είχε μαλλιάσει η γλώσσα του καθηγητή να επαναλαμβάνει «συνάδελφοι, σας παρακαλώ, κάντε ησυχία». Και σκέψου ότι απευθυνόταν σε πρώην καθηγητές! Δηλαδή σε ανθρώπους που πριν κάποια χρόνια το πιο πιθανό ήταν να φώναζαν οι ίδιοι «βγάλτε το σκασμό, κάνω μάθημα».

Είναι τόσο δύσκολο να επιβληθείς στον ενήλικα. Δεν μπορείς να τον αρπάξεις απ’ το αφτί ή να του πεις να σταθεί στη γωνία μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι. Άπαξ και σου πέσει περίεργος ενήλικος, είτε πρέπει να τον χειριστείς ατομικά εκτός τάξης, επισημαίνοντάς του ότι η συμπεριφορά του δυσχεραίνει την παράδοση, είτε να τον υπομένεις εις βάρος κάποιων άλλων που θέλουν να μάθουν.

Ειλικρινά, έχω περάσει από τόσες τάξεις, η χειρότερη μου εμπειρία ήταν με τους ηλικιωμένους στα αρχαία ελληνικά. Έσκαζαν κάμηλο. Αν βέβαια οι 50-60ρηδες θεωρούνται ηλικιωμένοι, γιατί παίζει να ισχυριστούν ότι στα 60 τους θεωρούνται ακόμα μεσόκοποι. Σόρρι. Ως τα 40 είσαι νέος, πάρτο απόφαση. Μετά αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση και επίσημα. 

Ενώ τα παιδιά, έχουν πάντα το άλλοθι της ανωριμότητας. Και βόθρο να σου ρίξουν μες την τάξη, πάντα «θα είναι παιδιά». Μικρά παιδιά που «αν δεν τα κάνουν τώρα αυτά, πότε θα τα κάνουν;» Άσε που αν σε φτάσουν στο αμήν τα πας στον διευθυντή και καθάρισες. Ποιος θα αρπάξει τον ενήλικα να τον πάει στον διευθυντή επειδή μιλά την ώρα του μαθήματος; Επειδή μιλά την ώρα της πρόβας; Επειδή μιλά την ώρα της στρατιωτικής επίδειξης;

Εν κατακλείδι, πρέπει να το έχεις από μόνος σου. Να ξέρεις πότε να σιωπάς και πότε να μιλάς.

Που παίζει να είναι και μία από τις σπανιότερες αρετές που μπορεί να συναντήσεις σε άνθρωπο.