Τα Περιοδικά Μου

Τα περιοδικά, τα χάρτινα, αυτά με τα οποία μεγαλώσαμε και τα οποία θεωρούνται πλέον αντίκες, ήταν ένα από τα μεγάλα μου πάθη. Σε όλες τις περιόδους της ζωής μου κολλούσα με κάποιο, και τα έκανα συλλογή, σε βαθμό που θα μπορούσα να είχα ανοίξει περίπτερο. Από τα «Μίκυ Μάους», τα «Κόμιξ», τις «Παιδικές Ώρες», το «Φλας» στην εφηβεία, το «Νίτρο» στα φοιτητικά χρόνια και τον Economist που ήμουν υποχρεωμένος να διαβάζω ενόσω διαρκούσε το μεταπτυχιακό στη δημοσιογραφία, στοίβες τα τεύχη! Μέχρι που έπεφταν στα χέρια της μάνας μου, τα πέταγε και γινόταν το σώσε.

Δεν φαντάζεσαι πόσο με πονά που μόνο από οθόνες ενημερωνόμαστε σήμερα. Αν το περιοδικό δεν μπορείς να το πιάσεις στα χέρια σου, να το περιεργαστείς, να το μυρίσεις, χέστο. Τι να κάνω εγώ την είδηση αναρτημένη σε μία διεύθυνση που αύριο μπορεί να μην υπάρχει; Τι να την κάνω τη φωτογραφία αν δεν μπορώ να την αγγίξω; Θέλω το περιοδικό σε μορφή αντικειμένου. Να μπορώ να το αρχειοθετήσω, να το αναζητήσω όποτε το πεθυμήσω. Άστα. Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος μου πόνος μετά την εξαφάνιση του cd ως μέσου αγοράς μουσικής.  

Δυστυχώς, όμως, πρέπει να πάμε με το ρέμα. Και τέτοια μεγαλεία δεν πρόκειται να ξαναδούμε.

Τις προάλλες μια αγαπημένη φίλη από το Δημοτικό μου έστειλε μήνυμα ότι ενόσω έκανε κάτι ανασκαφές στο σπίτι της εντόπισε πολλά παλιά περιοδικά. Ξέροντας τα βίτσια μου, μου τα δάνεισε να τα ξαναχαρώ, αφού γνωρίζει ότι μόνο εγώ εκτιμώ τέτοιες αρχαιολογίες. Εχθές βράδυ που μου τα έφερε δεν έκανα άλλη δουλειά. Τρεις ώρες τα κρατούσα, τα μύριζα, τα επεξεργαζόμουν, σε βαθμό που σήμερα δεν είχα ξυπνημό.

Για σήμερα σου παραθέτω εξώφυλλα και ειδήσεις από τις «Παιδικές Ώρες». Το εν λόγω περιοδικό ήταν το μοναδικό παιδικό περιοδικό της Κύπρου εν έτει 1990-1995. Το 1995 όταν έπεσαν οι πωλήσεις το περιοδικό μετονομάστηκε «Τηλεώρες» και δημοσίευε το πρόγραμμα της τηλεόρασης, πράγμα που συμβαίνει μέχρι σήμερα. Η παιδική έκδοση όμως, ήταν η αντίστοιχη της ‘Μανίνας’ και της ‘Κατερίνας’ που κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα, στο πιο αθώο και πιο ανυποψίαστο.

Ήταν το απόλυτο must να διαβάζεις τις «Παιδικές Ώρες» στο Δημοτικό, μάλιστα αν σου έκαναν την τιμή να δημοσιεύσουν κάποια επιστολή σου στην στήλη αναγνωστών, ήταν σαν να σε θεοποιούσαν. Μου συνέβη πολλάκις, αν και χθες βράδυ που τις ξαναδιάβασα ντράπηκα. Τόσο πολύ τις εκτιμούσα τις Παιδικές Ώρες που τους είχα ζητήσει τότε να επισκεφτώ και τα γραφεία τους ώστε να δω πως δουλεύουν.

Όπως και να έχει. Δες και θυμήσου τι διαβάζαμε τότε:

Βουγιούκλω επί Μις Πέψι, και Θορν Φόρεστερ!  

Βίσσαρος επί Λάμπω και Λάμπη, ολόλαμπρη!

Λίντα Μάρτιν, Why Me? 1992, μαζί κι αυτόν τον χρόνο, μαζί εμείς οι δύο...

Εγκαίνια της Ντίσνεϊλαντ στο Παρίσι. Από τα αγαπημένα μου εξώφυλλα. 

Βίσση, Φιλίνη, Σχοινάκη, Είμαι όλο σου το είναι, μεγαλεία! 

Η Ευρυδίκη σε προφητικές δηλώσεις.

Πόσο όμορφη γυναίκα! 

Με την Ροκ Όπερα στην Κύπρο, λέει. Ακόμα την περιμένουμε. Να μου πεις, πού να ανέβαζαν τέτοιο αριστούργημα; Σε πλατεία ή σε Δημοτικό Κήπο. Τότε, εν έτει 1990 δεν είχαμε πολιτιστικούς χώρους, μην κοιτάς σήμερα που ξεχειλίσαμε...

Θεέ μου, πόσο χαρτί πεταμένο! 

Ο γάμος της Αλέξιας το 1992!

Η Εύη Καπάταη και ο "Αναστάσιος" παιδικές αφίσες και στοιχειωμένα παιδικά όνειρα.

Ο Ζένιος και η Βάνια η μακαρίτισσα, επί "Κυρίας Σάσας" και "Θεέ μου τι σου έφταιξα!"

Μην με βάλεις τώρα να σου εξηγήσω ποιος ήταν ο Μάικ Χατζημάικ τότε, δεν έχω τόσο σθένος.