Βάλτου Ρίγα-νη.

Και τώρα που πέρασαν τα νεύρα και ηρεμήσαμε, άκου όσο πιο περιληπτικά γίνεται πώς ήταν οι φετινές μας διακοπές.

Κατ’ αρχάς να σου πω ότι επρόκειτο για ένα ταξίδι πολύ γρουσουζεμένο. Οι τελευταίες παγκόσμιες εξελίξεις με τα αεροπλάνα που έπεσαν και οι πόλεμοι στην περιοχή μας έκαναν την ψυχολογία κουρέλι. Φοβηθήκαμε, και επιπλέον χάσαμε κάθε όρεξη να ταξιδέψουμε. Όταν, δε, αναλογιζόμασταν τα έξοδα που θα επωμιζόμασταν, καραφλιάζαμε κανονικά. Μην ξεχνάς ότι μόλις συγκατοικήσαμε, δεν είμαστε για πολλά, πολλά.

Όμως! Όλοι αυτοί οι βραχνάδες, σε συνδυασμό με τη δουλειά, μας έκαναν να απηυδήσουμε απέραντα, κι αρχίσαμε να επιζητούμε διέξοδο ταχέως. Τόσο εγώ, όσο και η Μπρέντα, βαρεθήκαμε τόσο πολύ τη δουλειά, το γραφείο, το ‘στήσιμο’ του διαμερίσματος, κι έτσι αποφασίσαμε να πούμε ένα μεγαλειώδες και βροντώδες ‘άντε γεια’ προς πάσα κατεύθυνση. Και πολύ καλά κάναμε, αν με ρωτάς, γιατί το ταξίδι αυτό ήταν από τα καλύτερά μας. Από τα πιο αγαπησιάρικά μας.

Πήγαμε σε τρεις χώρες: Στη Λετονία, στην Εσθονία και στη Σουηδία. Στην τελευταία είχα ξαναπάει το 2011 με τους φίλους μου, αλλά ως γνωστόν, όταν ταξιδεύεις με αγόρια τα μόνα αξιοθέατα που παρατηρείς είναι άλλα. Έπρεπε να ξαναπάω με τη Μπρέντα για να μπορώ να εκτιμήσω τη Στοκχόλμη επί της ουσίας.

Τώρα γιατί ξεσηκωθήκαμε να πάμε σε χώρες της βαλτικής καλοκαιριάτικα, μην ρωτάς. Βασικά, ο λόγος που ταξιδεύω σε τέτοιες παρακμιακές χώρες της Ευρώπης από καιρού εις καιρόν, είναι η Γιουροβίζιον και τα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα. Θέλω να επιβεβαιώσω ιδίοις όμμασι ότι οι χώρες, οι πόλεις, τα τοπία και οι εικόνες που γνώρισα μέσω αυτών των εκπομπών στην εφηβεία μου ότι υπάρχουν. Ότι υφίστανται. Και να αναβιώσω τη θαλπωρή εκείνων των χρόνων. Σημείωσε ότι δεν έχω βγει ποτέ εκτός Ευρώπης (εκτός εάν το Ισραήλ θεωρείται Ευρώπη) και ούτε καίγομαι να βγω. Και οι λόγοι είναι αυτοί. Θέλω να χαρώ από κοντά αυτά που χάρηκα κάποτε τηλεοπτικά.

Μην αγχώνεσαι, όπως βλέπεις και πιο κάτω ο χάρτης της Ευρώπης που επισκέφθηκα άρχισε να ολοκληρώνεται, οπότε από του χρόνου με βλέπω να εστιάζω προς Αμερική μεριά.

Στον χάρτη βλέπουμε με έντονο πράσινο τις χώρες που έχω επισκεφθεί πάνω από μια φορά. Με πράσινο ανοιχτό βλέπουμε τις χώρες που έχω επισκεφθεί μόνο μια φορά και με λιλά τις πρόσφατες 'κατακτήσεις'. Όπως βλέπεις, για να συμπληρωθεί η Δύση, υπολείπεται μόνο η Ιρλανδία, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο (σαν άλμπουμ με αυτοκόλλητα Panini ακούγομαι). Για την Ανατολική Ευρώπη, ψιλοχεστήκαμε. 

Επί του προκειμένου: Η Λετονία. Με πρωτεύουσα τη Ρίγα, και δύο εκατομμύρια πληθυσμό. Αν δεν πήγες, κάτσε καλύτερα στο σπίτι σου και πλέξε, δεν είναι ανάγκη να πας. Καθρεφτίζεται ακόμα η Σοβιετική Ένωση στο μάτι τους και στην νοοτροπία τους. Οι περισσότεροι άνθρωποι ήταν μουντρούχοι, απότομοι για να μην πω και αγενείς. Η δε πόλη δεν λέει και πολλά, ελάχιστα αξιοθέατα διαθέτει. Εντάξει, το ιστορικό κέντρο είναι πάντα πιο συμπαθητικό, μα όλη η υπόλοιπη παραπέμπει σε σοβιετικό γκούλαγκ. Πολύ γκρίζο, πολύ ντουβάρι γενικώς. Από τις πιο άχρωμες και άοσμες πόλεις που έχω επισκεφθεί.

Παρόλα αυτά, εμείς μια χαρά περάσαμε. Σε σύγκριση, βέβαια, με το τι είδαμε ακολούθως στην Εσθονία και στη Σουηδία, η Λετονία ήταν μια πολύ χλιαρή, απογοητευτική εκκίνηση. Δες μερικές φωτογραφίες:

Αυτή είναι μια τυπική γειτονιά της Ρίγας. Θα μπορούσε να ήταν οπουδήποτε στην ανατολική Ευρώπη. Ουδεμία ιδιαιτερότητα παρουσιάζει.

Αυτό είναι ένα διάσημο σπίτι με το μπρούτζινο γλυπτό μιας γάτας στην οροφή. Αποτελεί σημείο αναφοράς της πόλης, οι μισοί μαγνήτες στα σουβενίρ, αυτό μοστράρουν. Μιλούμε για ιστορικό μνημείο, όχι αστεία. Η ιστορία λέει ότι αυτή η μαύρη γάτα προέκυψε τρομερά γκαντέμω τόσο για τον γλύπτη της, όσο και για τους κατοίκους του κτηρίου το οποίο και διακοσμεί. Ο γλύπτης όταν ολοκλήρωσε το γατί και πήγε να το τοποθετήσει στην οροφή, γλίστρησε, έπεσε και πέθανε. Την ίδια μοίρα έχει και το διαμέρισμα κάτω από αυτή την οροφή. Δεν στεριώνει ενοικιαστής για πάνω από κάποιο χρονικό διάστημα. Πέραν τούτου, δεν είδα τίποτε άλλο το αξιόλογο για να σου αναφέρω.

Λάθος! Είδα το ιταλικό εστιατόριο του Αλ Μπάνο (του γνωστού ειδώλου των ‘80ς) που λέγεται Felicita, στην παλιά πόλη, αλλά επ’ αυτού θα σου γράψω ξεχωριστή ανάρτηση.

Στη Ρίγα είχα την ευκαιρία να συναντήσω ξανά, μετά από 7 χρόνια, την πρώην συμφοιτήτριά μου, Σάντρα. Κάναμε μαζί μάστερ δημοσιογραφίας στο Κάρντιφ. Η Σάντρα που μου ήταν από τις αγαπημένες μου παρουσίες τότε, μεγάλωσε, ωρίμασε, πρόκοψε, άφησε εν μέρει τη δημοσιογραφία και ασχολείται μαζί της επιλεκτικά κάνοντας κάτι οικολογικά ντοκιμαντέρ. Χάρηκα πολύ που την ξαναείδα. Παρόλο που δεν μιλούμε συχνά μέσω των κοινωνικών δικτύων, μας πήρε μόνο πέντε λεπτά για να σπάσουμε τον πάγο και να νιώσουμε ότι ειδωθήκαμε τελευταία φορά… χθες.

Η Σάντρα μας πήρε για ποτό σε μια ωραία ταράτσα από όπου μπορούσαμε να θαυμάσουμε ολόκληρη την πόλη, και ομολογουμένως η θέα μας συνεπήρε. Όχι πως αυτό μας άλλαξε τη γνώμη για τη Ρίγα -διόλου. Ενόσω τα πίναμε μας έλεγε πόσο υπέφερε ο λετονικός λαός από τους Ρώσους, πόσο τους απεχθάνονται οι παλιοί και πόσο αδιάφορα τους αντιμετωπίζουν οι νέοι. Ζουν με μία υποσυνείδητη έγνοια ότι μια μέρα θα ξανακάνουν ντου από τα ανατολικά και θα τους προσαρτήσουν, ενώ ουδόλως αισθάνονται ασφαλείς ως μέλη της ΕΕ. Γενικά, κάναμε πολύ εποικοδομητικές συζητήσεις. 

Νιώθω παράξενα όταν συναντώ παλιούς συμφοιτητές που αγάπησα. Από τη μια χαίρομαι που τους έχω ακόμα στη ζωή μου και με φιλοξενούν, με ξεναγούν, μου δίνουν tips για την πόλη… Από την άλλη, κάθε φορά που φεύγω κυριεύομαι από μια μελαγχολία. Αναρωτιέμαι πότε θα τους ξαναδώ, αν θα τους ξαναδώ και υπό ποία μορφή:

Αυτή του ζωντανού ή του πεθαμένου; 

Και μια τελευταία φωτογραφία: Κομμωτήριο κοντά στο ξενοδοχείο μας με όνομα: "Η Σλάβα". Η Σλάβα σου ήμουν, η Σλάβα σου είμαι, και (πάμε όλοι μαζί) Σλάβααααααα, θα μείνωωωωω!