Είδα Τη Γη Ανάποδα!

Είναι 9:00 το πρωί Δευτέρας, που ξέρεις πόσο μίζερο μπορεί να είναι αυτό υπό κανονικές συνθήκες, αλλά όχι. Σήμερα δεν είναι οποιαδήποτε Δευτέρα. Σήμερα είναι μια Δευτέρα όπου η Βισσάρα μου κυκλοφόρησε νέο τραγούδι. Το «Ώρα Να Φεύγω». Είμαι πάνω στο κάθισμα όρθιος και χορεύω, πετάω τη χαρτούρα για εφέ και μερακλώνω χωρίς προηγούμενο. Η Βισσάρα εξαπέλυσε και πάλι μουσικά δαιμόνια και εγώ μαστουρώνω με το ναρκωτικό τους.

Πρόκειται περί τεράστιας τσιφτετελάρας. Και μάλιστα τσιφτετελάρας που παραπέμπει στα νιάτα μας, δηλαδή στα mid 90s όπου το «Τραύμα» και τα «καινούρια μου σεντόνια» μεσουρανούσαν. Είναι βέβαια ενορχηστρωμένο με πιο σύγχρονο τρόπο, αλλά το vibe που εκπέμπεται είναι το ίδιο. Πόσο το επιθύμησα αυτό! Οι στίχοι του Καρβέλα είναι σχιζοφρενικοί γι άλλη μια φορά, θα αρχίσουν πάλι οι μουσουργοί των μεσημεριανών που περίμεναν να ακούσουν μελοποιημένο Γιάννη Ρίτσο να τον κράζουν, αλλά εγώ ποσώς πτοούμαι, ταυτίζομαι με κάθε λέξη, με κάθε στίχο, με κάθε παρομοίωση. Ειδικά στο "είδα τη γη ανάποδα" και εκεί που λέει για τους αόρατους που δεν φαίνονται...Πσσσς, αυτό δεν είναι τραγούδι, είναι το Sixth Sense! 

Έχω ενθουσιαστεί! Στο «τέλος κι εσύ» που επαναλαμβάνεται προς εμπέδωση πάμπολλες φορές, εκτονώνω όλα μου τα νεύρα. Ιδού το άσμα, με εκατομμύρια ευχαριστίες προς Τη Φωνή και το τάλαντο που το δημιούργησαν:

Επιτέλους, το «Αντίδοτο» βρήκε δίδυμο αδελφάκι. Αυτά είναι μάνα μου τραγούδια. Όχι σαν την άλλη την υπέρτατη μετριότητα, το "Μόνο Αν Τρελαθώ" που έχει μια μελωδία χιλιομπλεγμένη, την οποία έπρεπε να ακούσω 150 φορές για να την εμπεδώσω. Αυτά είναι τα ανυπέρβλητα. Τα απλά, που εμπεδώνονται στο πρώτο άκουσμα. Άντε μην τσαντιστώ! 

Πριν κλείσουμε τη σημερινή ανάρτηση, σου παραθέτω και τη πιθανή συμμετοχή της Ιταλίας στη φετινή Γιουροβίζιον (δεν διευκρινίστηκε ακόμα από τη RAI ότι αυτή είναι η συμμετοχή τους, αλλά αν ακολουθηθεί η περσινή τακτική αυτό θα πάει). Παρόλα αυτά, οι Ιταλοί για δεύτερη συνεχή χρονιά αποδεικνύουν πόσο class διαθέτουν, και πόσο «πολλοί» μας πέφτουν σε έναν διαγωνισμό όπου εμείς στέλνουμε την Ήβη Αδάμου και κορδώνουμε, γιατί το τραγούδι της έχει «όλα τα φόντα να πάει καλά». Οι Ιταλοί είναι και φέτος μίλια μπροστά, και νευριάζω γιατί το πιο πιθανόν είναι ένα τέτοιο διαμάντι να καταποντιστεί από το televoting των απανταχού Τουρκαλάδων, όπως πέρσι με τη μαλακία του Αζερμπαϊτζάν. Ορίστε:

Η τραγουδίστρια της Ιταλίας λέγεται Νίνα Ζίλλι. Θυμίζει λίγο τη συχωρεμένη την Winehouse με το μαλλί τούμπανο, αν και το καλύτερο σχόλιο το έκανε ένας φίλος μου που την χαρακτήρισε σαν «Λεμεσιανή του ‘60» (γιατί ειδικά Λεμεσιανή, δεν ξέρω, αλλά το βρήκα εξαιρετικά αστείο). Ντουζ πουάν στην ποιότητα λοιπόν, καλή βδομάδα να έχουμε και τώρα που χόρτασες μπλουζ, βάλε στο replay τη Βισσάρα μας να στανιάρεις… Τέλος κι εσύ, τέλος κι εσύ, τέλος κι εσύυυυυυυ…

Παρεμπιπτόντως, αρνητικά σχόλια για το τραγούδι της Βισσάρας δεν θα δημοσιεύονται. Για την Ιταλίδα πείτε ό, τι θέλετε.