Γάμοι Υπερπαραγωγές

- «Πήγες στον γάμο του τάδε;» Ρώτησε η μάνα μου μια φίλη της.

- «Ναι», απάντησε αυτή ορθά, κοφτά και ξάστερα αλλά με μία μικρή δόση απαξίωσης.

- «Πώς ήταν;»

- «Υπερπαραγωγή.»

Όπως κατάλαβες, η κυρία (αλλά και η πλειοψηφία του κυπριακού λαού), απαξιώνει τον γάμο-υπερπαραγωγή, επειδή ήταν πλουσιοπάροχος, είχε να φας από γαρδούμπα μέχρι και χαβιάρι, ο ουρανός πνίγηκε στα βεγγαλικά και όταν ο γαμπρός και η νύφη χόρεψαν, σιντριβάνια νερού τους πλαισίωσαν σαν να βρισκόμαστε στο φινάλε πριγκιπικής ταινίας του Ντίσνεϊ. «Πότε θα σταματήσει όλο αυτό το σόου, κατάντησε αηδία!» είπε η φίλη και άνοιξε με δύναμη τη βεντάλια της. Ήθελα να τη δείρω.

Παρατήρησα ότι πολύς κόσμος δυσανασχετεί με τους γάμους υπερπαραγωγές και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Ο γάμος είναι ένα βαρετό και υποκριτικό μυστήριο. Όλοι ξέρουμε πως ο γαμπρός και η νύφη θα τρελαθούν στο κέρατο με την πρώτη ευκαιρία. Επομένως, είναι υποκριτικό να θεωρούμε ότι οι γάμοι-υπερπαραγωγές ξεφεύγουν από το νόημα του μυστηρίου. Μυστήρια δεν υπάρχουν πια. Τα λύσαμε όλα. Μόνο η ύπαρξη του σύμπαντος μας ξέφυγε και το πώς ασπρίσανε τον Michael Jackson. Όλα τα άλλα έχουν απομυθοποιηθεί.

Επομένως, αφού μυστήριο-γιοκ, κι εσύ υποχρεούσαι να χάσεις το Σάββατό σου για να ευχηθείς στο ζευγάρι γιατί σε χαλά που υπάρχει λίγο σόου, ώστε να περνά ευχάριστα η ώρα σου; Ο γάμος, ακόμα και σαν διαδικασία είναι πολύ στάνταρτ πράμα. Εκκλησία, ξενοδοχείο για χαιρετίσματα, ουρά, «να ζήσετε», λουκούμι, κουτσομπολιό γύρω από την πισίνα με φίλους, δείπνο το βράδυ, χάλια φαΐ, ο πρώτος χορός του ζεύγους, το Mamma Mia, το YMCA, ένα τσιφτετέλι για την πεθερά, ένα ζεϊμπέκικο για τον γαμπρό, ένας καλαματιανός για το σόι και καληνύχτα σας. Τα μάθαμε απ’ έξω.

Γιατί λοιπόν χαλιέστε όταν κάποιος ρίχνει παραδάκι σε όλο αυτό το τετριμμένο σκηνικό και διαφοροποιείται ευχάριστα; Προσωπικά, λατρεύω τους γάμους υπερπαραγωγές. Φανερώνουν μεράκι, πρωτοτυπία, με κρατούν σε εγρήγορση και δεν θέλω να φύγω από το πρώτο πεντάλεπτο. Κι έτσι έπρεπε να είναι όλοι οι γάμοι. Σαν σόου στην τηλεόραση που προσπαθεί να κρατήσει τον τηλεθεατή ξύπνιο. Γιατί αν νομίζεις ότι θα χαραμίσω το σαββατόβραδό μου για μία από τα ίδια, το πολύ, πολύ να αλλάξω γνώμη τελευταία στιγμή, να λύσω τη γραβάτα μου και να απλώσω στον καναπέ για DVD. Και φακελάκι με τα €100, πάπαλα!

Θα σου πω γιατί σε ενοχλούν οι γάμοι υπερπαραγωγές, και μην μου παρεξηγηθείς. Σε ενοχλούν γιατί κατά βάθος πρόκειται για επίδειξη χρήματος και επειδή εσύ δεν έχεις τόσα να ξοδέψεις στον δικό σου, ξαφνικά θυμήθηκες ότι χάσαμε το νόημα του μυστηρίου. Σάμπως και τηρούμε τη μυσταγωγία των Χριστουγέννων (εκεί κι αν χάθηκε το νόημα με τα περιττά δώρα και τις χλίδες) ή αυτή του Πάσχα (που πάμε εκκλησία πέντε λεπτά πριν το Χριστός Ανέστη και ξοφλήσαμε). Ξαφνικά σας πήρε ο πόνος για το μυστήριο του γάμου!

Περί καθαρής ζήλιας πρόκειται.

Ή περί καθαρής έλλειψης φαντασίας και πρωτοτυπίας. Που στην Κύπρο, να ‘ταν κι άλλη. Οποιαδήποτε διαφοροποίηση από τον ευρύτερο όχλο, θεωρείται show off. Γιατί; Γιατί τρομάζουμε μήπως μας σχολιάσουν δυσμενώς. «Μα τι καραγκιοζιλίκια ήταν αυτά που έκαναν στον γάμο τους;» Ενώ, αν κάνουν όλοι μία από τα ίδια, νιώθουμε ασφάλεια και άντε γεια. Κομπλεξικοί, μαννοί, Κυπραίοι. Που όλοι ντύνονται το ίδιο, όλοι πάνε στον ίδιο προορισμό διακοπές, όλοι λένε τα ίδια στις καφετέριες. Έτσι είναι και οι γάμοι μας. Πώς να μην βαρεθείς; Πώς να μην τεντώσεις τη φλέβα;

Για να μην παρεξηγηθώ, όταν λέω ότι επικροτώ τους πρωτότυπους γάμους, δεν εννοώ αυτούς που λαμβάνουν χώρα στη Μύκονο ή στα ανάθεμα και ταλαιπωρείται ο κοσμάκης για να πάει. Αυτούς τους μισώ και τους καίω στο πυρ το εξώτερον, γιατί προσπαθούν να πρωτοτυπήσουν αλλά το χάνουν. Εννοώ αυτούς που διαπνέονται από εξυπνάδα, ευστροφία και μια υποτυπώδη θεατρικότητα. Σε πόσους τέτοιους πήγες μέχρι σήμερα;

Εγώ, πήγα σίγουρα σε έναν, άντε να πω δύο για να μην πέσουν να με φάνε.