Αντρική Υπόθεση

Η πουτάνα η ζωή μου έμαθε πολύ λίγα πράγματα, αλλά αυτά τα λίγα τα έμαθα καλά:

1. Δεν μπορείς να λέγεσαι άντρας αν ζεις από τα λεφτά της γυναίκας σου.

2. Ένας άντρας δεν ζητά ποτέ προίκα, ούτε τον ενδιαφέρει η οικονομική κατάσταση της γυναίκας του. Είναι αποκαταστημένος, ολοκληρωμένος και αυτάρκης πολύ πριν τη γνωρίσει.

3. Ένας άντρας δεν κάνει κέρατο κατ΄ουδένα λόγο.

4. Ο άντρας λέει πάντα αυτό που σκέφτεται. Καθαρά και ξάστερα. Τα mind games, και τα «δεν μιλάω πολύ» για να το παίξω διπλωμάτης και μυστήριος, είναι για τις κότες.

5. Ένας άντρας πρέπει να έχει τη γυναίκα του κορώνα στο κεφάλι του, αλλά να κάνει πασιφανές ότι μπορεί να επιβιώσει ανά πάσα στιγμή και χωρίς αυτήν.

6. Ένας άντρας δεν δέρνει τη γυναίκα του, ούτε τη βρίζει. Σε περίπτωση που αυτή τον φέρει στα όριά του, απλά δυναμώνει τη μουσική για να μην την ακούει.

7. Ένας άντρας παντρεύεται μόνο τη γυναίκα που είναι και καλύτερή του φίλη. Καμία άλλη!

8. Ένας σωστός άντρας επιδιώκει τα παιδιά, όχι τον γάμο.

9. Ένας ενδιαφέρων άντρας πρέπει να εξελίσσεται μέσα από τη γυναίκα του. Να του δίνει έμπνευση να αναπτύσσει τα ταλέντα του, αν έχει, ή να γίνεται πιο δημιουργικός εξ αιτίας της.

10. Την κοπέλα σου τη συστήνεις σε φίλους και γονείς ει δυνατόν από την πρώτη κιόλας μέρα. Όταν μία αξίζει, την διαφημίζουμε. Αν δεν αξίζει, και απλώς χασομεράς για να περνά η ώρα, δεν είσαι άντρας, είσαι αδερφή.

Bonus συμβουλή προσαρμοσμένη στην κυπριακή πραγματικότητα: Ένας άντρας ουδέποτε λαμβάνει υπόψη τη γνώμη των πεθερικών του και το κάνει εμφανές με κάθε ευκαιρία ότι η γνώμη τους επί οποιουδήποτε θέματος, είναι περιττή. Τα πεθερικά είναι ευπρόσδεκτα μόνο ως πτώματα.

Τα πιο πάνω δεν αποτελούν συνταγή επιτυχίας στο κυνήγι της γκόμενας, αλλά ένα απόσταγμα εμπειριών και απειριών. Η εφαρμογή αυτών δεν εγγυάται την ευτυχία στην προσωπική σου ζωή, (ειδικότερα αν κρίνουμε από την ερωτική ζωή του γράφοντος), εγγυάται όμως την αξιοπρέπεια.

Αυτά, γιατί πολλοί «άντρακλες» μαζευτήκαμε, και πήξαμε στο σπέρμα της δεκάρας...

Δώσμου Ημιανάπαυση!

Δεν υπάρχει πιο συναρπαστική εμπειρία σ’ αυτό τον τόπο από το να διαβάζεις τις ειδήσεις!

Το τι διαβάζουν κάθε πρωί τα μάτια μου στις εφημερίδες, δεν περιγράφεται! Σε σημείο που αν με ξανά περιπαίξει κανένας ότι στο σπίτι μας παίζει από το πρωί μέχρι το βράδυ το δελτίο του Star, θα έχει να κάνει μαζί μου!

Σοκ πρώτο! Θα φέρουμε τους Ρώσους, να μας σώσουν από τη λειψυδρία. Ναι, διανύουμε έναν από τους χειρότερους χειμώνες στην ιστορία μας, να φανταστείς μέχρι στιγμής δεν έριξε ούτε σταγόνα, και γι αυτό θα βομβαρδίσουμε τα σύννεφα για να βρέξει! Από πότε βρέχουν τα σύννεφα όταν τα βομβαρδίσεις; Πρώτη φορά ακούω τέτοιο πράμα! Ούτε οι Ινδιάνοι στην αρχαιότητα, με τις ιεροτελεστίες και τα σήματα καπνού δεν ήταν τόσο καλτ! Έστω όμως ότι ισχύει. Πού τα είδαν τα σύννεφα για να τα βομβαρδίσουν; Δεν κάνει καν συννεφιά στον ουρανό μας. Θα βομβαρδίζουν τα σύννεφα των γύρω περιοχών και θα βρέχει στην Αίγυπτο, τον Λίβανο και το Ισραήλ; Και στο κάτω, κάτω, γιατί να βρέξει; Αφού τώρα φτιάξαμε τις μονάδες αφαλάτωσης και «απεξαρτηθήκαμε πλήρως από τη βροχόπτωση!» Έτσι δεν μας είπαν; Εγώ σου λέω θα βρέξει! Κάτσε να πάρω το αυτοκίνητο για πλύσιμο, και θα βρέξει την επόμενη!

Σοκ δεύτερο! Θα κατέβει ο Φανιέρος υποψήφιος βουλευτής! Ή τουλάχιστον αυτό δήλωσε πως θα πράξει. Ποιος είναι ο Φανιέρος; Ψάξε στο ίντερνετ να μάθεις. Εγώ φοβάμαι να εκφράσω δημόσια άποψη. Αλλά γουστάρω, και εύχομαι να με αξιώσει ο Θεός να τον ψηφίσω, να πάρει η πολιτική μας ζωή και τυπικά την εικόνα που της αξίζει! Γιατί δηλαδή; Αυτοί που έχουμε τώρα για βουλευτές είναι καλύτεροι; Περισσότερη ασφάλεια νιώθω με τον Φανιέρο, που αν μη τι άλλο λειτουργεί με κάποιους κώδικες αξιών που τους τηρεί ως κόρη οφθαλμού και δεν είναι τη μια μέρα «έτσι» και την άλλη «γιουβέτσι». Χώρια που είναι μεγάλος ατακαδώρος και θα έχουμε να συζητάμε! «Ήρταν με τα όπλα να με συλλάβουν πας την παραλία, με τόσους τουρίστες να μας θωρούν! Τι εικόνα διούμεν σαν κράτος στους τουρίστες κύριε Δημόπουλε;» έλεγε τις προάλλες στο «Πρωτοσέλιδο.» Θεός! Στην Ελλάδα εξέλεξαν τον Ψινάκη, δεν βλέπω τον λόγο γιατί κι εμείς να μην επικεντρωθούμε στους δικούς μας celebrities.

Σοκ τρίτο! Άκουσα τον Χριστόφια να μιλά στην Ελληνική Βουλή. Ποιος να μου το έλεγε ότι θα αφιέρωνα εγώ ποτέ χρόνο για να ακούσω ομιλία στην Ελληνική Βουλή! Κι όμως, τόσο άγχος έχω πλέον με τον πρόεδρο όποτε ανοίγει το στόμα του, που κάθομαι και τον ακούω για να απολογούμαι εκ μέρους του αργότερα στον απανταχού ελληνισμό. Μάλιστα, αγχώνομαι πολύ περισσότερο όταν απευθύνεται στους Έλληνες καθότι δεν μπορώ να δικαιολογήσω τις κοτσάνες του, ως απότοκο της γλωσσικής του ημιμάθειας, εφόσον τις αμολά στη μητρική του γλώσσα. Όταν ας πούμε εμφανίζεται στη Νέα Υόρκη και ομιλεί την αγγλική, έχει τουλάχιστον το άλλοθι της ξένης γλώσσας. Έτσι που λες, ο πρόεδρος μας, μέσα απ’ όλα τα προβλήματα του κυπριακού ελληνισμού επέλεξε να θίξει ενώπιον της Ελληνικής Βουλής το βιντεάκι στο Youtube όπου ένας Κύπριος παππούς παρακινεί τον εγγονό του να σκοτώνει κομμουνιστές και αλλοδαπούς! Τρομερό!

Εντάξει, θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα τα πράματα. Θα μπορούσε ας πούμε, να τους πει ότι είδε το βίντεο του Alejandro και δεν είναι σωστό η Lady Gaga να προωθεί τον ερμαφροδιτισμό, ή ας πούμε να τους πει ότι είδε το Just the Two of Us και δεν είναι υπέρ της κόντρας της Αθηναΐδας και της Μαριάννας Πολυχρονίδη! Το είδα live και ήθελα να χτυπώ το κεφάλι μου στο γραφείο. Κατ’ αρχήν, ξέρει ο Χριστόφιας τι είναι το YouTube; Εντυπωσιάστηκα! Προτείνω να το «κλειδώσει» να μην έχουμε πρόσβαση σ’ αυτό. Όπως κάνουν οι Κινέζοι, οι Τούρκοι, οι Σαουδάραβες και όλοι οι συγγενικοί λαοί με τους οποίους έχουμε περισσότερα κοινά απ' ότι με τους Έλληνες! Δεν παλεύεσαι Χριστόφια, νιώθω πλέον ότι η προσέγγιση καφενέ που εφαρμόζεις σε όλα σου, πολιτική, έκφραση και σκέψη είναι τόσο προκλητικά επιδερμική που δεν δίνεις το κίνητρο σε κανένα νέο παιδί να θέλει να βγάλει το Δημοτικό. Πόσω μάλλον να θέλει να ζήσει εδώ! Γιατί αν με τόσο βάθος σκέψης στην Κύπρο γίνεσαι πρόεδρος, τι να τα κάνω τα πτυχία, τι να τα κάνω τα λεφτά!?

Έβλεπα ψες στην τηλεόραση τους Ιταλούς φοιτητές που διαδήλωναν εναντίον της αύξησης των διδάκτρων στα πανεπιστήμια, καταλαμβάνοντας τον Πύργο της Πίζας και αναρωτήθηκα: Έστω ότι ξυπνήσουν και οι Κύπριοι φοιτητές μια μέρα και εν μέσω τυρού, αχλαδίου, φραπέ και μαλακίας αποφασίσουν να διαμαρτυρηθούν (άκουσα ότι είναι πλέον πιο φτηνά να σπουδάσεις Αγγλία παρά να φοιτήσεις σε κυπριακό ιδιωτικό και idiotiko πανεπιστήμιο), ποιο μνημείο θα καταλάβουν; Στην Ελλάδα κάνουν ντου στη Ακρόπολη. Στη Γαλλία βγαίνουν στον Πύργο του Άιφελ. Σε εμάς τι; Δεν έχει ούτε μισό μνημείο να καταστρέψουν! Το πολύ, πολύ να βγουν στον πύργο του Σιακόλα και να κρεμάσουν κανένα πανό. Συγκλονιστική διαμαρτυρία! Ούτε μία γκλάμουρους κρίση δεν θα μπορέσει να διοργανωθεί σ’ αυτόν τον τόπο.

Φεύγω. Πάω Αθήνα να δω θέατρο, να δω την Βίσση μου, να ησυχάσω!

Ciao Antenna!

Θέλω Γιο!

Αυτό το αγοράκι είναι η αιτία που θέλω να γίνω πατέρας!

Σου έχω ξαναγράψει για τον ανιψιό μου τον Φίλιππο. Μία όαση στη ζωή μου, ειδικά αυτή την περίοδο. Μαζί του είμαι ο πραγματικός μου εαυτός και μου δίνει το τέλειο άλλοθι να παλιμπαιδίζω χωρίς να δέχομαι κριτική από το αδυσώπητο σόι.

Μα, τι να σου λέω. Κάθε σαββατοκύριακο, στο οικογενειακό τραπέζι παίζουμε τους αρχιτέκτονες. Χτίζουμε σπιτάκια και μετά παίρνουμε φόρα και τα γκρεμίζουμε. Του διαβάζω παραμύθια με δράκους και πολεμιστές. Τον γαργαλάω όταν κάνει αταξίες. Τσιμπούμε τις γάμπες της γιαγιάς κάτω από το τραπέζι, ενώ πρόσφατα αρχίσαμε να κυνηγάμε εικονικές αλεπούδες και λύκους. Μπαίνουμε κάτω από το τραπέζι της τραπεζαρίας, που έγινε το κρησφύγετό μας, και πολεμούμε αλεπούδες. Έσκισα και το τζιν μου τις προάλλες στην προσπάθειά μου να συρθώ κάτω από την καρέκλα. Αλλά χαλάλι, έγινε βίντατζ.

«Σουτ! Ησυχία! Θα μας επιτεθούν οι λύκοι και άλλοι κίνδυνοι!»

«Τι ζώο είναι οι κίνδυνοι;» με ρωτά.

«Οι κίνδυνοι δεν είναι ζώα, είναι διάφορα άτομα που θέλουν να μας κάνουν κακό. Η μαμά σου ας πούμε!»

«Μαμά, είσαι κίνδυνη!» (πρόσεξες ότι με περισσή μαεστρία και εξυπνάδα μετέτρεψε το αρσενικό ουσιαστικό σε θηλυκό!)

Το περασμένο Σάββατο, είχαμε και κάτι τρίχρονα κοριτσάκια στο σπίτι. Του είπα να τα προσκαλέσει στο κρησφύγετό μας. «Ελάτε να κρυφτούμε!» τους είπε, αλλά αυτές δεν του έδωσαν σημασία. «Δεν θέλουν!» μου είπε απαγοητευμένος. «Καλά, χέστες!» του είπα εντελώς απερίσκεπτα. Γυρνά γεμάτος απορία και με ρωτά: «Δηλαδή; Να πάω να κάνω κακά πάνω τους;»

Αποφάσισα ότι θέλω να κάνω μόνο γιους. Αλλά η μαλακία είναι ότι θα πάρουν από μένα και θα τους μεταδώσω όλο αυτό το φτωχό DNA, και δεν τους αξίζει. Από την άλλη, οι κόρες, αν πάρουν από τη μάνα τους, θα είναι κουκλάρες και με μειωμένο κίνδυνο ανευρύσματος όταν μεγαλώσουν, αλλά ποιος τις αντέχει; Θα κάνω γιους και ας πάνε από ανεύρυσμα. Το πολύ, πολύ να τους πάρω μαζί μου στον άλλο κόσμο!

Το μόνο που έμεινε είναι να βρεθεί η δωρητής της μήτρας.

Insert Coin

Αγόρασα ένα φλίπερ!

Μου το φέρανε σήμερα. Από εκείνα που είχε στα λούνα παρκ τη δεκαετία του ’80. Με την τεράστια οθόνη, που αλλάζει μηχανικά το σκορ, με τα φανταχτερά λαμπιόνια και την κιτς ταπετσαρία που σήμερα φτάνει τα όρια της pop art!

Έπαιζε ο πατέρας μου φλίπερ. Φανατικά. Με έπαιρνε στο λούνα παρκ, με «φόρτωνε» σε εκείνα τα αυτοκινητάκια που κινούνται πέρα-δώθε και γλαρώνει το μάτι σου και εκείνος φλίπαρε. Το Σάββατο, εκεί που βόλταρα στην παλιά Λευκωσία βρήκα μια παλιαποθήκη που είχε μέσα φλίπερ-αντίκες και το αγόρασα με κλειστά μάτια. Η τιμή πόνεσε, αλλά ο παπάς μου χάρηκε.

Είπαμε, από τη μέρα που πέθανε, μετουσιώνομαι επιμελώς σ’ εκείνον. Νομίζω τώρα που πέθανε έχουμε καλύτερες σχέσεις. Νιώθω καλύτερος γιος. Νιώθω ότι βλέπει τα πάντα από εκεί πάνω και σκέφτομαι δυο φορές πριν πω μαλακία. Όχι ότι τα καταφέρνω, αλλά, λέμε τώρα. Παίζω φλίπερ και του μιλώ: «Που έφυγες και μ’ άφησες εδώ μέσα, με τα τέρατα! Αλλά καλά να πάθεις! Καλά να πάθεις που τώρα θα βλέπεις τα αίσχη από ψηλά και θα εκτιμάς τον γιο σου γι αυτά που τόσα χρόνια σου έλεγε!»

Το φλίπερ κοσμεί το μικρό σαλονάκι από σήμερα. Όνειρό μου, είναι μια μέρα να κάνω σεξ επάνω του. Να χύσω την Κλεοπάτρα.

Επίσης, ενημερώνω, πως το φλίπερ κλειδώνει. Και έχω μόνο εγώ τα κλειδιά. Που θα πει ότι, όποιος άλλος θέλει να παίξει εν τη απουσία μου θα πρέπει να ρίξει κέρμα. Πενήντα σεντ. Καθόλου άσχημα.

Το τζάμπα εδώ μέσα μας τελείωσε!

Κηδεία Live

Θάψαμε και τον πατέρα εν χορδαίς και οργάνοις, με τιμές πρωθυπουργού!

Ήταν ωραιότατη κηδεία.

Ορίστε τα highlights:

Αισθάνομαι τρομερά συγκινημένος και πολύ ευγνώμων που έδωσαν το παρόν τους άνθρωποι που δεν περίμενα ποτέ να δω στην κηδεία του πατέρα μου, όπως είναι οι καινούριοι μου συνάδελφοι (πολύ καινούριοι για να έχουν την έννοια μου, respect!), οι παλιοί μου συνάδελφοι από τη διαφημιστική (που είναι παλιοί για να τους πιάσει η έννοια μου, respect!) αλλά και κόσμος που σπάνια τα λέμε, όπως οι φίλοι μου από το Δημοτικό και φίλοι Δικηγόροι. Μα αν μπορούσα, θα σας έστηνα αγάλματα και προτομές! Είστε όλοι λαχεία, μετοχές που κάνουν μόνο limit up και ελπίζω να το διαβάσετε αυτό μια μέρα γιατί το βρίσκω πολύ μελό να σας το πω face to face.

Οι μπλόγγερς, που πλέον ξέφυγαν από το στάτους του μπλόγγερ και έγιναν πραγματικοί φίλοι, επίσης με συγκίνησαν με την παρουσία τους. Οι ερασιτέχνες ηθοποιοί και από τις δυο ομάδες, το ίδιο. Ήταν σαν να έκανα ένα μεγάλο πάρτι. Και τσαντίζομαι όσο σκέφτομαι πως πρέπει να γίνει κάτι κακό για να μαζευτούμε όλοι μαζί. Την τελευταία φορά που τους είχα απαρτία ήταν όταν ήμουν εγώ στην κλινική, οπότε καταλαβαίνεις πόσο κρίμα είναι να μας αποξενώνει η καθημερινότητα και να πρέπει να πεθάνει κάποιος για να μαζευτούμε. Τέλος πάντων.

Αρκετά με τις ευχαριστίες, ας περάσουμε στις τραγωδίες.

Σήμερα έκανα άπειρες χειραψίες (μάθετε να κάνετε σωστά χειραψία, δεν δίνουμε το κουλό μας αν δεν το σφίγγουμε, έλεος!) με κόσμο που δεν ήξερα, και άκουσα δεκάδες φορές το «συλλυπητήρια» (κανείς δεν πρωτοτύπησε να πει κάτι άλλο, έστω και για πλάκα), και φίλησα πολλές γιαγιάδες άνω των 80 που είναι να απορείς τι πίπες έκαναν του Χάρου και τους δίνει ακόμα δωρεάν χρόνο ομιλίας, και αντ’ αυτών, θερίζει τους πατεράδες μας που καλά, καλά δεν κλείσανε τα 60. Μα ήταν απίστευτες γριές! Αν ζούσε ο Michael Jackson θα τις είχε στάνταρ στο casting για το remake του Thriller.

Στεκόμουν πρώτο σκάμνο πίστα και δεχόμουν τα αλλεπάλληλα συλλυπητήρια των φίλων του πατέρα μου.

- Συλλυπητήρια, είσαι ίδιος ο παπάς σου!

- Ευχαριστώ.

- Συλλυπητήρια, είσαι ο μίνι παπάς σου!

- Ευχαριστώ (δυσφορώ!)

- Συλλυπητήρια, μα είστε οι ίδιοι!

- Να ‘στε καλά (δυσανασχετώ)

- Συλλυπητήρια, είσαι φτυστός ο παπάς σου!

- Ευχαριστώ (σφίγγω τα δόντια μου).

Καλά, τώρα αυτοί το λένε για καλό που μου τονίζουν ότι μοιάζω με το πτώμα; Και εγώ πρέπει να τους πω κι ευχαριστώ χαμογελώντας; Ναι, οκ, δεν εννοούσαν ότι μοιάζω με το πτώμα. Εννοούσαν ότι μοιάζω με τον πατέρα μου πριν γίνει πτώμα. Αλλά εγώ, μια φορά, το βρήκα «κάπως». Θέλω να πω, πόσο μπορεί να χαίρεται η Ντόρα, όταν της λένε ότι είναι φτυστή ο Μητσοτάκης; Πόσω μάλλον όταν αυτό της το λένε στην κηδεία του Μητσοτάκη.

Η μάνα μου από χθες με πρήζει για τα μαύρα. Στο σπίτι κυκλοφορώ με μπλε φόρμες, χθες φορούσα και μία ροζ φανέλα και μου είπε ότι «δεν είναι σωστά πράγματα αυτά!» Έτος 2010! Υπάρχει ακόμα κόσμος που πιστεύει στο μαύρο. Εντάξει, δεν πήγα στην κηδεία με τα παρδαλά... Αλλά στο σπίτι μου ό, τι θέλω φορώ! Η γιαγιά μου από μια μεριά άκουγε και συμπλήρωνε ποικιλοτρόπως.

Κάναμε ολόκληρο θέμα ότι δεν είναι δυνατόν ο πατέρας μου να θαφτεί πάνω από τη μητέρα του, η οποία πέθανε προ δύο μηνών. Δεν είναι σωστό, πρέπει να θαφτεί δίπλα της! Μα, δίπλα της δεν υπάρχει χώρος! «Ε, δεν είναι σωστό να θαφτεί από πάνω της!» «Και γιατί δεν είναι σωστό μάνα μου; Θα της κόβει τη θέα; Ή θα στριμωχτούν και θα τους έρθει δύσπνοια;» Άκουσα κάτι σουρεάλ διαλόγους, να γλείφεις και τα δάχτυλά σου!

Έκλαψα λίγο μέσα στην εκκλησία, ελπίζω να το έδειξαν οι κάμερες. Με συγκινούσε η παρουσία φίλων. Τώρα είμαι ένα πτώμα από την κούραση, θα πέσω να κοιμηθώ και από Δευτέρα, επιστροφή στη ζωή. Έχω πολλά σχέδια!

J

He Lives in Me

Ο παπάς μου πέθανε σήμερα το πρωί.

Λες και το ‘ξερα. Δεν θεωρώ τυχαίο που ψες έκλαψα όσο δεν έκλαψα τριάντα χρόνια κοιτώντας οικογενειακές φωτογραφίες, ούτε που σήμερα το πρωί σηκώθηκα, αλλά αρνήθηκα να πάω στη δουλειά γιατί είχα κακό προαίσθημα. Ήταν λες και συνεννοήθηκαν οι εγκέφαλοί μας και μου είπε: «γιε μου, adios!» Ξύπνησα στις 11 σήμερα το πρωί και πριν καλά, καλά ανοίξω το μαιλ μου, ήρθε η μάνα μου και ένας φίλος μας να μου το ανακοινώσουν.

Εντάξει.

Είμαι μια χαρά, όλως περιέργως. Ώρες, ώρες βουρκώνω, αλλά ούτε ακρότητες κάνω, ούτε θυμίζω ελληνική ταινία. Και καλά κάνω, γιατί αν ζούσε και με έβλεπε θα μου έλεγε: «Εγώ δεν έκανα γιο, τη Μάρθα Βούρτση έκανα» και θα με νευρίαζε. Αντιθέτως, κοιτάζω όλο το υπόλοιπο οικογενειακό τσίρκο τριγύρω μου και το απολαμβάνω. Κάνω και χιούμορ! Τους είπα ότι δεν είναι δυνατόν να κάνουμε την κηδεία στο κοιμητήριο «Κωνσταντίνου και Ελένης» από τη στιγμή που δεν προσκαλέστηκαν ο Χάρης Ρώμας και η Ελένη Ράντου επίσημα. Όλοι με κοίταζαν περίεργα.

Νομίζω ότι ο παπάς μου δεν θα πεθάνει ποτέ. Μετουσιώθηκε πλήρως σε μένα. Εκτός του ότι μοιάζουμε τρομαχτικά (οι φίλοι πάντα πείραζαν τη μάνα μου ότι δεν έβαλε ούτε σταγόνα DNA σε μένα όταν με κυοφορούσε και τα πήρα όλα από ‘κείνον), όσο μεγαλώνω του μοιάζω και στα υπόλοιπα. Στις ιδιοτροπίες, στα πιστεύω, στα καλύτερά του, αλλά και σε όσα τόσα χρόνια περίπαιζα και μισούσα. Είναι γραφτό να γίνουμε όλοι σαν τον παπά μας μια μέρα. Αυτό το μήλο «πάντα κάτω απ’ τη μηλιά πέφτει.»

Οπότε, ναι. Δεν υπάρχει λόγος να κλαίμε και να οδυρόμαστε. Μια ματιά στον καθρέφτη αρκεί για να πειστείς ότι… He lives in you! Και αυτό είναι ίσως το μόνο συγκλονιστικό, γιατί αν σου κόβει λίγο, βλέπεις μέσα από το τέλος του και το δικό σου που… έρχεται. Και δεν θα είναι καλό. Τέλος πάντων, από δω και μπρος, προβλέπεται μεγάλο ρούφηγμα της ζωής. Με το μεδούλι!

Και τώρα θα βαφτώ σαν Αφρικανός και θα χορέψω μέχρι τελικής πτώσης το πιο κάτω:

Το Πένθος Πάντα Νικά

Άκου να σου πω μάνα μου, έχω παπά ετοιμοθάνατο!

Γι αυτό να μην μου λες εμένα «μην νευριάζεις, μην στεναχωριέσαι, πρόσεχε την υγεία σου», και λοιπές παρηγοριές του δεκαλίρου. Άμα δεν θες να δυσχεραίνεις την ψυχολογική μου διάθεση και κατ’ επέκταση την υγεία μου, πήγαινε με τα νερά μου. Μην μου λες μαλακίες. Δεν γίνεται εσύ να συμπεριφέρεσαι σαν γαϊδούρι κι εγώ σαν θεός, να πρέπει να το παραβλέπω γιατί «δεν κάνει να νευριάζω!» Ναι, νευριάζω! Δεν το ελέγχω, ούτε το επιδιώκω. Άνθρωπος είμαι, όμως, με νευρικό σύστημα και μου το πειράζεις! Γι αυτό και νευριάζω. Πελλός δεν είμαι να νευριάζω χωρίς λόγο!

Θα πεθάνει ο παπάς μου. Μας το είπαν οι γιατροί κατάμουτρα. Σήμερα, αύριο, σε μια βδομάδα, δεν το προσδιόρισαν. Αλλά θα πεθάνει. Ήδη κάθε μέρα είναι και χειρότερα. Κι εγώ δικαιούμαι να νευριάζω που δεν μπορώ να κάνω τίποτε γι αυτό, παρά μόνο να τον αντικρίζω να λιώνει στο κρεβάτι του νοσοκομείου και να επικαλείται δις και τρις «γιατί τόσα κακά σε μένα» με σπασμένη φωνή που μετά βίας βγαίνει απ’ το λαιμό του. Σφίγγομαι να μην κλάψω μπροστά του. Δικαιούμαι να νευριάζω, όμως! Και να κλαίω και να χτυπιέμαι όταν είμαι μόνος μου, και όλα τα δικαιούμαι. Γι αυτό μην τολμήσεις να μου ξαναπείς να μην νευριάζω! Ούτε καν τη λέξη «κουράγιο!»

Και νευριάζω ακόμα περισσότερο που ο καημένος ο παπάς μου τα έχει 400 και έχει επίγνωση της τραγικής του κατάστασης και στεναχωριέται περισσότερο που λιώνει ανήμπορος σε ένα κακάσχημο κρεβάτι με 10 αλλοδαπές νοσοκόμες από πάνω του, που ανάθεμα αν κατάφεραν μισή φορά να του δώσουν το σωστό χάπι με τα ελληνικά που ξέρουν. Θάνατος στις αλλοδαπές νοσοκόμες!

Δεν αντέχω άλλο. Σήμερα, για να μην τα σπάσω όλα από τα νεύρα στο σπίτι, έκλεισα το κινητό, βγήκα βόλτα με τα πόδια και πήγα στο (εγκαταλειμμένο) διαμέρισμα όπου μεγάλωσα. Έπεσα πάνω στο παιδικό μου κρεβάτι (που σημείωσε, είναι ακόμα στρωμένο με τα ίδια σεντόνια, σχεδόν άθικτο από την περσινή νύχτα που έπαθα εγώ το καρδιακό) και έκλαψα όπως δεν έκλαψα μια ζωή. Θα πρέπει να με άκουσαν όλοι οι όροφοι. Εκεί μέσα τα πάντα σταμάτησαν στον χρόνο. Και αυτό είναι η χειρότερη τιμωρία. Να είναι όλα ίδια και να ξέρεις ότι δεν θα είναι ποτέ ξανά τίποτε το ίδιο. Έκλαψα, μου πέρασε, αλλά για λίγο. Ύστερα θυμήθηκα ότι όλο αυτό δεν πέρασε και ξαναέκλαψα. Νευριάζω γιατί κλαίω, κλαίω, πονοκεφαλιάζω, μου περνά. Αλλά μόνο για πέντε λεπτά. Ύστερα, ξανά μανά!

Φύγε από πάνω μου βρωμόπενθος, φύγε!

Νόμιζα θα το διαχειριζόμουν πιο αξιοπρεπώς, αλλά σκατά. Ποτέ δεν είσαι τόσο δυνατός, όσο νομίζεις. Νευριάζω τόσο πολύ που πρήζονται τα κουβάρια κάτω από το σαγόνι μου. Νιώθω σαν να τραγούδησα όπερα τρεις ώρες και μάτωσα τις αμυγδαλές μου. Σαν να κατάπια τσιμέντο. Σαν να βούτηξα τους βολβούς των ματιών μου μέσα σε οξύ. Σκέψου να ήμασταν και συνδεδεμένοι με τον παπά μου, τι θα γινόταν...

Και νευριάζω ακόμα περισσότερο που θέλω να κλάψω κι άλλο και δεν μπορώ. Γιατί δεν μας φτάνει ο πόνος μας, έχουμε και «επισκέψεις» στο σπίτι μας και πρέπει να δείχνουμε χαρακτήρα, μην χέσω. Ε, ρε θα κάνω μπουμ μια μέρα και όποιον πάρει ο Χάρος! Θα κάνω μπουμ και θα κλάψουν μάνες!

Σκατά μάνες θα κλάψουν δηλαδή. Είδαμε και πέρσι που έκανα μπουμ, πόσο ευαισθητοποιήθηκαν. Όλο «μην νευριάζεις» και «μην νευριάζεις» Άστο διάολο πια! Άκου να μαθαίνεις teenage αναγνώστη: Η ζωή αξίζει μόνο ώσπου να πάρεις πτυχίο (γι αυτό φρόντισε να πάρεις). Μετά, τίναξέ τα να ησυχάσεις μια ώρα αρχύτερα.

Ήπια χάπι. Ελπίζω να δράσει και να μπορέσω να κοιμηθώ.

Χωρισμένη Με Παιδιά

Εχτές σε μία οικογενειακή μάζωξη έπεσε η πρώτη σπόντα από το συγγενολόι. Θέλουν να μου γνωρίσουν την Χ κοπέλα, να βγούμε, και αν γουστάρουμε να το προχωρήσουμε. Όπως βλέπεις, το σόι μου δεν έχει καταλάβει ακόμη ότι το τελευταίο που θέλω να έχω επάνω στο κεφάλι μου αυτή την περίοδο, με πατέρα κατάκοιτο είναι προξενιά και νέες γνωριμίες.

Όμως, για χάρη αστεϊσμού και συζήτησης ρώτησα να μάθω λεπτομέρειες για το υποψήφιο θήραμά μου. «Είναι τρία χρόνια πιο μεγάλη σου. Σε πειράζει;» Όχι βέβαια, γιατί να πειράξει. Η γριά η κότα έχει το ζουμί. Για πείτε κι άλλα… «Χώρισε, πριν κανένα μήνα.» Α, μάλιστα, πάλι τον ρόλο του πυροσβέστη καλούμαι να παίξω. «Μην πτοείσαι, είναι πολύ έξυπνη, θα σ’ αρέσει!» μου είπαν για να με καθησυχάσουν. Ωραία, τώρα κάλμαρα. «Και θα λατρέψεις και τον γιο της!» είπαν αποτελειώνοντάς με.

Τι πράμα; Έχει και γιο;! Μα, εννοείτε ότι μου προξενεύετε μια που μόλις χώρισε από γάμο; Σε αυτό το σημείο φτάσαμε;

Ναι, σ’ αυτό το σημείο φτάσαμε. Εξαντλήσαμε τις ελεύθερες και συζητάμε για τις μεταχειρισμένες που πωλούνται όσο-όσο στα καλάθια των προσφορών με ενθύμια από τον γάμο τους, διάφορα κουτσούβελα. Σόρρι που θα το πω τόσο ωμά, αλλά στην ηλικία μου, κανείς δεν θέλει να αγοράσει μεταχειρισμένο αμάξι. Πόσω μάλλον όταν αυτό συνοδεύεται με το «baby on board» αυτοκόλλητο στο πίσω τζάμι. Εντάξει, αν πρόκειται για καμιά Rolls-Royce να το συζητήσω. Αλλά ποιες οι πιθανότητες; Στην Κύπρο ζω, βλέπεις πολλές Rolls-Royce στους δρόμους να κυκλοφορούν;

Είμαι πολύ προκατειλημμένος εναντίον των χωρισμένων. Σε ένα διαζύγιο προφανώς φταίνε και οι δυο, αλλά μία γυναίκα που χώρισε πάει να πει ότι έκανε λάθος επιλογή. Λάθος επιλογή σε γάμο κάνουν – συνήθως – άνθρωποι επιπόλαιοι. Άνθρωποι που επηρεάζονται από άλλους παράγοντες στην επιλογή του εταίρου τους και οι οποίοι εμένα μου είναι περιττοί. Μία κοπέλα που χωρίζει τόσο γρήγορα και μάλιστα κουβαλά μαζί της και ένα παιδί, πάει να πει ότι δεν είναι αξιόπιστη. Όχι με την έννοια του κέρατου. Δεν είναι αξιόπιστη ως χαρακτήρας. Ως άτομο για να επενδύσω επάνω της τη ζωή μου. Εν ολίγοις, κάντε μου τη χάρη!

Ναι, οκ, ακούγονται πολύ απόλυτα αυτά που λέω. Και συνήθως παθαίνεις αυτό που φοβάσαι. Shit happens, και μπορεί να τύχει και στον πιο καλόβολο άνθρωπο ένα διαζύγιο. Αλλά, τι να κάνουμε τώρα; Κάτσε να με πείσεις ότι είσαι μια χαρά, από σόι, και ότι αξίζεις τη δεύτερη ευκαιρία. Αν τα καταφέρεις, μπράβο σου. Εγώ έχω κάθε λόγο να είμαι επιφυλακτικός μαζί σου. Επιπλέον, δεν το βρίσκεις πολύ «απελπισμένο» να στρέφεις το ενδιαφέρον σου σε μία χωρισμένη, όταν εκκρεμούν στο ράφι τόσες ελεύθερες; Να εξαντληθεί το στοκ και μετά θα πάμε στις «επιστροφές!»

Ίσως θα έπρεπε, πριν ανοίξεις παρτίδες με μία χωρισμένη να έπρεπε να γνωρίσεις τον πρώην σύζυγό της. Να του πάρεις μία συνέντευξη να σου πει γιατί την παράτησε (αν αυτός την παράτησε). Να μάθεις τι πήγε στραβά πριν αποφασίσεις αν θ’ απλώσεις τα πλοκάμια σου επάνω της. Και επειδή κάτι τέτοιο πρακτικά δεν γίνεται, αντιλαμβάνεσαι ότι οποιαδήποτε δούναι και λαβείν έχεις με μία χωρισμένη γίνονται με απόλυτα δικό σου ρίσκο.

Εν πάση περιπτώσει. Όπως είμαι τώρα, δεν θέλω σούρτα – φέρτα με χωρισμένες, πόσω μάλλον με χωρισμένες με παιδιά, ούτε καν με γκόμενες της δικής μου ιθαγένειας.

Θέλω ησυχία. Και όχι άλλα προξενιά εν έτει 2010!

Γιατί η Κίρκη τους Πέφτει Καμπόση στο X-Factor

Είναι 16 χρονών, ομορφούλα, με καλή φωνή, παίζει κλαρίνο, κιθάρα, φορεί ένα τσεμπέρι στο κεφάλι σαν γνήσια απόγονος μέλους των Ζιγκ Ζαγκ και έχει άποψη. Αυτά είναι αρκετά για να εξορίσουν την Κίρκη μία ώρα αρχύτερα στο πυρ το εξώτερον από το X-Factor.

Τη συμπάθησα από την πρώτη στιγμή, επειδή στις ακροάσεις τραγούδησε γιουροβιζιακά χιτς αλλά και επειδή επιμένει να εμφανίζεται με το κλαρίνο αδιαφορώντας για το αν το εν λόγω όργανο αποτελεί σήμα κατατεθέν του τσομπάνη και πιθανόν να της χαλά το ίματζ.

Της κάνουν παρατηρήσεις και απαντά με παρρησία, με απίστευτα συγκροτημένη σκέψη και με λεξιλόγιο που δεν παραπέμπει σε μία wanna-be τραγουδιάρα, αλλά σε ασκούμενη δικηγόρο. Διατυπώνει τεκμηριωμένη και σαφή γνώμη, to the point, με τουπέ που μέχρι τώρα συνηθίσαμε να βλέπουμε στους δέκτες μας μόνο από τη Μανωλίδου. Διαθέτει αρετές που ξενίζουν τον τηλεθεατή και την επιτροπή, ίσως επειδή δεν συνάδουν με την εικόνα μίας αλλοπρόσαλης μαθήτριας λυκείου με ξανισμένη αφάνα, γαλουχημένης σε ένα σπίτι όπου, εικάζω, ακούγονταν κατά κόρον άσματα τύπου «νάι, νάι» και «ήρεμα, ήρεμα δεν είμαι τρομοκράτης».

Η Κίρκη θα μπορούσε να είναι κάλλιστα μπλόγγερ. Θα μπορούσε να είναι πολιτικός ή και δημοσιογράφος. Το κακό μαζί της είναι ότι είναι ΚΑΙ καλή τραγουδίστρια. Και αυτό δεν μπορεί να το αντέξει η κομπλεξάρα η Γκαγκάκη, ούτε ο Θεοφάνους, που έπρεπε να πάει 40 χρονών για να βγάλει γλώσσα και να θάβει άτομα επιπέδου Νίνο.

Η ζώου μπίζνες θέλει κοριτσάκια – τσουλάκια που λένε μόνο ‘ναι’, ή δεν λένε απολύτως τίποτα και απλώς πεοθηλάζουν γονατιστές εκλιπαρώντας για ένα ρημαδιασμένο digital track. Κοριτσάκια που χαζογελάνε και λένε πολλά thank yous.

Γι αυτό Κίρκη μου, μάλλον το λάθος κλαρίνο μάθαινες τόσα χρόνια. Γιατί στις μέρες μας, η μεγαλύτερη κατάρα για κάποιον είναι να διαθέτει προσωπικότητα.

Καλά ξεμπερδέματα. Εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο, από το να σου πω το πρώτο ΝΑΙ.

Απλά, Υπέροχες Τηλεοπτικές Στιγμές

Ακόμη και ο Notis, μεγαλωμένος μέσα στη νύχτα, με όλη τη βρώμα που τη διαπνέει και χαρακτηρίζει, ξέρει να μιλήσει και να επιχειρηματολογήσει καλύτερα από τον μέσο Κύπριο πολιτικό που πιθανόν να έβγαλε και πανεπιστήμιο. Εδώ φαίνεται η διαφορά του Άρχοντα, από τους υπόλοιπους. Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ καλύτερο φινάλε για τη βδομάδα μου. Το βασίλειο μου όλο για να ήμουν ο συντονιστής της πιο κάτω εκπομπής!

Κι άλλο Chart Show: Θεοφανέζικο.

Θα παίξουμε Chart Show σήμερα, γιατί πρώτον είμαι σπίτι μόνος και βαριέμαι και δεύτερον επειδή τώρα που έχω στεναχώριες, πρέπει να τραγουδώ τους νταλκάδες μου, να εκτονώνομαι.

Θέμα: Γιώργος Θεοφάνους.

Ο αμέσως επόμενος αγαπημένος μετά τον Καρβέλα. Τους χωρίζει το χάος βεβαίως, με τον Καρβέλα να υπερέχει έτη φωτός, αλλά δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι και ο Θεοφάνους συνέβαλε στο μουσικό μου γαλούχημα.

Το Chart: Διάλεξα τα 10 καλύτερα κομμάτια από 10 διαφορετικούς καλλιτέχνες, τα βαθμολόγησα από το 1-10 και μετά άθροισα το airplay που είχαν στο itunes μου τις τελευταίες 365 μέρες. Και βγήκε αυτό:

Μετράμε αντίστροφα, και πάμε:

10. Νόημα – Πέγκυ Ζήνα

Ξέρεις γιατί μου αρέσει. Γιατί αυτό το τραγούδι λέγεται πως γράφτηκε για τη Βίσση. Τότε που ήταν σε διαβουλεύσεις με τον Θεοφάνους για να κάνουν μαζί δίσκο. Δεν τα βρήκανε, έγκυρες πηγές λένε ότι η Βίσση τον βρήκε πολύ «εκτός του στυλ της» και το ‘Νόημα’ κατέληξε στα χέρια της Ζήνα. Καλά το είπε, δεν λέω, αλλά η κορώνα στο τέλος, εκεί δηλαδή που λέει «…να πάψει η φλέβα ναααα χτυπάαααααει» μυρίζει Βίσση από το χιλιόμετρο. Το 2006 όταν βγήκε το άλμπουμ το είχα λιώσει. Σήμερα το βαριέμαι λίγο. Και το βίντεο κλιπ, βαρετό, κάτασπρο, φτηνό.

09. Φοβάμαι – One

Καμία τύψη, καμία ενοχή για το ότι μου άρεσαν κάποια τραγούδια των One. Αν τα ερμήνευε ο Ρέμος ενορχηστρωμένα με soft-μπουζούκι σε κάποιο δίσκο του θα τα αποθέωνες κι εσύ. Αλλά επειδή η θέα του shirtless Κωνσταντίνου Χριστοφόρου και των λοιπών λοκατζήδων της γαρδένιας σου κάνει κάτι –και με το δίκιο σου- αδικείς το τραγούδι. Το συγκεκριμένο περιέχεται στο 2^ο άλμπουμ του συγκροτήματος και το θεωρώ ένα από τα καλύτερα του Θεοφάνους.

08. Το Κύμα – Χάρις Αλεξίου

Τραγούδι που προοριζόταν για τον Πάριο, αλλά τελικά κατακτήθηκε από την Αλεξίου. Μοσχοπούλησε. Για δυο συνεχόμενες χρονιές βραβεύτηκε στα Αρίων (2004 και 2005) ως δίσκος με τις πιο πολλές πωλήσεις. Πέραν τούτου, δεν το θεωρώ και κανένα αριστούργημα, μιας και ο στίχος είναι παρόμοιος με το «φεγγάρι» της Θεοδωρίδου που προηγήθηκε: «Κι αν αυτός φεγγάρι μου αρνηθεί…», «…μα αν αυτός μ’ απαρνηθεί σε πέλαγο βαθύ ναυάγιο άσε με…» Ωραίο χασάπικο, εντάξει, αλλά μόνο και μόνο επειδή έχει trademark την Αλεξίου. Αν το ακούγαμε απ’ άλλην δεν ξέρω αν θα είχε την τύχη που είχε.

07. Η Αγάπη Όταν Φεύγει – Ελένη Δήμου

Δεν ξέρω αν το ξέρει κανένας άλλος αυτό το τραγούδι, να φανταστείς ούτε στο Youtube δεν υπάρχει, αλλά εγώ το λατρεύω. Μπαλάντα, απ’ τις αισθαντικές. Άμα την ακούω νομίζω ότι έχουμε δεκαετία του ’80, νομίζω ότι είμαι ξανά παιδί, κουλουριασμένος στο πίσω κάθισμα του κόκκινου φίατ της μάνας μου και επιστρέφουμε από εκδρομή μες τα μαύρα σκοτάδια. Μου προκαλεί μία ασφάλεια, μία ζεστασιά άλλο πράγμα. Ψάξε να το βρεις, θα με θυμηθείς!

06. Ένα Τραγούδι Ακόμα – Χρήστος Δάντης

Δάντης – Θεός! Όταν ακούω αυτό το τραγούδι κάνω ότι είμαι ο Δάντης στο βίντεο κλιπ. Προσποιούμαι πως παίζω πιάνο, μετά κολλώ πάνω στα τζάμια και σφίγγομαι να βγάλω τις κορώνες του, μόνο το Dewar’s λείπει. Το αγαπώ.

05. Έκρυψα το Πρόσωπό μου – Αντώνης Ρέμος

Αυτό, το καλύτερο του Ρέμου. Μακράν. Χασάπικο που εξελίσσεται σε ζεϊμπέκικο, ένδειξη συνθετικής μαγκιάς. Αυτό το τραγούδι συνέπεσε με τις άγριες εποχές των Κολομβιανών πολέμων, το έτος και έπος 2002, και είχε καταλυτικές συνέπειες επάνω μου. Ναι, ρίχνω καψούρικες γυροβολιές ανερυθρίαστα όποτε το ακούω. Άσε που ταυτίζομαι και με το βίντεο κλιπ, εφόσον ως γνωστόν, στη θέση του loser μαλάκα βρίσκομαι άπειρες φορές καθημερινά. Πάμε να μερακλώσουμε:

04. Κόκκινη Γραμμή – Νατάσσα Θεοδωρίδου

Αυτό μπήκε στην πεντάδα επειδή είναι πρόσφατο. Δεν θεωρώ ότι αξίζει την πεντάδα, αλλά ας όψεται το airplay. Τραγούδι συνυφασμένο με τον χωρισμό της Μενεγάκη – πόσο πιο μπανάλ! Επιπλέον, ξέρω κι άλλους χωρισμένους γνωστούς μου που το ακούν και τσουγκρούν τα ποτήρια τους και το βρίσκω tres passé. Εν πάση περιπτώσει, δεν μπορώ να πω ότι δεν το τίμησα κι εγώ, παραφωνώντας στο αυτοκίνητο, διασκεδάζοντας σε παρακμιακά μπουζούκια της Λεμεσού, δοκιμάζοντας την υπομονή φίλων σε καραόκε... Τώρα που θα τουρκέψουμε με τον Χριστόφια, το προτείνω για μελλοντικό μας εθνικό ύμνο, με ελαφρώς παραλλαγμένο στίχο: «Τραβάω λοιπόν σ’ όλα μια πράσινη γραμμή, σβήνω μια χώρα που ‘χε λάθος διαδρομή, αφού το θες ας είναι αυτή η πιο μεγάλη μας στιγμή!»

03. Δεν Έχει Σίδερα η Καρδιά Σου – Σάκης Ρουβάς

Το τραγούδι που τον καθιέρωσε. Στα μουσικά βραβεία του Ποπ Κορν 1999 σάρωσε και θυμάμαι να το τραγουδούν ακομπλεξάριστα ακόμη και φαντάροι στο στρατόπεδο (ήμουν στρατό όταν βγήκε). Σήμερα θεωρείται Rouvas – Classic, και ναι, μου προκαλεί τεράστια νοσταλγία για τη χρονιά που υπηρέτησα και ήμουν ακόμα στον Αυλώνα, στα ΥΕΑ. Το βίντεο κλιπ με τον Ρουβά σε ρόλο βιονικού άντρα ήταν πολύ μπροστά για την εποχή του, με σκηνοθέτη τον Γιώργο Λάνθιμο, που φέτος έβγαλε τον γνωστό σε όλους και άκρως υπερεκτιμημένο ‘Κυνόδοντα.’

02. Πυξίδα – Ευρυδίκη

Τώρα αυτό έχασε την πρωτιά στα σημεία. Η ‘Πυξίδα’ ήταν η αφετηρία της εφηβείας μου. Το σήμα κατατεθέν της Α’ Γυμνασίου, από την οποία μπορεί να μην έχω τις καλύτερες αναμνήσεις, αλλά πεθυμώ τα μάλα την αθωότητα της. Η Πυξίδα έπαιξε σε walkman, ήταν το δεύτερο cd που αγόρασα ever (το πρώτο ήταν το ‘Εμείς’ του Βισσοκαρβέλα) και αγκαλιάζει μία ολόκληρη εποχή: Την άνθηση της ελληνικής ποπ. Πυξίδα σημαίνει Ευρυδίκη ντυμένη με κόκκινο λάτεξ, πράγμα που το έβρισκα χοτ και προχώ για την εποχή, πυξίδα σήμαινει βίντεο κλιπ με φίδια και δηλητήρια που επίσης τα έβρισκα χοτ και προχώ για την εποχή... Την Πυξίδα την ακούω ακόμα και σήμερα φανατικά και δυνατά, σαν να μην πέρασαν περίπου 20 χρόνια!

Και το νούμερο 01:

Ο Δικός μου ο Δρόμος – Πασχάλης Τερζής

Όχι επειδή είναι επικό λαϊκό τραγούδι, αλλά επειδή είναι και από τα αγαπημένα του παπά μου. Ήταν από τις σπάνιες φορές που όταν το έπαιζα στον υπολογιστή (το τραγούδι), ερχόταν από πάνω μου και το τραγουδούσαμε μαζί. Ελπίζω να μην πεθάνει (ποτέ) και να μην αναγκαστώ να το… «αποκληρώσω» από το airplay μου στο εγγύς μέλλον. Αφιερωμένο.

ΥΓ: Στο Chart δεν κατάφεραν να μπουν στο τσακ οι: Γαρμπή με το ‘απονομή δικαιοσύνης’, η Μαντώ με το ‘ρούχο δανεικό, ο Βαλάντης με το ‘πού θα πας’ και η Άντζελα Δημητρίου με το γραμμένο, ραμμένο επάνω της: «Κάνε στην άκρη να περάσω!»

Θέμα Χρόνου

Έχω τις μαύρες μου.

Ο παπάς μου είναι και πάλι μέσα στα νοσοκομεία και ένας Θεός ξέρει πότε θα βγει και αν θα βγει όρθιος ή οριζόντιος. Όπως κατάλαβες, η καθημερινότητά μου μοιράζεται ανάμεσα σε διαδρόμους κλινικής και στο δωμάτιό μου. Δεν έχω κέφια για τίποτε. Βάζω και καταθλιπτική μουσική και δένει το βύσσινο. Ένα βήμα πριν τον ψυχολόγο είμαι.

Κατά τα άλλα, δεν συμβαίνει τίποτα το ενδιαφέρον στη ζωή μου. Όταν ήμουν μαθητής και φοιτητής έγραφα τρεις σελίδες ημερολόγιο την ημέρα με τα συναρπαστικά μου νέα. Πλέον δεν γράφω τίποτε. Νομίζω δεν απέμεινε τίποτε το αξιοσημείωτο να προσδοκώ. Τι, δηλαδή; Θα πάω αύριο δουλειά και θα γίνει τίποτε το σκανδαλώδες να με αφυπνήσει; Τίποτε. Όλοι απομονωμένοι σε ένα γραφείο, εργαζόμαστε. Δεν υπάρχει πια «τάξη». Δεν υπάρχει διάλειμμα, δεν υπάρχει ίντριγκα, δεν υπάρχει φλερτ, δεν υπάρχει τίποτε. Όχι μόνο στο γραφείο, αλλά παντού.

Έχω τους φίλους μου βέβαια, ανεκτίμητη και κλασική αξία, και όποτε βρεθούμε με κάνουν και γελάω. Αλλά δεν μου αρκεί. Θέλω το extra mile. Νιώθω ότι ζω σε μία σαπουνόπερα με τους ίδιους πρωταγωνιστές. Που είναι μεν, καλοί, αλλά χρειάζονται απαραίτητα και τους guest stars για να δώσουν ώθηση στον μύθο. Ε, αυτοί δεν υπάρχουν! Και δεν πρόκειται να υπάρξουν εύκολα μέσα σε ένα τόσο μικρό πληθυσμό. Μικρό απ’ όλες τις απόψεις. Νομίζω θα βάλω αγγελία, να προσλάβω ηθοποιούς να έρχονται να μου «ανακατώνουν» τη ζωή. Μόνο έτσι δεν θα βαριέμαι.

Ο κόσμος εδώ, είτε γεννοβολά, είτε χωρίζει. Τα μάθαμε απ’ έξω: Γάμος, γεννητούρια, βαφτίσια, διαζύγιο. Τηλεθεατής να ήμουν, θα είχα αλλάξει κανάλι προ πολλού. Γιατί δεν έχω μισό αρχίδι να φύγω; Και γιατί ποτέ δεν θα το βρω;

Θέλω να κάνω μια τεράστια τρέλα, μια ασύλληπτη μαλακία, μία μεγάλη ντροπή. Να νιώσω ζωντανός.

Είναι θέμα χρόνου!

Κύπρος, η Νέα Σπιναλόγκα!

Τρέχουν τα σάλια μου με τα παρακμιακά γεγονότα που συμβαίνουν τελευταίως στην Κύπρο!

Τρέχουν τα σάλια μου, διότι, πραγματικά το πιστεύω, για να πάει μπροστά ένας τόπος πρέπει να πιάσει πάτο. Και εμείς είναι θέμα χρόνου να τον πιάσουμε. Και τον πούλο και τον πάτο!

Έκλεισε η EuroCypria! Έβλεπα στην τηλεόραση τις διαδηλώσεις των 320 απολυμένων και πραγματικά δεν χόρταινα τα πλάνα! Έριξαν μπογιές στο Υπουργείο Οικονομικών, έσκισαν τις στολές τους, φώναξαν εναντίον του Χριστόφια! Μία κάβλα, άνευ προηγουμένου. Τους λυπήθηκα βέβαια, αλλά αυτά παθαίνεις όταν την ώρα που πρέπει να ψηφίσεις αντί να σκεφτείς με τον νου σου, σκέφτεσαι με το μέσον σου! Έχεις να επιλέξεις μεταξύ ενός γιατρού και ενός τίποτα και επιλέγεις το δεύτερο. Ρίχνε μπογιές τώρα, σκίζε στολές, σκίσε και τα μαγιό σου! Και που ‘σαι… Έχουμε ακόμα δυόμιση χρόνια διακυβέρνησης. Το πάρτι τώρα αρχίζει!

Είδα και το μακελειό της Λάρνακας! Απόλαυση! Τέτοια πλάνα μόνο από το εξωτερικό έβλεπες παλιά. Τώρα και στο κατώφλι του σπιτιού μας! Δεν διάβασα πολλά, και δεν κατάλαβα τι ακριβώς έγινε, αλλά άκουσα ότι η μία πλευρά φώναζε εναντίον των ναζί (ουάο!) και υπέρ μίας πολυπολιτισμικής Κύπρου. Πολυπολιτισμική είναι η Νέα Υόρκη, φίλε μου. Πολυπολιτισμικό είναι το Λονδίνο, το Μιλάνο, η Βαρκελώνη. Δεν μπορεί να είναι πολυπολιτισμική η Κύπρος που τελεί υπό κατοχή και η οποία μαζεύει την αφρόκρεμα των πουτάνων, των εμπόρων ναρκωτικών και των απελπισμένων αιτητών ασύλου στους κόλπους της. Πολύ-τριτοκοσμική είναι, όχι πολυπολιτισμική! Μην συγχέουμε τις βούρτσες με τις πούτσες!

Αλλά από την άλλη, βρίσκω και υπερβολική την απέναντι παράταξη που μέσα σε όλα μας τα προβλήματα βγήκε να διαδηλώσει και να επιτεθεί εναντίον των ξένων. Τόσα προβλήματα έχουμε, τι σας πείραξαν οι καημένοι οι αλλοδαποί; Αν δεν έρχονταν και αυτοί δεν ξέρω ποιος θα δούλευε σήμερα ως γκαρσόνι και ποιος θα έκανε λοιπές δουλειές του ποδαριού στη νήσο των δικηγόρων και των charter accountants. Στο κάτω, κάτω, κακό του κεφαλιού τους που επέλεξαν την Κύπρο για να «σωθούν». Εδώ, κανείς δεν σώζεται. Και αργά θα το καταλάβουν κι αυτοί...

Σπάω πολλή πλάκα που καταρρέουμε και ουδείς νοιάζεται! Βλέπω την Κύπρο να πηγαίνει κατά διαόλου και σαν τον Νέρωνα, ηδονίζομαι! Πάρε κι άλλα να φτάσεις στον οργασμό: Τον τελευταίο μήνα, το καμάρι που μας εκπροσωπεί ξεστόμισε τα απίστευτα: Είπε ότι η Ελλάδα εισέβαλε στην Κύπρο (και ακόμα δεν βγήκε να απολογηθεί στην Ελλάδα αλλά και στον λαό για τις ελλιπείς γνώσεις του γύρω από απλές έννοιες του διεθνούς δικαίου), έκανε πλάτες στον Παπασάββα να βάλει μασέλα (αλήθεια, στην ηλικία του ο Παπασάββας τρέφεται ακόμα με στερεή τροφή και χρειάζεται όντως οδοντοστοιχία;), ενώ σήμερα διάβασα ότι είπε στον Σύρο πρόεδρο ότι «οι Κύπριοι έχουμε πιο πολλά κοινά με τους Σύρους παρά με τους Έλληνες.» Νταξ! Το τελευταίο το προσυπογράφω. Τόσον κουλλουφκιόν, μόνο με τη Συρία συγκρίνεται!

Στις πόσες μαλακίες θα επαναστατήσουμε, πραγματικά απορώ...