Η πολιτική έχει δυσκολέψει
στις μέρες μας.
Παρακολουθώ τον ντόρο
που προκλήθηκε τις τελευταίες μέρες με την Αννίτα Δημητρίου και την περιβόητη
φωτογραφία στα φυλακισμένα μνήματα. Δεν αντέχω να μην τοποθετηθώ κι εγώ, παρόλο
που το πάλεψα, καθότι θεωρώ τη νέα φουρνιά πολιτικών κομπλεξική, επικίνδυνη και
ανάξια λόγου. Δεν ξέρεις από που θα σου ‘ρθει με δαύτους. Θα την πω όμως την
κουβέντα μου, γιατί έτσι έμαθα, να μιλώ. Εγώ βαριέμαι αφόρητα τον κόσμο που δεν
μιλά και δεν εκφράζει άποψη, οπότε δεν θα κάνω αυτά που περιπαίζω. Θα μιλώ.
Την Αννίτα Δημητρίου τη
λυπάμαι. Αλλά περισσότερο λυπάμαι εμάς. Τη λυπάμαι γιατί τη θεωρώ άνοστη, με
την έννοια ότι ενώ πρόκειται για μία νεαρή γυναίκα που θα μπορούσε να φέρει ένα
φρέσκο αέρα στα κοινά, εντούτοις μιλά σαν τη κοτζιάκαρη και μου θυμίζει κάτι
καθηγήτριες που όταν ήμουν εγώ μαθητής τους βγάζαμε τον αδόξαστο. Κι αν δεν μου
θυμίζει καθηγήτρια, σίγουρα μου θυμίζει μία «καλή μαθήτρια», την απουσιολόγο της
τάξης, εκείνη που όταν ρωτούσε η καθηγήτρια «ποιος θέλει να γράψει απρόοπτο να
καλυτερέψει τον βαθμό του;» εκείνη σήκωνε πάντα το χέρι της και έτρωγε όλη η τάξη
το αγγούρι εξαιτίας της. Εκείνη που ερχόταν στην Αγγλία να σπουδάσει αλλά όταν
έβγαινε έξω αντί να χαρεί τα φοιτητικά της χρόνια γυρνούσε κακήν κακώς στις 10:00
για να προλάβει να μιλήσει με το αγόρι της στην Κύπρο που ήταν στρατιώτης. Ο
καθωσπρεπισμός των ‘80ς τουρλού με τον καιροσκοπισμό και τη ματαιοδοξία των ‘90ς.
Όλα αυτά που ο κάθε φυσιολογικός άνθρωπος βδελύσσεται. Ε, αυτήν κάναμε επικεφαλής
της Βουλής και του μεγαλύτερου κυπριακού κόμματος.
Το θέμα είναι ότι αυτό
το προφίλ δεν φτουρά πια. Το «φαινόμενο Φειδίας» απέδειξε ότι για να πας
μπροστά πρέπει να γίνεις καταναλωτικό προϊόν απενεχοποιημένα και με τη βούλα, και
να σημειώνεις υψηλά ποσοστά στο «νεανικό, δυναμικό κοινό» που λένε και στις τηλεοπτικές
εκπομπές. Εξ ου και η Αννίτα μας προκειμένου να δικαιολογήσει το πόστο της και τις
φιλοδοξίες της, άρχισε να κάνει βιντεάκια στο ίντερνετ για «κολάνια που κόπηκαν»
(η τελευταία φορά που άκουσα τη λέξη ‘κολάνι’ ήταν το 1985 όταν ο μακαρίτης ο
παππούς μού έλεγε «αν πιάσω το κολάνι κατίσιη σου»), αλλά και ατυχείς μελοδραματικές
πόζες μπροστά στους τάφους των ηρώων μας, με τα γνωστά αποτελέσματα.
ΟΚ, δεν θα συζητήσω για
το γελοίον του πράγματος, τα είπαν άλλοι καλύτερα από μένα. Εγώ λυπάμαι που
πλέον για να επιβιώσεις στην πολιτική πρέπει να παράγεις περιεχόμενο, και όχι
έργο. Προσοχή στη σημασία των λέξεων. Άλλο το περιεχόμενο, άλλο το έργο. Θα
πρέπει πια να προσλαμβάνονται σκηνοθέτες, φωτιστές, κινητολόγοι (νέα λέξη δικής
μου επινόησης που προέρχεται από το ‘κινητό’), να μπορούν να χειρίζονται
εφαρμογές οι οποίες φωτίζουν φωτογραφίες, μικραίνουν μύτες, κεφάλια, αφτιά και
τα τοιαύτα. Τι να σου κάνει και η Αννίτα, σηκώθηκε και πήγε τόσο δρόμο να βάλει
το στεφάνι της, ένα ποστάκι δεν θα ανέβαζε; Θα το ανέβαζε που θα το ανέβαζε,
δεν θα έπαιρνε και μια πόζα; Δεν θα έπαιρνε και το βλέμμα του Ζαχαράτου όταν
μιμείται τη Μιμή Ντενίση; Θα το έπαιρνε! Δεν της βγήκε, της γύρισε και μπούμερανγκ,
τρέχουν στον Συναγερμό να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Τι να κάνουμε τώρα!
Η πολιτική δυσκόλεψε.
Και αν θέλεις να είσαι
πολιτικός πρώτης γραμμής πρέπει να κάνεις τέτοια. Δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα!
Το όνομα Αννίτα το έχω
πολύ θετικά καταγεγραμμένο στο μυαλό μου. Κατ’ αρχάς προέρχεται από το όνομα ‘Άννα’
που για μένα είναι το ομορφότερο γυναικείο όνομα. Αλλά επίσης το έχω
συνδεδεμένο με την Αννίτα Πάνια που τη θεωρώ μία από τις πιο πνευματώδεις και
ενδιαφέρουσες προσωπικότητες στην ελληνική τηλεόραση. Ε, μεγαλύτερο downgrade δεν
μπορούσα να φανταστώ.
Ας μας κάνει τη χάρη
και ας το αλλάξει σε «Νίτσα». 😂😂
