Τώρα Μάθανε Και Την 'Ενσυναίσθηση'

 

Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος λαός πλην των Κυπριών που να αρέσκεται στη μπουρδολογία και να την έχει αναγάγει σε επιστήμη. Πολύ αμφιβάλλω.

Μου έλεγε χθες μία κυρία στα πλαίσια συζήτησης για τις εκδρομές στα κατεχόμενα, ότι για να λυθεί το Κυπριακό χρειάζεται να αναπτύξουν οι νέες γενεές ελληνοκυπριών και τουρκοκυπρίων την ‘ενσυναίσθηση’.

Η ‘ενσυναίσθηση’ είναι μία νέα ορολογία που μπήκε στη ζωή μας τα τελευταία χρόνια και ορίζεται ως η ικανότητα να ψυχανεμίζεσαι τι αισθάνεται ο άλλος και να δείχνεις κι εσύ την απαραίτητη κατανόηση. Η ενσυναίσθηση είναι η καραμέλα των ημερών (πώς ήταν κάποτε η ‘ρητορική μίσους;’), και χρησιμοποιείται κατά κόρον ως η πανάκεια σε όλα τα ζητήματα. Προσωπικά δεν την απορρίπτω ως αρετή, αλλά όταν μου την συνδέουν με την πολιτική αισθάνομαι ότι έχει και η μαλακία όρια.

Ακολουθούν παραδείγματα ενσυναίσθησης στην καθημερινότητα:

Μπαίνει, φερ’ ειπείν, η γυναίκα σου σπίτι νευριασμένη και δεν μιλιέται; Ωραίο θα ήταν να το μυριστείς νωρίς και να πας να της πεις: «Μπορώ να κάνω κάτι για να σου αλλάξω τη διάθεση;» και να γυρίσει αυτή να σου πει μουτρωμένη ένα κοφτό: «όχι», και να τελειώσει εκεί το θέμα. Μπορεί να μην βγήκε κάτι από όλο αυτό το σκηνικό αλλά τουλάχιστον υπέδειξες ενσυναίσθηση.

Ομοίως, μπορεί να σχόλασε ο γιος σου νευριασμένος από το σχολείο και να του φταίει η δασκάλα του. Οφείλεις να πας να του πεις: «μπορώ να κάνω κάτι για να σε βοηθήσω;» και να σου πει: «θέλω να πεθάνει!», και εσύ να πρέπει να κάνεις κήρυγμα ότι δεν ευχόμαστε να πεθάνουν όσοι δεν χωνεύουμε. Εκείνος θα επιμένει «όχι, εγώ θέλω να πεθάνει, κάνε κάτι!». Μπορεί να μην βγήκε τίποτε γόνιμο από όλο αυτό το σκηνικό, αλλά εσύ έδειξες ενσυναίσθηση και αυτό είναι αξιόλογο.

Η χρήσιμη αυτή μέθοδος θα ήταν αποδοτική και στις δικαστικές υποθέσεις. Σε έχουν κλέψει; Σε έχουν βιάσει; Σε έχουν δείρει; Γιατί να τραβιέστε στα δικαστήρια; Επιδείξτε λίγη ενσυναίσθηση. Αντιληφθείτε τους λόγους που οδήγησαν τον βιαστή στο να διαπράξει το συγκεκριμένο αδίκημα, δείτε λίγο τα τραυματικά, παιδικά του χρόνια, ψάξτε να δείτε αν μεγάλωσε με μία καταπιεστική και τοξική μητέρα η οποία με τις παραλείψεις της τον εξώθησε σήμερα στην παραβατικότητα και βρείτε τα! Τι τα θέλετε τα δικαστήρια; Να απονείμουν δικαιοσύνη; Τώρα έχουμε ενσυναίσθηση!

Αυτή την αποδοτικότατη λογική θέλουν να φέρουν και στην πολιτική. Να ψυχανεμιζόμαστε τι αισθάνεται ο άλλος και να του κάνουμε πατ-πατ στην πλατούλα. Μα πώς δεν το σκεφτήκαμε τόσα χρόνια ότι αυτό έφταιγε και δεν λύνονταν όλα μας τα προβλήματα;

Το τραγικό είναι ότι τέτοιες μπούρδες, δεν τολμούν να τις εισηγηθούν παρά-έξω. Μπορεί να θεωρούν ότι το πρόβλημα του Κυπριακού είναι η απουσία ενσυναίσθησης και κατανόησης, αλλά δεν πρόκειται να τολμήσουν να πουν στον Ουκρανό: «βρείτε τα με τους Ρώσσους, δείξτε λίγη ενσυναίσθηση!» Ούτε φυσικά θα τολμήσουν να πουν στον Ισραηλινό «Βρείτε τα με τη Χαμάς, κατανοήστε τις διαφορές σας, κάντε και μια σφιχτή αγκαλιά, παίξτε ένα θέατρο, κάντε ένα σπίτι συνεργασίας να πίνετε το καφεδάκι σας και όλα θα λυθούν! Καλή διάθεση να υπάρχει».

Και δεν τολμούν επειδή ξέρουν ότι εκεί θα πέσει φάπα. Δεν είναι όλοι μαλάκες σαν τον μέσο Κύπριο που φοβάται να υψώσει ανάστημα και να διεκδικήσει λίγο αυτοσεβασμό στις μαλακίες που του προτείνουν.

Ενσυναίσθηση, ημίσιημου.  

"Είναι Κακό Που Πεινάω;" Ψυχούλα Μου!

 

Το επίπεδο της ζητιανιάς έχει περάσει σε άλλο επίπεδο στην Κύπρο.

Θυμάστε παλιά που σου ζητούσαν ψιλά και επειδή υποψιαζόσουν ότι επρόκειτο περί τοξικομανές πρεζάκι τον προσπερνούσες άνευ τύψεων; Τώρα έμαθαν νέο τροπάρι και σε πατάνε σε πιο ευαίσθητο σημείο. Τώρα σου λένε ότι « πεινάνε» σκέτο, και ότι θέλουν κάτι να φάνε. Ποιος άνθρωπος θα μείνει ανεπηρέαστος κι ασυγκίνητος μπροστά στη θέα ενός ανθρώπου που σου ζητά κάτι να φάει; Ειδικά μάλιστα όταν εσύ κατευθύνεσαι στο γκισέ για να παραγγείλεις κάτι να φας ως πολίτης του πρώτου κόσμου – λέμε τώρα. Τι ψυχή έχει ακόμα ένα σάντουιτς, τι ψυχή έχουν τρία ευρώ όταν έχεις μπροστά σου κάποιον που πεινά;

Ευκαιρία να πάω στον Παράδεισο, σκέφτηκα, ας πάρω του ανθρώπου κάτι να φάει, να κάνω την καλή πράξη της ημέρας. Πάω στο φαγάδικο παραγγέλνω για μένα και παίρνω ακριβώς το ίδιο φαγητό και για τον πεινασμένο ζητιάνο, χωρίς καμία απολύτως διαφοροποίηση, μην πει ότι εγώ τρώω το καλό και αυτού του πετάω τα αποφάγια. Με το που βλέπει τι του πήρα, μια κανονική μερίδα με πατάτες και αναψυκτικό μαζί, γυρνάει και μου λέει: «δεν είχε τίποτε καλύτερο;»

Α, ωραία θα τα πάμε, σκέφτηκα, αυτός πρέπει να φάει ξύλο, όχι φαγητό. Δεν του απαντώ καθότι ο στόχος είναι ο παράδεισος. Του παραδίδω τον δίσκο με το φαγητό και συνεχίζει: «μπορείτε να τους πείτε να το ετοιμάσουν για το σπίτι; Δεν θέλω να το φάω εδώ!» Ο εκνευρισμός μου χτυπά κόκκινο, δεν του απαντώ τίποτα και απομακρύνομαι. Κάθομαι να φάω σε μια γωνιά και τον παρακολουθώ. Ζητά μία σακούλα να βάλει μέσα το φαγητό που του αγόρασα και φεύγει. Επιστρέφει πέντε λεπτά μετά και αρχίζει το ίδιο τροπάριο με νέους περαστικούς ότι τάχα μου πεινάει και θέλει να φάει.

Στα τσακίδια ο παράδεισος, τώρα να δεις τι έχει να γίνει, λέω από μέσα μου. Συνεχίζω να τρώω και να τον παρατηρώ έκθαμβος που όλοι οι μαλάκες που τον λυπήθηκαν και τον τάισαν ήταν άντρες, όλοι όσοι τον προσπέρασαν ήταν γυναίκες. Ξάφνου τον βλέπω να πλησιάζει μία γριούλα, της πουλά ξανά το παραμύθι κι εκείνη το χάβει, του γνέφει να την ακολουθήσει, οπότε δεν άντεξα. Σηκώθηκα πάνω, πήγα και τη βρήκα επί τόπου και της είπα διακόπτοντας: «τον τάισα εγώ πριν πέντε λεπτά. Δεν είπε καν ευχαριστώ! Κάνει το ίδιο πράγμα με όλους, τον παρακολουθώ για ώρα». Έντρομη η γριούλα απομακρύνθηκε κακήν κακώς. Γυρνά με θράσος και μου λέει το ζώον: «είναι κακό που πεινάω;» Τώρα που θα καλέσω και τον σεκιούριτι να δεις τι έχει να γίνει, του λέω. Πήγα και τον κατήγγειλα και μου είπαν: «α, είναι γνωστός αυτός, μας τον καταγγέλλουν κάθε μέρα!» Κι εσείς τον ανέχεστε φυσικά, γιατί έτσι είναι αυτή χώρα, μπουρδέλο. 

Ωραιότατα!

Να προσέχετε ποιους ταΐζετε. Ο τύπος ήταν αρτιμελέστατος, λαλίστατος και προ πάντων αγνώμων. Αν πεινάει να πάρει τα ξερά του και να πάει να βρει μια δουλειά. Και επιτέλους, ας τους το υποδεικνύουμε. Μην χάφτετε τα "πεινάω".