Σπάνια σας προτείνω να πάτε να δείτε παραστάσεις από εδώ μέσα, αλλά σπάνια βλέπω κι εγώ παραστάσεις που να τις συζητώ και την επόμενη μέρα.
Το Nachtland που
παίζεται τώρα στη Νέα Σκηνή του ΘΟΚ όμως, με έκανε να παραμιλάω και δεν έχω
άλλη επιλογή από το να σας το προτείνω. Βασικά, αν μπορούσα θα σας έπαιρνα
σηκωτούς να το δείτε, γιατί είναι πραγματικά ένα πανέξυπνο έργο, που ανεβαίνει
σε σατανικά καλό τάιμινγκ και πραγματεύεται ένα αγαπημένο μου θέμα: Κατά πόσον
η προσωπικότητα του καλλιτέχνη επηρεάζει την αξία του έργου του.
Στο έργο, μία οικογένεια
Γερμανών πάει να εκκαθαρίσει το σπίτι του αποβιώσαντα πατέρα τους. Στο πατάρι
βρίσκουν έναν πίνακα που τον υπογράφει ο Αδόλφος Χίτλερ. Ναι, ο γνωστός.
Προφανώς ήταν ζωγράφος πριν γίνει ο γνωστός ψυχοπαθής δικτάτωρ. Η οικογένεια διχάζεται
κατά πόσον πρέπει να κρατήσει τον πίνακα, να τον πουλήσει ή να τον καταστρέψει.
Μπαίνει στην εξίσωση και μία Εβραία, που είναι σύζυγος του υιού του αποβιώσαντα
και αντιλαμβάνεστε τι τροπή παίρνει η συζήτηση.
Εκστασιάστηκα με την
παράσταση. Μετά βίας συγκρατιόμουν και δεν πετάχτηκα να συμβάλω στη σύσκεψη που
λάμβανε χώρα επί σκηνής. Και αυτό γιατί είναι ένα θέμα που με απασχολεί χρόνια
τώρα. Από τότε που βεβαιώθηκα ότι ο Michael Jackson ήταν
όντως παιδεραστής έπαψα να αγαπώ τα τραγούδια του. Εξακολουθώ και τα παίζω και τα
ακούω βέβαια, αλλά πλέον δεν ηχούν το ίδιο λαμπερά στα αυτιά μου. Αναρωτιέμαι συχνά αν
πρέπει να επηρεαζόμαστε από τα αίσχη του καλλιτέχνη. Και σε ποιο βαθμό. Ο Φρανκ
Σινάτρα, για παράδειγμα, ήταν μέλος της αμερικανικής μαφίας. Δεν με νοιάζει ποσώς. Οι Rolling Stones και
τα περισσότερα μέλη των πλείστων αγγλικών συγκροτημάτων των '60ς έμπηγαν τις ανήλικες στα
καμαρίνια για μία γρήγορη πίπα πριν τα λάιβ τους. Μας πήρε ο πόνος; Γιατί για
τον Michael
Jackson
με
πείραξε τόσο; Δεν ξέρω.
Θεωρώ ότι δεν πρέπει να μας νοιάζει
το ποιόν του καλλιτέχνη. Τι με νοιάζει αν ο Σφακιανάκης είναι ακροδεξιός αν τα
τραγούδια του μιλάνε στην ψυχή μου (δεν μιλάνε, παράδειγμα δίνω). Τι με κόφτει αν
η Μποφίλιου είναι κομμουνίστρια αν οι ερμηνείες της μου προκαλούν κατάνυξη (Δεν
μου προκαλούν, παράδειγμα δίνω). Γενικά προσπαθώ να μην επηρεάζομαι από τους χαρακτήρες
των καλλιτεχνών. Τι με κόφτει αν ο Καρβέλας είναι ανάγωγος από κοντά και αν
πετάει τη τσίχλα στον Φουρθιώτη (και λίγα του έκανε!) αφού μπορεί και γράφει μουσικές
που με κάνουν ευτυχισμένο;
Για τον Michael Jackson όμως
πειράχτηκα. Πειράχτηκα έτι περισσότερον όταν ο
Αλέξης είδε το βίντεο κλιπ του Θρίλερ μία μέρα στο Youtube και
μου είπε «φαίνεται πολύ καλός αυτός ο Michael Jackson!» Ίσως επειδή είναι
διαφορετικές οι αντιστάσεις μου απέναντι σε έναν παιδεραστή. Και ίσως επειδή ο Jackson είναι
κάποιος της εποχής μου, ενώ ο Μιγκ Τζάγκερ δεν με εκπροσωπεί.
Τέλος πάντων, όλα αυτά συζητιόνται
στο έργο το οποίο με καθήλωσε και το παρακολούθησα απνευστί απ’ την αρχή ως το
τέλος. Οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί, ένας κι ένας. Ακόμη και η Χριστίνα Παυλίδου,
που την έχω συνδέσει στο κεφάλι μου με άθλιες κυπριακές σειρές, στο έργο ήταν
καταπληκτική και με έπεισε. Ο Παρίσης, ο Γκρόζος και η Καλλινίκου,
καταπληκτικοί. Η Παπαδοπούλου καλή. Το σκηνικό ωραιότατο, σαν καλλιτεχνική
εγκατάσταση μουσείου, μέσα στο πνεύμα. Δεν βρήκα το παραμικρό κουσούρι!
Να σας πω ότι βρήκα και
εξαιρετικά ενδιαφέρουσες τις αντιδράσεις του κόσμου. Οι Κυπραίοι δεν ξέρουν αν
δικαιούνται να γελάσουν με σχόλια για το ολοκαύτωμα ή την Παλαιστίνη. Και δεν
είμαι σίγουρος αν δεν αντιδρούν επειδή είναι αμόρφωτοι και δεν πιάνουν τα
υπονοούμενα, ή αν αισθάνονται ότι το θέμα είναι αρκετά σοβαρό και δεν σηκώνει χιούμορ. Η
γνωστή υποκρισία του μη μου άπτου Κυπρίου. Εγώ περιττό να πω ότι κακάριζα στις στιγμές
του μαύρου χιούμορ. Εγώ και η φίλη μου. Ήμασταν οι μόνοι.
Να πάτε να το δείτε το έργο.
Είναι πλέον sold
out
επειδή
ακούστηκε από στόμα σε στόμα πόσο καλό είναι. Αλλά θα προσθέσουν διπλές παραστάσεις
τα σαββατοκύριακα, οπότε μπορεί να το προλάβετε.
Θα με θυμηθείτε.
