Οι "Συκκιρτησμένοι"

Σκεφτόμουν προ ολίγου ότι αν γινόταν στην Κύπρο κάποια μαζική διαδήλωση στα πρότυπα των ‘Αγανακτισμένων’ της Αθήνας, αυτή θα λεγόταν οι ‘Συκκιρτισμένοι’. Los Sikkirtados κατά τους Ισπανούς, που ήταν και οι εμπνευστές των Indignados.

Είναι πραγματικά αστείο το υποτιθέμενο σκηνικό και αυτό γιατί στην Κύπρο σπάνια ακούς τη λέξη αγανάκτηση. Ακούς διάφορα άλλα γαμωσταυρίδια, αλλά ποτέ δεν ακούς για αγανάκτηση. Θα μου πεις, είναι και δύσκολη λέξη για τον μέσο Κύπριο που έχει 100 λέξεις για λεξιλόγιο όλες κι όλες, αλλά όσο να ‘ναι, ουδέποτε φτάνουμε στα όρια της αγανάκτησης. Ενώ είμαστε ένα νησί υπό κατοχή, χωρίς ιδιαίτερες προοπτικές επιβίωσης και με ένα μάτσο αμόρφωτων πολιτικών να μας κυβερνούν, εμείς δεν αγανακτούμε. Μόνο «κρύφκουμεν».

Εν πάση περιπτώσει, ακούω συχνά τη γιαγιά μου να λέει ότι «εσυκκίρτησεν». Που ίσως να εννοεί ότι αγανάκτησε, αλλά αν κρίνω από το ύφος της, δεν πρόκειται για κάτι με τόση επίδραση στα νεύρα της, όσο η αγανάκτηση. Πρόκειται, μάλλον, για κάτι πιο mild. Όπως και να έχει, το παθαίνει. Συκκιρτά! Όπως όλος ο πληθυσμός της νήσου μας. Και συνήθως για πράματα αστεία.

Για παράδειγμα, οι Κύπριοι ‘Αγανακτισμένοι’ θα συκκιρτήσουν αν τους κλείσουν στο πάρκινγκ, βαράνε την «πουρού» μια ώρα και δεν βρεθεί ο μαλάκας που τους έκλεισε να έρθει να ταράξει το αυτοκίνητο. Σε αυτή την περίπτωση «συκκιρτάς» και έχεις όλα τα δίκια με το μέρος σου. Φτάνεις στο σπίτι αναψοκοκκινισμένος, ουφλαντάς συνέχεια και όταν σε ρωτήσουν τι έχεις απαντάς όλο στόμφο ότι «εσυκκίρτησες!» Και ο άλλος, παρόλο που δεν ξέρει τι ακριβώς εννοείς, σε έχει καταλάβει και σε έχει συμπονέσει πλήρως.

Επίσης, αν λιγουρεύτηκες ένα καινούριο ρούχο, το φλερτάρεις στη βιτρίνα καιρό, μαζεύεις λεφτά για να το αγοράσεις και όταν με το καλό πας στο μαγαζί, η Βουλγάρα πωλήτρια σε ενημερώνει ότι τους τελείωσε, εσύ «συκκιρτάς»! Έχεις κάθε δικαίωμα να συκκιρτήσεις! Όπως και αν σου πει –ακόμα χειρότερα- η πωλήτρια ότι το ρούχο που ζητάς υπάρχει μεν, σε άλλο μέγεθος δε. Το απόλυτο συκκίρτησμα.

Συκκιρτούμε επειδή τα έργα στους δρόμους καθυστερούν.

Συκκιρτούμε επειδή το κινητό δεν πιάνει σήμα ή κάθεται η μπαταρία σε κακό timing.

Συκκιρτούμε επειδή πήγαμε θάλασσα και ενόσω προσπαθούσαμε να μαυρίσουμε μας χτύπησαν τα μπαλάκια από τις ρακέτες και μας ξύπνησαν ή τα παιδάκια τρέχουν στην αμμουδιά και μας πετάνε άμμο. Συκκιρτούμε!

Πάντα για σοβαρούς λόγους.

Όταν με το καλό οι Luis Vuitton γίνουν απλησίαστες στις τιμές, ή μας κόψουν το γρήγορο ίντερνετ, ίσως αγανακτήσουμε. Και τότε ίσως βγούμε επιτέλους στους δρόμους.

Η Πατρότητα Παίρνει Αναβολή

Σου έχω πει ότι έχει ξυπνήσει το πατρικό μου ένστικτο, αρκετές φορές από δω μέσα.

Όμως, αυτή η εβδομάδα, που ήταν κάπως πιο χαλαρή και συνάντησα πολλούς φίλους που είναι παντρεμένοι και έχουν και παιδιά, ήταν αρκετή για να κάνω τον σταυρό μου και να πω δόξα σοι ο Θεός που δεν παντρεύτηκα ακόμα.

Ένα θα σου πω! Όλοι ανεξαιρέτως δεν κάνουν άλλη δουλειά από το να τρέχουν ξωπίσω το μωρό. Μην χτυπήσει, μην κάνει τούμπα, μην βγει στον δρόμο, μην ενοχλήσει τα διπλανά τραπέζια, μην τσακωθεί με άλλα παιδάκια πάνω στη τσουλήθρα, μην πεινάσει, μην, μην, μην. Στο τέλος καταλήγεις να μην λες κουβέντα με τον φίλο σου γιατί είναι συνέχεια στη τσίτα. Μία ολοκληρωμένη πρόταση δεν βγαίνει από το στόμα τους. Διακόπτεται από ειδικές διαδρομές προς διάσωση τέκνου. Φεύγεις από την καφετέρια κουρασμένος.

Επίσης, παρατήρησα ότι όλοι ανεξαιρέτως έχουν παράπονα από τον/την σύζυγο. Μάλιστα, ψες το βράδυ έπεσα κάτω από το γέλιο, όταν καρδιακός μου φίλος άρχισε να αποκαλεί τη γυναίκα του, ως «τούτη» και «αυτή». Άμα αρχίσαμε τις αναφορικές αντωνυμίες στα τρία χρόνια γάμου για να περιγράψουμε τον άντρα/γυναίκα μας, κατάλαβες τι ωραία που περνάνε. Αξιοζήλευτα!

Ναι, θέλω μωρό σαν τρελός, αλλά νομίζω θέλω το μωρό κάποιου άλλου. Για να παίζω λίγο, να παλιμπαιδίζω, να ξεχνιέμαι και μετά να το επιστρέφω πίσω. Σαν κασέτα σε βίντεο κλαμπ.

Σου είπα, φέτος το καλοκαίρι θα πάω ταξίδι με την Μπρέντα και θα λιώσω στο ρομάντζο (ή και στην πινακοθήκη, θα δείξει), αλλά και τουρ στη σκανδιναβία με το πάλαι ποτέ boyband. Σωστά; Είναι να μην αγωνιώ; Με τον σάκο στον ώμο θα είμαι, σαν τους Αμερικάνους που παίρνουν gap year από το πανεπιστήμιο. Και θα κυλιέμαι στα γρασίδια, μπροστά στην πύλη του Βραδεμβούργου πνίγοντας την Μπρέντα στα φιλιά, και θα κάνω καφρίλες μπροστά στη Μικρή Γοργόνα της Κοπεγχάγης! Προβλέπεται να ζήσω στιγμές από ταινία Hangover, 1 και 2 μαζί!

Μπροστά σε όλα αυτά, δεν ξέρω καθόλου αν αξίζει να τυρβάζεις περί του στάτους σου και στάτους μου, που παραμένουν ακόμα κολλημένα στο single.

Ρωσίδες Αστυνομικίνες

Είδα αυτή την φωτογραφία στο τουίτερ προ ολίγου και λύγισα. Δεν μπορώ να μην την μοιραστώ με το παγκόσμιο. Καλό Σαββατοκύριακο.

Respect Στο Χέρι Που Σου Δίνει Να Φας!

Από τον καιρό που ξέσπασε η οικονομική κρίση στην Ελλάδα, η Κύπρος γέμισε με ελλαδίτες που ψάχνουν εδώ εργασία. Από μεγάλους αστέρες του πενταγράμμου και ηθοποιούς, μέχρι παιδιά της διπλανής πόρτας που ήρθαν να κάνουν δουλειές του ποδαριού. Χαρακτηριστικό είναι ότι σε μία πρόσφατη έξοδό μου σε μπαρ, βρήκα τυχαία τρεις ελλαδίτες που σπουδάζαμε μαζί στην Αγγλία οι οποίοι ήρθαν να δουλέψουν στην Κύπρο, χωρίς καν να είναι συνεννοημένοι μεταξύ τους. Μιλούμε για πολύ μεγάλο αριθμό ατόμων και μεγάλη απελπισία.

Την αγάπη μου για την Ελλάδα και το έθνος την γνωρίζεις, δεν χρειάζεται να στην ξαναγράψω. Είμαι από τους λίγους εναπομείναντες που θεωρούν την Ελλάδα και την Κύπρο το ίδιο πράγμα (όχι για πολιτικούς λόγους, αλλά επειδή πραγματικά το πιστεύω, μια ματιά στη μαλακία που μας δέρνει και τους δύο είναι ενδεικτική του ότι πρόκειται για τον ίδιο λαό). Ουδέποτε γκρίνιαξα που έρχονται οι ελλαδίτες και δουλεύουν εδώ, αντιθέτως χαίρομαι που φρεσκάρεται η κυπριακή κοινωνία με νέες φάτσες και δεν βλέπουμε έξω συνέχεια τους ίδιους και τους ίδιους.

Επίσης, γνωρίζω το πόσο στήριξε η κοινωνία της Ελλάδας τους Κύπριους που κατέφυγαν εκεί μετά το 1974 για να δουλέψουν, οπότε κατά μία έννοια τους χρωστάμε να τους δώσουμε εργασία σήμερα που αυτοί βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Το «έρχονται και μας τρώνε τις δουλειές» δεν θα το ακούσεις ποτέ από το στόμα μου, πίστευα και πιστεύω ότι ο Ελληνισμός πρέπει να ζει χέρι, χέρι τις νίκες και τις ήττες, ανεξαρτήτως κράτους.

Με αυτά στα υπ’ όψιν, έρχομαι στο ζητούμενο:

Αγαπητέ ελλαδίτη: Άπαξ και ήρθες στην Κύπρο οφείλεις να την σέβεσαι και να την αγαπάς. Δεν έχω χειρότερο από το να βγαίνω έξω με ελλαδίτες και να τους ακούω να γκρινιάζουν για το ότι δεν έχουμε συναρπαστική νυχτερινή ζωή γιατί όλα κλείνουν απ’ τις δύο π.μ., για το ότι δεν έχουμε μέσα μαζικής μεταφοράς και όλοι οδηγούν αυτοκίνητο, για το ότι φοράμε όλοι ρούχα μάρκες, για το ότι είμαστε επιφανειακοί και επιδειξίες. Ναι, είμαστε όλα αυτά και εγώ πρώτος και καλύτερος τα καγχάζω χρόνια τώρα. Υπάρχει όμως μία ειδοποιός διαφορά: εγώ δικαιούμαι να χαλιέμαι γιατί είμαι όλα αυτά τα παραπάνω και κατά μία έννοια με πονάει που δεν μπορώ να απαλλαγώ από όσα με αλλοτριώνουν. Εσύ, που είσαι εδώ υπό το στάτους του φιλοξενούμενου δεν δικαιούσαι να γκρινιάζεις!

Με είδες εμένα ποτέ να έρχομαι στην Αθήνα και να σου λέω πόσο άσχημη πόλη είναι, αποπνιχτική με τόσο μπετόν, χωρίς πράσινο, με κόσμο στην πλειοψηφία του αφιλόξενο και αγχωμένο, με χιλιάδες αδέσποτα στους δρόμους και ανάγωγους επαγγελματίες παντού; Από τους ταξιτζήδες μέχρι τους δημόσιους υπαλλήλους; Ποτέ των ποτών! Εγώ αντιθέτως, όλα αυτά τα αγαπώ γιατί τα θεωρώ καλτ, αλλά και αν δεν είναι καλτ για τον μέσο Έλληνα, τα σέβομαι γιατί δεν μπορώ να υποτιμώ τη χώρα που με φιλοξενεί, που μου μεταλαμπάδευσε τόσες αξίες και που αγκάλιασε και αποθέωσε την Άννα Βίσση (το τελευταίο, αν θέλεις το δέχεσαι).

Γι αυτό και άλλους χίλιους λόγους, οφείλεις κι εσύ να τιμάς την Κύπρο, να την αντέχεις με τα άπειρα κακά της και να πίνεις νερό στο όνομά της. Και να πολεμήσεις γι αυτήν αν χρειαστεί! Και αυτό το λέω γιατί ικανούς σας έχω όλους να την κάνετε με ελαφρά, αν κάνουν οι Τούρκοι κανένα θερμό επεισόδιο στα καλά του καθουμένου (Εντάξει, μην αγχώνεστε, με τον Χριστόφια πρόεδρο, δεν θα κάνουν επεισόδιο, θα τους τα δώσει όλα δώρο).

Εγώ όταν κάηκε πέρσι και πρόπερσι η Ελλάδα (και πιθανόν να καεί και φέτος) έκλαιγα και λυπόμουν που δεν μπορούσα (για ιατρικούς λόγους) να έρθω να συμβάλω στην πυρόσβεση. Εγώ έβλεπα τον Γιώρκα να χορεύει ζεϊμπέκικο και βούρκωνα, διακινδυνεύοντας τη σχέση μου με τη Μπρέντα που το έβρισκε αστείο! Εγώ, ακούω για παραβιάσεις του εναέριου χώρου πάνω από το Αιγαίο και ανεβάζω πίεση. Εγώ ακούω τα Σκόπια να τα λένε Μακεδονία και βγάζω εξανθήματα! Και άλλα πολλά. Το ίδιο απαιτώ να κάνεις κι εσύ.

Δεδομένων όλων αυτών, μην ξανακούσω ελλαδίτη να μου λέει ότι δεν κάνουμε άλλη δουλειά εδώ πέρα από το να αγοράζουμε ρούχα, για το ότι δεν διαδηλώνουμε ποτέ (σας είδαμε κι εσάς που έπρεπε να σας χλευάσουν οι Ισπανοί για να συγκινηθείτε), για το ότι δεν περπατά ποτέ κανένας (πλάκα, πλάκα, βρες μου εμένα πεζοδρόμιο της προκοπής και θα περπατώ όσο θέλεις) και άλλα παρόμοια γραφικά, γιατί θα γίνουμε από δυο χωριά χωριάτες. Και επειδή ως γνωστόν εγώ ουδεμία σχέση έχω με τα χωριά, θα γίνουμε μόνο από το δικό σας.

Για να συνοψίσω: μεταξύ κατεργαρέων μούγκα!

Η Ζωή Πριν Τα Jumbo

Τη δεκαετία του ’80, όλα κι όλα τέσσερα καταστήματα παιχνιδιών μπορούσα να απαριθμήσω σε όλη τη Λευκωσία. Τον Πισσαρίδη, τον Μαύρο στη Λήδρας, τον Παναγιωτόπουλο και τον Μπεμπέ στη Μακαρίου. Έζησα την εποχή που το κατάστημα ανήκε σε κάποιον που τον ξέραμε με το όνομά του, και όχι σε αλυσίδα όπως σήμερα, όπου τα Jumbo μεγαλώνουν τα παιδιά όλου του κόσμου. Τότε υπήρχε ιεραρχία:

Αν ήθελες να αγοράσεις Μπάρμπι και X-men πήγαινες στον Μαύρο που ήταν πιο χάι, αν ήθελες επιτραπέζια στον Πισσαρίδη που ήταν πιο κούλτο, αν ήθελες κουκλοθέατρα στον Παναγιωτόπουλο που ήταν πιο νηπιαγωγείο και ούτω καθεξής. Εμένα το αγαπημένο μου απ’ όλα, ήταν του Μπεμπέ. Και αυτό γιατί πουλούσε μαριονέτες Muppets, σε πραγματικό μέγεθος. Ήταν εξαιρετικό κατάστημα. Και είναι το μόνο που εξακολουθεί να υφίσταται μέχρι σήμερα. Ο Πισσαρίδης πια πωλεί έπιπλα και είδη σπιτιού, ο Μαύρος έχασε την παλιά του αίγλη και πωλεί μόνο τα βασικά, ο Παναγιωτόπουλος έγινε Da Capo. Μία παρακμή. Μόνο το Μπεμπέ εξακολουθεί να ανθίσταται στον πόλεμο από τα καταραμένα Jumbo.

Τις προάλλες είδα όνειρο ότι περπατούσα μέσα στο κατάστημα του Μπεμπέ και όλα τα ράφια ήταν διακοσμημένα όπως τη δεκαετία του ’80. Υπήρχαν παντού τα Muppets, ο Κέρμιτ, η Πίγκυ, ο Γκόνζο κτλ. Και άπειρα Playmobil και Lego. Ήταν πολύ παράξενο όνειρο γιατί μπορούσα να μυριστώ ακόμα και τη μυρωδιά του καταστήματος που ήταν πολύ χαρακτηριστική. Ήταν και η γιαγιά μου μέσα στο κατάστημα η οποία μου είπε: «Μόνο κοιτάμε, δεν θα αγοράσουμε τίποτε!» και σκέφτηκα αμέσως, «γιατί μου μιλά σαν να είμαι μωρό; Αφού είμαι 30, λεφτά δικά μου έχω, θα αγοράσω ό, τι θέλω!»

Είχα να πάω στο Μπεμπέ από τη δεκαετία του ’80. Μπορεί να πίνω καφέδες συχνά στις καφετέριες της Μακαρίου και να με παρηγορεί η επιβίωση του εν λόγω καταστήματος, αλλά ουδέποτε μπήκα στον κόπο να μπω μέσα να δω τι απέμεινε από τότε. Προχθές, περίμενα μία φίλη στο Marks & Spencer, και μέχρι να έρθει μπήκα μέσα να δω το κατάστημα. Σκέφτηκα ότι μπορεί το όνειρο να ήταν σημάδι.

Μπαίνω μέσα. Ερημιές. Στεναχωρήθηκα. Μόνο οι τρεις πωλήτριες και αυτές έτοιμες να αυτοπυρπολυθούν από βαρεμάρα. Με ρώτησε η κοπέλα αν θέλω βοήθεια. Της είπα ότι δεν θέλω να αγοράσω τίποτε και ότι βρίσκομαι εδώ λόγω του ονείρου: "αυτό το κατάστημα ήταν το αγαπημένο μου τη δεκαετία του ’80", της είπα. Μου χαμογέλασε και μου είπε: «Έχουμε κρατήσει πολλά πράματα άθικτα από τότε!» Όντως, πάνω στην ξύλινη σκάλα, υπάρχει ακόμα το γυάλινο ημισφαίριο με τα lego μέσα. Αλλά μόνο αυτό. Ούτε φωτεινούληδες είδα, ούτε Στρουμφάκια, ούτε Muppets, ούτε Garfields, ούτε fraggle rock! Παρόλα αυτά, εξακολουθεί να μυρίζει το ίδιο υπέροχα εκεί μέσα. Μούχλα και κλεισούρα, αλλά υπέροχα!

Δεν αγόρασα τίποτα, αλλά μέσα σε πέντε λεπτά, όσο κράτησε η γύρα μου, πέρασαν όλα τα παιδικά μου χρόνια από μπροστά μου. Βγήκα έξω και ήταν σαν να γύρισα από αστρικό ταξίδι. Είχα jet lag.

Το πότε θα ξεπεράσω το ότι μεγάλωσα, ένας Θεός ξέρει…

Στην Τροχιά του Aircondition

Έχει από χθες το μεσημέρι που πανηγυρίζω έξαλλα, σαν μαθητής επειδή κλείνουν τα σχολεία.

Τελείωσα από τις εξετάσεις των Ισπανικών (πολύ μέτρια τα πήγα, μάλλον κόβομαι, αλλά ποιος χέστηκε), και το μόνο που απομένει για το 2011 είναι διακοπές! Μόνο διακοπές. Από τώρα μέχρι το τέλος της χρονιάς θα πάω σε 4 χώρες! Στις τρεις απ’ αυτές, θα είναι η πρώτη φορά κιόλας, πράγμα που μου μεγαλώνει τον ενθουσιασμό.

Ευτυχώς, φίλε μου. Ευτυχώς, γιατί κουράστηκα πολύ το 2011. Ήταν γεμάτο από δημιουργικές ασχολίες και πάρτι, αλλά εγώ κουράστηκα. Εκείνο το θέατρο μου έφαγε τα συκώτια. Λόγια, λόγια, λόγια, πρόβες, πρόβες, πρόβες σε ελεεινές ώρες, είχε καταντήσει βασανιστήριο. Και δεν τέλειωσε ακόμα, προετοιμαζόμαστε για άλλες δύο παραστάσεις στα τέλη Ιουνίου. Αλλά τουλάχιστον φάγαμε το γαϊδούρι και έμεινε η ουρά του.

Έτσι που λες, ξεκουμπίστηκε το θέατρο και οι 9 ώρες πρόβα κάθε βδομάδα και αναπνεύσαμε. Ύστερα άρχισα διάβασμα για τα Ισπανικά. Που δεν ήταν και πολύ αυστηρό ως διάβασμα, αλλά όσο να ‘ναι, στην ηλικία των 30 να κάθομαι να αποστηθίζω ρήματα και φράσεις δεν είναι το καλύτερο μου. Άσε που το «σφουγγάρι» του εγκεφάλου μου δεν τα απορροφά όλα από την πρώτη πια. Και μπήκε το καλοκαίρι και εγώ μάθαινα υπερσυντέλικους και παρατατικούς!

Τελείωσε η εξέταση χθες και ησυχάσαμε. Άσε, μου έβαλαν να γράψω έκθεση για ένα όνειρο που βλέπω συχνά. Χάρηκα κι εγώ, σαν μαλάκας, ότι θα τους γράψω για τον εφιάλτη που βλέπω συχνά, ότι με καταδιώκουν τρία ντόμπερμαν και με δαγκώνουν, και μου σκίζουν τα ρούχα. Πώς λένε τον εφιάλτη στα Ισπανικά; Pesadilla. Το μπέρδεψα με άλλη λέξη όμως, και τον έγραψα ως Pandilla. Που σημαίνει παρέα. Λαμπρά! Όλη η έκθεση αντί να αναφέρεται σε εφιάλτη, αναφέρεται σε μία παρέα. Που θα μπορούσε να είναι εφιαλτική βέβαια, αλλά κατάλαβες. Το κλαίω το πτυχίο από τώρα… Δεν γαμιέται!

Αγόρασα μία βιντεοκάμερα πριν πολύ καιρό. Για να την πάρω μαζί μου στα ταξίδια. Ούτε που πρόλαβα να την ανοίξω με όλα αυτά στο κεφάλι μου. Προβλέπονται άπειρα βίντεο κλιπς αυτό το καλοκαίρι. Και άπειρες φωτογραφίες!

Δεν είμαι άνθρωπος του καλοκαιριού. Ειδικά του κυπριακού καλοκαιριού που πιάνει τους 50 βαθμούς και με μία υγρασία που τσακίζει κόκαλα. Αλλά, φέτος αγωνιώ. Από τώρα και για τους υπόλοιπους 6 μήνες το μυαλό μου θα είναι σε safe mode. Και οι μετακινήσεις από το κρεβάτι στον καναπέ θα γίνονται με φειδώ.

Summer time, and the living is easy…

ΥΓ: Πήγα και ψήφισα. Το 80% των παρευρισκομένων ψηφοφόρων, ήταν γέροι πάνω από 60 χρονών. Είναι για να δεις ποιοι κινούν τα νήματα σε αυτή τη χώρα. Το αλτσχάιμερ και τα τριγλυκερίδια!

Όλα Όσα Μου Έμαθαν Οι Προεκλογικές Εκστρατείες

Είναι η πρώτη φορά στα χρονικά μου που ασχολούμαι με τις βουλευτικές εκλογές. Παλιότερα, ούτε να τις χέσω. Δεν ξέρω γιατί, είναι που μεγαλώνω και αισθάνομαι περισσότερη ευθύνη για την χώρα (χώρα! Λέμε τώρα…) στην οποία ζω; Θα σε γελάσω. Πάντως, φέτος, καταπιάστηκα τόσο πολύ με τις προεκλογικές εκστρατείες που νιώθω σαν να μην είχαμε ποτέ ξανά βουλευτικές σ’ αυτό τον τόπο. Σαν να γίνονται όλα για πρώτη φορά!

Μοιράζομαι μαζί σου διάφορες σκέψεις, έτσι, διάσπαρτα:

Πρώτα απ’ όλα! Αγαπητή, κ. Ρούλα Μαυρονικόλα! Πού βρήκες το κινητό μου και μου στέλνεις μηνύματα; Πότε γνωριστήκαμε; Πότε ανταλλάξαμε νούμερα; Γιατί εγώ δεν θυμάμαι τίποτα; Μου έστειλες τρία μηνύματα μέσα σε τρεις μέρες και η μαλακία είναι ότι δεν μπορώ να σου κάνω reply back να σου πω ότι και να ήθελα να σε ψηφίσω, με αυτή σου την αδιακρισία, θα πάρεις κάτι που θα το θυμάσαι σ’ όλη σου τη ζωή! Μπα που να μην σταυρώσεις ψήφο! Που χτυπά το κινητό μου, τρέχω να δω ποιος είναι, για να βρω μήνυμά σου, ότι: «η αποχή δεν είναι μαγκιά».

Εσένα περίμενα! Άντε από ‘κει χάμω!

Δεύτερον, γνώρισα τη Θέκλα. Τη Θέκλα που «με θέλει μαζί της στη Βουλή.» Την κατασυμπάθησα. Είναι η μόνη που με κάλεσε για καφέ στο γραφείο της (μετά που έγραψα γι αυτήν στο μπλογκ), για να μου εξηγήσει τις θέσεις της και η μόνη που μου μίλησε σαν άνθρωπος και όχι σαν γερόντισσα πολιτικός με ξύλινη γλώσσα. Την πάω γιατί δεν κρατά τους τύπους, θα πει και το αστείο της και έχει και μία αθυροστομία απολαυστικότατη. Επίσης, πρόσεξα ότι όταν είναι καλεσμένη στην τηλεόραση, πάντα απαντά επί του θέματος και η σκέψη της έχει ροή. Σπάνιο για Κύπρια και σπάνιο για πολιτικό! Το μόνο της κακό είναι ότι συζητά με τη Δρακούνα.

Τη ρώτησα τι θα κάνει αν δεν εκλεγεί μεθαύριο και μου απάντησε: «Μα, φυσικά και θα εκλεγώ!» 

Τρίτον. Πιστεύω ότι τα τελευταία επεισόδια με πρωταγωνιστές τους οπαδούς της Ομόνοιας ήταν το ωραιότερο δώρο για τη συσπείρωση των Ελλήνων της Κύπρου εναντίον του υπέρτατου χωρκατοκόμματος. Δεν ελπίζω σε θαύματα βέβαια (που είναι ο απόλυτος καταποντισμός τους), αλλά ποτέ δεν ξέρεις.

Μου είπαν ότι, τις προάλλες, στο συνέδριο του ΔΗΣΥ, βγήκε ο Αναστασιάδης να μιλήσει στο πλήθος και είπε: «Νιώθω πολύ συγκινημένος που βλέπω μπροστά μου τον Γλαύκο Κληρίδη, αλλά δεν θα κλάψω γιατί δεν είμαστε στην Ελίτα!» Χα! Δεν τον χωνεύω τον Αναστασιάδη γιατί ήταν πρωτοστάτης του ‘ΝΑΙ’ στο Δημοψήφισμα, αλλά για κάτι τέτοια τον λατρεύω.

Γέλασα απίστευτα με το κείμενο της Ξένιας (εκείνης που θα κάνει την Ανατροπή) στο Facebook σχετικά με τις καταστροφές στον Σκαραβέο. Πολύ μελό κείμενο, με παρομοιώσεις και καλολογικά στοιχεία έκθεσης Γυμνασίου. «Χάθηκε και ο γάτος που υιοθετήσαμε» γράφει στο τέλος πικραμένη. Εδώ ο κόσμος χάνεται, η έννοια του κάττου μας έπιασε! Ώρες, ώρες δηλαδή… Άσε την ανατροπή και φτιάξε καμιά σπανακόπιτα.

Συμβουλή προς τους επίδοξους βουλευτές για τις επόμενες βουλευτικές εκλογές: Η λέξη «μαζί» που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στα σλόγκαν σας ΔΕΝ λειτουργεί! Δεν θέλουμε να κάνουμε τίποτα μαζί σας. Καλύτερα μόνοι μας, να γίνεται η δουλειά μας, παρά μαζί, να μας τρώτε την ώρα μας. Δεν ξέρετε και το ρητό; «Αν θέλεις να γίνει η δουλειά σου, καν’ την μόνος σου». Το να μας τάζετε ότι όλα θα τα κάνουμε «μαζί», δεν μας διεγείρει. Αντιθέτως, μας αγχώνει.

Επίσης, θα ήθελα να δω κάτι πέρα από τα τετριμμένα στα σλόγκαν σας. Τη λέξη «Τσίπα» ας πούμε.

Οι εκλογές είναι σαν την Γιουροβίζιον. Δεν μετρά ποιο τραγούδι θα κερδίσει γιατί όλοι ξέρουμε ότι ούτως ή άλλως, μετά θα ξεχαστεί. Το φαν είναι η διαδικασία. Έτσι και οι εκλογές. Δεν μας κόφτει ποιοι θα βγουν, διότι ξέρουμε ότι όλοι πάνω, κάτω είναι για τα μπάζα. Το φαν είναι η διαδικασία και η αγωνία για το ποιος θα εκλεγεί. Επίσης, όπως και στη Γιουροβίζιον, όσο κι αν γκρινιάζουμε για το επίπεδο των τραγουδιών, στον τελικό πάλι την Ελλάδα θα ψηφίσουμε. Έτσι κι εδώ. Βρίσε, βρίσε το κόμμα σου, στο τέλος αυτό θα ψηφίσεις, όπως έμαθες μια ζωή… Εύχομαι φέτος να διαφοροποιηθώ και να ψηφίσω αυτό που πρέπει. Και δεν αποφάσισα ακόμα, είμαι μεταξύ τριών κομμάτων.

Και τώρα θα πω μία μεγάλη σοφία. Όλοι όρθιοι:

Η κάλπη είναι σαν το πεπτικό μας σύστημα. Όταν μπαίνει το ψηφοδέλτιο στην κάλπη όλοι χαίρονται, όπως όταν μπαίνει στο στόμα το φαΐ. Αλλά όταν είναι να βγει το αποτέλεσμα, και στις δύο περιπτώσεις, ξέρουμε πως μυρίζει!

Let the show begin!

Πρόσκληση

Αυτό το βίντεο διαφημίζεται σήμερα στο yupi, αλλά το διαμοιράζουν αβέρτα και στο τουίτερ.

Για πολλά replays! Και ο τύπος, θεός!

Me Gustan Los Examenes, Me Gustas Tu!

Την Παρασκευή και το Σάββατο θα κάτσω εξετάσεις Ισπανικών – DELE, για επίπεδο Β2.

Από χθες που μπήκα στην τελική ευθεία, κάθομαι και κλίνω ρήματα στο μπλοκάκι μου, μαθαίνω νέες λέξεις, επαναλαμβάνω τους κανόνες της υποταχτικής, βλέπε subjuntivo, και κάνω πρόβα την 15λεπτη παρουσίαση που θα κάνω στον εξεταστή. Μία διαδικασία πολύ κουραστική για την ηλικία των 30 που είμαι, η οποία με κάνει να απορώ τι ήθελα και μπλέχτηκα με τις ξένες γλώσσες στα καλά του καθουμένου.

Να σου πω εγώ τι ήθελα. Όταν είχα γνωρίσει τη Κολομβιανή μου οπτασία το 2001 και ήμουν σίγουρος ότι θα την παντρευτώ και θα γεννοβολήσουμε μαζί, σκέφτηκα ότι δεν γίνεται να μην μιλάμε την ίδια γλώσσα. Ξεκίνησα τότε μαθήματα Ισπανικών σε μία καθηγήτρια στην Κύπρο, ώστε να κερδίσω χρόνο και να μπορώ να συνεννοούμαι με τα παιδιά μας. Αυτά που θα κάναμε, τέλος πάντων. Όταν τα σκέφτομαι αυτά σήμερα, δεν ξέρω σε ποιον τοίχο να βαρέσω το κεφάλι μου! Τέλος πάντων, καλός μαλάκας ήμουν για την ηλικία μου, και άρχισα την εκμάθηση της γλώσσας. Τρεις μήνες το καλοκαίρι έκανα εντατικά μαθήματα. Επέστρεψα στην Αγγλία τον Σεπτέμβρη να την βρω, με ύφος θριαμβευτή αφού μέσα σε τρεις μήνες έμαθα τα βασικά, και πήρα τον πούλο. Τσακωθήκαμε και δεν μιλούσαμε για μήνες.

Επειδή όμως, ήμουν και είμαι της άποψης πως ότι αρχίζουμε πρέπει να το τελειώνουμε, συνέχισα τα μαθήματα γιατί επίσης πιστεύω πως τη σήμερον ημέρα να μιλάς μόνο αγγλικά δεν φτάνει. Πήγα δυο φορές στη Βαρκελώνη για καλοκαιρινά μαθήματα, από ένα μήνα κάθε φορά, το 2004 και το 2010, ενώ παράλληλα όσο σπούδαζα προσπαθούσα να κάνω παρέα με ισπανόφωνους για να μην χάνω επαφή με τη γλώσσα. Μην φανταστείς ότι προόδεψα πολύ, αλλά απ’ τα ολότελα…

Όταν γύρισα στην Κύπρο το 2006, γράφτηκα ιδιαίτερα σε μία πολύ καλή κυρία και πήγαινα για μάθημα τα Σάββατα. Ήμουν πολύ ικανοποιημένος αλλά, από ένα σημείο και έπειτα γίναμε φίλοι και ξεχνούσε ότι εγώ πήγαινα εκεί για μάθημα. Άρχιζε να μου λέει τον πόνο της, μου εξιστορούσε τα βάσανα των παιδιών της που δεν διάβαζαν τα μαθήματά τους, μου ανέλυε τις πολιτικές της πεποιθήσεις και έτσι περνούσε η ώρα. Από μάθημα τίποτις! Το 60λιρο στο τέλος του μήνα όμως, θυμόταν να το ζητήσει κανονικότατα. Δύο χρόνια άντεξα μαζί της, όταν είδα ότι πλέον με βλέπει σαν φίλο παρά σαν μαθητή, την έκανα με ελαφρά!

Από το 2008 μέχρι σήμερα πάω σε μία άλλη καθηγήτρια, η οποία είναι μεν πιο κοντά στην ηλικία μου, αλλά επειδή έχουν γνώση οι φύλακες δεν της επιτρέπω να έρθουμε κοντά. Από μακριά και αγαπημένοι! Όποτε αντιληφθώ ότι υπερβαίνει τα εσκαμμένα και μου τρώει την ώρα μου μιλώντας στα ελληνικά για τα προβλήματά της, εγώ ανοίγω επιδειχτικά το βιβλίο και τη ρωτώ: «σε ποια άσκηση μείναμε;»

Μανία κι αυτή! Όλες να μου πουν τον πόνο τους! Θέλετε κυρίες μου παρέα; Να τελειώσουμε το μάθημα και να πάμε για καφέ! Τι επαγγελματισμός είναι αυτός, να μου τρώτε την ώρα για να ακούσω εγώ τους καημούς σας. Και όχι τίποτα άλλο, αλλά ούτε σκόντο στην τιμή των διδάκτρων! Καταλαβαίνω ότι βαριέστε, αλλά δεν φταίω εγώ!

Εν πάση περιπτώσει, απ’ ό, τι κατάλαβα, αυτό το φαινόμενο παρουσιάζεται σε πολλά φροντιστήρια όπου ο μαθητής βρίσκεται τετ-α-τετ με την καθηγήτρια, οπότε άρχισα να το ανέχομαι ελαφρώς.

Δεν θέλω να σταματήσω τα Ισπανικά. Αλλά δεν ξέρω και πού θα μου χρησιμεύσουν. Ούτως ή άλλως έφτασα σε επίπεδο που καταλαβαίνω σχεδόν τα πάντα, δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο να τα συνεχίσω. Άλλωστε, ζω στην Κύπρο που ουδεμία εφαρμογή βρίσκουν, μάλλον εδώ θα με πεθάνουν, άρα το όνειρο μετανάστευσης στη Βαρκελώνη αναβάλλεται, μην σου πω ότι ματαιώνεται. Άρα; Γιατί να κάθομαι εγώ σαν μαλάκας τώρα και να κλίνω ρήματα, να αποστηθίζω παρουσιάσεις και να διαβάζω ανελλιπώς την El Pais στο ίντερνετ;

Επειδή κάποτε γνώρισα μία Κολομβιανή; Πάλι καλά να λες που ήταν και ισπανόφωνη. Γιατί αν γνώριζα καμιά από τη Ζουαζιλάνδη, σήμερα θα έκλινα ρήματα των φυλών των ζουλού!

Πόσο τραγικό! Να ξέρεις ότι ο μόνος λόγος που θέλεις να εξελίξεις τον εαυτό σου είναι για να εντυπωσιάσεις μία γκόμενα! Καλά το λέω ότι αν δεν ήταν η επιθυμία για σεξ, οι άντρες δεν θα σηκωνόμασταν καν από το κρεβάτι μας το πρωί!

Για να δούμε τι θα δούμε με τις εξετάσεις φέτος!

Θέμα Χρόνου Να Τουρκέψουμε Όλοι!

Ακολουθεί άγριο γαμωσταυρίδι, μην πεις ότι δεν προειδοποίησα!

Το τι νεύρα έχω, δεν περιγράφεται. Σφάζω άνθρωπο! Ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή, που ασχολούμαι με αυτόν τον πούστο-διαγωνισμό και ανεβάζω την πίεσή μου 100, κινδυνεύοντας να πάθω καινούριο ανεύρυσμα. Τόσες ώρες ακρόασης των τραγουδιών, τόση αφοσίωση στην Ευρώπη, τόση προσήλωση ολόχρονα, για να δω την μογγόλα την Τουρκάλα επί σκηνής να κερδίζει τον τίτλο για το Αζερμπαϊτζάν! Έχω να νευριάσω τόσο, από το 2003 που κέρδισε η Σερτάμπ.

Ψόφο! Ψόφο! Σκατότουρκοι να πεθάνετε όλοι! Και όχι μόνοι σας. Να πάρετε μαζί σας και τους Κύπριους που σήκωσαν το ακουστικό και σας ψήφισαν. Αν είναι δυνατόν, να δίνουμε λεφτά και βαθμούς σε χώρα που αναγνωρίζει το ψευδοκράτος και το οποίο ουσιαστικά αποτελεί κράτος-παρακλάδι της Τουρκίας. Θα μου πεις, εδώ όλη η Ευρώπη τους ψήφισε, οι Κύπριοι σε πείραξαν; Ναι, οι Κύπριοι μου φταίνε που δεν τους αρκεί η κατοχή και τα χίλια μύρια κακά που περνούμε εξ αιτίας της συνεχιζόμενης καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας και θέλουν και επαναπροσεγγίσεις με μία χώρα που ο μέσος άνθρωπος λούνεται μία φορά τον μήνα και η μέση γυναίκα κυκλοφορεί με την μαντίλα! Ψόφο σε όλους!

Αυτά είναι! 61 χρόνια ζωής για την Ευρώπη, για να κερδίζει το Αζερμπαϊτζάν χέρι, χέρι με την Τουρκία. Σκατά στον τάφο σας! Να πάτε στο Μπακού του χρόνου, να κολλήσετε αρρώστιες να ησυχάσουμε! Να γίνει ένας σεισμός να μην βρίσκουν ούτε τα κόκαλά σας! Τα είπα και ξαλάφρωσα και δεν μετανιώνω λεπτό για όσα σας κατουριέμαι.

Μην σου πω, μάνα μου, ότι η Τουρκία κόπηκε επίτηδες από τους ημιτελικούς. Για να συσπειρωθούν οι Τούρκοι ψηφοφόροι υπέρ του Αζερμπαϊτζάν. Όλα μελετημένα τα έχουν αυτοί, τι νομίζεις; Διότι τόσα χρόνια που συμμετείχαν και οι δυο χώρες στους τελικούς, μοιράζονταν την 2η και την 3η θέση οι μόγγολοι. Η Τουρκία πήρε τον διαγωνισμό το 2003, δεν τον έχει ανάγκη τόσο σύντομα, σου λέει, ας κοπώ φέτος, να κερδίσει η αδελφή χώρα! Ψόφο! Ψόφο!

Πέντε λεπτά διάλειμμα και επανέρχομαι με εντυπώσεις.

Λοιπόν:

• Χάρηκα για τη 2η θέση της Ιταλίας. Επιτέλους λίγο class και φινέτσα!
• Χάρηκα για την 7η θέση της Ελλάδας. Λεβεντιά. Αν είχε κληρωθεί σε καλύτερη θέση θα διατηρούσε το τοπ5 ο Λούκας. Αυτά να βλέπετε όλοι εσείς που πέσατε να φάτε το ζεϊμπέκικο. Αυτό είναι η Ελλάδα ρε! Και όταν τιμάς τις ρίζες σου, αυτό επιβραβεύεται.
• Εγώ ήθελα να κερδίσουν οι Δανοί. Ήρθαν 5οι, ας είναι.
• Τονέ μπούλο οι Άγγλοι και οι Μπλου. Πολύ μέτριοι φωνητικά και καλά να πάθουν γιατί είχαν και ένα υφάκι πολύ σνομπέ. Τάχα, «είμαστε φίρμες και χάρη σας κάνουμε που είμαστε εδώ!»

* Πολύ γέλασα που η Ελλάδα έδωσε 10 στην Ιταλία και 12 στη Γαλλία. Πολλή κουλτούρα πλάκωσε ξαφνικά! Και η Αρώνη καμάρωνε! Τύπου: Ελάτε να μοιράσουμε τα 10αρια και τα 12αρια στην κουλτούρα, γιατί όπου να 'ναι βγαίνει ο Κιάμος και θα μας πάρουν το τραπέζι αν δεν πάμε εκεί πριν τη μία!
• Επίσης, χάρηκα που δεν κέρδισε η Γαλλία. Φαντάστηκες να κέρδιζε η όπερα; Όλοι με όπερες θα κατέβαιναν του χρόνου. Και που να ψάχνουμε τώρα τον Φραγκούλη να μας εκπροσωπεί… Βέβαια, δεν του άξιζε του Γάλλου να καταλήξει τόσο χαμηλά, αλλά τι να κάνεις. Όταν του έκαναν κοντινό πλάνο οι σκηνοθέτες, ήταν φτυστός η Σελίν Ντιόν από το 1988 στο Ne Partez Pas Sans Moi. Ίδιες μπούκλες, μόνο η άσπρη φούστα έλειπε.
• Με νευρίασαν και οι Ουκρανοί που είχαν την πιο αδιάφορη συμμετοχή των τελευταίων ετών και κέρδισαν τις εντυπώσεις καθαρά λόγω της καλλιτέχνιδος που έπαιζε στο φόντο με την άμμο.
• Η έναρξη του διαγωνισμού ήταν η καλύτερη των τελευταίων ετών. Πολύ Λας Βέγκας. Μόνο η έναρξη του 2006 στην Ελλάδα την ξεπερνά!
• Οι δίδυμοι Ιρλανδοί ήταν ευχάριστη έκπληξη και όσο τους βλέπω τόσο πιο πολύ τους συμπαθώ. Εξαιρετικό το σόου τους.
• Και η Γερμανίδα Λένα μου άρεσε. Πολύ πιο σοφιστικέ φέτος.
• Παρεμπιπτόντως, μόλις είδα τα αναλυτικά αποτελέσματα των ημιτελικών. Η Ελλάδα κέρδισε τον πρώτο ημιτελικό! Η Κύπρος στον δέυτερο ήρθε προτελευταία. Και πολύ μας είναι. Αν είναι δυνατόν, να στέλνουμε τον Μυλόρδο! Θεμιστοκλέους δεν ξέρεις τι σου γίνεται εκεί στο ΡΙΚ! Οι Αζέροι στέλνουν τραγούδια Σουηδών συνθετών και σαρώνουν και συ στέλνεις τραγούδια του κάθε χώρκατου από το πέρα γαουροχώρι και νομίζεις «προωθείς τα καινούρια ταλέντα!» Ουστ και συ, σας βαρέθηκα όλους!

Chart Show: Eurovision Classics

Πλησιάζει ο αγαπημένος μου διαγωνισμός. Σου παραθέτω σε αντίστροφη μέτρηση τα 10 αγαπημένα μου τραγούδια από τα βάθη των αιώνων, από το 1987 μέχρι σήμερα δηλαδή, που παρακολουθώ αμείωτα τον διαγωνισμό. Πάμε να δούμε ποιος θα πάρει το δωδεκάρι μου.

10. Ελλάδα – Everything (2006) Άννα Βίσση.
Μου πήρε χρόνια να χωνέψω την 9η θέση εκείνης της βραδιάς. Όταν, όμως, βλέπω μετά από χρόνια την ερμηνεία της Άννας εκείνο το βράδυ σκέφτομαι ότι δικαίως έχασε (ήταν άρρωστη και ήταν εμφανές), ενώ σε κατοπινές συναυλίες έτυχε να ακούσω το everything σε πολύ καλύτερες εκτελέσεις. Παρόλα αυτά, όταν βλέπω αυτό το βιντεάκι στο youtube που αποτυπώνει τον χαμό που επικρατούσε στο στάδιο την στιγμή που η Άννα γονάτιζε, σκέφτομαι ότι τελικά εκείνο το βράδυ, η Ελλάδα βγήκε πρώτη. Αλλά μόνο οι παρευρισκόμενοι το κατάλαβαν. Κοίτα εδώ χαμό, ούτε σε συλλαλητήριο τέτοια πώρωση.

09. Κύπρος – Μόνο η Αγάπη (1982) Άννα Βίσση.
Αυτό το τραγούδι είναι μία σκέτη μελαγχολία. Όταν το ακούω θυμάμαι το σπίτι της γιαγιάς μου και ένα προϊστορικό μηχάνημα βίντεο στο οποίο χωρούσα να μπω κι εγώ μέσα, το οποίο έπαιζε την κασέτα του διαγωνισμού από το 1982. Ήταν όλα πολύ πιο αθώα τότε, η Κύπρος πανέμορφη, η Βίσση ένα μπουμπούκι σαν αρχαία παλλακίδα. Τότε, χαιρόσουν που ζούσες εδώ. Σύγκρινε εκείνο το feeling με αυτό που σου βγάζει εν έτει 2011 ο Μυλόρδος. Πάρε και κατάλαβε. Το 1982 έπρεπε να είχαμε κερδίσει. Όπως είπε και ο Καρβέλας που έγραψε το τραγούδι: «Ένας Καρβέλας δεν βγαίνει ποτέ του πέμπτος!» Και συμφωνώ. Κέρδισε η Γερμανία με το φρικτό και αγαπησιάρικο «Λίγη Ειρήνη», το οποίο ήταν γλυκανάλατο, σε βαθμό εμετού.

08. Ιταλία – Magic, Oh Magic (1985) Al Bano & Romina Power.
Πριν ο Αλ Μπάνο βγει στη σύνταξη και αντικαταστήσει την κουκλάρα Ρομίνα με τον Γιάννη Πλούταρχο, ο Αλ Μπάνος πήγε δυο φορές στη Γιουροβίζιον. Το 1976 και το 1985. Έχασε και τις δύο γιατί πήγε με μέτρια τραγούδια. Το παρόν όμως, εγώ το αγαπώ. Εκπέμπει και περικλείει όλο το κιτς του διαγωνισμού μέσα σε ένα τρίλεπτο. Μα, τι να πρωτοσχολιάσω; Τα ρούχα των φωνητικών που σχηματίζουν την ιταλική σημαία; Το λαμέ χρυσό φόρεμα της Ρομίνας που θα ζήλευε ακόμα και η Άντζελα Δημητρίου; Μία πανδαισία χρωμάτων χωρίς αμφιβολία. Όπως και να έχει, λατρεύω τη νοσταλγία που μου βγάζει και το ακούω ακόμα και σήμερα με τεράστια ευλάβεια. Το ότι θα παντρευτώ μία που θα μοιάζει της Ρομίνας στο είπα πολλές φορές απ’ εδώ, και το επαναλαμβάνω προς εμπέδωση.

07. Ιταλία – Fiumi Di Parole (1997) Jalisse.
Αυτό το τραγούδι, που κατά τα άλλα αποτελεί καθαρή αντιγραφή του ‘Listen to your Heart’ των Roxette, έχει μία ολόκληρη ιστορία από πίσω του, την οποία παρέθεσα όταν πρωτ’ άνοιξα αυτό το μπλογκ και αξίζει να τη διαβάσεις (ξανά) και να γελάσεις με την καρδιά σου, κάνοντας κλικ εδώ.

06. Πορτογαλία – O Meu Coracao Nao Tem Cor (1996) Lucia.
Τους Πορτογάλους τους αγαπώ γιατί είναι κακομοίρηδες σαν εμάς (πάω στοίχημα πανηγύρισαν όταν μπήκε η Κύπρος στην ΕΕ αφού από τελευταίοι θα πέρασαν προτελευταίοι) και όταν τους πιάνουν αυτά τα φολκλόρ τους, τους αγαπώ ακόμα περισσότερο. Η Πορτογαλία, εκτός από φτωχή και κακομοίρα είναι και ατυχής στον διαγωνισμό. Η πιο ψηλή θέση που κατέκτησε ήταν η 6η με αυτό εδώ το τραγούδι που με παραπέμπει στο καλοκαίρι του 1996. Ήμουν Ά Λυκείου τότε και ήταν η πρώτη χρονιά που θα έδινα εξετάσεις ενισχυμένης φυσικής και μαθηματικών. Μου είχε κολλήσει αυτό το τραγούδι και όποτε το ακούσω σήμερα, μυρίζω την άνοιξη του 1996 και με πιάνει ένα γλυκό άγχος που δυστυχώς δεν θα ξαναζήσω.

05. Κροατία – Neka Mi Ne Svane (1998) Danijela.
Μα, τι επική ερμηνεία ήταν αυτή;! Την ώρα που πέταξε την κάπα της και άστραψε στην σκηνή, ήταν σαν να ήρθε η Δευτέρα παρουσία! Πολύ άδικα κέρδισε το τραβέλι του Ισραήλ εκείνη τη χρονιά και πολύ κακώς περιορίστηκε στην 5η θέση η Κροατία. Αφού δεν κέρδισε με το ‘Neka Mi Ne Svane’, η Κροατία δεν θα κερδίσει ποτέ (ΟΚ, κέρδισε με το ‘Rock Me’ αλλά τότε ήταν μέρος της Γιουγκοσλαβίας και όχι ανεξάρτητη χώρα).

04. Γαλλία – Mama Corsica (1993) Patrick Fiori.
Πόσο ωραίο! Πόσο μεσογειακό! Πόσο απλό και τέλειο! Θυμάμαι, άρεσε και στον πατέρα μου. Η Γαλλία κατεβαίνει και φέτος με τραγούδι ερμηνευμένο στα κορσικανά, αλλά δεν μ’ αρέσει τόσο όσο το ‘Mama Corsica’. Μάλιστα, φέτος λένε ότι θα κερδίσει. Δεν θέλω. Αδικία για το 1993.

03. Ιρλανδία – Why Me? (1992) Linda Martin.
Από τις τρεις νίκες του Johny Logan, αυτή μ’ αρέσει πιο πολύ απ’ όλες. Πιο πολύ και από το ‘Hold Me Now’. Λατρεύω την κορύφωση. Εκεί που σκύβει η Λίντα και πετάγεται αμέσως φωνάζοντας «Why me?» Πεθύμησα να ξαναζήσω ιρλανδική νίκη (κάποτε τους είχα σιχαθεί που δεν προλάβαιναν τις πρωτιές) αλλά όχι φέτος. Ας στείλουν κάτι πιο κλασσικό (όχι όμως με την έννοια του παλιακού), και θα δούμε.

02. Ιταλία – Gente Di Mare (1987) Uberto Tozzi.
Αυτό το τραγουδάμε όρθιοι, με παρέα, ελαφρώς αγκαλιασμένοι, σαν χορωδία.

Και φτάσαμε στο νούμερο ένα. Στο νούμερο ένα βρίσκεται το τραγούδι που μ’ έκανε να αγαπήσω τον διαγωνισμό. Ορίστε:

01. Γιουγκοσλαβία – Hajde Da Ludujemo (1990) Tajci.
Η Tajci ήταν η Καλομοίρα της τότε Γιουγκοσλαβίας. Ήταν 19 χρονών όταν τραγούδησε το «Σοκολάτα» και θυμάμαι ότι είχα εντυπωσιαστεί από το πόσο πολύ έμοιαζε με την Μέριλιν Μονρό. Μάλιστα, στην ηλικία των δέκα που ήμουν τότε, είχα μπερδευτεί προς στιγμή και νόμιζα πως επρόκειτο όντως για την Μονρό. Λάτρευα το τραγούδι της, (έχει και «γνώριμη» εισαγωγή αντιγραμμένη από το Satisfaction των Rolling Stones), τον τρόπο που το έλεγε, ήμουν ερωτευμένος με την Tajci. Το τραγούδι έγινε πολύ δημοφιλές στην Κύπρο (τότε η κυπριακή επιτροπή του έδωσε 10 στα 12), και το 1995 διασκευάστηκε στα Ελληνικά από έναν Κύπριο τραγουδιστή που δεν τον θυμάται κανείς σήμερα. Θυμάμαι που το ρεφραίν στα ελληνικά έλεγε «έλα απόψε για ένα βράδυ, που θα ‘χει γεύση μόνο σοκολάτα, και θα μας βρει μαζί!» Το είχαν γυρίσει και βίντεο κλιπ στην υπόγεια διάβαση της Έγκωμης, δίπλα στο Γυμνάσιο και ήταν τρομερά ερασιτεχνική η όλη εικόνα. Αυτό όμως ήταν ενδεικτικό του πόσο άρεσε το τραγούδι της Γιουγκοσλαβίας. Σήμερα, στη Σερβία, το εν λόγω τραγούδι είναι classic, αλλά η πολλά υποσχόμενη Tajci εγκατέλειψε τη χώρα κατά τη διάρκεια του πολέμου και ζει πλέον μόνιμα στις ΗΠΑ όπου ασχολείται, αν θέλει ο Θεός, με εκκλησιαστική μουσική! (Ο Θεός, προφανώς, το θέλει!)

Οδηγός Επιβίωσης Β' Ημιτελικού

Δεύτερος ημιτελικός σήμερα. Πιο ενδιαφέρων και πιο κρίσιμος.
Ορίστε τα βασικά που πρέπει να ξέρεις:

Βοσνία Ερζεγοβίνη: Στέλνει ένα τραγούδι που θεωρείται φαβορί, αλλά το ερμηνεύει ο Ντίνο Μέρλιν, γνωστός μας από το 1999, όπου ήρθε έκτος (νομίζω) με ένα τραγούδι σκέτη αηδία. Μισησμένη χρονιά το 1999 επειδή η Κύπρος καταποντίστηκε με το «Θα ‘ναι έρωτας», γι αυτό και δεν τον χωνεύουμε τον Ντίνο που ευνοήθηκε από τις συμμαχίες. Λένε ότι θα περάσει στον τελικό, εγώ δεν το θέλω.

Αυστρία: Οι πικαρισμένοι Αυστριακοί επέστρεψαν στον διαγωνισμό, τώρα που πείστηκαν ότι όλα δουλεύουν ρολόι και μας χαρίζουν ένα τραγούδι βγαλμένο από τα τέλη του ’80. Μία μπαλάντα πολύ τυποποιημένη που δεν θα προσέξει κανένας. Μάλλον θα αποκλειστούν και ποιος τους ακούει μετά…

Ολλανδία: Οι Ολλανδοί άρχισαν να κάνουν φιλότιμες προσπάθειες για να περάσουν στον τελικό. Η τελευταία τους φορά ήταν το 2004. Το τραγούδι τους φέτος είναι συμπαθητικό, θέλω να δω κατά πόσο θα κάνει την απαιτούμενη αίσθηση.

Βέλγιο: Έγινε και το Βέλγιο χώρα τώρα!

Σλοβακία: Μα πόσο συμπαθητικές αυτές οι δίδυμες καβλίτσες; Να τις βάλεις δίπλα, δίπλα, και να αρχίσεις να τους γλείφεις τα πρόσωπα! Εύχομαι να περάσουν, γιατί οι Σλοβάκοι είναι ταλαιπωρημένος λαός στη Γιουροβίζιον και αξίζουν να δουν μία φορά τελικό στη ζωή τους.

Ουκρανία: Να αποκλειστεί να τελειώνουμε. Καλόμαθε η Ουκρανία να περνά τελικό τόσα χρόνια με ό, τι μαλακία θυμηθεί να στείλει…

Μολδαβία: Χάλια μαύρα. Ιδανική στιγμή για διάλειμμα. Το κατούρημα που λέγαμε.

Σουηδία: Ο Έρικ Σάαντε που εκπροσωπεί τη Σουηδία είναι η αντρική βερσιόν της Μπρίτνι Σπήαρς και όλα τα ποπ boybands των 90ς ενσωματωμένα σε ένα σώμα. Θα θυμηθείς τα νιάτα σου με το τραγούδι αυτό και θα νοσταλγήσεις την εποχή που η σόου μπίζνες είχε ακόμα λεφτά και έστηνε τεράστια θεάματα. Το τραγούδι δεν λέει πολλά, αλλά το τζάμι που θα θρυμματιστεί επί σκηνής κλέβει την παράσταση και είναι κάτι που θα δοκιμάσω να κάνω κι εγώ μια μέρα, έτσι για το χάζι μου!

Κύπρος: Χρυσοπράσινος βίλλος ριγμένος στο πέλαγος. Τι να πω, στους ξένους αρέσει. Ο Θεός να μας φυλάει από μάτι που κοιτάζει πονηρά!

Βουλγαρία: Μου αρέσει! Αν και ερμηνευμένο στα βάρβαρα βουλγάρικα, εμένα μ’ αρέσει. Θυμίζει Pink από MTV Awards. Και έχει και ωραίο backdrop επί σκηνής. Ας τα πάει καλά και μια φορά η Βουλγαρία, δεν θα πάθουμε τίποτα.

ΠΓΔΜ: Ουστ από δω γύφτοι, έπρεπε να σας είχαμε βομβαρδίσει προ πολλού, να τελειώνουμε με το θέμα της ονομασίας σας!

Ισραήλ: Τι θέλει τώρα το τραβέλι και ξανάρχεται στα λημέρια μας, είναι απορίας άξιο. Είναι που άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι λιώνει η επιδερμίδα της και ξεχειλώνει και λέει να ζήσει όση δόξα μπορεί πριν την κρεμάσουν σαν λινάτσα πάνω από κανένα τζάκι; Δεν ξέρω. Θα προκριθεί επειδή είναι αυτή που είναι, αλλά ως εκεί. Μα, ντινγκ-ντονγκ;

Σλοβενία: Βαριέμαι.

Ρουμανία: Βαριέμαι δυο φορές. Σαν τραγούδι των Sclub7 ακούγεται.

Εσθονία: Η Katy Perry της Εσθονίας, διασταυρωμένη με τσαχπινιά Καλομοίρας θεωρείται φαβορί, αν και δεν καταλαβαίνω προς τι ο ενθουσιασμός για ένα τραγούδι που εξυμνεί τη λεωφόρο Ροκφέλλερ. Από όλες τις άλλες μαλακίες που θα δούμε απόψε, δεν μπορώ να φέρω ένσταση στην πρόκριση αυτή. Αν μη τι άλλο, είναι χαριτωμένο.

Λευκορωσία: Με τραγούδι “I love Belarus”. Και την δικτατορία επίσης. Βρε άντε από ‘κει!

Λεττονία: Συμπαθητικό ποπ τραγούδάκι που ίσως περάσει εξ αιτίας της ευνοϊκής σειράς εμφάνισής του. Κατά τα άλλα ουδέν αξιοσημείωτο προς αναφορά.

Δανία: Το αγαπημένο μου! Θυμίζει Greenday, θυμίζει Ποπ-Ροκ αγγλικό συγκρότημα, εν ολίγοις είναι πολύ καλό για να είναι στην Γιουροβίζιον. Θέλω να κερδίσει! Και αν κερδίσει, προβλέπω να γίνεται ύμνος όπως το ‘Love shine a light’.

Ιρλανδία: Θυμάσαι εκείνους τους δίδυμους καραγκιόζηδες στο αγγλικό X-Factor με εκείνο το παράξενο ξανθό μαλλί; Ετοιμάσου να τους θυμηθείς. Με τραγούδι υπερπαραγωγή και εμφάνιση που παραπέμπει επίσης σε ερμηνεία από MTV Awards, ο 2ος ημιτελικός δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο φινάλε. Σαν τραγούδι βέβαια δεν λέει τίποτα, αλλά δεν βαριέσαι. Αυτή είναι η Γιουροβίζιον του 2011!

Το Σάββατο πριν τον τελικό επανέρχομαι με chart show: Eurovision Classics που θα είναι στην ανάμνηση βουτηγμένο. Και τώρα σας αφήνω γιατί ξύπνησα ανάποδα και ακόμα έχω νεύρα από χθες, που έγινα μαλλιά κουβάρια σπίτι μου!

Λα, Λα, Λα, Λα...

Απόψε είδα τη Γιουροβίζιον αγκαλιά με την Μπρέντα

Δεν θα σου αναλύσω τα αποτελέσματα, άλλωστε εκτός από το ότι δεν πέρασε η Νορβηγία δεν είχαμε κάποια άλλη τρομερή έκπληξη. Το θέμα μας είναι άλλο.

Είδα τη Γιουροβίζιον αγκαλιά με τη Μπρέντα και ένιωθα μια απέραντη αγαλλίαση. Τόσα χρόνια μόνος μου, πάντα αναρωτιόμουν αν θα έβρισκα ποτέ μία κοπέλα η οποία θα ανεχόταν τα χούγια μου και τα κολλήματά μου. Η Μπρέντα όχι μόνο ανέχεται το πάθος μου με τη Βίσση και τη Γιουροβίζιον, αλλά απόψε πανηγυρίζαμε τα δυο μας σαν πεντάχρονα όταν οι παρουσιαστές ανακοίνωναν τις αγαπημένες μας χώρες (Εγώ ήθελα την Ισλανδία κι εκείνη την Ελβετία) που προκρίνονταν στον τελικό.

Είδαμε τον διαγωνισμό σαν ερωτευμένοι γάτοι, ο ένας απλωμένος πάνω στον άλλον στον καναπέ, με ελαφρά διαλείμματα από φιλιά και αγκαλιές για να ακούσουμε τι παίζει στην τηλεόραση, με απέραντα χάδια και τρυφεράδες που θα μπορούσαν να διακόψουν ακόμα και τους διαγωνιζόμενους στο Ντίσελντορφ, που ίσως να ενοχλούνταν από όλη αυτή την έκκριση ζάχαρης.

Αισθάνθηκα τόσο ασφαλής μαζί της, τόσο ανέμελος, σαν έμβρυο σε μήτρα, σαν 17χρονος στο Λύκειο που του πήγαιναν όλα καλά στο πρώτο ραντεβού. Τόσο παιδικά και τόσο ευτυχισμένα, που ώρες, ώρες φοβάμαι και να χαρώ!

Σε αγαπώ Μπρέντα. Τόσο πολύ που σηκώθηκα από το κρεβάτι για να το φωνάξω δημοσίως, αλλιώς δεν θα έκλεινα μάτι. Το 12άρι μου θα το παίρνεις κάθε χρόνο, σε σημείο που θα φάμε άγριο γιουχάισμα, όπως την Ελλάδα με την Κύπρο. Λα, λα, λα, λα, λα, λα, λααααα....

Γιουροβιζιακός Οδηγός Επιβίωσης

Απόψε έχει ‘Α Ημιτελικό Γιουροβίζιον.

Είμαι πολύ περίεργος να δω τι ετοιμάζουν οι Γερμανοί, γιατί ο πήχης είναι πολύ ψηλά γι αυτούς. Περιμένω να δω τεχνολογικά θαύματα επί σκηνής και ένα διαγωνισμό ανώτερο από την αηδία που μας παρουσίασαν πέρσι οι Νορβηγοί. Απ’ ό, τι διάβασα μέχρι στιγμής, οι ημιτελικοί είναι ελαφρώς υποτονικοί, οι Γερμανοί κρατούν κλειστά τα πιο δυνατά χαρτιά τους και επιφυλάσσονται για τον μεγάλο τελικό του Σαββάτου. Ίδωμεν.

Απόψε προβλέπεται ένας πολύ βαρετός και ολίγον εύκολος ημιτελικός. Όλες οι μαλακίες απόψε διαγωνίζονται. Η Ελλάδα προβλέπεται να περάσει άνετα στον τελικό, κοινώς να κάνει περίπατο.

Ορίστε και ο οδηγός επιβίωσης:

Πολωνία – Δυναμικό opening του διαγωνισμού από την Magdalena Tul με ένα σόου που θα επιβεβαιώσει όλα τα κλισέ που λέγονται για τις ανατολικό-ευρωπαίες. Βασικά, μόνο ο στύλος θα λείπει από σκηνής. Μια χαρά, δεν χαλιέμαι. Τραγουδάκι συμπαθητικό, στα συν ότι ερμηνεύεται στα πολωνικά, θα περάσει εύκολα στον τελικό.

Νορβηγία – Μία Αφρικάνα θα τραγουδήσει haba-haba, όπως έκανε και η Σακίρα το καλοκαίρι με το waka-waka. Πολύχρωμη και ρυθμική συμμετοχή που ουδόλως συνάδει με τη χώρα που εκπροσωπείται, η οποία είναι τίγκα στον πάγο και την κατάθλιψη. Το βρίσκω λίγο άκυρο εκ μέρους των Νορβηγών, αν και το τραγούδι αυτό καθ’ αυτό είναι ΟΚ. Και η Νορβηγία θα περάσει στον τελικό.

Αλβανία – Οι Αλβανοί να μας κάνουν τη χάρη. Οκτώ χρόνια συμμετέχουν, ένα τραγούδι που να ακούγεται δεν αξιώθηκαν να στείλουν. Ούτε φέτος.

Αρμενία – Όλα τα κλισέ του διαγωνισμού συμπυκνωμένα σ’ ένα τραγούδι. Πας και για κατούρημα.

Τουρκία – Έξω οι βρωμότουρκοι από την Κύπρο και από την Ευρώπη!

Σερβία – Οι παλιοί καλοί καιροί του Γιοξίμοβιτς έχουν περάσει ανεπιστρεπτί για την αδελφική μας χώρα.

Ρωσία – Εδώ έχουμε ψωμί. Το τραγούδι των Ρώσων το επέλεξε ο παραγωγός της Lady Gaga, και γι αυτό είχαμε υψηλές προσδοκίες που δυστυχώς διαψεύστηκαν. Δεν είναι κακό τραγούδι, αντιθέτως... Αλλά για Lady Gaga το βρίσκω λίγο. Ο τραγουδιστής είναι καλός, μπορεί να χορεύει και να τραγουδά ταυτόχρονα, ενώ η τηλεσκηνοθεσία είναι αρκετά αβανταδόρικη ώστε να το πριμοδοτήσει με πολλές ψήφους. Οπωσδήποτε στον τελικό, μην σου πω και ΤΟΠ3. Για τη μαμά Ρωσία πρόκειται άλλωστε.

Ελβετία – Μάνα μου τους Ελβετούς! Γιατί το παλεύουν ακόμα, είναι απορίας άξιο. Τα τελευταία χρόνια έστειλαν υπέροχα τραγούδια που όμως πέρασαν και δεν ακούμπησαν (ακόμα δεν χωνεύω ότι δεν προκρίθηκε το The Highest Heights το 2009), έτσι δεν ξέρω κατά πόσων θα κάνει την έκπληξη η κατά τα άλλα συμπαθέστατη Rosinella.

Γεωργία – Φασαρία και θόρυβος.

Φινλανδία – Νανούρισμα.

Μάλτα – Τους τελείωσαν οι χοντρές στη Μάλτα. Φέτος στέλνουν τις τρελές που έχουν τις τύχες τις καλές. Μάλτα γιοκ!

Αγ. Μαρίνος – Δεν άντεξα να το ακούσω πάνω από μία φορά, δεν εκφέρω άποψη.

Κροατία – Η αγαπημένη μου χώρα από τα 90ς βρίσκεται σε καταστολή τα τελευταία 10 χρόνια. Με τις μαλακίες που στέλνει, τρίζουν τα κόκκαλα της Danijela. Θα τρίξουν κι απόψε.

Ισλανδία – Το αγαπημένο μου! Για πολλούς λόγους. Επειδή είναι ρετρό. Επειδή αποθεώνει την αντροπαρέα, αλλά επειδή έχει και συγκινητική ιστορία. Το τραγούδι αυτό το έγραψε ένας τύπος που πέθανε λίγες μέρες πριν τον εθνικό τελικό της Ισλανδίας. Το τραγούδι όμως διαγωνίστηκε κανονικά, ερμηνευμένο από φίλους του τραγουδιστή. Κέρδισε, και απόψε διαγωνίζεται κανονικά με τα χρώματα της Ισλανδίας. Δεν είναι το καλύτερο τραγούδι που θα ακούσεις φέτος, αλλά εμένα κάτι μου κάνει…

Ουγγαρία – Είναι από τα μεγάλα φαβορί γι απόψε αλλά και για το Σάββατο. Εμένα δεν με έπεισε, αλλά οι φανς παθαίνουν ντελίριο με την Ουγγαρέζα. Προσωπικά, δεν μου σηκώνει ούτε την τρίχα μου, ούτε τίποτ’ άλλο.

Πορτογαλία – Το λες και σάτιρα, το λες και διαδήλωση, το λες και fail.

Λιθουανία – Τα 3 λεπτά από τη ζωή μας πίσω!

Αζερμπαϊτζάν – Αυτό, που οι Μόγγολοι Τούρκοι του Αζερμπαϊτζάν προσλαμβάνουν κάθε χρόνο Σουηδούς για να τους γράψουν τραγούδι είναι πολύ εκνευριστικό, αν και έξυπνο. Από το 2008 που ξεκίνησαν να συμμετέχουν, πλασάρονται στο ΤΟΠ10 με τραγουδάρες, που όμως ουδόλως αντιπροσωπεύουν την κουλτούρα τους. Βγείτε να τραγουδήσετε με τις μαντίλες αν είστε μάγκες! Γίναμε ξαφνικά όλοι ευρωπαίοι! Ουστ!

Ελλάδα – Λούκα, την ευχή μου! Όλο το δωδεκάθεο μαζί σου!

Τα Συμπεθέρια

Μια χαρά τα ‘συμπεθέρια’ ως τώρα.

Πάμε σήμερα για το μεγάλο φινάλε, αν και δεν παίρνω κι όρκο, γιατί κάτι μου λέει ότι θα το ξαναπαίξουμε μες τον μήνα για φιλανθρωπικό σκοπό.

Κοίτα εδώ φουστάνια, μαλλιά και μουστάκια! Πραγματικό το μουστάκι. Ανυπομονώ να έρθει το τέλος σήμερα να το ξυρίσω γιατί δεν μπορώ να με βλέπω έτσι, παρόλη την απόλαυση να παίζεις τον χώρκατο επί σκηνής.

Τεράστιες ευχαριστίες στους φίλους μου που ήρθαν να με δουν και ιδιαίτερα σε DrSporck, Gourounella, SheDemon, JoyTears, αλλά και Rania που έγινε πλέον μέρος της ομάδας.

Και του χρόνου, να φάμε «τα μαστουρωμένα, να κάνουμε κεφάλι να γλεντήσουμε!»

Λίγο Πριν Την Πρεμιέρα

Όλα χάλια πήγανε εψές στην πρόβα τζενεράλε.

Που αυτό συνήθως είναι καλό σημάδι. Όσες φορές έπαιξα θέατρο και πήγε χάλια η τζενεράλε, η πρεμιέρα έσκισε. Βέβαια, ψες, ένιωσα πολύ χάλια σε βαθμό ανησυχίας. Σήμερα δεν κάνω άλλη δουλειά. Διαβάζω λόγια και σενάριο. Πρώτη φορά στη ζωή μου έπαθα τόσα απανωτά blackouts που να μην θυμάμαι καν ποια σκηνή παίζουμε! Και δεν μπορούσα καν να αυτοσχεδιάσω και να σώσω την κατάσταση. Τίποτα! Ου γαρ έρχεται μόνον, θα μου πεις. Ναι, αφού και οι σκηνοθέτιδες το παρατήρησαν ότι έδειχνα κουρασμένος. Και δεν ήμουν ιδιαίτερα ταλαιπωρημένος. Αυτά τα χάπια της πίεσης φταίνε που με «ρίχνουν» και δείχνω κουρέλι απ’ τα 30 μου, κοτζάμ δύο μέτρα παλικάρι. Αργοπεθαίνω.

Εκτός από τα λόγια που τα ξεχνούσα, ψες είχαμε και το πρόβλημα να συνηθίσουμε τη σκηνή του θεάτρου. Αλλιώς να παίζεις στο θέατρο κι αλλιώς να κάνεις πρόβες σε καμαρούλα μια σταλιά, 2Χ3 όπως τους τελευταίους 6 μήνες. Αλλά θα στρώσουμε. Την ώρα της υπόκλισης πρέπει να κάνουμε ένα μικρό χορευτικό νούμερο. Έσπασαν τα νεύρα μου. Δύο ώρες να συγκεντρωθούμε να κάνουμε μία γύρα χορεύοντας συρτάκι. «Από τους αγκώνες κρατάμε τον άλλον, όχι από το χέρι! Δεν χορεύουμε το γύρω, γύρω όλοι, εδώ!», φώναζα και νομίζω το παράκανα, αλλά είχε πάει 11:30! Νυχτωθήκαμε. Και είχαμε πάει στο θέατρο από τις 5:30 το απόγευμα!

Μόλις σχολάσω σήμερα, θα τεζάρω στον ύπνο μέχρι τις 6:00 το απόγευμα που θα αρχίσω να ετοιμάζομαι για να πάω στο θέατρο. Δεν παλεύεται αλλιώς.

Χάιντε, καλή παράσταση να ‘χουμε!

Η Πρόβα της Κύπρου

Κοίτα τώρα να δεις, πώς σώζουμε σκηνικά ένα τραγούδι που κατά τα άλλα δεν έχει υπόθεση:

Παίρνουμε όλες τις Γιουροβίζιον των τελευταίων 10 χρόνων, τις παρακολουθούμε και υιοθετούμε από δω κι από ‘κει, ό, τι κόψει ο νους μας μπας και ασχοληθεί κανένας μαζί μας.

Το concept:

Ο Μυλόρδος και οι τραγουδιστές των φωνητικών αιωρούνται, φορώντας εκείνες τις μπότες που φόρεσε και ο Ρουβάς πριν 2 χρόνια στο This Is Our Night και έπεσε το σύμπαν να τον φάει ότι αντιγράφει τη Βίσση μετά από 9 χρόνια, όταν έκανε τα ίδια στο ‘Αγάπη Υπερβολική.’ Εμείς αγρόν αγοράσαμε, άλλωστε η Βίσση δική μας είναι, την αντιγράφουμε όποτε γουστάρουμε και όποιος πει κακή κουβέντα να καεί στην πυρά με τις ξενέρωτες. Στο κάτω, κάτω, δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη, όπως είπε κάποτε και η Θεοπούλα!

Ύστερα, βάζουμε και μια κοπέλα ντυμένη κάτι… που δεν ξέρουμε τι ακριβώς συμβολίζει, να βγάλει μια τσιρίδα και να περιστρέψει μια φωτεινή σφαίρα. Το ξέρουμε, το είδαμε να το κάνει και η Βίσση πάλι στο ‘Απαγορευμένο Τουρ’ την ώρα που τραγουδούσε την ‘Κόντρα.’ Δεν βαριέσαι, ποιος το θυμάται; Η εικόνα είναι τουλάχιστον τρομαχτική, νομίζεις πως βλέπεις τον Οβελίξ έτοιμο να επιτεθεί σε μάχη κρατώντας σιδερένια σφαίρα, ενώ το «βαρβατζιό» που ακούγεται, παραπέμπει τουλάχιστον σε τρίτη τουρκική εισβολή, ή σε Κύπριους σε αεροδρόμιο που περιμένουν πτήση για Αθήνα.

Το Backdrop σεγκοντάρει το όλο θέαμα με πολλές φωτεινές σφαίρες να δαιμονίζονται και να πάλλονται πέρα δώθε, θυμίζοντας σπερματοζωάρια σε μήτρα που λυσσάνε για ωάρια. Επίσης, οι πολύτιμες πέτρες αφηνιάζουν κι αυτές, μοιάζουν να πετάνε σαν νυχτερίδες στον πύργο της Buffy. Μία ομορφιά. Όχι απλώς ομορφιά, αλλά εμπειρία κανονική.

Αποτέλεσμα; Κανένας δεν προσέχει το τραγούδι και τον ερμηνευτή. Που αυτό, στην δική μας περίπτωση, είναι και το ζητούμενο.

Το Κεφάλι Ψηλά κ Τα Χέρια Ανοιχτά!

Είδα τουλάχιστον πέντε φορές από χθες την πρόβα του Λούκα για τον ‘Α Ημιτελικό της Γιουροβίζιον και ανατρίχιασα και τις πέντε. Μα τι λεβέντης! Και αυτός και το τραγούδι και τα χορευτικά, όλα άψογα. Ακόμα και το backdrop, που οι φίλοι μου στο Facebook το βρήκαν κιτς «λες και θα ξεπροβάλει ανά πάσα στιγμή ο Περικλής με την Ασπασία» εγώ το βρήκα θεϊκό. Μα, αυτό είναι η Ελλάδα, φίλε μου. Αρχαίο πνεύμα αθάνατο και όλοι οι καιροί που σκύβουν πάνω από τον Παρθενώνα. Άσε που εμένα αυτοί οι κίονες, σε συνδυασμό με τη μπλε φωτιά και το μπλε ύφασμα που ανεμίζει μου προκαλούν δέος. Ποιος Περικλής και ποια Ασπασία; Ολόκληρος ο Δίας νομίζεις πως θα ξεπροβάλει!

Και στο κάτω, κάτω στη Γιουροβίζιον πάμε, που οι μισοί βγαίνουν τα τραγουδήσουν με φτερά και πούπουλα. Οι κίονες σε χάλασαν; Που είναι και ό, τι πιο τέλειο έβγαλε η κλασική τέχνη; Άσε μας!

Πολύ χάρηκα που θα χορέψει εν τέλει ο Λούκας, πολύ χάρηκα που πολύ έξυπνα κάνει μόνο μία γυροβολιά για να σώσει τις ανάσες του και το υπόλοιπο το αναλαμβάνουν οι χορευτές, γενικώς χάρηκα. Είμαι σίγουρος θα πάμε πολύ καλύτερα από ότι μας θέλουν τα προγνωστικά. Κατ’ αρχήν, ποιοι ψηφίζουν την Ελλάδα κάθε χρόνο; Οι Έλληνες ομογενείς. Σιγά, μην πήρε ο πόνος ποτέ τη Χέλγκα ή τον Τσάρλι να ψηφίσουν την Ελλάδα. Οι Έλληνες μετανάστες την ψηφίζουν και αν κρίνω από το πόσοι ξενιτεύτηκαν τους τελευταίους μήνες λόγω οικονομικής κρίσης, φέτος θα έχουμε επιπλέον ψήφους από τις κατεξοχήν φιλικές χώρες. Αν μάλιστα θεωρήσεις ότι το «ζεϊμπέκικο» θα λειτουργήσει ως συσπείρωση για το έθνος, τότε, έχουμε σίγουρες τις βαθμολογίες από τα δυτικά κράτη και τα βαλκάνια.

Πιστεύω ακράδαντα ότι την πρόκριση την έχουμε σίγουρη (κληρωθήκαμε τελευταίοι, που είναι από τις πιο ευνοϊκές θέσεις στον Διαγωνισμό) και στον τελικό ευελπιστώ για Τοπ 10. Μην ξεχνάς ότι το Ντίσεντολφ είναι γεμάτο Έλληνες, προβλέπεται να γίνει χαμός στην Αρένα την στιγμή του ζεϊμπέκικου, σαν σε Greek Party την ώρα του Ζορμπά σε αγγλικό πανεπιστήμιο.

Θα δούμε μία υπέροχη Γιουροβίζιον φέτος.

Συμπέθεροι Απ' Τα Τίρανα

Παίζουμε θέατρο αυτό το ΠΣΚ. Στο Μελίνα Μερκούρη. Το «Συμπέθεροι απ’ τα Τίρανα». Κοπιάστε! Όσοι ενδιαφέρεστε, μπορείτε να προμηθευτείτε εισιτήρια στην είσοδο, ή αν καίγεστε πολύ, επικοινωνήστε μαζί μου να δω τι μπορώ να κάνω με τυχόν κρατήσεις. Είναι πάντως, ό, τι πιο αστείο έχω παίξει τα τελευταία πέντε χρόνια που ασχολούμαι με το ερασιτεχνικό θέατρο.

Και θέτω το ερώτημα τώρα, να σφαχτούμε: Εσείς πως θα νιώθατε αν η κόρη σας, σας έφερνε γαμπρό από τα Τίρανα;

Θα σου πω εγώ πως θα ένιωθα, παρόλο που δεν έχω κόρη.

Αν ήμασταν σε κάποιο πολιτισμένο ευρωπαϊκό κράτος, θα σου έλεγα ότι χέστηκα για την καταγωγή του γαμπρού μου. Ας ζήσουν όπως θέλουν, ας πάρει Εσκιμώο ή και ουρακοτάγκο άμα θέλει. Στην Ευρώπη οι γονείς δεν συντηρούν τα παιδιά τους ώσπου να αποδημήσουν εις Κύριον, επομένως δεν μου πέφτει λόγος αν ο γαμπρός είναι Αλβανός ή Λόρδος.

Αλλά, επειδή ζούμε στον ευρύτερο ελληνικό χώρο και όλοι ξέρουμε πως λειτουργούν τα πράματα, εάν αύριο θα έπρεπε να δώσω προίκα στην κόρη μου και αν θα έπρεπε κατά κάποιον τρόπο να την εξασφαλίσω, τότε ναι, θα είχα κι εγώ άποψη για το ποιος θα είναι ο γαμπρός. Η ατάκα: «Γι αυτό δουλεύαμε τόσα χρόνια; Για να μας τα φάει ο Αλβανός;» που ακούγεται στο θεατρικό, εγώ το υπερασπίζομαι με τα χίλια.

Με λίγα λόγια, αν είναι γραφτό να μου τα φάει ο γαμπρός μου, τουλάχιστον θα τον διαλέξω εγώ! Τώρα, αν βέβαια μου φέρει γαμπρό από τα Τίρανα που είναι επιστήμων, ή τέλος πάντων έχει μία στρωμένη δουλειά που μπορεί να συντηρήσει οικογένεια, κανένα πρόβλημα, με γεια της με χαρά της. Αλλά επειδή μέχρι σήμερα, οι μόνοι Αλβανοί που ξέρω είναι ο άντρας της Ρούλας Βροχοπούλου και κάτι ταριφάδες που γνωρίζω όταν πάω στην Αθήνα, κρατώ και μία πισινή...

Δίκαιο. Νομίζω;

Αυτό το: «Σπιτώνω. Όποιον. Μου. Φέρουν. Αρκεί. Να. Την. Αγαπά», το είδα να καταρρέει άπειρες φορές εν έτει 2011. Και απορώ γιατί οι εκάστοτε αχάπαροι γονείς δεν δίνουν ένα τέλος σ’ αυτή την εκμετάλλευση. Μην τυχόν και κακοφανιστεί ο πρίγκιπας και χάσει το γαμήσι η κόρη τους; Δηλαδή, να έχω εγώ τον χαραμοφάη να παρασιτεί και να περιδρομιάζει, απλά και μόνο επειδή αγαπά την κόρη μου. Κύριε ελέησον!

Τώρα θα μου πεις, όταν οι πατρίδες μας συντηρούν τους λαθραίους, και θεωρείσαι ρατσιστής όταν θέλεις να αποδίδονται τα του Καίσαρος, δεν θα κάτσουν να συντηρήσουν οι γονείς τους νόμιμους Καίσαρες; Τουλάχιστον, στη δεύτερη περίπτωση γλιτώνεις και από τη μουρμούρα της κόρης…