Chart Show: Eurovision Classics

Πλησιάζει ο αγαπημένος μου διαγωνισμός. Σου παραθέτω σε αντίστροφη μέτρηση τα 10 αγαπημένα μου τραγούδια από τα βάθη των αιώνων, από το 1987 μέχρι σήμερα δηλαδή, που παρακολουθώ αμείωτα τον διαγωνισμό. Πάμε να δούμε ποιος θα πάρει το δωδεκάρι μου.

10. Ελλάδα – Everything (2006) Άννα Βίσση.
Μου πήρε χρόνια να χωνέψω την 9η θέση εκείνης της βραδιάς. Όταν, όμως, βλέπω μετά από χρόνια την ερμηνεία της Άννας εκείνο το βράδυ σκέφτομαι ότι δικαίως έχασε (ήταν άρρωστη και ήταν εμφανές), ενώ σε κατοπινές συναυλίες έτυχε να ακούσω το everything σε πολύ καλύτερες εκτελέσεις. Παρόλα αυτά, όταν βλέπω αυτό το βιντεάκι στο youtube που αποτυπώνει τον χαμό που επικρατούσε στο στάδιο την στιγμή που η Άννα γονάτιζε, σκέφτομαι ότι τελικά εκείνο το βράδυ, η Ελλάδα βγήκε πρώτη. Αλλά μόνο οι παρευρισκόμενοι το κατάλαβαν. Κοίτα εδώ χαμό, ούτε σε συλλαλητήριο τέτοια πώρωση.

09. Κύπρος – Μόνο η Αγάπη (1982) Άννα Βίσση.
Αυτό το τραγούδι είναι μία σκέτη μελαγχολία. Όταν το ακούω θυμάμαι το σπίτι της γιαγιάς μου και ένα προϊστορικό μηχάνημα βίντεο στο οποίο χωρούσα να μπω κι εγώ μέσα, το οποίο έπαιζε την κασέτα του διαγωνισμού από το 1982. Ήταν όλα πολύ πιο αθώα τότε, η Κύπρος πανέμορφη, η Βίσση ένα μπουμπούκι σαν αρχαία παλλακίδα. Τότε, χαιρόσουν που ζούσες εδώ. Σύγκρινε εκείνο το feeling με αυτό που σου βγάζει εν έτει 2011 ο Μυλόρδος. Πάρε και κατάλαβε. Το 1982 έπρεπε να είχαμε κερδίσει. Όπως είπε και ο Καρβέλας που έγραψε το τραγούδι: «Ένας Καρβέλας δεν βγαίνει ποτέ του πέμπτος!» Και συμφωνώ. Κέρδισε η Γερμανία με το φρικτό και αγαπησιάρικο «Λίγη Ειρήνη», το οποίο ήταν γλυκανάλατο, σε βαθμό εμετού.

08. Ιταλία – Magic, Oh Magic (1985) Al Bano & Romina Power.
Πριν ο Αλ Μπάνο βγει στη σύνταξη και αντικαταστήσει την κουκλάρα Ρομίνα με τον Γιάννη Πλούταρχο, ο Αλ Μπάνος πήγε δυο φορές στη Γιουροβίζιον. Το 1976 και το 1985. Έχασε και τις δύο γιατί πήγε με μέτρια τραγούδια. Το παρόν όμως, εγώ το αγαπώ. Εκπέμπει και περικλείει όλο το κιτς του διαγωνισμού μέσα σε ένα τρίλεπτο. Μα, τι να πρωτοσχολιάσω; Τα ρούχα των φωνητικών που σχηματίζουν την ιταλική σημαία; Το λαμέ χρυσό φόρεμα της Ρομίνας που θα ζήλευε ακόμα και η Άντζελα Δημητρίου; Μία πανδαισία χρωμάτων χωρίς αμφιβολία. Όπως και να έχει, λατρεύω τη νοσταλγία που μου βγάζει και το ακούω ακόμα και σήμερα με τεράστια ευλάβεια. Το ότι θα παντρευτώ μία που θα μοιάζει της Ρομίνας στο είπα πολλές φορές απ’ εδώ, και το επαναλαμβάνω προς εμπέδωση.

07. Ιταλία – Fiumi Di Parole (1997) Jalisse.
Αυτό το τραγούδι, που κατά τα άλλα αποτελεί καθαρή αντιγραφή του ‘Listen to your Heart’ των Roxette, έχει μία ολόκληρη ιστορία από πίσω του, την οποία παρέθεσα όταν πρωτ’ άνοιξα αυτό το μπλογκ και αξίζει να τη διαβάσεις (ξανά) και να γελάσεις με την καρδιά σου, κάνοντας κλικ εδώ.

06. Πορτογαλία – O Meu Coracao Nao Tem Cor (1996) Lucia.
Τους Πορτογάλους τους αγαπώ γιατί είναι κακομοίρηδες σαν εμάς (πάω στοίχημα πανηγύρισαν όταν μπήκε η Κύπρος στην ΕΕ αφού από τελευταίοι θα πέρασαν προτελευταίοι) και όταν τους πιάνουν αυτά τα φολκλόρ τους, τους αγαπώ ακόμα περισσότερο. Η Πορτογαλία, εκτός από φτωχή και κακομοίρα είναι και ατυχής στον διαγωνισμό. Η πιο ψηλή θέση που κατέκτησε ήταν η 6η με αυτό εδώ το τραγούδι που με παραπέμπει στο καλοκαίρι του 1996. Ήμουν Ά Λυκείου τότε και ήταν η πρώτη χρονιά που θα έδινα εξετάσεις ενισχυμένης φυσικής και μαθηματικών. Μου είχε κολλήσει αυτό το τραγούδι και όποτε το ακούσω σήμερα, μυρίζω την άνοιξη του 1996 και με πιάνει ένα γλυκό άγχος που δυστυχώς δεν θα ξαναζήσω.

05. Κροατία – Neka Mi Ne Svane (1998) Danijela.
Μα, τι επική ερμηνεία ήταν αυτή;! Την ώρα που πέταξε την κάπα της και άστραψε στην σκηνή, ήταν σαν να ήρθε η Δευτέρα παρουσία! Πολύ άδικα κέρδισε το τραβέλι του Ισραήλ εκείνη τη χρονιά και πολύ κακώς περιορίστηκε στην 5η θέση η Κροατία. Αφού δεν κέρδισε με το ‘Neka Mi Ne Svane’, η Κροατία δεν θα κερδίσει ποτέ (ΟΚ, κέρδισε με το ‘Rock Me’ αλλά τότε ήταν μέρος της Γιουγκοσλαβίας και όχι ανεξάρτητη χώρα).

04. Γαλλία – Mama Corsica (1993) Patrick Fiori.
Πόσο ωραίο! Πόσο μεσογειακό! Πόσο απλό και τέλειο! Θυμάμαι, άρεσε και στον πατέρα μου. Η Γαλλία κατεβαίνει και φέτος με τραγούδι ερμηνευμένο στα κορσικανά, αλλά δεν μ’ αρέσει τόσο όσο το ‘Mama Corsica’. Μάλιστα, φέτος λένε ότι θα κερδίσει. Δεν θέλω. Αδικία για το 1993.

03. Ιρλανδία – Why Me? (1992) Linda Martin.
Από τις τρεις νίκες του Johny Logan, αυτή μ’ αρέσει πιο πολύ απ’ όλες. Πιο πολύ και από το ‘Hold Me Now’. Λατρεύω την κορύφωση. Εκεί που σκύβει η Λίντα και πετάγεται αμέσως φωνάζοντας «Why me?» Πεθύμησα να ξαναζήσω ιρλανδική νίκη (κάποτε τους είχα σιχαθεί που δεν προλάβαιναν τις πρωτιές) αλλά όχι φέτος. Ας στείλουν κάτι πιο κλασσικό (όχι όμως με την έννοια του παλιακού), και θα δούμε.

02. Ιταλία – Gente Di Mare (1987) Uberto Tozzi.
Αυτό το τραγουδάμε όρθιοι, με παρέα, ελαφρώς αγκαλιασμένοι, σαν χορωδία.

Και φτάσαμε στο νούμερο ένα. Στο νούμερο ένα βρίσκεται το τραγούδι που μ’ έκανε να αγαπήσω τον διαγωνισμό. Ορίστε:

01. Γιουγκοσλαβία – Hajde Da Ludujemo (1990) Tajci.
Η Tajci ήταν η Καλομοίρα της τότε Γιουγκοσλαβίας. Ήταν 19 χρονών όταν τραγούδησε το «Σοκολάτα» και θυμάμαι ότι είχα εντυπωσιαστεί από το πόσο πολύ έμοιαζε με την Μέριλιν Μονρό. Μάλιστα, στην ηλικία των δέκα που ήμουν τότε, είχα μπερδευτεί προς στιγμή και νόμιζα πως επρόκειτο όντως για την Μονρό. Λάτρευα το τραγούδι της, (έχει και «γνώριμη» εισαγωγή αντιγραμμένη από το Satisfaction των Rolling Stones), τον τρόπο που το έλεγε, ήμουν ερωτευμένος με την Tajci. Το τραγούδι έγινε πολύ δημοφιλές στην Κύπρο (τότε η κυπριακή επιτροπή του έδωσε 10 στα 12), και το 1995 διασκευάστηκε στα Ελληνικά από έναν Κύπριο τραγουδιστή που δεν τον θυμάται κανείς σήμερα. Θυμάμαι που το ρεφραίν στα ελληνικά έλεγε «έλα απόψε για ένα βράδυ, που θα ‘χει γεύση μόνο σοκολάτα, και θα μας βρει μαζί!» Το είχαν γυρίσει και βίντεο κλιπ στην υπόγεια διάβαση της Έγκωμης, δίπλα στο Γυμνάσιο και ήταν τρομερά ερασιτεχνική η όλη εικόνα. Αυτό όμως ήταν ενδεικτικό του πόσο άρεσε το τραγούδι της Γιουγκοσλαβίας. Σήμερα, στη Σερβία, το εν λόγω τραγούδι είναι classic, αλλά η πολλά υποσχόμενη Tajci εγκατέλειψε τη χώρα κατά τη διάρκεια του πολέμου και ζει πλέον μόνιμα στις ΗΠΑ όπου ασχολείται, αν θέλει ο Θεός, με εκκλησιαστική μουσική! (Ο Θεός, προφανώς, το θέλει!)