Λίγο Πριν Την Πρεμιέρα

Όλα χάλια πήγανε εψές στην πρόβα τζενεράλε.

Που αυτό συνήθως είναι καλό σημάδι. Όσες φορές έπαιξα θέατρο και πήγε χάλια η τζενεράλε, η πρεμιέρα έσκισε. Βέβαια, ψες, ένιωσα πολύ χάλια σε βαθμό ανησυχίας. Σήμερα δεν κάνω άλλη δουλειά. Διαβάζω λόγια και σενάριο. Πρώτη φορά στη ζωή μου έπαθα τόσα απανωτά blackouts που να μην θυμάμαι καν ποια σκηνή παίζουμε! Και δεν μπορούσα καν να αυτοσχεδιάσω και να σώσω την κατάσταση. Τίποτα! Ου γαρ έρχεται μόνον, θα μου πεις. Ναι, αφού και οι σκηνοθέτιδες το παρατήρησαν ότι έδειχνα κουρασμένος. Και δεν ήμουν ιδιαίτερα ταλαιπωρημένος. Αυτά τα χάπια της πίεσης φταίνε που με «ρίχνουν» και δείχνω κουρέλι απ’ τα 30 μου, κοτζάμ δύο μέτρα παλικάρι. Αργοπεθαίνω.

Εκτός από τα λόγια που τα ξεχνούσα, ψες είχαμε και το πρόβλημα να συνηθίσουμε τη σκηνή του θεάτρου. Αλλιώς να παίζεις στο θέατρο κι αλλιώς να κάνεις πρόβες σε καμαρούλα μια σταλιά, 2Χ3 όπως τους τελευταίους 6 μήνες. Αλλά θα στρώσουμε. Την ώρα της υπόκλισης πρέπει να κάνουμε ένα μικρό χορευτικό νούμερο. Έσπασαν τα νεύρα μου. Δύο ώρες να συγκεντρωθούμε να κάνουμε μία γύρα χορεύοντας συρτάκι. «Από τους αγκώνες κρατάμε τον άλλον, όχι από το χέρι! Δεν χορεύουμε το γύρω, γύρω όλοι, εδώ!», φώναζα και νομίζω το παράκανα, αλλά είχε πάει 11:30! Νυχτωθήκαμε. Και είχαμε πάει στο θέατρο από τις 5:30 το απόγευμα!

Μόλις σχολάσω σήμερα, θα τεζάρω στον ύπνο μέχρι τις 6:00 το απόγευμα που θα αρχίσω να ετοιμάζομαι για να πάω στο θέατρο. Δεν παλεύεται αλλιώς.

Χάιντε, καλή παράσταση να ‘χουμε!