Στην Τροχιά του Aircondition

Έχει από χθες το μεσημέρι που πανηγυρίζω έξαλλα, σαν μαθητής επειδή κλείνουν τα σχολεία.

Τελείωσα από τις εξετάσεις των Ισπανικών (πολύ μέτρια τα πήγα, μάλλον κόβομαι, αλλά ποιος χέστηκε), και το μόνο που απομένει για το 2011 είναι διακοπές! Μόνο διακοπές. Από τώρα μέχρι το τέλος της χρονιάς θα πάω σε 4 χώρες! Στις τρεις απ’ αυτές, θα είναι η πρώτη φορά κιόλας, πράγμα που μου μεγαλώνει τον ενθουσιασμό.

Ευτυχώς, φίλε μου. Ευτυχώς, γιατί κουράστηκα πολύ το 2011. Ήταν γεμάτο από δημιουργικές ασχολίες και πάρτι, αλλά εγώ κουράστηκα. Εκείνο το θέατρο μου έφαγε τα συκώτια. Λόγια, λόγια, λόγια, πρόβες, πρόβες, πρόβες σε ελεεινές ώρες, είχε καταντήσει βασανιστήριο. Και δεν τέλειωσε ακόμα, προετοιμαζόμαστε για άλλες δύο παραστάσεις στα τέλη Ιουνίου. Αλλά τουλάχιστον φάγαμε το γαϊδούρι και έμεινε η ουρά του.

Έτσι που λες, ξεκουμπίστηκε το θέατρο και οι 9 ώρες πρόβα κάθε βδομάδα και αναπνεύσαμε. Ύστερα άρχισα διάβασμα για τα Ισπανικά. Που δεν ήταν και πολύ αυστηρό ως διάβασμα, αλλά όσο να ‘ναι, στην ηλικία των 30 να κάθομαι να αποστηθίζω ρήματα και φράσεις δεν είναι το καλύτερο μου. Άσε που το «σφουγγάρι» του εγκεφάλου μου δεν τα απορροφά όλα από την πρώτη πια. Και μπήκε το καλοκαίρι και εγώ μάθαινα υπερσυντέλικους και παρατατικούς!

Τελείωσε η εξέταση χθες και ησυχάσαμε. Άσε, μου έβαλαν να γράψω έκθεση για ένα όνειρο που βλέπω συχνά. Χάρηκα κι εγώ, σαν μαλάκας, ότι θα τους γράψω για τον εφιάλτη που βλέπω συχνά, ότι με καταδιώκουν τρία ντόμπερμαν και με δαγκώνουν, και μου σκίζουν τα ρούχα. Πώς λένε τον εφιάλτη στα Ισπανικά; Pesadilla. Το μπέρδεψα με άλλη λέξη όμως, και τον έγραψα ως Pandilla. Που σημαίνει παρέα. Λαμπρά! Όλη η έκθεση αντί να αναφέρεται σε εφιάλτη, αναφέρεται σε μία παρέα. Που θα μπορούσε να είναι εφιαλτική βέβαια, αλλά κατάλαβες. Το κλαίω το πτυχίο από τώρα… Δεν γαμιέται!

Αγόρασα μία βιντεοκάμερα πριν πολύ καιρό. Για να την πάρω μαζί μου στα ταξίδια. Ούτε που πρόλαβα να την ανοίξω με όλα αυτά στο κεφάλι μου. Προβλέπονται άπειρα βίντεο κλιπς αυτό το καλοκαίρι. Και άπειρες φωτογραφίες!

Δεν είμαι άνθρωπος του καλοκαιριού. Ειδικά του κυπριακού καλοκαιριού που πιάνει τους 50 βαθμούς και με μία υγρασία που τσακίζει κόκαλα. Αλλά, φέτος αγωνιώ. Από τώρα και για τους υπόλοιπους 6 μήνες το μυαλό μου θα είναι σε safe mode. Και οι μετακινήσεις από το κρεβάτι στον καναπέ θα γίνονται με φειδώ.

Summer time, and the living is easy…

ΥΓ: Πήγα και ψήφισα. Το 80% των παρευρισκομένων ψηφοφόρων, ήταν γέροι πάνω από 60 χρονών. Είναι για να δεις ποιοι κινούν τα νήματα σε αυτή τη χώρα. Το αλτσχάιμερ και τα τριγλυκερίδια!