Respect Στο Χέρι Που Σου Δίνει Να Φας!

Από τον καιρό που ξέσπασε η οικονομική κρίση στην Ελλάδα, η Κύπρος γέμισε με ελλαδίτες που ψάχνουν εδώ εργασία. Από μεγάλους αστέρες του πενταγράμμου και ηθοποιούς, μέχρι παιδιά της διπλανής πόρτας που ήρθαν να κάνουν δουλειές του ποδαριού. Χαρακτηριστικό είναι ότι σε μία πρόσφατη έξοδό μου σε μπαρ, βρήκα τυχαία τρεις ελλαδίτες που σπουδάζαμε μαζί στην Αγγλία οι οποίοι ήρθαν να δουλέψουν στην Κύπρο, χωρίς καν να είναι συνεννοημένοι μεταξύ τους. Μιλούμε για πολύ μεγάλο αριθμό ατόμων και μεγάλη απελπισία.

Την αγάπη μου για την Ελλάδα και το έθνος την γνωρίζεις, δεν χρειάζεται να στην ξαναγράψω. Είμαι από τους λίγους εναπομείναντες που θεωρούν την Ελλάδα και την Κύπρο το ίδιο πράγμα (όχι για πολιτικούς λόγους, αλλά επειδή πραγματικά το πιστεύω, μια ματιά στη μαλακία που μας δέρνει και τους δύο είναι ενδεικτική του ότι πρόκειται για τον ίδιο λαό). Ουδέποτε γκρίνιαξα που έρχονται οι ελλαδίτες και δουλεύουν εδώ, αντιθέτως χαίρομαι που φρεσκάρεται η κυπριακή κοινωνία με νέες φάτσες και δεν βλέπουμε έξω συνέχεια τους ίδιους και τους ίδιους.

Επίσης, γνωρίζω το πόσο στήριξε η κοινωνία της Ελλάδας τους Κύπριους που κατέφυγαν εκεί μετά το 1974 για να δουλέψουν, οπότε κατά μία έννοια τους χρωστάμε να τους δώσουμε εργασία σήμερα που αυτοί βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Το «έρχονται και μας τρώνε τις δουλειές» δεν θα το ακούσεις ποτέ από το στόμα μου, πίστευα και πιστεύω ότι ο Ελληνισμός πρέπει να ζει χέρι, χέρι τις νίκες και τις ήττες, ανεξαρτήτως κράτους.

Με αυτά στα υπ’ όψιν, έρχομαι στο ζητούμενο:

Αγαπητέ ελλαδίτη: Άπαξ και ήρθες στην Κύπρο οφείλεις να την σέβεσαι και να την αγαπάς. Δεν έχω χειρότερο από το να βγαίνω έξω με ελλαδίτες και να τους ακούω να γκρινιάζουν για το ότι δεν έχουμε συναρπαστική νυχτερινή ζωή γιατί όλα κλείνουν απ’ τις δύο π.μ., για το ότι δεν έχουμε μέσα μαζικής μεταφοράς και όλοι οδηγούν αυτοκίνητο, για το ότι φοράμε όλοι ρούχα μάρκες, για το ότι είμαστε επιφανειακοί και επιδειξίες. Ναι, είμαστε όλα αυτά και εγώ πρώτος και καλύτερος τα καγχάζω χρόνια τώρα. Υπάρχει όμως μία ειδοποιός διαφορά: εγώ δικαιούμαι να χαλιέμαι γιατί είμαι όλα αυτά τα παραπάνω και κατά μία έννοια με πονάει που δεν μπορώ να απαλλαγώ από όσα με αλλοτριώνουν. Εσύ, που είσαι εδώ υπό το στάτους του φιλοξενούμενου δεν δικαιούσαι να γκρινιάζεις!

Με είδες εμένα ποτέ να έρχομαι στην Αθήνα και να σου λέω πόσο άσχημη πόλη είναι, αποπνιχτική με τόσο μπετόν, χωρίς πράσινο, με κόσμο στην πλειοψηφία του αφιλόξενο και αγχωμένο, με χιλιάδες αδέσποτα στους δρόμους και ανάγωγους επαγγελματίες παντού; Από τους ταξιτζήδες μέχρι τους δημόσιους υπαλλήλους; Ποτέ των ποτών! Εγώ αντιθέτως, όλα αυτά τα αγαπώ γιατί τα θεωρώ καλτ, αλλά και αν δεν είναι καλτ για τον μέσο Έλληνα, τα σέβομαι γιατί δεν μπορώ να υποτιμώ τη χώρα που με φιλοξενεί, που μου μεταλαμπάδευσε τόσες αξίες και που αγκάλιασε και αποθέωσε την Άννα Βίσση (το τελευταίο, αν θέλεις το δέχεσαι).

Γι αυτό και άλλους χίλιους λόγους, οφείλεις κι εσύ να τιμάς την Κύπρο, να την αντέχεις με τα άπειρα κακά της και να πίνεις νερό στο όνομά της. Και να πολεμήσεις γι αυτήν αν χρειαστεί! Και αυτό το λέω γιατί ικανούς σας έχω όλους να την κάνετε με ελαφρά, αν κάνουν οι Τούρκοι κανένα θερμό επεισόδιο στα καλά του καθουμένου (Εντάξει, μην αγχώνεστε, με τον Χριστόφια πρόεδρο, δεν θα κάνουν επεισόδιο, θα τους τα δώσει όλα δώρο).

Εγώ όταν κάηκε πέρσι και πρόπερσι η Ελλάδα (και πιθανόν να καεί και φέτος) έκλαιγα και λυπόμουν που δεν μπορούσα (για ιατρικούς λόγους) να έρθω να συμβάλω στην πυρόσβεση. Εγώ έβλεπα τον Γιώρκα να χορεύει ζεϊμπέκικο και βούρκωνα, διακινδυνεύοντας τη σχέση μου με τη Μπρέντα που το έβρισκε αστείο! Εγώ, ακούω για παραβιάσεις του εναέριου χώρου πάνω από το Αιγαίο και ανεβάζω πίεση. Εγώ ακούω τα Σκόπια να τα λένε Μακεδονία και βγάζω εξανθήματα! Και άλλα πολλά. Το ίδιο απαιτώ να κάνεις κι εσύ.

Δεδομένων όλων αυτών, μην ξανακούσω ελλαδίτη να μου λέει ότι δεν κάνουμε άλλη δουλειά εδώ πέρα από το να αγοράζουμε ρούχα, για το ότι δεν διαδηλώνουμε ποτέ (σας είδαμε κι εσάς που έπρεπε να σας χλευάσουν οι Ισπανοί για να συγκινηθείτε), για το ότι δεν περπατά ποτέ κανένας (πλάκα, πλάκα, βρες μου εμένα πεζοδρόμιο της προκοπής και θα περπατώ όσο θέλεις) και άλλα παρόμοια γραφικά, γιατί θα γίνουμε από δυο χωριά χωριάτες. Και επειδή ως γνωστόν εγώ ουδεμία σχέση έχω με τα χωριά, θα γίνουμε μόνο από το δικό σας.

Για να συνοψίσω: μεταξύ κατεργαρέων μούγκα!