Κόρες σε Απόγνωση

Με τα τελευταία πολιτικά γεγονότα στην Ελλάδα και τη σύλληψη των μελών της Χρυσής Αυγής, ανακάλυψα την Ουρανία Μιχαλολιάκου. Αυτή τη συμπαθεστάτη νεανίδα που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι χαρακτήρας από το Monsters Inc του Ντίσνεϊ, ή ο Χάρρυ Κλυνν με γυαλιά και περούκα για επιθεωρησιακό νούμερο στο Άλσος. Ανακάλυψα αυτό το χάρμα οφθαλμών, αυτό το κελεπούρι, και αγαλλίασα. Μα, πού την έκρυβαν τόσα χρόνια;

Η Ουρανία Μιχαλολιάκου έβγαλε διάγγελμα τις προάλλες και κάλεσε σε επανάσταση όλους τους Έλληνες της ΧΑ. Όταν, μάλιστα, είδε τον πατέρα της με χειροπέδες έτρεξε και τον φίλησε συγκινημένη, δηλώνοντας περήφανη γι αυτόν.

Έκανα πολλές σκέψεις.

Πόσο κρίμα είναι άραγε τα παιδιά των πολιτικών; Πόσο δυστυχισμένα; Καταδικασμένα μια ζωή να είναι περήφανα για τους πατέρες τους, τους οποίους όλο το υπόλοιπο έθνος βρίζει και μουντζώνει. Καταδικασμένα να δηλώνουν στις συνεντεύξεις πόσο τους θαυμάζουν, ακόμα κι αν αυτοί έχουν στο γραφείο τους τον Χίτλερ σε μια κορνίζα, και ασχέτως αν όλο το υπόλοιπο έθνος τους δείχνει κωλοδάχτυλο όποτε τους πετυχαίνει στο δρόμο.

Ασχέτως ιδεολογίας και ασχέτως επίτευξης έργου, όλα τα παιδιά των πολιτικών είναι περήφανα για τους πατέρες τους. Ακόμη κι αν στις μέρες μας είναι πιο τίμιο να είσαι τσατσά σε μπρουδέλο παρά πολιτικός, τα λυπητερά αυτά τέκνα είναι πάντα περήφανα για τους γονείς τους. Δεν έχουν άλλη επιλογή.

Η Χριστίνα Χριστόφια, για παράδειγμα, εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να είναι πολύ περήφανη που είχε για πατέρα της τον ακατονόμαστο. Μπορεί να ισοπέδωσε ολόκληρη χώρα, να την φαλίρισε, να την εξευτέλισε, να μας έκανε διεθνώς ρεζίλι, αλλά η κόρη του δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Οφείλει να δηλώνει περήφανη για τον πατέρα της. Άλλωστε, αν δεν ήταν αυτός, πώς αλλιώς θα διοριζόταν ανώτερη ηθοποιός στον ΘΟΚ με το καλημέρα σας, και πώς αλλιώς θα κατάφερνε να παντρευτεί στους κήπους του Κύκκου σαν μια σύγχρονη λαϊκή πριγκίπισσα της Λευκωσίας;

Οι κόρες του Αναστασιάδη, ομοίως, δηλώνουν περήφανες για τον πατέρα τους. Μπορεί μέχρι στιγμής να παλεύει με νύχια και με δόντια να σταθεί αντάξιος των προσδοκιών μας και να πασχίζει να μας χρυσώσει το χάπι για τη χλιαρή εκκίνηση της προεδρίας του - σημαδεμένης από δεκάδες γκάφες και ατυχείς στιγμές, αλλά παρόλα αυτά η Ινώ και η Έλσα, όταν δεν διασκεδάζουν σε κάποιο μπουζουκομάγαζο της Λεμεσού, δηλώνουν πάντα περήφανες για τον Νίκαρο. Του πήραν δώρο κι ένα σκασμένο σκυλάκι για να το αποδείξουν, του στέλνουν και ευχές στο Facebook. Είμαστε κομπλέ.

Τόση περηφάνια για ανθρώπους που στην πλειοψηφία των περιπτώσεων μας έβλαψαν, και στην καλύτερη περίπτωση απλά πέρασαν και δεν μας ακούμπησαν, είναι για γέλια. Το να δηλώνεις τόσο εύκολα περήφανος για τέτοιους πατεράδες, τότε εμείς που τους θάψαμε χωρίς να έχουν ούτε ένα σκανδαλάκι στο ενεργητικό τους θα έπρεπε να τους είχαμε στήσει ανδριάντες - τουλάχιστον!

Τα παιδιά των πολιτικών, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι κρίμα. Μεγάλωσαν με γονείς απόντες, μεγάλωσαν υπό το βάρος του ονόματος, έπρεπε να ήταν πάντα καθώς πρέπει, έπρεπε να ανταποκρίνονταν πάντα στην εικόνα του μπαμπά, και όλα αυτά χωρίς να το έχουν επιλέξει. Έπρεπε, έπρεπε, έπρεπε, πολλά έπρεπε.

Ε, πώς να μην λασκάρει η βίδα μετά;

Ρίξε λίγη Ουρανία για το τέλος, δεν χορταίνω να τη βλέπω. 

Βλέπε, Άκου, Σώπα.

Ένα από τα προβλήματα που αντιμετώπιζα εξαπανέκαθεν ήταν το ότι δεν μπορούσα και δεν μπορώ να σιωπήσω. Δεν μπορώ να σιωπήσω με την έννοια ότι όποτε θεωρώ ότι αδικούμαι, ή όποτε διαφωνώ, θέλω να πιστεύω ότι οφείλω να το εκφράσω. Με λίγα λόγια, το «βλέπε-άκου-σώπα» που μας έμαθαν στον στρατό και το οποίο θεωρώ τεράστια προσβολή προς  κάθε ολοκληρωμένη προσωπικότητα, είναι ό, τι χειρότερο μπορείς να μου επιβάλεις. Ναι, βλέπω. Ναι ακούω. Και θα μιλήσω όταν θέλω να μιλήσω κι όταν θέλω θα σου πω πως σ’ αγαπώ, τη ζωή μου όπως θέλω εγώ θα ζήσω, κάνε στην άκρη σε παρακαλώ!

Και μετά από αυτή την πληθώρα ρητών και λόγιων στίχων, ας έρθω επί του προκειμένου. Πόσο νευριάζω όταν πάω να διαφωνήσω με κάτι, ξέρω πως συμμερίζονται κι άλλοι την ίδια άποψη, αλλά ουδείς από τους παρευρισκομένους δεν ανοίγει το ξερό του να με υποστηρίξει, γιατί δεν θέλουν να ρίξουν λάδι στη φωτιά, ή πολύ απλά βαριούνται να ασχοληθούν. Εν ολίγοις, αφήνουν τον μαλάκα να βγάλει το φίδι από την τρύπα, και όταν αυτός ζητήσει ενισχύσεις παίρνει πάντα τα τρία του. Σημείωσε ότι στην περίπτωσή μου, τις περισσότερες φορές που γίνομαι χείμαρρος, το κάνω για να διεκδικήσω κάτι που είναι προς όφελος όλων, είτε πρόκειται για τους συναδέλφους μου στη δουλειά, τους σειράδες μου στον στρατό, τους φίλους μου στη θεατρική ομάδα και πάει λέγοντας. Σπάνια τοποθετούμαι έντονα για κάτι που θα ωφελήσει εμένα μόνο.

Θυμάμαι την τάξη μου στο Λύκειο, όπου είχαμε ένα μαλάκα καθηγητή που μας δίδασκε χημεία. Δεν καταλαβαίναμε τίποτε. Αμφιβάλλω αν καταλάβαινε και ο ίδιος τι μας δίδασκε. Όλη η τάξη στα διαλείμματα αναρωτιόταν τι θα γράφαμε στο διαγώνισμα με τις ελάχιστες πληροφορίες που καταφέραμε να απορροφήσουμε εξ αιτίας του. Τον βρίζαμε και λέγαμε πόσο ανάξιος ήταν. Σκεφτήκαμε μέχρι να πάμε στον διευθυντή να παραπονεθούμε και να πούμε ότι αρνούμαστε να γράψουμε διαγώνισμα με τον εν λόγω καθηγητή. Όταν μια μέρα στα καλά του καθουμένου διέκοψα το μάθημα του συγκεκριμένου και του είπα κατάμουτρα ότι δεν βγάζουμε νόημα από τα όσα λέει και ότι εξέφραζα κάτι που έβρισκε σύμφωνη την πλειοψηφία της τάξης, μάντεψε τι. Η πλειοψηφία αίφνης έγινε μειοψηφία. Ουδείς άνοιξε το στοματάκι του να με σιγοντάρει, αντιθέτως μία μούγκα απλώθηκε στην πλάση, η οποία φυσικά, υπέσκαπτε και το βάρος των λεγόμενών μου.

Ομοίως, όταν πήγα στον στρατό και είχα να αντιμετωπίσω ένα μπάχαλο αναρχίας, γραφειοκρατίας και κυπριακής κουλλουφοκρατίας στη μονάδα, ουδείς μίλησε να με υποστηρίξει όταν σε συνάντηση στελεχών στο γραφείο του Διοικητή εμμέσως πλην σαφώς του έκρουσα τον κώδωνα του κινδύνου πως δεν πήγαινε άλλο με το μπουρδέλο που μας έδωσε να κουμαντάρουμε. Ασχέτως αν στα πηγαδάκια του ΚΨΜ όλοι έσκιζαν τα ιμάτιά τους με την κατάσταση που είχε φτάσει στο απροχώρητο. Την ώρα της κρίσης όλοι την έκαναν με ελαφρά.

Το ίδιο συμβαίνει πάντοτε. Και στις παρέες. Ενοχλούμαστε με τη συμπεριφορά ενός φίλου, τον κουτσομπολεύουμε, τον κατηγορούμε πίσω απ’ την πλάτη του, αλλά όταν εν τέλει αποφασίσω να του μιλήσω υποδεικνύοντάς του τι μας ενοχλεί στη συμπεριφορά του, ουδείς συστρατεύεται μαζί μου. Σφυρίζουν όλοι αδιάφορα, κοιτάνε τα πουλάκια, κι άσε τον Anti-Christo όπως έστρωσε να κοιμηθεί. Και το χειρότερο απ’ όλα, όταν μετά ζητήσεις εξηγήσεις γι αυτή την αδικαιολόγητη ουδετερότητα από μέρους τους, σου απαντούν με το λαϊκότατο: «έχεις δίκαιο, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα».

Έξαλλος γίνομαι όταν ακούω τέτοια. Έξαλλος!

«Έχεις δίκαιο, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα!»

Πόσες φορές να το έχω ακούσει άραγε; Με αποκορύφωμα χθες.

Αντιλαμβάνομαι ότι όταν εκφράζομαι καμιά φορά ξεφεύγω και είμαι υπέρ το δέον αιχμηρός και δηκτικός. Μα για να έχω φτάσει στο σημείο να εκφραστώ καθ’ αυτόν τον τρόπο, πάει να πει ότι κι εσύ μας έσκασες κουκλίτσα μου. Επομένως, παρά να κοιτάς το δέντρο αντί το δάσος, και να σου φταίει ο τρόπος μου, οι λέξεις μου και οι προτάσεις μου στον τρόπο που εκφράζομαι, δες καλύτερα πως θα λύσεις το πρόβλημα, γιατί μας έφτασες στο αμήν. Βέβαια, το μόνον εύκολο όταν δεν ξέρεις τι να πεις, είναι να σου φταίει ο τρόπος μου. Κότα!

Να δούμε για πότε θα κόψω όντως την τακτική έκφρασης παραπόνου, και για πότε θα εφαρμόσω το «ποιος σας χέζει». Διότι μπορεί όποιος σιώπησε να άνοιξε η Γη να τον κατάπιε, μα, απ’ ό, τι φαίνεται, και όποιος μίλησε χαΐρι δεν είδε.

Μάνα Εξ Ουρανού

Η Μάνα και ο Μοτορτζής είναι φίλοι μας και στην κανονική ζωή. Ως εκ τούτου, μετά δυσκολίας βρήκα ερωτήσεις να της κάνω, αφού άμα έχω απορίες επικοινωνώ εκ του σύνεγγυς, ή μέσω τουίτερ. Όπως και να ‘χει, σου παρουσιάζω τη μήτηρ πάσης κακίας, τη μάνα των μπλογκς, τη μάνα, το μανούλι και τον παίδαρο.

1. Ίσως σου ξαναέκαναν αυτή την ερώτηση, αλλά το έχω απορία: Πιστεύεις ότι το κύριο σου χαρακτηριστικό είναι η μητρότητα εξ ου και το ψευδώνυμο; Πώς σου προέκυψε;

Α μπα. Όχι το κύριο μου χαρακτηριστικό δεν είναι η μητρότητα. Αγαπώ πολύ τις κόρες μου αλλά δεν είμαι από τα άτομα που λένε βρήκα νόημα στη ζωή επειδή έγινα μάνα. Το κύριο μου χαρακτηριστικό, εντάξει ντε δεν ρώτησες αλλά απαντώ, είναι η αφοσίωση μου στη δουλειά μου. Όσο για το Μάνα προέκυψε επειδή άνοιξα το μπλογκ μόλις γεννήθηκε η δεύτερη κόρη, ήταν το πρώτο που μου ήρθε στο νου.

2. Θα σε κολάκευε αν μία από τις κόρες σου, σου έφερνε στο σπίτι σε 15 χρόνια ένα γκόμενο ο οποίος θα σε αντιμετώπιζε ως Milf? Πώς θα αντιδρούσες αν σου κολλούσε απροκάλυπτα; Τι θα σε έκανε να υποκύψεις στο φλερτ του;

Φυσικά και θα με κολάκευε να ένας 20χρονος (για τέτοια ηλικία μιλούμε έτσι; Δεν αναφέρεσαι στο σενάριο να ερωτευτεί κανένα φίλο του μπαμπά της) μου συμπεριφερόταν ως Milf. Αν το έκανε απροκάλυπτα όμως, χμμμμ θα τον διαολοέστελνα γιατί δεν θα ανεχτώ τον κάθε μαλάκα να πληγώσει τα κορίτσια μου. Να υποκύψω στο φλερτ με τίποτε. Δεν θα απατούσα το Μοτορτζή και αυτό το λέω όχι επειδή με διαβάζει, είναι στάση ζωής. Επίσης, ένα από τα μότο μου είναι η τέχνη θέλει μάστορα και το γαμήσι νιάτα…

3. Στην κλίμακα «μάνα κουράγιο» μέχρι «μανουλομάνουλο» πού κατατάσσεις τον εαυτό σου;

Να το παίξω ταπεινή ή να απαντήσω με ειλικρίνεια; Λοιπόν όχι να το παινευτώ αλλά αγγίζω το τοπ της κλίμακας μανουλομάνουλο. Από Σάββατο πρωί τουλάχιστον μέχρι το απόγευμα της Τετάρτης, πριν πλακώσει η πολλή η κούραση. Τις υπόλοιπες μέρες καλή είμαι…

Στο μεταξύ, ας ακούσουμε και ένα τραγούδι να ανεβεί το κέφι μας.

http://www.youtube.com/watch?v=hCuMWrfXG4E

4. Πες μας τρεις περιπτώσεις στις οποίες ο Μοτορτζής αναφώνησε «ω, ρε μάνα μου!» εξ αιτίας σου.

Πάντως, φτάσαμε στην τέταρτη ερώτηση και ακόμη δεν κατάλαβα ποιος κάνει τις ερωτήσεις. Για να απαντήσω όμως.

Τα μεσημέρια που πάει σπίτι και ανακαλύπτει ότι δεν έχει φαγητό να φάει.

Όταν τον κάλεσα για γαλακτομπούρεκο (προ γάμου εποχή) και αντί να το ψήσω το έβαλα στο ψυγείο ωμό περιμένοντας να πιάσει χρώμα.

Κάθε φορά που με βλέπει και εστιάζει στα επίμαχα σημεία.

5. Πες μου μια διασημότητα η οποία θεωρείς ότι είναι το alter ego σου;

Αν και δεν είναι υπαρκτός χαρακτήρας θα πω την MacKenzie McHale στο Newsroom. Αν επιμένεις για πραγματικό πρόσωπο θα καταλήξω στη Μισιέλ Ομπάμα. Είναι ψηλή, μαύρη και παντρεμένη με ένα πρόεδρο.

6. Αν θα έπρεπε να κάνεις one night stand με κάποιον ένστολο, τι θα επέλεγες; Αστυνομικό, Πυροσβέστη ή Στρατιωτικό; 

Πυροσβέστη. Οι στρατιωτικοί είναι μονοκόμματοι συνήθως. Οι αστυνομικοί δεν τα πάω καλά με την επιβολή της τάξης. Ενώ οι πυροσβέστες είναι ό,τι πρέπει. Παράκληση να φορεί τη στολή, που φορούν οι αμερικανοί πυροσβέστες αν γίνεται όχι την κυπριακή.

Στο μεταξύ γιατί περιοριζόμαστε σε ένστολους; Έλειψαν από αυτό τον κόσμο οι εκατομμυριούχοι;

7. Κερδίζεις σε μία κλήρωση μία δωρεάν πλαστική επέμβαση. Τι θα διόρθωνες επάνω σου; Πρέπει να διαλέξεις μόνο ένα πράγμα και να το δικαιολογήσεις.

Παίζει να είναι η πιο εύκολη απάντηση που απάντησα ever. Το στήθος μου. Το είχα για καμάρι μου, που λέει και το τραγούδι αλλά θηλάζοντας δύο παιδιά έχασε τη φόρμα του. Νομίζω είναι καιρός να το επαναφέρω. Και μην με πεις ματαιόδοξη, αλλά συγνώμη δεν υπάρχει άντρας, συμπεριλαμβανομένου του στεφανιού μου που να μην θωρεί βυζιά.

8. Πότε πιστεύεις ότι μία μάνα έκανε το καθήκον της στο ακέραιο; Όταν κερδίζει την αναγνώριση από τα παιδιά της ή όταν κοιμάται με τη συνείδησή της ήσυχη;

Σοβαρή ερώτηση αυτή. Το καθήκον της μάνας και του πατέρα μπάζει νερά γενικά αν με ρωτάς. Μπορεί εσύ να νομίζεις είσαι άψογος γονιός και όμως να έχεις καταστρέψει τα βλαστάρια σου. Τι να σου πω. Στο τέλος της ημέρας ό,τι και να κάνουν οι γονείς είναι χαμένοι από χέρι. Απλά κάνεις αυτό που θεωρείς καλύτερο και ο Θεός βοηθός. Μπορεί να είναι ένας συνδυασμός των δύο που λες, μπορεί και τίποτα. Το να είσαι γονιός σημαίνει να ακροβατείς σε αχαρτογράφητη περιοχή.

9. Ποια είναι η πιο ξενέρωτη και μαμαδίστικη συνήθεια που έχεις;

Που επιμένω να τρώνε φρούτα τα παιδιά μου. Για ένα άτομο που κατεβάζει τρία κιλά φρούτα στην καθισιά του, το να αρνούνται να φάνε φρούτα είναι τουλάχιστον προσβλητικό. Για αυτό επιμένω και επιμένω και επιμένω να τρώνε. Για αυτό τα αγοράζω, τα αγοράζω, τα αγοράζω και καταλήγω να τα τρώω μόνη μου.

10. «Σπίτι δίχως κέρατο, δάσος δίχως έλατο» -Ντένη Μαρκορά. Παρακαλώ αναπτύξτε σκέψεις και συναισθήματα σε συντομία.

Στο δάσος στο Βινιάλε στην Κούβα δεν είδα ούτε ένα έλατο. Και πίστεψε με ήταν από τα ωραιότερα δάση που επισκέφτηκα ποτέ. Να και φωτογραφία:

Λόγια

Σήμερα το βράδυ πήγαμε σε ένα γάμο (στον οποίο παρεμπιπτόντως η Μπρέντα έπιασε την ανθοδέσμη της νύφης και πολύ το χάρηκα) στον οποίο παρέστησαν και πολλοί καθηγητές από το Λύκειό μου. Η μητέρα της νύφης ήταν καθηγήτρια εξ ου και η δεξίωση θύμιζε καθηγητικό σύλλογο σε πλήρη απονσύνθεση. Τέλος πάντων, δεν είν' αυτό το θέμα μας. Μέσα στο πλήθος της δεξίωσης ξεχώρισα την αγαπημένη μου φιλόλογο, την οποία είχα να πετύχω από τότε που αποφοίτησα.

Παραμέρισα κόσμο και ντουνιά και έσπευσα να τη χαιρετίσω. Της συστήθηκα ξανά, δεν με θυμόταν αλλά το έκρυψε αξιοπρεπώς, και της εξομολογήθηκα πως απολάμβανα το μάθημά της, ενώ κάποτε με έκανε και τα μάλα ευτυχισμένο όταν παραδέχτηκε μπροστά σε όλο το τμήμα ότι: "διόρθωσε 33 εκθέσεις για τον διαγωνισμό του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου οι οποίες ήταν όλες ίδιες και βαρετές, πλην του Αντίχριστου που ήταν η μόνη που την ξύπνησε και την έκανε να γελάσει".

Δεν θα ξεχάσω πόσο ενθουσιάστηκα με τα λόγια της και πώς τα θυμάμαι ακόμα και σήμερα σαν να ήταν χθες. Ήταν όμως 1996. Και ήταν ηδονικά λόγια, γιατί έπρεπε να έβλεπες τη μουτσούνα του καλύτερου μαθητή της τάξης - που δεν ήμουν εγώ, αλλά και της καλύτερης μαθήτριας της τάξης - που επίσης δεν ήμουν εγώ, πώς στράβωσαν λες και τους ήρθε κόλπος! Ψήλωσα άλλους δέκα πόντους εξ αιτίας της. Και ήταν και είναι υπέροχη ανάμνηση.

Να σου πω την αλήθεια, όταν ήρθα σπίτι, μετά τον γάμο, και σκεφτόμουν το συμβάν, απογοητεύτηκα λίγο που η κυρία φιλόλογος δεν με θυμήθηκε απόψε. Όχι πως ήλπιζα να μείνω χαραγμένος στη μνήμη της για μια κώλο-έκθεση, αλλά σκεφτόμουν πόσο κρίμα κι άδικο είναι να θυμάσαι κάποια λόγια για τόσα χρόνια και να κοιμάσαι χαρούμενος, ενώ αυτός που τα ξεστόμισε δεν θυμάται καν ποιός είσαι. Πόση δύναμη έχουν τα λόγια. Απίστευτη.

Άκου κι αυτό: 

Μια φορά, πρέπει να είχαμε 2000, στεκόμουν σε ένα μπαρ και με προσέγγισε ένα παιδί, το οποίο υποστήριζε ότι ήταν στρατιώτης στη Μονάδα που υπηρέτησα ως Δόκιμος. Εγώ δεν τον θυμόμουν, ήταν ένας από τους "νέους" μου. Ισχυρίστηκε ότι μια φορά τον είχα βάλει να βάψει πράσινα δυο κράνη για μια παρέλαση, και όταν πήγα να επιβλέψω το έργο του, του είχα πει: "Πώς τα έβαψες έτσι; Μοιάζουν με πράσινα αρχίδια, ξαναβάψε τα!" Μου είπε ότι για να τα ξαναβάψει αναγκάστηκε να μείνει περισσότερη ώρα στο στρατόπεδο, ως εκ τούτου έχασε το λεωφορείο για το χωριό του και εν τέλει δεν βγήκε διανυχτέρευση. Επίσης, μου είπε πως ακόμα και σήμερα θυμάται το περιστατικό και τσαντίζεται. Εμμέσως πλην σαφώς με είπε ξανά μαλάκα, αλλά αφού το έφερε βαρέως, τι να πω κι εγώ, καλά έκανε και το έβγαλε από μέσα του.

Εγώ το παιδί δεν το θυμόμουν καν, ούτε και το περιστατικό αυτό δεν μου έλεγε κάτι, μα επειδή θεωρώ ότι είμαι ικανός να παρομοίασα δυο πράσινα γυαλιστερά κράνη με αρχίδια, δεν αμφισβήτησα την εγκυρότητα των λεγόμενών του. Το θέμα είναι ότι, ένας άνθρωπος με θυμάται με αποστροφή για μια κουβέντα που είπα, την οποία εγώ δεν θυμάμαι καν και που για μένα δεν σήμαινε τίποτε εκείνη τη στιγμή. Επίσης κρίμα κι άδικο. 

Κι ύστερα σου λένε ότι τα γραπτά είναι που μένουν... 

  

Μοιράσου το Πρόβλημα

Αν με διαβάζεις τακτικά θα έχεις ήδη παρατηρήσει ότι γενικότερα είμαι ανοικτό βιβλίο. Δεν με πειράζει να ξέρεις ποιος είμαι, ούτε έχω πρόβλημα να σου δείξω φωτογραφίες, βίντεο από διάφορες στιγμές μου, ούτε και να σου εξιστορήσω συμβάντα για τα οποία ίσως να έπρεπε κανονικά να ντρέπομαι. Έτσι ήμουν εξ απαλών ονύχων. Εξωστρεφής, παραστατικός μη σου πω και παρατατικός. Δηλαδή, το αντίθετο από το υπόλοιπο μου σόι που έχει για λάβαρο το λαϊκό ρητό «τα εν οίκω μη εν δήμω» και φτάνει στα όρια του κρυψίνους και του ψιψίνους.

Ουδέποτε κατάλαβα τι εξυπηρετεί το να κρατάς πράγματα για τον εαυτό σου. Εμένα μου δίνει τρομερή ευχαρίστηση να μοιράζομαι μαζί σου τα πάντα, από τις μεγαλύτερες μου χαρές, μέχρι τις μεγαλύτερες μου δυστυχίες, από τους πιο ενδόμυχους φόβους μου, μέχρι τα πιο πρόστυχα πάθη μου, τις γκάφες μου, τα ανέκδοτά μου. Και θεωρώ ότι έτσι πρέπει να κάνεις κι εσύ για να έχει η ζωή ενδιαφέρον. Τι θα λέμε, αν όχι τα εσώψυχά μας; Με τα περί ανέμων και υδάτων θα τη βγάζουμε; Πολύ βαρετό.

Το να εκφράζεσαι κάνει καλό. Δεν ισχυρίζομαι ότι πρέπει να φτάσεις στα πρόθυρα να πρήξεις τον άλλον λες και πας σε εκκλησία για εξομολόγηση, αλλά το να ξεδιπλώνεις στον άλλον, συμπεριλαμβανομένων και κακεντρεχών αγνώστων στο διαδίκτυο, τις σκέψεις σου, κάνει καλό. Σε μένα τουλάχιστον. Και εφόσον θεωρώ ότι ο υποφαινόμενος είναι ο μέσος άνθρωπος, τότε πιθανότατα να κάνει καλό και σε σένα.

Με το να μοιραστείς το πρόβλημα σου, το εμπεδώνεις. Το αναλύεις, το ανακαλύπτεις και εν τέλει αναγκάζεσαι να το λύσεις. Λέω αναγκάζεσαι γιατί έτσι δίνεις στον ακροατή σου το δικαίωμα να επανέλθει σ’ αυτό μιαν καλήν ημέρα μεταξύ τυρού και αχλαδίου εκφράζοντας γνώμη ή ρωτώντας για την εξέλιξή του. Και εσύ θα πρέπει να του δώσεις μιαν απάντηση. Και αν αυτή η απάντηση δεν είναι πειστική, τότε αυτός ο ξένος πιθανόν να εκφράσει επικριτική άποψη επί του θέματος. Και δεν θέλεις να του δώσεις τέτοιο δικαίωμα, ούτε μια τέτοια έμμεση ικανοποίηση, έτσι δεν είναι; Άρα, με το να μοιράζεσαι ένα πρόβλημα ακόμα και με έναν άσπονδο φίλο, πάει να πει ότι το ξορκίζεις, ότι θέλεις να το λύσεις και θα το λύσεις για να μην δώσεις χώρο στη χαιρεκακία.

Πολλοί μου λένε ότι διαλαλώντας τα προβλήματά μου, δίνω λαβή και τροφή για κουτσομπολιά. Μα, νομίζεις ότι ένας άνθρωπος με πραγματικά προβλήματα νοιάζεται αν δίνει λαβή και τροφή σε κουτσομπολιά; Χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι αν θα με κουτσομπολέψουν. Αυτά είναι αναπόφευκτα στη ζωή. Το ζήτημα είναι να το βγάλεις από μέσα σου για να το αρπάξεις στα χέρια σου και να το τσακίσεις. Τώρα, εάν ειρήσθω εν παρόδω πούνε την κουβέντα τους διάφορες φαρμακόγλωσσες, έννοια σου μεγάλη και δέκα παπαγάλοι. Και εσύ θα πεις τη δική σου όταν θα έρθει η σειρά τους. Και θα είναι και χειρότερη. Έτσι λειτουργούν αυτά.

Ειλικρινά, όταν βλέπω τον άλλον να τρώγεται με τα ρούχα του και υποψιάζομαι ότι κάτι τον βασανίζει αλλά από καθαρή περηφάνια και μόνο, δεν ρίχνει τα μούτρα του να μοιραστεί το πρόβλημα ώστε να αναγκαστεί να το λύσει, το λιγότερο που νιώθω εκείνη την ώρα είναι οίκτο. Πάνω απ’ όλα τον βαριέμαι και θέλω να έρθουν οι βαστάζοι να τον πάρουν από μπροστά μου γιατί πραγματικά, κόσμος που δεν μπορεί να τσαλακωθεί, να αναπλαστεί και να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες του δεν έχει κανένα ενδιαφέρον.

Κατάλαβες, λοιπόν, πόσο βαριέμαι ειδικώς και γενικώς. 

Μου Θέλανε και Ολυμπιάδα τα Μούτρα τους!

Το πόσο χάρηκα που έχασαν οι Τούρκοι την ανάθεση της Ολυμπιάδας του 2020 δεν περιγράφεται.

Οι ολυμπιακοί αγώνες, όπως έχουν καταντήσει στις μέρες μας, δεν είναι κάτι περισσότερο από ένα λαμπερό αθλητικό σόου, το ξέρουμε. Το εμπεδώσαμε. Δεν τρέφουμε αυταπάτες. Η προσπάθεια της Ελλάδας το 2004 να απογυμνώσει ελαφρώς το μάρκετινγκ και να επικεντρωθεί στην ουσία του ευ αγωνίζεσθαι διόλου ακολουθήθηκε από το Πεκίνο και το Λονδίνο στις επόμενες διοργανώσεις. Χώρια που, είμαι σίγουρος, ότι το Ρίο θα δώσει τη χαριστική βολή μετατρέποντας τους αγώνες σε ένα καλοκαιρινό καρναβάλι με φτερά και παλλόμενα κωλαράκια πάνω σε ρυμουλκούμενα άρματα.

Αλλά! Να δω και τους Τούρκους να μου το παίζουν «αρχαίο πνεύμα αθάνατο», τους Τούρκους που εν έτει 2013 δεν αξιώθηκαν να βγάλουν τη μαντίλα και να ξυρίσουν το μουστάκι, που δεν ξέρουν τι πάει να πει ανθρώπινα δικαιώματα, και ο σεβασμός τους προς τον ελληνικό πολιτισμό φτάνει ως τη μετατροπή της Αγ. Σοφίας σε τζαμί – στο οποίο ακούω μπαινοβγαίνουν γάτες και περιστέρια και αφοδεύουν όπου βρουν κι όπου σταθούν – θα ήταν ο απόλυτος εξευτελισμός των αγώνων.

"Bridge Together" ήταν το σλόγκαν των Τούρκων. Ότι με την Ολυμπιάδα θα ένωναν τάχα μου τις δύο ηπείρους, αφού η Κωνσταντινούπολη ενώνει Ευρώπη και Ασία. Θα μας έφερναν κοντά. Ποιοί; Αυτοί, που δεν είναι άξιοι να ενώσουν ένα Νησί. Άχρηστοι, σκατά να φάτε!

Και ότι τι; Θα γίνονταν οι Ολυμπιακοί στην Πόλη και θα παρέλαυνε η ελληνική αποστολή με τη σημαία, περήφανη, σε μια πόλη που ως πριν 100 χρόνια ήταν δική μας; Μεγάλο ξευτιλίκι.

Ναι, ξέρω, όποιος τα σκάει χοντρά παίρνει και ολυμπιάδες. Ναι, ξέρω, η Τουρκία σε λίγα χρόνια θα είναι η Νέα Υόρκη της Μεσογείου και θα παρακαλάμε να πάμε εκεί να δουλέψουμε. Αλλά μέχρι τότε, πούτσα ελληνική, δαφνοστεφανωμένη, προσφορά της εθνικής στο μπάσκετ, και πούτσα γιαπωνέζικη, πιο γκουρμέ, σε συσκευασία σούσι, προσφορά του καταστήματος.

Πόσο χάρηκα σήμερα. Κοίτα εδώ τα μούτρα του Ερντογάν, που άφησε και άρον, άρον τη σύσκεψη των G20 για να προωθήσει την υποψηφιότητα της Πόλης, τρομάρα του. Μην σχολιάσω τις βρομισμένες με τα τσεμπέρια δυο θέσεις πιο ‘κει.

  

Καύλα! Και μια που το έφερε η κουβέντα, ας αναπολήσουμε και πάλι το 1997, και τη θρυλική στιγμή που στο άκουσμα του Athens 2004, η θεία Γιάννα έψαχνε τα σκουλαρίκια της. 

Στο Μουσείο των Χωρισμένων

Όταν ήμασταν στο Ζάγκρεμπ πριν τρεις βδομάδες, περάσαμε από το «Μουσείο των Χωρισμένων».

Το Μουσείο των Χωρισμένων μας έλειπε απ’ αυτόν τον πλανήτη, αλλά όπως ήδη κατάλαβες, όταν μια πόλη δεν έχει ιδιαίτερα αξιοθέατα να επιδείξει, εφευρίσκει διάφορα προκειμένου να προσελκύσει το ενδιαφέρον του τουρίστα. Έτσι κι εδώ, στην καρδιά του Ζάγκρεμπ, λίγα μέτρα από το Δημαρχείο δεσπόζει αγέρωχο το Μουσείο των Χωρισμένων (The Museum of Broken Relationships). 

Τι ακριβώς εστί Μουσείο των Χωρισμένων; Ω, μα πρόκειται για μουσείο καταπληκτικής εμπνεύσεως. Πάει εκεί η κάθε Χ, Ψ, κερατωμένη Ντανιέλα, βρίσκει την υπεύθυνη και της παραδίδει ένα δώρο που της είχε κάνει ο Βλαντ ενόσω ήταν ζευγάρι. Η υπεύθυνη το μελετά, το αξιολογεί και αν κρίνει πως είναι αναγκαίο για την παγκόσμια γνώση, το εκθέτει σε περίοπτη θέση παραθέτοντας από κάτω την πονεμένη του ιστορία. Όπως βλέπεις και σε μια κλεφτή φωτογραφία που πρόλαβα να τραβήξω, στο μουσείο μπορείς να απολαύσεις ιστορικής σημασίας αντικείμενα, τα οποία ποικίλουν από παντόφλες της θάλασσας, μέχρι ένα καλό ζευγάρι μπότες. 

[Είδες που βρίσκεις έκτρωμα την ιδέα για το άγαλμα της Αφροδίτης στην Πάφο; Εδώ οι τουρίστες πληρώνουν για να δουν τα χρησιμοποιημένα κουρέλια του τάδε και του δείνα, στη θεά θα κολλήσουμε;] Πίσω στο θέμα μας όμως.

Σήμερα αποφάσισα ότι θα κάνω κι εγώ μια δωρεά στο εν λόγω μουσείο. Θα δωρίσω ένα αντικείμενο που μου χάρισε το πάλαι ποτέ κολομβιανό Βατερλό μου ώστε να φωτιστεί η ανθρωπότητα από τη λαμπρή του αξία. Κυρίες και κύριοι, ιδού:

Ο ψηφιακός δίσκος της Σακίρα με τίτλο “¿Dónde Están Los Ladrones?” (Πού Είναι οι Κλέφτες;)

Έτος Ανεύρεσης: 2013 Μετά Χριστόν.

Έτος Συνεύρεσης: 2001 Αντί-Χριστόν.

Ο ψηφιακός αυτός δίσκος δωρίστηκε σε Homo Sapiens τα λείψανα του οποίου ανευρέθηκαν ανατολικά της Μεσογείου στο νησί της Κύπρου. Σύμφωνα με τους ανασκαφείς, ο δίσκος αυτός χαρίστηκε στο θύμα κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους των σπουδών του στην Αγγλία, καθώς ερωτοτροπούσε ανεπιτυχώς με γυναίκα, τα οστά της οποίας μαρτυρούν λατινογενή καταγωγή.

Οι γρατσουνιές στον δίσκο της Φαιστού αοιδού, μαρτυρούν πως το εύρημα χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον περί τα τέλη του 2000 με 2001 Μ.Χ. τα τραγούδια του οποίου στιγμάτισαν την εποχή σε βαθμό κακουργήματος. Ερευνητές που εντρύφησαν στο εν λόγω εύρημα ισχυρίζονται πως με τα συγκεκριμένα τραγούδια γυρίστηκαν άπειρα βίντεο κλιπς στο campus του πανεπιστημίου, τα οποία όμως δεν σώζονται σε ψηφιακή μορφή. Καταβάλλονται προσπάθειες ψηφιοποίησής τους από ειδικούς οι οποίες όμως, ακόμα να ευοδωθούν.

Προς έκπληξή τους, οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν γραφές εις το εσωτερικό του ευρήματος. Πρόκειται για ένα χειρόγραφο σημείωμα, ή αφιέρωση όπως συνηθιζόταν να λέγεται στο παρελθόν, η οποία όπως βλέπετε, με δυσκολία αποκωδικοποιείται. Εικάζεται πως πρόκειται για αφιέρωση γραμμένη εις την αγγλική, παρόλο που ο γραφικός χαρακτήρας παραπέμπει σε ιερογλυφικά, μην σου πω και ορνιθοσκαλίσματα. Από άλλες πηγές, βλ. ημερολόγια, εικάζεται πως η αφιέρωση λέει κάτι του τύπου: «Όταν τραγουδώ μαζί σου η ψυχή μου ανεβαίνει τα βουνά…», «…χαίρομαι που σκίζονται μαζί σου τα πνευμόνια μου για να αποδώσουμε αυτές τις μελωδίες» και άλλα ντροπιαστικά διά το αρσενικό φύλο. 

Φήμες λένε πως το θύμα όντως κόντεψε να πάρει τα βουνά κατόπιν αυτού του δώρου, ενώ το μόνο σκίσιμο που προέκυψε από την όλη ιστορία ήτο αυτών των πανιών του καραβιού που τον μετέφερε με την ουρά στα σκέλια πίσω στο νησί του.

Για την ιστορία, τα τραγούδια που σώθηκαν από το εν λόγω δίσκο θεωρούνται ακόμα και σήμερα απαγορευμένα. Τέλος, η αντικειμενική αξία του ευρήματος κυμαίνεται περί τις 12 στερλίνες, αν και υπάρχουν υπόνοιες από αυτοκόλλητο ότι αγοράστηκε σε προσφορά από το Sainsbury’s με κουπόνια των 2 λιρών.    

Εσύ πτωχέ αναγνώστη, με ποιο αντικείμενο σκοπεύεις να συνεισφέρεις στο εν λόγω μουσείο και ποία η ιστορία του;