Βλέπε, Άκου, Σώπα.

Ένα από τα προβλήματα που αντιμετώπιζα εξαπανέκαθεν ήταν το ότι δεν μπορούσα και δεν μπορώ να σιωπήσω. Δεν μπορώ να σιωπήσω με την έννοια ότι όποτε θεωρώ ότι αδικούμαι, ή όποτε διαφωνώ, θέλω να πιστεύω ότι οφείλω να το εκφράσω. Με λίγα λόγια, το «βλέπε-άκου-σώπα» που μας έμαθαν στον στρατό και το οποίο θεωρώ τεράστια προσβολή προς  κάθε ολοκληρωμένη προσωπικότητα, είναι ό, τι χειρότερο μπορείς να μου επιβάλεις. Ναι, βλέπω. Ναι ακούω. Και θα μιλήσω όταν θέλω να μιλήσω κι όταν θέλω θα σου πω πως σ’ αγαπώ, τη ζωή μου όπως θέλω εγώ θα ζήσω, κάνε στην άκρη σε παρακαλώ!

Και μετά από αυτή την πληθώρα ρητών και λόγιων στίχων, ας έρθω επί του προκειμένου. Πόσο νευριάζω όταν πάω να διαφωνήσω με κάτι, ξέρω πως συμμερίζονται κι άλλοι την ίδια άποψη, αλλά ουδείς από τους παρευρισκομένους δεν ανοίγει το ξερό του να με υποστηρίξει, γιατί δεν θέλουν να ρίξουν λάδι στη φωτιά, ή πολύ απλά βαριούνται να ασχοληθούν. Εν ολίγοις, αφήνουν τον μαλάκα να βγάλει το φίδι από την τρύπα, και όταν αυτός ζητήσει ενισχύσεις παίρνει πάντα τα τρία του. Σημείωσε ότι στην περίπτωσή μου, τις περισσότερες φορές που γίνομαι χείμαρρος, το κάνω για να διεκδικήσω κάτι που είναι προς όφελος όλων, είτε πρόκειται για τους συναδέλφους μου στη δουλειά, τους σειράδες μου στον στρατό, τους φίλους μου στη θεατρική ομάδα και πάει λέγοντας. Σπάνια τοποθετούμαι έντονα για κάτι που θα ωφελήσει εμένα μόνο.

Θυμάμαι την τάξη μου στο Λύκειο, όπου είχαμε ένα μαλάκα καθηγητή που μας δίδασκε χημεία. Δεν καταλαβαίναμε τίποτε. Αμφιβάλλω αν καταλάβαινε και ο ίδιος τι μας δίδασκε. Όλη η τάξη στα διαλείμματα αναρωτιόταν τι θα γράφαμε στο διαγώνισμα με τις ελάχιστες πληροφορίες που καταφέραμε να απορροφήσουμε εξ αιτίας του. Τον βρίζαμε και λέγαμε πόσο ανάξιος ήταν. Σκεφτήκαμε μέχρι να πάμε στον διευθυντή να παραπονεθούμε και να πούμε ότι αρνούμαστε να γράψουμε διαγώνισμα με τον εν λόγω καθηγητή. Όταν μια μέρα στα καλά του καθουμένου διέκοψα το μάθημα του συγκεκριμένου και του είπα κατάμουτρα ότι δεν βγάζουμε νόημα από τα όσα λέει και ότι εξέφραζα κάτι που έβρισκε σύμφωνη την πλειοψηφία της τάξης, μάντεψε τι. Η πλειοψηφία αίφνης έγινε μειοψηφία. Ουδείς άνοιξε το στοματάκι του να με σιγοντάρει, αντιθέτως μία μούγκα απλώθηκε στην πλάση, η οποία φυσικά, υπέσκαπτε και το βάρος των λεγόμενών μου.

Ομοίως, όταν πήγα στον στρατό και είχα να αντιμετωπίσω ένα μπάχαλο αναρχίας, γραφειοκρατίας και κυπριακής κουλλουφοκρατίας στη μονάδα, ουδείς μίλησε να με υποστηρίξει όταν σε συνάντηση στελεχών στο γραφείο του Διοικητή εμμέσως πλην σαφώς του έκρουσα τον κώδωνα του κινδύνου πως δεν πήγαινε άλλο με το μπουρδέλο που μας έδωσε να κουμαντάρουμε. Ασχέτως αν στα πηγαδάκια του ΚΨΜ όλοι έσκιζαν τα ιμάτιά τους με την κατάσταση που είχε φτάσει στο απροχώρητο. Την ώρα της κρίσης όλοι την έκαναν με ελαφρά.

Το ίδιο συμβαίνει πάντοτε. Και στις παρέες. Ενοχλούμαστε με τη συμπεριφορά ενός φίλου, τον κουτσομπολεύουμε, τον κατηγορούμε πίσω απ’ την πλάτη του, αλλά όταν εν τέλει αποφασίσω να του μιλήσω υποδεικνύοντάς του τι μας ενοχλεί στη συμπεριφορά του, ουδείς συστρατεύεται μαζί μου. Σφυρίζουν όλοι αδιάφορα, κοιτάνε τα πουλάκια, κι άσε τον Anti-Christo όπως έστρωσε να κοιμηθεί. Και το χειρότερο απ’ όλα, όταν μετά ζητήσεις εξηγήσεις γι αυτή την αδικαιολόγητη ουδετερότητα από μέρους τους, σου απαντούν με το λαϊκότατο: «έχεις δίκαιο, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα».

Έξαλλος γίνομαι όταν ακούω τέτοια. Έξαλλος!

«Έχεις δίκαιο, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα!»

Πόσες φορές να το έχω ακούσει άραγε; Με αποκορύφωμα χθες.

Αντιλαμβάνομαι ότι όταν εκφράζομαι καμιά φορά ξεφεύγω και είμαι υπέρ το δέον αιχμηρός και δηκτικός. Μα για να έχω φτάσει στο σημείο να εκφραστώ καθ’ αυτόν τον τρόπο, πάει να πει ότι κι εσύ μας έσκασες κουκλίτσα μου. Επομένως, παρά να κοιτάς το δέντρο αντί το δάσος, και να σου φταίει ο τρόπος μου, οι λέξεις μου και οι προτάσεις μου στον τρόπο που εκφράζομαι, δες καλύτερα πως θα λύσεις το πρόβλημα, γιατί μας έφτασες στο αμήν. Βέβαια, το μόνον εύκολο όταν δεν ξέρεις τι να πεις, είναι να σου φταίει ο τρόπος μου. Κότα!

Να δούμε για πότε θα κόψω όντως την τακτική έκφρασης παραπόνου, και για πότε θα εφαρμόσω το «ποιος σας χέζει». Διότι μπορεί όποιος σιώπησε να άνοιξε η Γη να τον κατάπιε, μα, απ’ ό, τι φαίνεται, και όποιος μίλησε χαΐρι δεν είδε.