Κόρες σε Απόγνωση

Με τα τελευταία πολιτικά γεγονότα στην Ελλάδα και τη σύλληψη των μελών της Χρυσής Αυγής, ανακάλυψα την Ουρανία Μιχαλολιάκου. Αυτή τη συμπαθεστάτη νεανίδα που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι χαρακτήρας από το Monsters Inc του Ντίσνεϊ, ή ο Χάρρυ Κλυνν με γυαλιά και περούκα για επιθεωρησιακό νούμερο στο Άλσος. Ανακάλυψα αυτό το χάρμα οφθαλμών, αυτό το κελεπούρι, και αγαλλίασα. Μα, πού την έκρυβαν τόσα χρόνια;

Η Ουρανία Μιχαλολιάκου έβγαλε διάγγελμα τις προάλλες και κάλεσε σε επανάσταση όλους τους Έλληνες της ΧΑ. Όταν, μάλιστα, είδε τον πατέρα της με χειροπέδες έτρεξε και τον φίλησε συγκινημένη, δηλώνοντας περήφανη γι αυτόν.

Έκανα πολλές σκέψεις.

Πόσο κρίμα είναι άραγε τα παιδιά των πολιτικών; Πόσο δυστυχισμένα; Καταδικασμένα μια ζωή να είναι περήφανα για τους πατέρες τους, τους οποίους όλο το υπόλοιπο έθνος βρίζει και μουντζώνει. Καταδικασμένα να δηλώνουν στις συνεντεύξεις πόσο τους θαυμάζουν, ακόμα κι αν αυτοί έχουν στο γραφείο τους τον Χίτλερ σε μια κορνίζα, και ασχέτως αν όλο το υπόλοιπο έθνος τους δείχνει κωλοδάχτυλο όποτε τους πετυχαίνει στο δρόμο.

Ασχέτως ιδεολογίας και ασχέτως επίτευξης έργου, όλα τα παιδιά των πολιτικών είναι περήφανα για τους πατέρες τους. Ακόμη κι αν στις μέρες μας είναι πιο τίμιο να είσαι τσατσά σε μπρουδέλο παρά πολιτικός, τα λυπητερά αυτά τέκνα είναι πάντα περήφανα για τους γονείς τους. Δεν έχουν άλλη επιλογή.

Η Χριστίνα Χριστόφια, για παράδειγμα, εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να είναι πολύ περήφανη που είχε για πατέρα της τον ακατονόμαστο. Μπορεί να ισοπέδωσε ολόκληρη χώρα, να την φαλίρισε, να την εξευτέλισε, να μας έκανε διεθνώς ρεζίλι, αλλά η κόρη του δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Οφείλει να δηλώνει περήφανη για τον πατέρα της. Άλλωστε, αν δεν ήταν αυτός, πώς αλλιώς θα διοριζόταν ανώτερη ηθοποιός στον ΘΟΚ με το καλημέρα σας, και πώς αλλιώς θα κατάφερνε να παντρευτεί στους κήπους του Κύκκου σαν μια σύγχρονη λαϊκή πριγκίπισσα της Λευκωσίας;

Οι κόρες του Αναστασιάδη, ομοίως, δηλώνουν περήφανες για τον πατέρα τους. Μπορεί μέχρι στιγμής να παλεύει με νύχια και με δόντια να σταθεί αντάξιος των προσδοκιών μας και να πασχίζει να μας χρυσώσει το χάπι για τη χλιαρή εκκίνηση της προεδρίας του - σημαδεμένης από δεκάδες γκάφες και ατυχείς στιγμές, αλλά παρόλα αυτά η Ινώ και η Έλσα, όταν δεν διασκεδάζουν σε κάποιο μπουζουκομάγαζο της Λεμεσού, δηλώνουν πάντα περήφανες για τον Νίκαρο. Του πήραν δώρο κι ένα σκασμένο σκυλάκι για να το αποδείξουν, του στέλνουν και ευχές στο Facebook. Είμαστε κομπλέ.

Τόση περηφάνια για ανθρώπους που στην πλειοψηφία των περιπτώσεων μας έβλαψαν, και στην καλύτερη περίπτωση απλά πέρασαν και δεν μας ακούμπησαν, είναι για γέλια. Το να δηλώνεις τόσο εύκολα περήφανος για τέτοιους πατεράδες, τότε εμείς που τους θάψαμε χωρίς να έχουν ούτε ένα σκανδαλάκι στο ενεργητικό τους θα έπρεπε να τους είχαμε στήσει ανδριάντες - τουλάχιστον!

Τα παιδιά των πολιτικών, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι κρίμα. Μεγάλωσαν με γονείς απόντες, μεγάλωσαν υπό το βάρος του ονόματος, έπρεπε να ήταν πάντα καθώς πρέπει, έπρεπε να ανταποκρίνονταν πάντα στην εικόνα του μπαμπά, και όλα αυτά χωρίς να το έχουν επιλέξει. Έπρεπε, έπρεπε, έπρεπε, πολλά έπρεπε.

Ε, πώς να μην λασκάρει η βίδα μετά;

Ρίξε λίγη Ουρανία για το τέλος, δεν χορταίνω να τη βλέπω.